Hanna van Baarle
* 12 december 2003 - 23 februari 2004 †
Maarten en Annemarie van Baarle
Ons prinsesje Hanna
De letters van je naam
staan in mijn hart geschreven
ik draag je met me mee
voor immer blijf je in mijn leven
Wat een feest was het toen we hoorden dat we een kindje zouden krijgen! Na een lange periode van hoop en teleurstelling was het dan toch gelukt.
De zwangerschap verliep voortreffelijk en er was geen enkele reden om aan te nemen dat er iets mis was met Hanna. We genoten enorm van de 9 maanden. Het was voor ons een mooie en gelukkige tijd. Op 11 december om 23.00 uur braken de vliezen van Annemarie. Hanna kondigde haar komst aan. Alles verliep goed en de weeë kwamen langzaam opgang. De volgende morgen kwam de verloskundige en die controleerde alles en ging weer weg met de belofte dat ze 's middags terug zou komen. Om 14.30 zag alles er goed uit, maar om 16.30 zette de ontsluiting niet goed door en vond de verloskundige het verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan, want Hanna bleek niet helemaal goed te liggen.
In het ziekenhuis werd ook duidelijk dat de weeë afnamen en Annemarie kreeg een middel om de weeë op te wekken. Na verloop van tijd werden de weeë weer heviger maar Annemarie had nog geen persweeë. Toch moest Annemarie om 21.00 uur gaan persen want de conditie van Hanna ging wat achteruit, en even later werd Hanna dan eindelijk geboren. Een meisje! Maar we zagen wel dat er iets niet klopte. Hanna had een schisis (hazenlipje) en haar handjes en linkervoetje waren niet recht. Hanna werd even op de borst van Annemarie gelegd en ondertussen verschenen er ineens artsen en verpleegsters die Hanna aan de beademing legden en haar begonnen te onderzoeken.
Aan de sfeer merkten we dat er iets niet helemaal klopte. De afwijkingen die Hanna had duidden op een chromosoomafwijking maar zeker waren de artsen nog niet. Onze blijdschap maakte plaats voor angst en onzekerheid. De volgende dag werd er een echo gemaakt van de hersentjes van Hanna en hieruit bleek dat Hanna een ernstige hersenafwijking had. Ook werd er bloed afgenomen voor onderzoek en de arts vertelde ons dat ze vermoedde dat Hanna inderdaad een chromosoomafwijking had en dat wij ons op het ergste moesten voorbereiden.
Die dinsdag, 4 dagen na de geboorte, kregen we dan het onbegrijpelijke nieuws. Hanna had een chromosoomafwijking (Trisomie 13). Dit betekent dat je drie van chromosoom 13 hebt in plaats van twee. Deze afwijking is niet verenigbaar met het leven. Onvoorstelbaar dat Hanna dit had. Onze wereld stortte in. Wat moet je op zo'n moment? Je hebt een kind en je moet er alweer afscheid van nemen!
De artsen konden niet zeggen hoeveel tijd we met Hanna zouden hebben. De levensverwachting is heel kort. Bij deze diagnose hoort vaak ook een hartafwijking en/of een afwijking aan andere vitale organen. Bij Hanna was dit niet het geval. Daardoor hadden we de hoop dat we haar wat langer bij ons konden houden. En daar hielden we ons aan vast. We geloofden het eigenlijk niet, we konden het ook niet geloven!
Samen Hanna op de commode
We hebben veel gesprekken gehad met de artsen en de verpleegkundigen en ik moet zeggen dat ze ons fantastisch hebben geholpen en opgevangen. Een geweldig team. Ze konden niets doen, maar wel naar ons luisteren en ons bijstaan. Voor ons was het meteen duidelijk dat we Hanna graag bij ons thuis wilden hebben, zodra de situatie dat toeliet. En na twee weken, op 1e kerstdag, kwam ons meisje eindelijk thuis.
8 weken mochten we thuis van haar genieten. Alle begin was moeilijk. We waren erg veel met haar in touw. Wat dat betreft was het niets anders dan met een gewone baby. Voeden, verschonen, in bad doen en 's nachts vaak wakker zijn.
Hoewel het hele mooie weken waren, zijn het ook hele zware weken geweest. Vaak naar het ziekenhuis en natuurlijk de constante zorg. En het verdriet omdat we wisten dat we op een dag afscheid van Hanna moesten nemen. Het was allemaal zo dubbel. Aan de ene kant geniet je van je kindje en op het moment dat je geniet word je ook geconfronteerd met de wetenschap dat we afscheid van haar moeten nemen. Toch hebben we geprobeerd een zo normaal mogelijk leven te leiden. We namen haar mee naar familie en vrienden, we wandelden met haar, we maakten grapjes met haar en we knuffelden ons suf. Het was echt genieten om met zijn drietjes op de bank te liggen en te kunnen genieten van het moment.
Tot maandag 23 februari 2004 ging alles eigenlijk wel goed. 's Ochtends voelde Hanna wat koel aan en bleek haar temperatuur onder de 36 graden te zijn. We hebben haar toen in bed genomen om haar te verwarmen maar verder was er geen enkele aanleiding om ongerust te zijn. Ze maakte gewoon haar geluidjes. Annemarie is toen met Hanna naar de huisarts gegaan maar daar was ze alweer op temperatuur en ze kon alweer luid protesteren als ze op haar buikje lag.
's Middags is Annemarie nog met Hanna en oma wezen winkelen en dat ging allemaal prima. Na de voeding om 15.45 bleek Hanna toch weer wat af te koelen en ook werd haar ademhaling zwakker. Toen ik om 16.20 thuis kwam besloten we toch om het ziekenhuis te bellen. Maar eigenlijk was het toen al te laat. We zaten met z'n drietjes op de bank toen Hanna langzaam haar laatste adem uitblies. Zo rustig, zo mooi, zo heerlijk bij papa en mama. Wat er dan door je heen gaat, is met geen pen te beschrijven. Het verdriet, de pijn en de radeloosheid zijn dan zo diep en zo intens, daar zijn geen woorden voor.
Lekker slapen Mooie kleertjes aan
Wij waren er gelijk al uit dat wij Hanna wilden begraven. Een plekje voor haar waar we nu elke dag naar toe kunnen gaan is erg belangrijk voor ons. We hebben Hanna gewassen en haar daarna haar de mooiste kleertjes aangedaan en opgebaard in haar eigen ledikantje in haar eigen kamertje. Zo hadden we de mogelijkheid om bij haar te zijn en om langzamerhand afscheid van haar te nemen.
Op zaterdag 28 februari is Hanna begraven. De dienst was echt prachtig. De zon scheen door de glas in lood ramen van de kerk precies op de plaats waar Hanna lag. Zo lag ze mooi in het zonlicht. Toen we op Hanna's plekje waren op de begraafplaats, hebben we nog ballonnen opgelaten en konden de genodigden rozenblaadjes over Hanna's grafje strooien als afscheid.
Hoewel we natuurlijk de dienst en begrafenis van Hanna zelf hebben bedacht en voorbereid, hebben we ook nagedacht over wat onze bijdrage zou zijn voor Hanna tijdens de kerkdienst. We besloten om aan Hanna haar verhaal te vertellen.
Dit is Hanna's verhaal zoals we het verteld hebben tijdens de kerkdienst op 28 februari
Lieve Hanna,
Ons geluk is met woorden niet uit te leggen,
Maar wij hopen het jou met liefde te zeggen.
10 weken, 2 dagen, 19 uur en 25 minuten hebben we je bij ons gehad en intens van je genoten. Bijna een jaar geleden op 13 april kondigde jij je komst aan. Wat waren we gelukkig. We hoopten al 3 jaar op je komst en eindelijk was het dan zover. Een kindje! Langzaam maar zeker groeide je in mama's buik. Haar buikje werd ronder en ronder en na 21 weken liet je ook voelen dat je er was. Dat was een feest!
We begonnen je plekje te maken in ons huis, je eigen kamertje. Schilderen, een wiegje, commode. Babywinkel in, babywinkel uit totdat papa en mama tevreden waren, en we genoten van de maanden dat je nog in mama's buik zat.
Toen kwam de grote dag! Jij kondigde je komst aan. Omdat je niet helemaal goed lag, moesten we naar het ziekenhuis. Daar werd je dan geboren op 12 december om 21.21 uur, en de verpleegster vroeg: "Hoe heet ze?" en vol trots zeiden we: "HANNA." Tegelijkertijd waren daar ineens artsen en verplegers want je ademde niet goed en je zag er anders uit. Daar schrokken we van, want wat was er met je aan de hand? Je mocht niet met ons mee naar huis, want de artsen maakte zich zorgen om jou.
De volgende dag liet je ons weer schrikken, want je stopte zomaar met ademen. Gelukkig vond je de kracht om weer door te gaan en waren we weer gerust. Dinsdag kregen we het droevige nieuws dat je niet zo lang bij ons zou blijven. Dit deed zo veel verdriet en pijn, want we hielden al zoveel van je en we wilden je juist heel lang bij ons houden.
Op eerste kerstdag was het dan zover, jij kwam thuis! Papa en mama waren ondanks het verdriet heel gelukkig dat je eindelijk in je eigen kamertje kon slapen en dat we je konden knuffelen zo vaak als we maar wilden. De eerste dagen waren moeilijk, we waren voor het eerst papa en mama. We moesten je wassen, aankleden, voeden en je was zo breekbaar, maar jij leerde ons hoe we voor je moesten zorgen. En soms gingen we samen in het grote bad. Dat vond je lekker! Warm water en lekker tegen papa of mama liggen. Zo waren we lekker druk met je bezig, de hele dag door, en ook 's nachts hield je ons goed wakker.
Je ademhaling was soms zwaar en je moest dan vechten voor iedere ademteug. Maar het lukte, want je was een klein maar dapper vechtertje. Maar onze zorgen bleven.
De dagen vorderden en werden weken. We begonnen steeds meer van je te houden en onze liefde voor jou steeg boven de hoogste bergtop uit. We genoten intens van je bolle wangetjes en je lekkere spekbeentjes. Je deed het zo goed dat we dachten dat je nog wel lang bij ons zou blijven. We gingen samen op visite bij de beide oma's en je familie en vrienden en iedereen hield van je. Ook hebben we lekker gewandeld in het park en de rondjes in de buurt van ons huis.
Soms hadden papa en mama traantjes om jou, want hoe lang zou je bij ons blijven?
Vrijdag 20 februari gingen we met jou naar het ziekenhuis voor contrôle. De arts vond dat je ademhaling zwaarder ging dan normaal en papa en mama begonnen zich zorgen te maken en we beseften dat we misschien eerder afscheid van je moesten nemen dan we wilden. 's Avonds ben je met papa lekker in het grote bad geweest en toen je daaruit kwam was je lekker rozig en warm en sukkelde je tijdens de voeding in slaap. Je sliep altijd zo mooi. De ene keer met je armpjes wijd uit elkaar, de andere keer hield je je dekbedje goed vast.
Zondag zijn we naar oma Lochem gegaan en daar heb je heerlijk twee uur in de warme armen van oma geslapen. Je was oma's knuffeltje. Maandag 23 februari ben je nog met mama en oma Bemmel naar de stad geweest. Kleertjes gekocht. Oma Bemmel liep de hele middag achter de kinderwagen. Vol trots.
Om kwart over drie was je weer thuis en heeft mama je nog gevoed. Maar het ging niet zo goed meer met je. Je lag in mama's armen toen papa thuiskwam en papa maakte zich ook zorgen. Met z'n drietjes gingen we naar beneden. We zaten op de bank en je lag in papa's armen. Je ademhaling werd steeds zwakker, je keek ons nog even aan alsof je gedag wilde zeggen en toen sliep je langzaam in. We probeerden van alles om je bij ons te houden, maar je kon gewoon niet meer, je was moe. Deze strijd kon je niet winnen.
Het was goed zo...
Nu ben je een lief engeltje en zijn we hier om jou naar je plekje onder de zon te brengen.
En als we 's avonds naar de hemel kijken zullen we een sterretje zien stralen, een sterretje zo helder. En dat sterretje, dat ben jij.
Lieve Hanna,
We zouden je nog lang bij ons wensen
Onze liefde voor jou overschrijdt alle grenzen.
Nu, 6 maanden later, is de wond nog lang niet genezen. De pijn en het verdriet van het verlies liggen nog vlak onder de oppervlakte en er is weinig voor nodig of de emoties komen weer boven. Toch krijgt alles langzaam maar zeker een plekje. We denken nu met veel liefde aan Hanna terug en aan de tijd die we met haar gehad hebben. We zijn blij dat we Hanna bij ons hebben gehad en dankbaar dat we Hanna's papa en mama mochten zijn...
Hanna met mama Hanna's plekje
Hanna heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
