Thiago&Ilay

* 9 april 2018 †

Rachelle Kwisthout

Op 31 december 2017, oudejaarsdag, deden we vroeg in de ochtend een zwangerschapstest. Ik was al een paar weken erg moe, dus toch maar even kijken of ik niet zwanger was. Al zei iets in mij dat dit niet zo kon zijn, 2 jaar ervoor lang in het medische traject gezeten maar een zwangerschap bleef uit.

Tot 31 december 2017, de test was hartstikke positief. Super onwerkelijk, maar wat waren we blij. Ik was nog steeds erg moe, maar verder had ik niets te klagen.

Op 17 januari 2018 was de eerste echo bij de verloskundige, nog steeds super spannend... Want wat als het toch niet zo was? Toen de verloskundige het echoapparaat op mijn buik deed, zagen we direct beweging. Het was dus echt waar! Na 2 seconden vroeg de verloskundige, zien jullie ook wat ik zie. Er klopten twee hartjes!! Er lagen 2 kleine kindjes precies naast elkaar. Hoe bijzonder! We konden het bijna niet geloven. Dezelfde dag kregen we nog een verwijzing voor het ziekenhuis, er moest duidelijk worden of het één-eiig of twee-eiig was. Ondertussen was ik 9 weken zwanger.

Op 24 januari 2018 hadden we een afspraak in het ziekenhuis, weer super spannend. Nog steeds niet helemaal bijgekomen van het idee dat het er twee waren. Hoe bijzonder is dat. Op de echo was te zien dat het één-eiig was, nog specialer. Helaas zaten er wel wat extra risico‘s aan deze zwangerschap. De baby‘s zouden iedere twee weken gecontroleerd worden om te kijken of ze gelijk groeiden en alles eerlijk bleven delen. Iedere twee weken was de echo goed, de twee kindjes groeiden prima en ik voelde me verder ook prima.

Bij 16 weken zwangerschap hoorden we dat het twee jongens waren, we konden ons geluk niet op en nu konden we echt gaan shoppen. De 20 weken echo zag er helemaal top uit, beide jongens werden helemaal goedgekeurd en we konden verder met het genieten. Mijn buik begon ook langzaam steeds wat te groeien, en ik was maar wat trots om dit te laten zien.

Op de nacht van 7 naar 8 april had ik wat last van harde buiken, maar dit hoorde er wel bij hadden ze gezegd. Dus gewoon proberen te slapen. Toen ik zondag 8 april wakker werd, was het nat tussen mijn benen en in mijn bed. Binnen 2 seconden stond mijn vriend naast het bed en belde het ziekenhuis. Dit klopte niet en we mochten gelijk komen.
Bij aankomst kregen we direct een echo en de woorden van de gynaecoloog waren verwoestend... Dit ziet er helemaal niet goed uit. Baby 1 kwam met zijn voetje al door het vlies heen, ik lekte vruchtwater. Helemaal geen goed nieuws en ik werd direct opgenomen. Ik was toen 21 weken en 1 dag zwanger, veel te kort nog dus.
Alles ging zo snel, voor ik het weet lag ik in het ziekenhuis bed met de mededeling dat het er niet goed uit zag en dat we moesten hopen dat het rustig bleef in mijn buik. De jongens deden het allebei nog erg goed. Ik kreeg bedrust en mocht zelfs niet naar de wc, plat liggen en hopen dat ik de 24 weken zou halen, want dan konden de artsen pas wat doen.

Maandag 9 april zaten mijn vriend en ik te praten over hoe het allemaal verder moest, er gingen verschillende scenario‘s door ons hoofd. Maar na ons gesprek braken mijn vliezen van baby 1, toen wisten we... Dit is heel slecht nieuws. Met gebroken vliezen is de kans op infectie erg groot, en wanneer dat gebeurt en ik koorts krijg moeten de baby‘s geboren worden. Die dag ging een beetje als een roes aan mij voorbij, wat visite gehad en vooral rusten. Rond 7uur voelde ik mij niet zo lekker, had het warm en was heel moe. Ik bleek bij de controle 39graden koorts te hebben. Alle alarmbellen gingen af en dit was het dan. Zo onwerkelijk, alles wat niet mocht gebeuren, gebeurde en ik kon niets doen.

De gynaecoloog kwam uitleggen wat er ging gebeuren, baby 1 moest geboren worden. Dus ik moest van bedruststand naar bevalstand, ook erg lastig. Uiteindelijk werd om 21.17 Thiago geboren. Hij was 25 cm lang en woog 406 gram. Ik heb hem nog even in mijn armen gehouden. Toen was er nog een sprankje hoop dat baby 2 misschien zou blijven zitten, zijn vliezen waren nog niet gebroken. Maar omdat het één-eiig was, was de kans wel erg klein. En na een kleine 20 minuten voelde ik dat het niet goed ging. Baby 2 kwam er ook aan... Om 21.38 werd Ilay geboren, hij was 24,5 cm lang en woog 374 gram. Een kopie van zijn broer, wat leken ze op elkaar. Ik heb ze beiden nog vast gehouden. Tot mijn placenta eruit moest, maar er niet vanzelf uit kwam. Op het randje werd de OK mij bespaard. Maar wat voelde ik mij leeg.

De week erna is als een roes aan mij voorbij gegaan, alleen maar onwerkelijke situaties en gesprekken. Gebroken waren we...

Op vrijdag 13 april hebben we in een klein groepje afscheid genomen van Thiago & Ilay...

Wat waren ze welkom en gewenst... En wat worden ze gemist...

Alles waar je echt van houdt
Zal je warmte blijven geven
Ook al is het niet gebleven
Of geworden wat je wou
Het blijft altijd een deel van jou
En een stukje van ons leven

Thiago en Ilay heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes