SneeuwklokjeSneeuwklokjeSneeuwklokje

Imke Herfs

* 22 januari 1999 †

Cor Herfs en Petra Halmans

Imke, ons kleine bloempje in de knop

Dit is het verhaal van ons klein engeltje, dat is geboren als derde kindje in ons gezin.

Ons eerste kindje, Aniek*, is geboren op 1 augustus 1994. Zij is na 3 maanden overleden aan een tumor in haar hartje. Dat was op 7 november 1994. Het verhaal van Aniek* kunnen jullie lezen op haar engeltjespagina.

Daarna kwam er een gezond dochtertje Ankie, geboren 18 november 1995.

Na ruim 3 jaar genieten van onze Ankie, wilden we toch graag de sprong weer wagen. Een broertje of zusje voor Ankie zou toch wel heel fijn zijn. Ze had wel een grote engelenzus, maar wilde toch ook graag iemand om mee te spelen en te delen.

Op de dag dat ik jarig was, 23 oktober kwam ik erachter dat ik zwanger was. De eerste dag dat ik begon met overgeven. Maar dat kwam me wel heel bekend voor. Dat had ik met Aniek* gehad, en ook met Ankie. Dus dat hoorde er weer bij. Alleen was ik wel de maanden erop extreem misselijk en hield niet zo veel binnen. Daardoor was ik ook vrij laat met op controle gaan naar de verloskundige en kreeg ik met 15½ week een eerste echo. Dat was op 7 januari. Heel spannend maar met een goed gevoel.

Toen de echografiste wel vrij lang bleef kijken naar ons babytje in de buik en niet zo heel veel meer zei, werd mijn goede gevoel wel wat minder. Ze wilde even de gynaecoloog erbij halen. Gewoon, om even mee te kijken. Tja, wat dat nou betekende?

Maar dat wisten we vrij rap. De gynaecoloog keek even en zei heel droog: "nou, dat is dus mis!" Wat nou mis?! Hoe kon dat nou? Het beweegde goed, alles zat er toch op en aan? Het hartje klopte, het zag er toch normaal uit? Maar er ontbrak een heel belangrijk deel bij ons kindje, en dat was het hele schedeldakje. Ze had een open hoofdje, haar hersentjes lagen gewoon bloot. Nou, daar kun je dus niet mee leven.

11 januari moesten we naar Maastricht toe, voor nog eens een uitgebreide echo en een vruchtwater punctie. Maar daar constateerden ze natuurlijk precies hetzelfde (je hoopt dat ze wat anders gaan vertellen, maar ja). De dag erna, 12 januari gingen we terug naar Sittard voor een gesprek met onze gynaecoloog. We konden kiezen, of de zwangerschap uitdragen en bevallen, waarna ons kindje snel zou overlijden, of de zwangerschap in dit stadium afbreken.

Nou uitdragen, dat kon ik niet meer aan. Aniek* lag me nog zo vers in het geheugen. Niet nog eens een baby in mijn armen houden die niet mag blijven. Dan nu maar.

De volgende ochtend kwam ik aan op de verloskamer. Een infuus werd ingebracht. Gelukkig was toevallig onze verloskundige ook in het ziekenhuis bezig met een bevalling. Ze kwam de hele tijd naar binnen en beloofde me te helpen. Maar na zo'n 2 uurtjes buikpijn kreeg ik een hele dikke en rode arm. Ik bleek allergisch te zijn voor het middel om weeën op te wekken. Meteen stoppen!

Toen gingen ze 's middags maar met gel proberen. Ik kreeg flinke buikpijn en kreeg meteen een pijnstiller. Ze willen niet graag dat je veel pijn lijdt in zo'n geval, maar toch. Het was pijnlijk hoor! 's Avonds was ineens weer alles over. Einde dag 1.

De volgende dag kreeg ik tot 3 keer toe gel in gespoten, als reaktie hevige buikpijn en verder niets. Ze konden me niet verder helpen. Vrijdag 15 januari kregen we een gesprek. We moesten de volgende week naar Maastricht toe. Daar zouden ze wellicht met andere methodes kunnen proberen om de bevalling in gang te zetten.

Woensdag 20 januari kwamen we op de verloskamer in Maastricht aan. Er volgde natuurlijk weer een heel gesprek. Ik kreeg weer een infuus ingebracht met iets anders. Toen werd er een ballon in de baarmoeder gebracht die vol werd gespoten met blauwe vloeistof. Zo'n ½ liter. Ik merkte hier eigenlijk niets van, ik verloor wel teveel bloed. s Middags werd hier een gewicht aan de ballon gehangen om het vloeien te stoppen en de baarmoeder toch te laten samentrekken (dit is, zeggen ze, een heel oude methode van vroeger .. pff). Ik kreeg toen wel weeën, dat wel, maar tegen de avond knapte de ballon kapot, een bed vol blauwe vloeistof en de hele "constructie" naar de maan (ik moest daar ook nog heel erg om lachen! Niet te geloven!).

De volgende dag kreeg ik staafjes ingebracht met gel. Weer eens wat anders. Maar ook een oudere methode. Tja, het had wel effect. Ik kreeg de hele dag door weeën. Toen om 21.00 uur 's avonds brak er een weeënstorm los!! Ik kon de weeën bijna niet meer opvangen, wat een vreselijke pijn!! Om 22.30 uur had ik volledige ontsluiting. Maar, het kindje daalde niet in, het wilde en kon er niet uit!! Ik kon niet meer, er werd een ruggeprik geregeld (eindelijk). Na 2 keer mis prikken, lukte het dan eindelijk. De pijn ebte weg, er kwam rust.

Het was nacht, iedereen trok zich terug. Cor viel van ellende als een blok in slaap in een bed naast het mijne. Ik bleef wakker. Er ging zo veel door mijn hoofd. Ik praatte met mijn kleintje nog in mijn buik, vroeg me af wanneer het hartje was gestopt met kloppen. Daar zal ik nooit achterkomen, welk moment dat was. Ik voelde, door de nacht heen, het kindje naar beneden glijden. Heel gek, je bent vanaf je ribben "verlamd" en toch voelde ik haar indalen. Ik vond dat mooi en was blij.

De volgende ochtend kwam de gynaecoloog en vertelde wat ze zouden gaan doen die dag. Ik zei, laat maar het kindje is er zo. Hij toucheerde me en nam het kleintje meteen mee. Daar was ze dan, nog helemaal warm. Ik hield haar nog even bij me. Cor wilde het niet zien, hij kon het niet meer aan.

Jeetje, hoe is het toch mogelijk. Alles erop en eraan, maar geen schedeldakje. Arme kleine meid. Ze ging mee voor verder onderzoek.

Ik werd van binnen helemaal schoongemaakt. Dat bleek nog een zware klus, jammergenoeg. 's Avonds kwamen opa en oma met Ankie en mijn zus. Wat een emotionele momenten. Maar ik was wel opgelucht, het was voorbij.

Gedichtje

De volgende dag werd ik nog eens goed onderzocht, de baarmoeder was schoon. Ik mocht naar huis. We namen ons kleine bloempje in de knop zelf mee en brachten haar naar Sittard, naar het mortuarium in het ziekenhuis. Dat mocht omdat ze beneden de 20 weken was. We gaven haar af, met heel veel pijn in ons hart. Ons werd verteld, dat we haar niet zomaar konden begraven, dat zou heel veel gedoe zijn met aanvragen enzo?! Tja, ze zou worden gecremeerd samen met anderen binnen 2 tot 3 maanden. We zouden vanzelf bericht krijgen. Met een heel raar gevoel namen we nog eens afscheid en gingen naar huis.

In die daarop volgende maand had ik totaal geen rust. Aniek* lag bij ons op het kerkhof en had een mooi steentje, en Imke lag ergens in Sittard. Nee...dat kon niet! Na wat navragen bij ons in het dorp, bleek dat er niets hoefde te worden aangevraagd bij de gemeente of wat dan ook! Er werd voor ons gebeld naar het mortuarium en we kregen te horen, dat we Imke konden gaan halen! Dat was een maand later inmiddels.

19 februari zijn we naar het mortuarium gegaan. Ze hielden haar op sterk water. De verpleger vond dat heel vervelend, dat wij haar zo moesten zien maar ik was zoooooo blij!! We zijn meteen naar huis gegaan. Cor heeft een klein kistje voor haar geregeld. Een heel mooi houten kisje dat om een fles drank zat. Ankie en de twee kinderen van mijn zus hebben dat kistje beschilderd. Cor en ik hebben haar samen begraven bij Aniek*, eindelijk, de twee zusjes verenigd! Toen kwam er pas rust in mijn hart.

Aniek en Imke's plekje

Maar uiteindelijk is Ankie toch nog alleen. Een half jaar later hebben we voor de laatste keer een sprong in het diepe gemaakt. Ankie heeft op 28 april 2000 een gezond broertje, Vasco, gekregen!!!

Trap naar de hemel

Wij, Cor en ik, zijn de trotse pappa en mamma van 2 engeltjes, Aniek* en Imke*, en van 2 bengeltjes, Ankie en Vasco!!!!