Daphne
* 26 augustus 1993 - 3 september 1993 †
Gonny en Adolf
Ons dapper kind
26 augustus 1993
Wij zijn Gonny en Adolf Beekhof, en staan op 26 augustus 1993, op het punt om te bevallen van ons tweede kindje.
Na een perfecte zwangerschap wordt Daphne heel vlot, thuis geboren. Ze doet het direct prima, de apgarscore is en blijft 10. Ze kijkt heel rustig de wereld rond. Wat een geluk, een prachtige dochter, heel klein, maar zo perfect en gaaf. De verloskundige heeft ons voorbereid op een grote baby, maar tot ieders verbazing weegt ze maar 2720 gram.
Haar grote broer Jeroen is net twee jaar geworden. Hij is één en al verbazing over zijn kleine zusje, die hij in de buik altijd "Bassie" noemde.
Op haar geboortekaartje staat geschreven:
een ontluikend wonder
het klinkt zo gewoon
maar is zo bijzonder
Daphne is net geboren
De kraamperiode, 26 augustus tot 2 september 1993
Daphne is klein en moet daarom om de 3 uur gevoed worden, ook 's nachts. We moeten er echter steeds de wekker voor zetten; uit zichzelf komt ze nooit voor een voeding. Ze slaapt enorm veel, is uitgeput na haar badbeurt, zodat die voeding bijna helemaal niet gaat. Toch groeit ze prima, misschien hebben we nu een rustige baby, terwijl haar broer Jeroen een huilbaby was?
Daphne in haar badje
Toch zit het haar mama niet lekker. Ze trekt nauwelijks aan de borst, heeft van die rare donkere plekken op haar heupje als ze op haar zij heeft gelegen. Daphne slaapt voortdurend, heeft hele koude voetjes en kan zich nauwelijks op temperatuur houden.
De vijfde dag krijgt ze haar hielprik. Even gigantisch brullen, en terwijl de zuster nog niet eens klaar is, valt ze als een blok in slaap, waarna ze nauwelijks wakker is te krijgen. Ook de zuster reageert hierop wel verbaasd, dat een kindje zo moe wordt van zo'n huilbui heeft ze nog nooit meegemaakt. Alle onrust wordt door iedereen in de wind geslagen. Daphne doet het toch prima, ze krijgt vast slagroom als borstvoeding, omdat ze zo goed groeit en zo weinig drinkt.
Even wat melk wegvegen
2 september 1993
De laatste ochtend van de kraamperiode. De kraamzuster doet de laatste was etc. Aan het eind van de ochtend komt de huisarts langs, voor een routine-controle. Die controles worden ingevuld op een kaart, bestemd voor het consultatiebureau.
Hij blijft erg lang naar Daphne's hartje luisteren. Onrust maakt zich direct van ons meester, het muntje valt direct bij ons. Ze heeft een hartruis, niet ernstig, denkt de huisarts, maar hij vindt het wel noodzakelijk zo snel mogelijk naar de kinderarts te gaan. Er wordt direct een afspraak gemaakt voor de volgende dag.
We zijn allebei helemaal in tranen, wat zou er met ons meisje zijn? De huisarts probeert ons op te beuren, iets wat hem niet lukt. We moeten niet direct spoken zien. Daphne doet het verder toch prima?
Nog onwetend over wat ons te wachten staat
2/3 september 1993
Bij het nazoeken in onze medische boeken neemt onze onrust en angst alleen maar toe. We proberen elkaar gerust te stellen, maar allebei herkennen we de symptomen die bij één van de grootste aangeboren hartafwijkingen horen. Daphne heeft nog steeds 'dikke' oogjes, van de snelle bevalling wordt gezegd. Nu zien we beiden dat dat wel eens vocht zou kunnen zijn van een hartafwijking. Ook het nauwelijks huilen, het vele slapen, het slechte drinken... alles past in het rijtje thuis. Ze groeit zo goed, maar dat zou ook wel vocht kunnen zijn, wat haar hartje niet goed rond kan pompen.
We gaan met een onbestemd gevoel de nacht in, zijn vreselijk bang. Daphne ligt het eerste deel van de nacht bij ons in bed. Ze is erg huilerig en onrustig. Ze wil voortdurend aan de borst; zuigen lukt haar niet, ze bijt alleen heel boos in de tepel. Overal waar ze op ons lichaam ligt, met haar hoofdje of lijfje, is het nat van haar transpiratie. Daphne is heel erg klam. Ook heeft ze de hele nacht poepluiertjes; plassen doet ze helemaal niet. Uiteindelijk valt ze op haar papa's blote buik in slaap. Waarom bellen we de huisarts niet? Alsof we intuïtief weten dat dit onze laatste nacht samen is?
Laatste foto van onze Daphne
3 september 1993
's Ochtends, als de huisartsenpraktijk open is, bellen we pas. De assistent overlegt met de huisarts, en adviseert ons om langs te komen en gelijk spulletjes voor het ziekenhuis mee te nemen. We tillen Daphne op: ze is helemaal slap!!! Haar mama schudt haar flink heen en weer en daarvan 'schrikt' ze als het ware weer wakker. Wij overstuur en bellen direct weer de huisarts, die nu direct naar ons toekomt.
Terwijl de één Jeroen aankleedt, gaat de ander Daphne verschonen en aankleden. Tegelijk nog even temperaturen: 35,1!! Grote schrik, dit is echt véél te laag, dat kan nooit goed zijn.
Ondertussen is de huisarts gekomen. Hij luistert naar Daphne's hartje en belt het ziekenhuis dat we er aankomen met een gedecompenseerde baby. Daar schrikken we erg van, dat betekent dat haar hartje het aan het opgeven is. We gaan met z'n vieren met de huisarts mee in z'n auto. Daphne in haar reiswieg, bij haar papa op schoot. Ze kijkt helder in het rond.
In het ziekenhuis worden we gelijk doorgeloodst naar de kinderafdeling, waar Daphne uit onze handen gegrist wordt. Wij worden in een dagverblijf neergezet, waar het wachten begint.
Wachten
Na één uur totaal machteloos te hebben moeten wachten, verschijnen er weer verpleegkundigen op de gang. Zou ze het toch redden? Ze kunnen zoveel, dus Daphne zullen ze vast wel kunnen helpen. Waarschijnlijk wel met veel operaties, misschien blijft ze wel gehandicapt, als ze maar bij ons mag blijven!
Opeens wordt er weer geroepen op de gang, en iedereen begint weer te rennen. Apparatuur 'vliegt' voorbij en iedereen stormt weer het kamertje waar Daphne is, binnen.
Na weer een half uur wachten, de langste uit ons leven, komen de hoofdverpleegkundige en de kinderarts bij ons binnen. Hun gezichten spreken boekdelen. Ze hoeven niets meer te zeggen. Ons dappere meisje mag niet bij ons blijven, kan niet bij ons blijven. Daphne heeft zeer waarschijnlijk een hele grote hartafwijking. We mogen eindelijk naar ons meisje toe. Hoe zullen we haar aantreffen, wat hebben ze allemaal met haar gedaan? Herkennen we haar wel? We komen de couveusekamer binnen. Op een speciale tafel ligt Daphne, heel rustig, met alleen een morfine-infuusje tegen de benauwdheid. We krijgen onze Daphne op schoot, heel dicht tegen onze blote buik aan. Na een kwartier haalt ze voor de laatste keer adem en stopt haar hartje ermee. Onze Daphne is er niet meer.
Op de couveusekamer
We worden met z'n drieën naar een apart kamertje gebracht, waar opa, oma en Jeroen zitten te wachten. We lopen met Daphne in onze armen door een eindeloos lijkende lange gang. Daar aangekomen houden we Daphne heel lang vast, totdat alle warmte uit haar prachtige lijfje is verdwenen. De medisch fotograaf komt en maakt een hele mooie foto-reportage. Samen met de kinderarts besluiten we obductie te laten doen bij Daphne. We willen weten waarom ons meisje is overleden. We kleden Daphne aan en moeten haar in het ziekenhuis achter laten. Als in een nachtmerrie en heel onwezenlijk gaan we naar huis, met een leeg reiswiegje.
Daphne overleden
De thuiskomst, 3 september
Thuis gekomen is het zó verschrikkelijk stil en leeg. Op Daphne's kamertje dringt het nog eens extra tot ons door: een leeg ledikant, géén baby-geluiden meer... Alles ligt nog zoals we het overhaast achter gelaten hebben. Daphne's poepluiertje ligt nog op de commode, de thermometer wijst 35,1 aan..... de wereld staat stil. 's Avonds komt Daphne thuis, in een wit kistje. Zó Daphne, zó anders...
Jeroen speelt met haar, alsof ze nog leeft; knuffeltje erin en eruit; ritsje van haar kleding open en dicht... Wij zitten in een roes, veel bezoek, voortdurend mensen in huis; wij zijn het meest bij Daphne.
We maken veel foto's, willen elke minuut dat we haar kunnen zien en aanraken ook benutten. De uitvaartverzorger is een aardige man, hij steunt ons in onze wensen en verlangens.
Jeroen is nog net zo trots op z'n zusje!
Op haar overlijdenskaartje staat:
Vaarwel ons dapper kind
Je zult er nooit meer wezen
Tot straks, ons kind
Je zult er altijd zijn.
Begrafenis
Op 8 september begraven we ons meisje. De begraafplaats is een prachtige bosrijke plek. De begrafenis is op een sombere en druilerige dag. We dragen Daphne's kistje zelf, zetten haar in het grafje en gooien grond op haar kistje.
Precies een half jaar later wordt het monument geplaatst: Beertje Pipeloentje (van Dick Bruna). Op de linkerpoot staat: "Dag lieve Daphne" en op de rechterpoot haar geboorte- en sterfdatum.
De steen op haar grafje
Uitslag
Na enkele weken krijgen we de uitslag van de obductie: Daphne is overleden aan het Hypoplastisch Linker Hart Syndroom (HLHS). Dit is een sterk onderontwikkelde linker hart-helft, wat met diverse andere afwijkingen aan het hartje gepaard gaat.
Tien jaar verder
Nu zijn we tien jaar verder. Ons gezin is na Daphne nog uitgebreid met nog één zoon (Thomas) en twee dochters. Dochter Dymphe is vernoemd naar Daphne. Ze lijkt (en profile) sprekend op Daphne.
De jongste Madelon is op baby-leeftijd door ziekte gehandicapt geraakt. Zij is ons oogappeltje; een kind waar we al onze liefde in kwijt kunnen.
Het verdriet om het gemis van Daphne is niet minder geworden, wel anders. Daphne loopt als een rode draad door ons leven en door ons gezin.
Blijvend
is het
gemis om jou
onze lieve kleine kwetsbare
Daphne
Daphne heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
