Sharona Olthuis

* 31 augustus 2002 †

Harry en Erica

Ons engeltje*

Op 2 juli 2002 dachten we dat wij zwanger waren en deden we een test, die was positief. Een afspraak gemaakt met de huisarts omdat we niet wisten of het spiraaltje er nog inzat, en nog diezelfde middag kon ik terecht. Ze dacht dat ik al een week of 12 zwanger was en maakte met spoed een afspraak met de gynacoloog of die kon kijken of het spiraaltje er nog in zat. Dat zat er nog in en kon er niet uit omdat ik al bijna 16 weken zwanger was, en deze achter het kindje lag. Dat was even schrikken. Maar van de schrik bekomen bereidden wij ons voor op ons derde kindje en waren toch wel dolgelukkig. We begonnen met frisse moed het kamertje opnieuw te behangen en het ledikantje af te schuren. We hebben afgesproken dat wij op 31 augustus op zoek zouden gaan naar een commode. Maar in plaats daarvan is Sharona* geboren.

Op maandag 26 augustus aan het eind van de middag heb ik onverwachts een hevige bloeding, de verloskundige gebeld en we konden direkt komen. Ze heeft mij onderzocht en direkt doorgestuurd naar het ziekenhuis, omdat ik toch wel vrij hevig vloeide en zij dit niet vertrouwde. Daar aangekomen ben ik direkt onderzocht en opgenomen, ik had nog geen vruchtwater verloren. Alles was goed, maar ik moest toch de nacht over blijven.

Dinsdag 27 augustus, alles was goed, ik vloeide niet meer en mocht na het bezoekuur 's avonds mee naar huis. Wel met de mededeling dat als ik vloeide, we direkt moesten bellen dat we er aan kwamen.

Woensdag 28 augustus was er niks aan de hand. Je bent wel erg voorzichtig en je doet bijna niks.

Donderdag 29 augustus 's morgens om 5 uur kwam ik uit bed, omdat mijn man moest werken, en ging naar de wc en tot mijn schrik vloeide ik weer. Mijn man geroepen dat hij het ziekenhuis moest bellen en oppas moest regelen voor onze twee andere kinderen. Toen mijn moeder kwam, zijn we direkt naar het ziekenhuis gegaan en ben ik weer opgenomen. Ik zou die dag verschillende onderzoeken krijgen maar door de drukte zijn ze mij vergeten. Ik vloeide niet meer en zou vrijdagmorgen de onderzoeken krijgen. Alleen toen mijn man met de kinderen op visite was geweest en nog niet zolang naar huis was, braken bij mij de vliezen, en hebben ze mijn man weer gebeld dat hij moest komen. Hij kwam nadat hij zijn ouders had gebeld of ze op de kinderen wilde passen, omdat hij zou blijven slapen. Ik had geen weeën en ook geen pijn in de rug, maar heb wel lang onder de douche gezeten en dat was lekker. Na veel moeite van mijn kant heb ik een slaappil genomen en heb toch nog geslapen.

Vrijdagmorgen 30 augustus had ik nog geen weeën en vloeide nog steeds niet. Ik mocht kiezen: naar huis of in het ziekenhuis blijven. We kozen voor het eerste maar we moesten er wel rekening mee houden dat ik kon bevallen en ik moest wel veel op bed liggen.

Zaterdagmorgen 31 augustus heel vroeg. Ik moest 's nachts om +/- 01.45 naar de wc en zat daar toen ik het hoofdje voelde. Ik ben heel gauw naar boven gegaan, heb mijn man wakker gemaakt en verteld dat de baby geboren zou worden. Mijn man heeft heel gauw handdoeken gepakt, en heeft haar aangepakt, aan mij gegeven en heeft toen de verloskundige gebeld. Die was 's middags op de hoogte gesteld dat ik thuis was zodat ze daar rekening mee kon houden. Ze was er binnen 15 minuten en heeft na contrôle een ambulance en het ziekenhuis gebeld dat we er aan kwamen. Daar aangekomen en na een paar routinecontrôles en handelingen, heeft de neonatologe haar ook bekeken omdat ze zelf zo goed ademde. Terwijl ze ons wat anders verteld hadden wat ze zou doen als ze geboren was. Ze konden niets voor haar doen, ze was te jong, ze was op 1 dag na 24 weken. En ze had de ogen nog dicht en dat was een teken voor de neonatologe dat ze nog niet rijp was voor de medicatie die ze nodig had in de couveuse. Ze zou het toch niet overleven, het zou alleen maar uitstel geweest zijn van haar overlijden. Ik moest nog wel de OK in omdat de placenta niet los wou laten en ik veel bloed verloor.
's Middags om +/- 12.00 uur zijn onze ouders, broers met vrouw en vriendin en de opa en oma van mijn man en onze 2 kinderen op visite geweest, Sharona * leefde nog, om kennis te maken en gelijk afscheid te nemen van haar. We hebben wel een foto van Sharona * met Danny en Larissa, die is heel erg mooi. Ze hebben de ziekenhuisfotograaf foto's laten maken, maar dat hebben we ook zelf gedaan van de bevalling, dat ze op mijn buik lag. Het zijn mooie foto's geworden van het ziekenhuis. Sharona * is geboren van vrijdag op zaterdag om 01.50 uur en ze is overleden 's avonds om 21.45 uur. Ze hadden dit nog niet eerder meegemaakt dat een kindje dat zoveel te vroeg geboren is toch bijna 18 uur geleefd heeft, normaal is dit ongeveer 2 à 3 uur.Ze heeft de hele dag bij ons gelegen. Het hoofd van de verpleging heeft nog een bedje voor haar gemaakt want zo'n klein bedje hadden ze niet. Het bedje hebben ze gemaakt van een klein rieten mandje en ze hadden een dekentje gemaakt van watten en steriele gaasjes, ze wilden toch iets voor ons doen omdat het zo lang duurde en ze dit niet eerder meegemaakt hadden.

Deze foto is in het ziekenhuis gemaakt, ze leefde hier nog.

Zondag 1 september mocht ik naar huis en hebben alles geregeld voor de crematie. We hebben goede begeleiding gehad in het ziekenhuis en van de uitvaartleider, dit was voor hem ook de eerste keer dat hij een klein kindje wegbracht, want hij doet dit werk nog niet zo lang.

Op woensdag 4 september is Sharona * gecremeerd. Het is die dag zo gegaan zoals wij dat wilden met de naaste familie en 2 tantes (van beide kanten 1) die de koffie en de broodjes verzorgden toen wij weer terug kwamen van het crematorium. Een paar weken later mochten we een urn uitzoeken, en we hebben gekozen voor een zittend meisjesbeertje met Sharona's * naam erop. Het was de eerste urn die we zagen en die werd het ook meteen, omdat we die het mooiste vonden. Alleen moesten we 4 weken wachten omdat die urn handgemaakt is. Voor ons duurde dat een eeuwigheid, maar we mochten op maandag 2 december de urn met haar as ophalen. Ze staat nu bij ons in huis boven op een kast waar we wel naar kunnen kijken, het niet echt opvalt, en de kinderen er niet aan kunnen komen. Ze is nu in huis en we kunnen naar haar kijken als we dat willen en we voelen haar dichtbij ons.

Dit is de urn die we hebben uitgezocht, die wij erg mooi vonden.

Sharona heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes