Angel Hendrix
* 23 februari 2005 †
Berbie en Mark Hendrix
Ons kleine engeltje
klaar voor de laatste reis
Wat voorafging aan deze zwangerschap
Vanaf 1998 willen we gaan proberen om onze kinderwens te gaan vervullen. Helaas krijgen we al snel een tegenslag te verwerken. Er blijkt dat er een kwaadaardig gezwel zit in mijn baarmoederhals. Dit moet eerst behandeld worden en hierdoor moeten we onze kinderwens dus voorlopig uitstellen. Na negen maanden krijgen we het groene licht voor een zwangerschap. Spannende tijden breken dan aan.
Helaas zijn we na een jaar nog steeds niet zwanger. De gynaecoloog vindt het tijd voor onderzoeken. Hieruit komt dat we wel enige hulp kunnen gebruiken bij het zwanger worden. We starten dus met behandelingen. Na 7 IUI-pogingen ben ik dan zwanger, groot is de vreugde natuurlijk. Maar een enorm onzekere tijd breekt aan, als op de echo met 6 weken niets te zien is. Weken met echo's volgen, maar steeds is er niets te zien. Uiteindelijk volgt met 10 weken zwangerschap een operatie en wordt ons kindje in wording uit mijn eileider verwijderd. Dit is in maart 2001.
Vol goede moed gaan we verder met behandelingen, alleen een zwangerschap blijft tot onze grote teleurstelling uit. We besluiten om de stap naar IVF te nemen en starten in november 2002 met de eerste poging. Maar helaas geen zwangerschap. We vestigen onze hoop op de 2e poging. Die starten we in maart 2003, maar ook deze keer weer geen zwangerschap. Groot is onze verbazing, als ik in mei zwanger blijk te zijn, spontaan. Maar ik heb er geen goed gevoel over en dat blijkt te kloppen. Drie dagen na de positieve test lig ik op de operatiekamer, omdat het weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is. We nemen even rust om alles te verwerken.
In november gaan we dan voor de 3e IVF-poging, helaas ook deze keer geen zwangerschap... We hadden zelf al de beslissing genomen om nog één keer te proberen met IVF, als de arts het daar tenminste mee eens is... Maar tot onze verbazing blijk ik in januari 2004 weer spontaan zwanger te zijn. Met de echo van 6 weken zien we iets in de baarmoeder zitten, maar nog geen hartje kloppen. Een week later is dit gelukkig wel het geval, en langzaam krijgen we hoop dat het toch eens goed zal gaan. Helaas is er ruim een week later geen hartactiviteit meer...
Een curettage volgt twee weken later. We zitten er helemaal doorheen en durven een nieuwe zwangerschap niet meer aan. Na een paar maanden begint het toch weer te kriebelen en is de kinderwens groter, dan de angst op weer een mislukking. We gaan dus nog één keer beginnen met een poging, deze keer IVF/ICSI.
De zwangerschap
In okt/nov 2004 starten we met de 4e poging. 11 november is de punctie en 14 november worden er 2 embryootjes terug geplaatst. Nu is het weer afwachten geblazen. Iedere dag dat de menstruatie uitblijft, krijgen we meer hoop.
30 november mogen we, in het ziekenhuis, een zwangerschapstest laten doen. En deze is positief! We zijn natuurlijk blij, maar ook heel erg voorzichtig en natuurlijk onzeker...
15 december hebben we de eerste echo in het IVF-ziekenhuis in Eindhoven. Dan ben ik bijna 7 weken zwanger. We zien één kloppend hartje en volgens de echo ligt ons kindje precies op schema. Dat is in ieder geval al een goed begin. Drie dagen later, op zaterdagavond, krijg ik echter best wel hevig bloedverlies en zijn we bang dat het over is. Op maandag mag ik voor een echo komen en daar zien we ons kindje nog steeds zitten, met een kloppend hartje. In verband met mijn voorgeschiedenis, kom ik ook onder controle van de gynaecoloog in Roermond. Daar kan ik voorlopig iedere week naartoe. Elke keer wordt een echo gemaakt en zien we ons kindje groeien. Langzaam durven we erop te hopen dat het deze keer wel goed zal gaan.
De twijfel
Als ik 11 weken zwanger ben, het is dan alweer 17 januari, spreekt de gynaecoloog uit dat hij twijfels heeft over het hoofdje van ons kindje. Hij wil ons voor de week erop naar Maastricht sturen voor een echo. Ik heb al een afspraak staan in de IVF-kliniek voor een echo, en dat vindt hij ook goed.
Een lange week volgt, gevoelens van onzekerheid, ongeloof, maar ook de hoop dat er niets aan de hand is, wisselen elkaar af.
23 januari is het dan zover, de echo in Eindhoven. Van tevoren geef ik aan dat er twijfel is en of ze goed willen kijken. Na de echo komt het verlossende woord dat er niets afwijkends te zien is... Opluchting natuurlijk, maar in mijn achterhoofd, geloof ik het pas werkelijk als de gynaecoloog in Roermond zegt dat het echt goed is. Dit omdat deze gynaecoloog een goede naam heeft op het gebied van echo's maken.
Dinsdag 1 februari moet ik terug naar de gynaecoloog in Roermond. Hij vraagt als eerste, hoe het in Eindhoven gegaan is. Hij is dan ook opgelucht, als ik vertel dat ze daar niets afwijkends hebben gezien. Wel vragen we nog of we een nekplooimeting kunnen krijgen. Gezien de zwangerschapsduur, 13,5 week, moet dat direct gebeuren. Hiervoor moeten we naar de echoscopiste op een andere afdeling. Gelukkig kunnen we daar direct terecht.
Slecht nieuws
De echoscopiste begint met de echo te maken, maar na een minuutje zegt ze, dat er volgens haar iets niet klopt en dat ze de gynaecoloog erbij haalt. Op dat moment weten we eigenlijk al genoeg, er is dus toch iets mis. De gynaecoloog komt erbij en samen kijken ze nog eens naar ons kindje. Dan krijgen we te horen, dat er dus toch iets niet goed is met het hoofdje en dat het vrij ernstig is. We zijn helemaal verdoofd..... Waarom????
De gynaecoloog regelt, dat we de volgende dag al in Maastricht terechtkunnen voor een echo. En hier krijgen we ook weer te horen dat er iets niet goed is met ons kindje. Het heeft geen schedeldakje. Hierdoor liggen de hersentjes in het vruchtwater en sterven af. Ons kindje is dus niet levensvatbaar. Als ze verder kijken met de echo, stellen ze de voorlopige diagnose Amniotic Band Syndrome. Het binnenste vlies, het amnion, is op verschillende plaatsen gaan scheuren. De uiteinden van deze scheurtjes zijn in aanraking gekomen met ons kindje. Op deze plaatsen kan de ontwikkeling niet goed verder gaan. Dit kan leiden tot amputaties en in het ergste geval tot de dood. Het komt niet vaak voor, maar 1:10.000.
We krijgen het advies om na te denken wat we willen, de zwangerschap uitdragen of afbreken. Het kindje zal in mijn lichaam blijven leven, maar een bevalling kan de nodige complicaties met zich meebrengen. Het advies van de arts is eigenlijk om af te breken. Ook raden ze aan om nog een vruchtwaterpunctie te laten doen. We spreken af dat we een week later terugkomen. Aangeslagen gaan we naar huis... Waarom moet ons dit weer overkomen??
Een moeilijke week volgt. Een week vol verdriet met steeds de vraag waarom??? Waarom mag dit kindje niet bij ons leven, waarom moeten we weer een kindje afgeven?? De beslissing over een vruchtwaterpunctie is snel genomen, die laten we doen. En over de zwangerschap hebben we voor ons gevoel geen keuze. Te weten dat ons kindje niet levensvatbaar is, is al heel zwaar... om dan ook nog een zwangerschap uit te dragen kunnen we emotioneel niet aan. Ook dat er complicaties kunnen optreden bij een bevalling, weegt voor Mark erg zwaar. We nemen de moeilijke beslissing, om deze zo gewenste zwangerschap te beëindigen.
Langzaam gaan we onze familie ook maar inlichten, heel moeilijk en ook emotioneel. Nu moeten we gaan nadenken over wat we willen, een begrafenis of crematie, of misschien wel niets... Geven we ons kindje een naam en willen we het aangeven bij de gemeente? Allemaal dingen, waar je normaal gesproken niet over na hoeft te denken, tijdens de zwangerschap...
De 10e februari gaan we weer naar Maastricht. Er wordt eerst nog een echo gemaakt en daarna de vruchtwaterpunctie, gelukkig heb ik daar geen last van. Hoewel ik het wel 'akelig' vind om de naald zo dicht bij ons kindje te zien. Verder zeggen we dat we de zwangerschap gaan beëindigen en spreken af hiervoor naar ons 'eigen' ziekenhuis te gaan.
De volgende dag hebben we een gesprek met onze eigen gynaecoloog. We vertellen hem over onze beslissing en spreken een datum af. Ook hebben we nog een aantal vragen. De gynaecoloog kan ons al vertellen dat we in Roermond bij de gemeente geen aangifte kunnen doen. Dit doen ze niet, omdat de zwangerschap nog geen 24 weken is. Verder vertelt hij ons dat, als we ons kindje in het ziekenhuis zullen achterlaten het gewoon wordt vernietigd. Dit is voor ons onaanvaardbaar, want we willen wel dat er respectvol mee wordt omgegaan als we zelf geen begrafenis of crematie houden. Dit zijn allemaal dingen die een rol spelen in onze beslissing om toch naar Maastricht te gaan voor de bevalling. We regelen dit verder telefonisch in Maastricht en spreken af dat ik dinsdagavond 22 februari word opgenomen. Nu kunnen we nog even 'genieten' van ons kindje in mijn buik.
Intussen denken we erover, om zelf een crematie te regelen voor ons kindje. We hebben een afspraak gemaakt voor een oriënterend gesprek met een uitvaarthuis. Dit vindt plaats op maandag 21 februari. We treffen hier een hele behulpzame en aardige vrouw, die erg met ons meeleeft. Nu weten we wat meer over wat mogelijk is, en hebben we nog meer dingen om over na te denken. We spreken af om weer contact op te nemen als ons kindje geboren is.
Samen met een schoonzus, ga ik op dinsdag nog een mandje kopen. Hier komt ons kindje straks in te liggen. We vinden er ook nog een mooi dekentje bij. Een omslagdoek hadden Mark en ik al eerder gekocht.
De geboorte
Dinsdagavond de 22e, word ik dus opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig mag Mark bij mij blijven. Ik krijg die avond al een stickje in de baarmoeder ingebracht, om die al een beetje zachter te maken en voor te bereiden op de bevalling.
De volgende ochtend, krijg ik dan een infuus met weeënopwekkers ingebracht. Nu is het afwachten hoe het zal gaan. Ik merk er vrij weinig van, wel iets gerommel in mijn buik, maar niet echt weeën. In de middag, rond 2 uur breken de vliezen, een teken dat er toch activiteit is in de baarmoeder. Nu komt wel het besef dat we ons kindje echt gaan verliezen en het niet meer tegen te houden is. Rond 15.00 uur krijg ik wel last van flinke krampen (weeën), op dat moment is de arts net bij ons. Ze zegt dat ik pijnstilling kan krijgen, als ik dat wil. Ik wil het nog even aankijken... Zij raadt ons nog aan om een uitgebreide obductie te laten doen op ons kindje.
Rond 16.30 uur heb ik het gevoel dat ik naar het toilet moet. Als ik dan ga, verlies ik allemaal weefsel. Ik roep Mark, maar kan niet voorkomen dat ons kindje wordt geboren. De verpleegkundige is dan ook snel bij ons. En ook de arts, ze staat er wel van te kijken dat het toch nog zo snel is gegaan.
Nu we ons kindje zien weten we dat we de goede beslissing hebben genomen. Ons kindje kon echt niet leven. Maar wat is het lief en zo klein. Je ziet duidelijk dat het schedeldakje ontbreekt en ook heeft ons kindje een gespleten lip en open gehemelte. Maar verder is het zo compleet, vingertjes, teentjes, zo mooi, en zo van ons... Alleen is het niet duidelijk te zien of we nu een zoontje of dochtertje hebben gekregen. Omdat ik een vruchtwaterpunctie heb gehad, probeert de verpleegkundige of daar al iets van bekend is. Na wat telefoontjes kan ze ons vertellen dat we een dochtertje hebben gekregen.
We geven haar de naam Angel.
Angel wordt bij mij op bed gelegd en we krijgen alle gelegenheid om haar te bekijken en foto's te maken.
Onze kleine Angel
Na een kwartiertje komt de verpleegkundige Angel even halen. Zij maken ook nog foto's van Angel en artsen van de klinische genetica komen Angel ook nog bekijken. Verder worden er nog voetafdrukjes gemaakt. Dan krijgen we Angel weer terug en kunnen we haar nog meer bewonderen. We zien dat ze aan één voetje ook een paar teentjes mist. Dit wordt ons even later ook verteld door de artsen van de klinische genetica. Ook zij stellen de diagnose Amniotic Band Syndroom. Later krijgen we te horen dat ons kindje nog meer kleine lichamelijke afwijkingen had, door dit syndroom. En dat ze hierdoor ook al twee weken achter lag in de groei.
We krijgen de vraag, of we vanavond nog naar huis willen of morgen pas. Na lang denken besluiten we toch om vanavond nog naar huis te gaan. Angel zal in het ziekenhuis blijven voor de obductie. We spreken af dat we haar vrijdag na de middag weer kunnen ophalen...
Rond 19.30 uur gaan we dan maar naar huis. Maar wat is het ontzettend moeilijk om onze Angel daar achter te laten... Dan pas komen ook de emoties en tranen. En het gevoel van haar te moeten missen...
De dagen erna
De dagen erna zijn moeilijk... en ook druk... We hebben nog een aantal gesprekken met de mevrouw van het uitvaarthuis. We besluiten om op maandagavond, 28 februari, een afscheidsbijeenkomst te houden voor de familie. Hiermee nemen we dan niet alleen afscheid van Angel, maar symbolisch ook van de vorige drie zwangerschappen. In plaats van leuke babyspulletjes kopen, moeten we nu beslissingen nemen over een kaartje, bloemen, muziek, tekst en gedichtjes... Gelukkig krijgen we hierbij ook hulp van Mark's broer en zijn vrouw.
Op vrijdag mogen we Angel weer gaan halen, maar eerst gaan we haar aangeven bij de gemeente Maastricht. Ook komt ze in ons trouwboekje te staan. Zo is ze ook officieel ons kindje.
We hebben besloten om Angel tot aan de crematie bij ons thuis te houden, een beslissing waar we achteraf wel blij mee zijn. Nu kunnen we naar haar toe gaan wanneer we dat willen, en we kunnen nu toch een beetje voor haar zorgen. Ook als is het maar voor even...
Op maandagmiddag gaan we nog naar het uitvaarthuis, kijken hoe we alles willen hebben staan. En ook voor de laatste keer nog alles doornemen. De bloemen hebben we dan ook al gehaald, één stukje voor Angel met een mooie vlinder, en drie kleinere boeketjes die symbool staan voor de vorige zwangerschappen.
De afscheidsbijeenkomst
Op maandagavond is om 19.00 uur dan de afscheidsbijeenkomst. Het doet ons goed om te zien dat velen afscheid willen nemen van Angel. Het is een hele emotionele bijeenkomst. We hebben bijna alles zelf geregeld, de bloemen, de muziek, gedichtjes, de tekst grotendeels. Tijdens het liedje 'Tears in Heaven' lopen we naar binnen. Hierna doet de mevrouw van het uitvaarthuis het welkomstwoord. En aansluitend ons persoonlijke woord... Hierna lees ik een gedichtje voor en vervolgens luisteren we naar het liedje 'De steen' van Paul de Leeuw.
Een zus van Mark leest daarna ook een gedicht voor, dit is gemaakt door Mark's schoonzus. Tijdens het volgende liedje worden de kaartjes voor Angel uitgedeeld. Het liedje is van Frank Duval, 'Angel of mine'.
Ook op het kaartje komen de drie vorige zwangerschappen symbolisch terug in de vorm van sterretjes.
de voorkant
de binnenkant
Het voetje is van Angel, op ware grootte.
Na het liedje bidden we het 'Onze Vader' en het 'Wees gegroet', met daarna nog een moment van stilte. Dan is het tijd voor een afscheidswoord en aansluitend het laatste liedje. Een liedje van Celine Dion, 'Fly'. Als allerlaatste leest een andere zus van Mark ook nog een gedichtje voor.
We krijgen ook nog 2 mooie tekeningen van ons petekind. Ééntje is voor Angel en de ander is voor ons. En van de familie krijgen we nog een heel mooi bloemstukje. Tijdens een kopje koffie praten we met iedereen nog even na. De reacties over hoe we alles gedaan hebben zijn heel positief. Zelf hebben we aan deze bijeenkomst ook een goed gevoel overgehouden. We zijn blij dat we het op deze manier gedaan hebben.
Nog een laatste foto samen
Het moeilijkst moet echter nog komen, als we morgen onze Angel definitief wegbrengen...
Angel's laatste reis..
Dinsdag 1 maart.
Vandaag moeten we Angel naar het crematorium brengen. We maken haar klaar voor de laatste reis. Een knuffel gaat mee, de tekening van ons petekind, een kaartje en heel veel liefde van ons. Ook nemen we nog één van de drie boeketjes mee.
Als we naar het crematorium rijden begint het een beetje te sneeuwen, dit vind ik echt passen bij deze dag. In het crematorium aangekomen krijgen we ruimschoots de gelegenheid om afscheid van Angel te nemen. Ook krijgen we dan te horen dat Angel vanmiddag rond 16.00 uur gecremeerd zal worden. We maken nog een keer haar mandje open. Nog één keer haar even aanraken en zien, om haar dan voor altijd te laten gaan...
Dit is het moeilijkste van alles...
de laatste foto
Vanuit het crematorium rijden we nog even naar het kerkhof in Wessem. Daar staat een monumentje voor ongeboren en te vroeg geboren kinderen. Hier leggen we ook één van de drie boeketjes neer. Dan gaan we naar huis...
Na alle drukte van de afgelopen dagen is er nu rust. En eigenlijk nu pas het volle besef van wat er allemaal gebeurd is... Om 16.00 uur steken we allemaal kaarsjes aan en zetten de muziek van Angel op... onze meid zal nu gecremeerd worden...
Omdat Angel nog geen 24 weken oud was, mogen we, de dag erna, haar asbusje alweer gaan halen. Dan is ze weer bij ons. Ze krijgt een mooi plekje in de huiskamer, omringd met spulletjes van haar...
Gedicht voor Angel
geen woord drukt uit de droefheid, niets geeft weer de pijn
van alles wat wij voor je wensten, maar niet zo heeft mogen zijn
je had al een plekje in ons hart veroverd
de gedachten aan jou hadden ons al een beetje betoverd
we hebben je even vast kunnen houden; een intens moment
en zijn blij dat we je toch hebben gekend
jouw tere leven heeft ons in het diepst geraakt
en daarom, klein meisje, ben jij voor ons volmaakt
waarom mocht jij, lieve Angel, niet met ons leven
het is hard en verdrietig om je af te moeten geven
je zult altijd in onze gedachten zijn
heel mooi, lief en zo ontzettend klein
slaap maar zacht, lieve meid.
In de loop van de zomer zijn we een urntje voor Angel gaan uitzoeken. Op 7 september zijn we het gaan halen.
urntje van Angel
Ondanks dat ze maar kort in ons leven was, hoort ze voor altijd bij ons.
Ze is ons dochtertje, onze kleine meid...
Angel heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
