Eva Josephine Vergeer
* 29 juli 2004 †
Arjan Vergeer en Annemieke van Tricht
Onze mooie lieve Eva
Eva
Hoe het begon
Ik ben Annemieke en samen met mijn man Arjan zijn wij de trotse ouders van Eva. Al een tijdje had ik het gevoel dat ik klaar was voor het moederschap. Mijn man Arjan, 4 jaar jonger, had eerst nog een beetje twijfels. Hij was ook nog aan het studeren naast zijn werk, dus druk genoeg. Maar het ging bij hem toch ook kriebelen en in januari 2004 besloten we het te gaan proberen. Wat een wonder; het lukte in ëën keer! De zwangerschap verliep precies volgens de weken van het jaar: in week 40, op 29 september 2004 was ik uitgerekend. De zwangerschap verliep voorspoedig.
De eerste twijfels
In week 28 van de zwangerschap had ik ineens een licht verhoogde bloeddruk. Maar met wat extra contrôles werd dat goed in de gaten gehouden door de verloskundige en in week 30 was het gelukkig weer helemaal normaal. Maar in de 31e week op dinsdag 27 juli, tijdens de gewone contrôle, vond de verloskundige dat ons kindje een beetje klein aanvoelde. Ze wilde graag dat we een echo lieten maken de komende vrijdag om het eens goed te bekijken. Maar wederom, niets om je zorgen om te maken, waarschijnlijk was het kindje erg hard gegroeid in het begin en ging de groei nu weer een beetje langzamer.
We waren toch wel bezorgd, het is je kindje en je wilt dat alles gewoon goed gaat. Maar we vonden het stiekem ook wel mooi dat we nog een echo zouden krijgen; dan konden we zien of het een jongetje of een meisje was! Dat leek ons wel wat. Niet gedacht dat we het al sneller te weten zouden komen.
De volgende dag was een prachtige dag. Het was 28 juli 2004 en de zon scheen voor het eerst sinds lange tijd. Op het werk heerste een ontspannen sfeer en aan het einde van de dag was een barbeque gepland met alle collega's. Ik was inmiddels 7 maanden zwanger, nog een paar weekjes en ik zou met zwangerschapsverlof gaan. Dus ik ging lekker mee barbequen. Een prachtige zwoele avond, lekker gegeten en pas 's avonds laat weer thuis. Ik had nog gegrapt tegen mijn collega dat ik wel een hele volle buik had van het eten, terwijl ik over m'n dikke buik wreef. "Tot morgen!"
29 juli 2004, 1.30 uur
Ik schrik wakker, ik voel wat lopen tussen mijn benen. Ik ben helemaal in de war, mijn vliezen zijn toch niet gebroken? Ik ben nog lang niet uitgerekend! Als ik het lichtje aan doe, zie ik iets wat mijn hart doet stilstaan: het is bloed in het bed. O nee!
Na contact met mijn verloskundige kunnen we snel terecht in het Wilhelmina KinderZiekenhuis in Utrecht. Hier worden we opgevangen door een rustige mevrouw, die ons een kamertje in loodst met een apparaat om het hartje van ons kindje te beluisteren. Als ze het op mijn buik zet en het hartje zoekt, horen we een hele tijd niets. Tot een heel vaag, traag hartje te horen is. Dat is niet het hartje van mijn kindje denk ik, want dat ging veel sneller en krachtiger. Eergisteren klonk het nog zo duidelijk!
Ondertussen begint er om mij heen lichte paniek te ontstaan, er moet een keizersnede in voorbereiding worden gezet. Ons kindje heeft het erg moeilijk en moet zo snel mogelijk gehaald worden. Ik leef in een roes, laat het over me heen komen. Laat ze alles doen, als er maar een gezond kindje door geboren wordt.
Even later lig ik op de operatietafel, Arjan staat naast mij in een groene jas en muts en aait over mijn haar. Terwijl de voorbereidingen van de keizersnede doorgaan, wordt er nog op het echo-apparaat gekeken. Dan stopt ineens alles en iedereen. Ze zien op de monitor dat het hartje van ons kindje niet meer klopt. Ons kindje is dood. Het volledige besef van die woorden dringen niet tot me door op dat moment, maar mijn hart huilt. Mijn kind, mijn kind is reddeloos. Er wordt gezegd dat de keizersnede nu beter niet kan worden uitgevoerd, ze kunnen niets meer voor ons kindje doen. Verdoofd en verdwaasd worden we weer teruggebracht naar de verloskamer, waar we moeten wachten tot de bevalling uit zichzelf op gang komt. Er wordt aan ons uitgelegd dat de placenta heel plotseling is losgelaten, waardoor ons kindje niet meer kon overleven in mijn buik. Niemand die dit had kunnen zien aankomen, zeggen ze.
Een hele lange nacht volgt, Arjan mag gelukkig bij me op de kamer slapen. Ik slaap niet, ik heb zo'n pijn in mijn buik. De volgende dag wordt daarom besloten om de vliezen te breken, om de bevalling goed door te laten zetten en ik krijg een ruggenprik tegen de pijn. Arjan en ik hebben ook de onmogelijke taak gekregen om over van alles na te denken: de crematie of begrafenis, wel of geen kleertjes voor ons kindje. Van alles waar we niet aan willen denken maar wat moet. Al na een uurtje voel ik weer pijn dwars door de ruggenprik heen. De verloskundige komt kijken. En wat blijkt? Ze ziet het hoofdje al! Ineens gaat het heel snel. De ruggenprik gaat uit en de weeën worden steeds heftiger. Met een paar persweeën wordt ons kindje geboren: "Het is een meisje!"
Eva Josephine
Het moment dat je je kindje voor het eerst ziet, een naam geeft, het voorzichtig aanraakt, dat staat in je geheugen gegrift. Eva Josephine noemen we onze dochter en ze is zo van ons. Ze heeft de lange vingers van haar papa en de oortjes van haar mama. Ze is nog heel warm als ze op mijn buik wordt gelegd, Arjan mag de navelstreng doorknippen. Alles aan haar is zo perfect, zo gaaf. Ze blijft even bij ons, er worden een paar foto's gemaakt. Dan wordt ze meegenomen om haar te wegen en te meten. Als ze bij ons terug komt in zo'n plexiglazen wiegje, zien we goed hoe klein ze eigenlijk is. 41 centimeter staat op het roze kaartje met ooievaar dat bij haar in het wiegje ligt. Ze heet Eva Josephine Vergeer. Ze is geboren om 18.07 uur en weegt 1145 gram. Maar het belangrijkste staat niet op het kaartje vermeld. Eva is niet meer hier, dit is alleen nog maar haar lijfje. Eva is dood.
Arjan en Annemieke met Eva
De volgende dagen
Ik moet de volgende 48 uur nog in het ziekenhuis blijven, want ik heb veel bloed verloren en ik heb een zwangerschapsvergiftiging opgelopen. Eva kunnen we zo vaak zien als we willen gelukkig en Arjan mag al die tijd bij mij op de kamer blijven. We krijgen veel bezoek en dat is fijn. We zijn ondanks het intense verdriet zo trots op onze mooie meisje! We willen haar aan iedereen laten zien. Na twee dagen mogen we weg uit het ziekenhuis en Eva gaat met ons mee. In een mooi rieten mandje leggen we haar op haar kamertje, thuis. Hier mag ze nog twee daagjes blijven.
De crematie
Op 3 augustus 2004 hebben we Eva gecremeerd. Het was een prachtig afscheid, dat we voor het grootste gedeelte zelf georganiseerd hebben. We vonden dat dat het minste was wat we konden doen voor Eva, als haar ouders. We hebben hele mooie muziek uitgezocht, van o.a. Nick Cave het nummer 'Into my arms' en van de Beatles het nummer 'And I love her'. Ik heb Eva mijn groene sarong meegegeven, die ik op onze huwelijksreis in Maleisie heb gekocht.
De directe familie was erbij, samen met onze beste vrienden. Een heel fijne club mensen, waar we heel veel aan gehad hebben en nog steeds hebben. We voelden ons omringd door mensen die er allemaal waren voor Eva en die haar een plekje in hun hart hebben gegeven.
Dag lief meisje
Na een aantal maanden voelden we dat we graag opnieuw wilden proberen om zwanger te worden. En wonderbaarlijk; weer was het gelijk raak. Na een spannende maar voorspoedige zwangerschap is op 18 juli 2005 Nova Juliëtte geboren. Een zusje voor Eva, wat een mooi wonder.
Lieve Eva, dankjewel. Je bent voor altijd ons mooie kleine meisje, en de grote zus van Nova.
Bright are the stars that shine
Dark is the sky
I know this love of mine
Will never die
And I love her
Eva heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
