Aniek Herfs
* 1 augustus 1994 - 7 november 1994 †
Cor Herfs en Petra Halmans
Ons lief Aniekske,
als medereisgenootje op pad
kregen wij een kleine schat...
Wij zijn Cor en Petra. Wij zijn getrouwd in 1990, nadat we bijna 10 jaar samen waren. Maar wij waren nog erg jong toen we elkaar leerden kennen. Nadat we zelf ons huisje hadden gebouwd en alles een beetje naar onze zin hadden, kregen we heel erg de wens om ons gezinnetje uit te breiden. Dat lukte ook vrij snel, zelfs verrassend snel. Want nadat ik dacht dat ik een flinke griep onder de leden had die maar niet over ging, bleek ik al ruim 16 weken zwanger! Wat een verrassing!
Na een normale zwangerschap, weliswaar met veel misselijk zijn en op het laatst veel vocht vast houden, werd met 8 maanden ons dochtertje Aniek geboren. Ze was wel 5 weken te vroeg, maar ik kon ook niet meer langer. Het was die enorm hete zomer en ik was als een olifant van het vocht vast houden.
Aniek met mamma
Ze deed het prima, was wel wat aan de lichte kant en moest daarom twee weekjes in het ziekenhuis blijven. Maar als dat het ergste was... Na die twee weekjes vertelde de kinderarts ons wel dat hij een ruisje bij het hartje hoorde. Niets om ons zorgen over te maken maar toch moesten we na een paar weekjes even terugkomen voor controle.
Aniek kwam thuis, ze deed het prima. Groeide goed, dronk lekker, was alert... kortom heerlijk!
Aniek in haar maxi-cosi
Toen we weer op controle gingen, bleek het ruisje helaas niets minder te zijn. Wel erger, toch een beetje zorgwekkend dan? We moesten maar eens naar het Radboutziekenhuis in Nijmegen. Daar zou een speciale echo worden gemaakt van haar hartje en konden ze precies zien wat er aan de hand was. Daar gingen we dan, het was inmiddels 6 oktober.
De echo werd gemaakt, de ene dokter na de andere werd erbij geroepen. Maar wie vertelde ons nu eindelijk eens wat? Na wat praten over en weer, kregen we te horen dat ze een vreemde verdikking had aan het tussenschot tussen de hartkamers. Dat tussenschot hoort normaal 2 tot 3 milimeter te zijn. Bij Aniek was dit al ruim 2 centimeter Zo te zien was het hele tussenschot verdikt, er was geen begin te zien en geen einde. Dus er even tussen uit halen en een nieuw tussen schot "maken" zou niet lukken. En wat nu?
Twee weken van onderzoek volgden. Maar dat wees niets concreets uit. Ze wisten niet met zekerheid wat het was, of het een spierziekte was of iets anders. In het uiterste geval wilden ze opereren, maar waarschijnlijk zou Aniek dat niet overleven. In die twee weken Radbout ging ze ook zienderogen achteruit. Ze sliep veel, dronk minder, bijna niets. Ze kreeg meteen sondevoeding. En ze ging hevig transpireren bij de minste of geringste inspanning. Haar hartje moest heel hard werken.
Met Aniek in het Radbout
Zelf waren wij die tijd in het Ronald McDonald huis. Wij voelden ons daar vreselijk tussen al die ellende. Allemaal zieke kinderen, dat mag toch gewoon niet zo zijn?!
We wilden naar huis. Dat mocht ook, ze konden haar toch niet helpen. Alleen maar toekijken hoe het zou gaan aflopen.
Toen we thuiskwamen, hebben we toch nog twee fijne weken gehad. Iedereen kwam nog naar haar toe en kon haar nog vasthouden en knuffelen. We hebben haar op mijn verjaardag, 23 oktober, laten dopen. Gewoon gezellig bij ons thuis met onze familie. We hadden geen idee hoe lang ze bij ons zou zijn. Daar waren ze niet duidelijk over. Ik had gedacht dat dat nog wel een tijd zou duren, maar niets bleek minder waar...
Op zondag 6 november ging het opeens helemaal niet goed met haar. Ze bleef heel apathisch huilen, plaste niet meer... Dokter, ziekenwagen, richting Sittard. De kinderarts vertelde ons dat ze ontzettende pijn moest hebben. De verdikking in haar hartje was zo groot, in Nijmegen was het al uitgegroeid tot 3 centimeter, dus hoever zou het nu zijn? We konden kiezen, naar het Radbout gaan en opereren, wat ze gewoon bijna zeker niet zou redden, of in Sittard in het ziekenhuis, waar ze ook is geboren, haar begeleiden in haar sterven. We kozen voor het laatste.
De pijn moest NU stoppen! Ze kreeg meteen morfine toegediend. Maar haar lichaampje reageerde met koorts. Ze deed de oogjes niet eens meer dicht, ze waren zo gezwollen van de druk die ze gehad moet hebben. Ze ademde heel snel en hoog, haar hartje ging tekeer. Die avond hebben we haar laten bedienen door de rector van het ziekenhuis. Het werd langzaam definitief, we moesten haar laten gaan.
Die nacht zijn we bij haar blijven slapen, om beurten gingen we kijken hoe het met haar ging. Maar ze kreeg natuurlijk steeds meer morfine, daarvan werd ze uiteindelijk ook rustiger. De koorts ebde weg, de druk ging weg, ze ging langzamer ademen. Tegen de morgen heb ik haar in mijn armen gelegd, Cor en ik hebben zo wel een uur gezeten, tegen haar praten, dat het goed was zo, ze mocht gaan, de verlossing tegemoet.
Om 08.00 uur 's morgens was het zover. Haar oogjes keken door ons heen, het was de eerste keer sinds de dag ervoor, dat ze zo ontspannen keek. Het leek wel of ze glimlachte, heel vreemd, maar ze ging duidelijk iets tegemoet. Op dat moment stopte haar hartje met kloppen.
Goddank, ze had de overstap gemaakt... Zij was verlost maar wij bleven achter. Zoveel verdriet en emoties, dat is niet te beschrijven. We hebben haar gewassen en kleertjes aan gedaan, zo hebben we haar weggebracht naar een andere kamer. We hadden toestemming gegeven om haar hartje en longetjes er uit te laten nemen zodat ze konden uitzoeken wat het nou precies geweest was. We wilden toch graag weten waaraan ze was overleden. En ook of het iets erfelijks zou zijn.
Aniek, vlinder door de wind
De dagen erna waren zwaar. Haar zo te zien liggen in haar witte kistje, zo'n mooi gaaf poppetje, niet te geloven... We hebben allemaal afscheid van haar genomen, in zoverre je dat kunt. Op 10 november was de begrafenis. Een propvolle kerk met mensen die allemaal met ons meeleefden. Dat doet goed. Na de H. mis heeft Cor haar zelf de kerk uit gedragen naar haar laatste rustplaatsje. Ze werd bedekt met heel veel bloemen en een lampje gaf haar licht.
Haar eigen plekje, waar we nu al 10 jaar naar toe gaan. Tijd heelt de scherpste wonden, dat klopt, maar missen doen we haar nog steeds. Dag en nacht!!
Anieks grafje
En wat ze nu precies had, ons meisje? Ze had een goedaardig fibroom in haar hartje. Dat wil zeggen, een goedaardige tumor. Hij zat alleen op de verkeerde plek. Op een andere plaats had hij waarschijnlijk gewoon weggehaald kunnen worden.
Aniek* heeft in 1995 nog een zusje gekregen, ze heet Ankie, we hebben de letters van haar naam gewoon iets anders geplaatst. Dit is voor mijn gevoel een symbolische band tussen de meisjes. In 1999 is er nog een meisje geboren, na een zwangerschap van ruim 17 weken. Ze heet Imke, ze had een open hoofdje, het hele schedeldakje ontbrak, dus dit was niet met het leven verenigbaar. Imke heeft ook een eigen engeltjespagina. In 2000 is hun broertje en onze zoontje Vasco geboren. Wij zijn ontzettend trots op onze engeltjes en bengeltjes!
Aniek heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
