KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Jelle Troost

* 7 maart 1996 †

Nanda & Jan Troost

Een veilig plekje voor mijn klein knuffelbeertje...

Fotokaart die symbool staat voor Jelle *

Wij zijn Nanda en Jan Troost, inmiddels 12 ½ jaar getrouwd. We hebben 5 bengels: Angèlica, Femke, Jennifer, Sven en Rowen. Maar we hebben ook 2 engeltjes: Jelle* en Martijn* en 6 kleine sterretjes...
Deze pagina gaat over Jelle*.

Na 1 miskraam met 8 weken kregen wij op 20 februari 1992 onze 1e dochter Angèlica. Na haar wilden we graag snel een 2e kindje, met het motto "dan hebben ze wat aan elkaar...", maar helaas kreeg ik 3 miskramen met 11, 9 en 13 weken. Daarna kregen we op 26 januari 1995 onze 2e dochter Femke. Niet ver na haar geboorte raakte ik per ongeluk zwanger, maar deze zwangerschap eindigde met 8 weken in een miskraam. Omdat ik door de zwangerschap toch kriebels had gekregen naar een 3e kindje, besloten we de pil niet meer te slikken en te kijken wat de toekomst ons zou brengen. Niet veel later was ik weer zwanger, maar helaas ook deze zwangerschap eindigde in een miskraam met 12 weken. We hielden moed en 2 maanden later was ik weer zwanger en hier begint het verhaal van Jelle*...

Het was november 1995 toen ik thuis een zwangerschapstest deed... We waren ZWANGER, blij maar angstig tegelijk belde ik Jan met het nieuws, hij was er zeker van dat het deze keer anders zou verlopen. We waren inmiddels verhuisd van Zwijndrecht naar Berghem (Noord-Brabant) en ik had hier mijn rust gevonden. Ik bleef voorzichtig en durfde zeker die 1e weken nergens op te hopen, alle miskramen waren voor de 14 weken misgegaan. En de artsen spraken niet van verlies, maar over een foutje van de natuur. Ook familie en vrienden vonden dat ik geen reden had om treurig te zijn, ik had 2 gezonde dochters, wat wilde ik nog meer, onze tijd zou wel weer komen. Eind januari was ik 14 weken en durfde ik voorzichtig te hopen op een goede afloop en kocht ik het 1e cadeautje voor jou, een lief klein knuffelbeertje. De zwangerschap verliep goed, ik had weinig klachten en ook de verloskundigen vonden dat alles via schema verliep en waren tevreden over je groei, je lag zelfs iets voor op schema zagen ze op de echo met 15 weken. Maar de verloskundige hield de gewone uitgerekende datum aan, daar vertrouwde ze meer op zei ze. Niets wees op wat ons overkwam op die bewuste 7 maart 1996.

Ik had 's middags Angèlica naar school gebracht en Femke lag boven haar middagslaapje te doen. Dus ik besloot dat ik mooi tijd had om even mijn ramen te wassen. Ik zette alles klaar, en klom op de trap en begon aan mijn werk. Toen ik even bezig was voelde ik hevige aandrang, net alsof ik aan de diarree was en ik snelde naar de wc om niet in mijn broek te doen. In de wc was de verbazing groot dat er geen ontlasting kwam en ik dacht, omdat ik wel aandrang voelde, dat ik verstopt zat door de staaltabletten. En ik perste mee... Toen kwam de schrik van mijn leven, ik voelde wat warms uit me floepen... Even bleef ik zitten, ik wist niet wat me overkwam, ik durfde niet te kijken en toen ik toch keek kon ik niet geloven wat ik zag... Een mooi piepklein jongetje lag in mijn wc, voorzichtig pakte ik hem uit de wc en met veel zorg hield ik hem vast.

Tot mijn schrik zag ik dat hij nog leefde, ik was 21 weken volgens de verloskundige, maar bijna 25 weken volgens de echo, dus misschien net wel of net niet levensvatbaar. Ik snelde me zo goed en kwaad als ik kon naar de telefoon, belde de verloskundige, maar die was met een bevalling bezig en kon niet komen. Ik moest het maar in een handdoek draaien en rustig op de bank gaan zitten en wachten tot ze kwam. Maar het kon nog wel een half uurtje duren voor zij of een ander kon komen. Ik probeerde Jan te bellen, hij is taxichauffeur en zat ver weg hoorde ik via de centrale. Mijn moeder kreeg ik niet te pakken en dus belde ik een hele goede vriendin en die kwam gelukkig meteen.

Ze trof me zittend in de gang aan, je leefde toen nog steeds, al had je het moeilijk. Mijn vriendin ging naar boven en haalde een omslagdoek en een badjas voor mij. Ze wikkelde je in de omslagdoek zo goed en kwaad als dat ging, want je zat nog met de navelstreng aan me vast. Toen kwam eindelijk de verloskundige, ze zag dat je nog leefde en belde een ambulance, maar het was te laat, voor ze arriveerden was je overleden. Ze vertrokken weer. De verloskundige had mij al geholpen met het brengen van de placenta en onderzocht me. Ik hoefde niet naar het ziekenhuis voor curretage en zij werd weer opgepiept en zou Jelle naar het ziekenhuis brengen, voor onderzoek. Ik was in goede handen, mijn vriendin was er en mijn moeder was onderweg en zij zou 's avonds nog even langs komen.

Radeloos was ik, hoe moest ik dit aan Jan vertellen. Mijn vriendin had 2 foto's gemaakt maar ik wist niet of die gelukt waren, maar mijn vriendin ging ze meteen wegbrengen. Toen was ik boos dat ze foto's maakte, maar nu ben ik haar er zeer dankbaar voor al zijn de foto's erg wazig. Want toen wist ik nog niet wat ik nu wel weet. We zouden Jelle nooit meer terug zien. Jan kwam thuis en wist niet wat hem overkwam, ongeloof, verdriet en kwaadheid over de gang van zaken. Toen die avond de verloskundige kwam en hij vroeg wanneer hij zijn zoontje kon zien zei de verloskundige dat dat niet gebruikelijk was en niet mogelijk. Hij was weg voor onderzoek en het ziekenhuis zou hem daarna eervol cremeren, maar daar mag je als ouders niet bij aanwezig zijn.

Toen begon een moeilijke tijd, Jan en ik konden er niet over praten. Jan deed net als of er niets was gebeurd, hij had wel die foto gezien, maar kon er zich geen voorstelling van maken hoe mooi jij was. En ik, ik miste je enorm, maar ik mocht niet toegeven aan mijn verdriet. Een tante van mij was iets verder zwanger als ik was en had een moeilijke zwangerschap en ik mocht met mijn verdriet niet haar zwangerschap verpesten. Ook mijn schoonfamilie vond dat ik blij moest zijn met mijn 2 gezonde dochters en niet kon blijven stil staan bij iets wat ik niet meer had, ze snapten gewoon niet dat ik je zo ontzettende miste.

6 weken na het verlies van Jelle moest ik langs de verloskundige, alles was goed, niets stond een volgende zwangerschap in de weg. Jelle was gezond, hij was gewoon te vroeg.

GedenksteenJelle.jpg

Herdenksteen van Jelle* eindelijk na ruim 9 jaar,
hij ligt nu nog in de herdenkingskast maar de bedoeling is
dat hij bij het monument op de begraafplaats komt te liggen

Een wonder gebeurde, ik raakte heel snel weer zwanger, een moeilijke en zware zwangerschap volgde. Met 14 weken maakte ze de baarmoedermond dicht, want Jelle was geboren omdat mijn baarmoedermond zich spontaan en veel te vroeg had geopend, zonder weeën,. Vroegtijdige weeën, en met 29 weken volgde een ziekenhuisopname met een weeënremmend infuus, daarna met pilletjes naar huis en met 36 weken werd het draadje, dat mijn baarmoedermond gesloten hield, doorgeknipt. Het kon zijn dat ik snel zou bevallen, maar het kon ook nog weken duren. Ik vond alles best als ik maar een levend kindje aan deze zwangerschap overhield. Uiteindelijk werd op 24 juli na een zeer zware bevalling onze 3e dochter Jennifer geboren.

Daarna gebeurde nog een wonder, ik was aan de prikpil, maar kwam er met 18 weken achter toch zwanger te zijn, dus het grootste gedeelte van de angstige periode was al voorbij, het was een heerlijke zwangerschap en 1 dag voor uitgerekende datum beviel ik thuis van een gezonde zoon: Sven.

ring.jpg

De ring van mama: die symbool staat voor haar 7 kindjes
zei papa toe hij hem aan mama gaf: 5 bengels en 2 engeltjes

Toen gebeurde iets wat bij mij een zeer diepe en oude wond helemaal openmaakte. Mijn nichtje raakte zwanger van een tweeling, maar met 12 weken ging het met 1 van de 2 mis. En door de fout van de verloskundige, ging het na 19 weken zwangerschap helemaal mis en beviel ze van een zoontje, ook te vroeg. Maar de aandacht die zij kreeg, stak mij. In het ziekenhuis maakten ze hand- en voetafdrukjes en ze had een fotoalbum voor foto's. Ze kreeg tegen betaling van de kosten de kans om hem te begraven, dit heeft ze ook gedaan en ze heeft hem op de dag van de privé-begrafenis zelfs thuis gehad. Ze werd overstelpt met kaarten van medeleven etc... En toen kwam mijn verdriet, waarom bij haar wel en bij mij niet. Er waren veel fouten gemaakt bij mijn verlies van Jelle, dat was me wel duidelijk en ik ging op zoek naar iets om toch een plekje te hebben waar ik mijn gevoelens kwijt kan. Toen vond ik nog niks, maar er gebeurde een 2e wonder.

Jan was geholpen, maar dit was mislukt en hij moest een bepaalde tijd wachten voor een 2e ingreep. Ik had daarom een spiraaltje laten plaatsen, maar dat ging niet goed, want niet veel later merkte ik dat ik zwanger was en ging naar de huisarts. De huisarts verwijderde het spiraaltje en vertelde me dat ik ook de mogelijkheid had om het weg te laten halen, maar niets in mijn hoofd dacht daar aan. Ik had toen Jelle zo graag bij me willen houden en deze was me geschonken en zou ik weg laten halen... echt niet... NOOIT... Ondanks de vele negatieve reacties van buitenaf besloot ik te gaan genieten van mijn laatste zwangerschap. Maar deze verliep niet helemaal zo als het zou moeten. Het bleek een tweeling te zijn, waarvan met 16 weken 1 niet meer leefde, maar dat verhaal staat te lezen op de pagina van Martijn*, het engelenbroertje van Jelle en tweelingbroertje van Rowen onze laatste zoon.

Monument

Jelle met deze pagina hoop ik een mooi plekje voor jou, je engelenbroertje Martijn* en onze 6 kleine sterretjes te hebben gemaakt. We missen je nog steeds iedere dag.

Liefs met vele zachte kusjes je mama en papa, Angèlica, Femke, Jennifer, Sven en Rowen...

Gedichtje voor Jelle

Waarom

Waarom is het ons niet gegeven,
dat jij kon blijven in dit leven.
Waarom doet het toch zo'n pijn
dat jij niet meer bij ons kan zijn.
Waarom kreeg jij niet de kans op een gelukkig bestaan,
en moest jij voortijdig van ons gaan.
Het waarom zullen wij misschien nooit weten,
maar we zullen je nooit vergeten.
De herinnering aan jou is fijn,
en ook de gedachte dat we ooit weer samen zullen zijn.

 

De porseleinen pop gekregen van Jan je papa,
ter nagedachtenis aan jou, kleine Jelle*
Tussen de herdenkingstenen van jouw en Martijn*

De herdenkingskast van Jelle* en Martijn*
staat bij de zithoek in de woonkamer zodat ze altijd in ons midden zijn...

Lieve kleine Jelle

Zo klein het mocht niet zo zijn...
Onze eerste zoon...
Veel te vroeg van ons heen gegaan...
Maar nog altijd in onze gedachten...
Wij houden For Ever van je...