KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Martijn Troost

* 18 juli 2001 - 18 maart 2001 †

Nanda & Jan Troost

Dag Martijn... Hallo Rowen...

Wij zijn Nanda en Jan Troost, de trotse ouders van 5 bengels: Angèlica, Femke, Jennifer, Sven en Rowen, maar ook 2 engeltjes: Jelle* en Martijn* en nog 6 kleine sterretjes.

Tweelingfoto die symbool staat voor de "onzichtbare" tweeling
die in ons gezin aanwezig is: Rowen & Martijn*

Dit verhaal gaat over Rowen & Martijn*

Het begon als een complete verrassing, we zouden geen kinderen meer krijgen, maar ondanks twee medische foutjes werd ik toch zwanger. Door het verwijderen van een spiraaltje kreeg ik bloedingen. Daarom mocht ik twee dagen later naar het ziekenhuis. Bang dat er niks te zien was, zaten we in de wachtkamer. Eenmaal binnen zagen we tot ons grote geluk, dat we niet zwanger waren van één kleintje maar van twee en ze deden het prima, ze waren acht weken oud. Het werd wel een zware zwangerschap, door vele bloedingen was de hoop op een goede afloop bij mij bijna nul-komma-nul. Maar tot de zestien weken ging het heel erg goed, ik voelde zelfs al leven.

Op 18 maart kregen wij vreselijk nieuws, we gingen naar de gynaecoloog voor controle en een echo en daar zag ik tot mijn schrik dat er nog maar één hartje klopte en dat werd, na enig goed onderzoek, door de gynaecoloog bevestigd. Maar er was goede hoop voor de ander, want die deed het prima. Het dode kindje lag boven op zijn broertje, dat was al te zien. Dus er was grote kans dat de ander zou blijven zitten. Vele bloedingen volgden en daarmee de onrust in mij, maar iedere dag, iedere week was er weer één en zo bereikten we ook de levensvatbare datum. Langzaam begon ik te geloven in een halve goede afloop, want ik vond het nog steeds vreselijk erg dat het andere kindje niet meer leefde. Maar de grootste zorg was nu even zijn broertje, dat wisten we inmiddels ook.

Alles verliep goed tot ik met negenentwintig weken flink viel en hevige buikpijn kreeg en naar het ziekenhuis moest. Op de CTG waren lichte weeën te zien en ik moest één nacht blijven voor observatie. De weeën namen af en ik mocht de volgende middag naar huis, ik zat op mijn bed nog even te genieten van het eten en Jan was met de andere kinderen onderweg om me op te halen. Toen ik ineens wat warms tussen mijn benen voelde, dacht ik dat ik in mijn broek plaste of was het vruchtwater? Ik stond op en schrok me rot, want er lag een plas bloed op bed, daar werd je eng van, meteen op de bel gedrukt en Jan laten bellen dat hij de kinderen onder moest brengen en alleen hierheen moest komen.

Er werd meteen echoapparatuur aangerukt, een gynaecoloog aan mijn bed, maar daar zagen we een lekker spartelend kindje, dus wat was er aan de hand..? Ik had een bloeding aan mijn voorliggende placenta en de baby lag er dwars bovenop. Door de druk was ik gaan vloeien, ik moest plat en mocht tot aan de bevalling niet meer naar huis. Een ramp vond ik het... Ik miste mijn kinderen enorm, maar maakte me ook ontzettend zorgen om het kleintje in me... Drie weken later werd ik ziek wakker, ik had hoofdpijn, was vreselijk moe en misselijk en op flink aandringen van het verplegend personeel liet ik een CTG maken. Ik had geen weeën zei ik, dacht ik, want het CTG liet wat anders zien. De gynaecoloog werd er bij geroepen en nam gezien de voorliggende placenta, het licht bloedverlies en een dwarsliggende baby geen risico en besloot tot een keizersnee.

Jan werd gebeld, ik werd klaar gemaakt, kreeg een infuus en een katheter en toen was het wachten tot de OK vrij was... Om kwart voor vier mocht ik naar beneden, daar kreeg ik een ruggenprik die iets te hoog uit viel dus ik werd ontzettend misselijk; flink spugen luchtte op... De operatie kon beginnen en om kwart over vier werd onze zoon geboren: Rowen, wat was hij klein. Hij werd meteen meegenomen naar de kinderarts en daarna, nadat ik een zeer vluchtige blik had geworpen op hem, naar de kinderafdeling want hij had het erg moeilijk. Van Martijn was helaas weinig toonbaars meer over, maar ik ben toch blij dat ze het me even hebben laten zien. Aan de vorm kon je moeilijk zien dat het een kindje was, hij zag er niet mooi uit, zoals ik had gehoopt, ze zouden hem nog onderzoeken. Ik ging naar de uitslaapkamer en toen even later naar boven, ik mocht gelukkig meteen naar Rowen, wat had hij het zwaar, maar wat was hij mooi... De familie werd gebeld, mijn ouders waren op vakantie, maar belden toevallig net. Ze wilden eerst niet geloven dat Rowen was geboren toen Jan het vertelde. Zij dachten ze nemen ons in het ootje, want de arts had gezegd dat ze rustig op vakantie konden gaan, ik lag daar nog wel een weekje of vijf... De zusjes en het broertje kwamen kijken, wat vonden ze hun broertje mooi...

Rowen mocht na acht weken naar huis maar deed het niet goed, diverse ziekenhuisopnames volgden. Nog steeds zitten we met hem in de medische molen, waar nu we al weer tweeëneenhalf jaar verder zijn. Het lijkt wel dat ik Martijn* en daarmee ook Jelle* met de dag erger ga missen. Ik zie Rowen groeien en ontwikkelen tot een echte lieve boef en vraag me dagelijks af of Martijn* ook zo'n banjer zou zijn...

Herdenkingssteen van Martijn* eindelijk na ruim 4 jaar,
hij ligt nu nog in de herdenkingskast maar de bedoeling is
dat hij bij het monument op de begraafplaats komt te liggen

Lieve Martijn, je bent mama's kleine engeltje en ooit zal ik Rowen over zijn tweelingbroertje vertellen, we zullen je altijd missen, maar hopen dat je samen met je engelenbroertje Jelle* op een mooie vredige plek bent terechtgekomen en over ons waakt...

Veel liefs en voor altijd in onze harten, we zullen jou en Jelle* nooit vergeten, dat moet je weten mijn kleine schat.

De ring van mama: die symbool staat voor haar 7 kindjes
zei papa toe hij hem aan mama gaf: 5 bengels en 2 engeltjes

Veel liefs met zachte knuffelkusjes van mama, papa, Angèlica, Femke, Jennifer, Sven en Rowen...

Monument

Dit monument staat hier in Berghem op de begraafplaats ter nagedachtenis aan te vroeg en/of doodgeboren kindjes, waar geen grafje voor is, om welke reden dan ook. Ik ben zeer blij met dit monument, ik heb van de oma van mijn jongens (mijn moeder) een miniatuur gekregen, die hier op het dressoir staat met alle andere beeldjes die ik inmiddels heb verzameld voor het plekje van mijn jongens.

Gedicht voor Martijn...

Waarom

Waarom is het ons niet gegeven,
dat jij kon blijven in dit leven.
Waarom doet het toch zo'n pijn
dat jij niet meer bij ons kan zijn.
Waarom kreeg jij niet de kans op een gelukkig bestaan,
en moest jij voortijdig van ons gaan.
Het waarom zullen wij misschien nooit weten,
maar we zullen je nooit vergeten.
De herinnering aan jou is fijn,
en ook de gedachte dat we ooit weer samen zullen zijn.

 

De tweelingfoto van Anne Geddes die symbool staat voor de tweeling
die hier in huis aanwezig had moeten zijn. Hij staat in de herdenkingkast.
De glazen vaas naast de foto is gemaakt door een lotgenoot van LE11
als geschenk met een lieve-engeltjes-dag 2005
er staat het symbool een (ko)Nijntje van Martijn* op met zijn naam

De herdenkingskast van Jelle* en Martijn*
staat bij de zithoek in de woonkamer zodat ze altijd in hun midden zijn...

Lieve kleine Martijn*

Ooit waren jullie samen in mij,
het was samen dat jullie kwamen.
Eén vol met leven, de ander zo stil zo stil
Nooit meer samen, een onzichtbare tweeling...
Maar een TWEELING blijft een TWEELING
Vanaf het begin... NU... en in de toekomst...
For Ever and Always...