KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Mike Snepvangers

* 8 oktober 2004 - 9 oktober 2004 †

Marcel en Yolanda

Ons lieve dappere ventje

Wij zijn Yolanda (31) en Marcel(35). Vier maanden na het overlijden van Nick blijken we na de derde hormoonkuur weer zwanger te zijn. Wat zijn we blij. Ook zijn we bang, bang om weer een kindje te verliezen. De zwangerschap verloopt echter goed en we hebben er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Helaas loopt het weer anders dan dat we hadden verwacht. Waar we het meest bang voor waren is ons nog een keer overkomen.

Waarom weer????? Waarom twee keer?????

Ons tweede zoontje Mike heeft dapper gevochten en gestreden maar heeft het niet kunnen winnen.

HET VERHAAL VAN MIKE

We zitten in de 26e week van de zwangerschap. Het is een spannende week. Ons eerste kindje Nick is bij deze zwangerschapsduur overleden. Omdat de eerste zwangerschap verkeerd is afgelopen krijgen we extra controle's. Alles lijkt goed te gaan, ons Ukkie ligt met alle echometingen zelfs boven de gemiddeldes en mijn bloeddruk is nog nooit zo goed geweest. Deze controle was op woensdag 6 oktober 2004.

In de vroege morgen van 8 oktober, als we 27 weken zwanger zijn, krijg ik rond 3.30 uur buikkrampen, wat later weeën blijken te zijn. Omdat ik al enige dagen last had van opstipaties heb ik een zetpil gezet. De krampen worden echter steeds erger. We besluiten het ziekenhuis te bellen. Daar vertellen ze ons dat de krampen waarschijnlijk erger zijn geworden door de zetpil. Als de krampen na een halfuur niet over zijn, moeten we maar terugbellen. Na 5 minuten heeft Marcel alweer gebeld want het ging niet meer. Vanaf dat moment gaat het allemaal heel snel. Om ongeveer 5.15 uur, als we op weg willen gaan naar het ziekenhuis, breken thuis mijn vliezen en begin ik te vloeien. Het is paniek maar mijn gevoel zegt dat we nog niet te laat zijn.

Om 5.30 uur zijn we in het ziekenhuis. Mijn moedergevoelens blijken goed te zijn, het hartje klopt nog. Er is geen reden tot paniek zeggen de dokters, maar dan blijkt de navelstreng er al gedeeltelijk uit te zijn gekomen en word ik meteen weggebracht voor een spoedkeizersnede. Om 6.08 uur word onze zoon Mike geboren. Onze tweede zoon, een stevige knul van 1205 gram. Marcel, die op de gang heeft moeten wachten, ziet onze zoon het eerst. Als hij zijn vinger naar Mike uitsteekt, grijpt Mike deze meteen vast, een goed teken. Wanneer ik versuft bijkom uit de narcose zie ik Mike voor het eerst en als ik ook een vinger naar hem uitsteek pakt hij die vast. Ik hoor hem zelfs eventjes. Dit zijn maar enkele seconden want de narcose zorgt ervoor dat ik flink moet overgeven.

Voor Mike ziet het er allemaal goed uit. Zijn apgarscore is 7 tot 8, wat goed is voor een prematuurtje van deze leeftijd. Hij word overgebracht naar Veldhoven, waar hij op de neonatologische afdeling komt te liggen. Later word ik ook overgebracht naar Veldhoven waar ik dan weer samen kan zijn met Mike. Marcel is ondertussen Mike ook al achterna gereisd, zodat Mike niet alleen was.

Vanwege de duur van de zwangerschap zijn Mike's longetjes nog niet volgroeid. Hiervoor krijgt hij medicijnen toegediend. Deze longrijpers slaan goed aan en volgens de behandelend arts zijn Mike's kansen goed. Als later voor de tweede keer de medicijnen toegediend worden, slaan deze echter niet meer aan. Er wordt nog een andere methode geprobeerd om de longetjes te stimuleren, maar ook deze poging heeft niet het gewenste resultaat.

Rond 18.00 uur komen de dokters vertellen dat Mike's kansen zeer klein zijn en dat we er rekening mee moeten houden dat hij het niet gaat redden. We zien hem vechten en we staan zo machteloos. We willen zoveel voor hem doen, maar kunnen niets..... Het enige wat we kunnen is er voor hem zijn. Het is zo erg ons ventje daar zo te zien liggen, aan al die slangetjes en apparaten, die van die vreemde geluiden maken. Het is zo angstig onze zoon daar te zien vechten voor zijn nog prille leventje hier bij ons. Het gaat steeds slechter en rond 20.00 uur besluiten we hem te laten dopen in het bijzijn van familie. Het klinkt raar, maar het was net of hij hierdoor wat kracht kreeg. Zijn conditie bleef hierdoor stabiel. Wij kunnen dan ook wat gaan rusten.

Mike vecht voor z'n leventje

Om 2.45 uur op 9 oktober komen de dokters ons toch halen. Mike's conditie gaat weer steeds verder achteruit. We moeten hem laten gaan, dit heeft hij niet verdiend. We mogen zelf aangeven wanneer we de apparatuur los willen koppelen. Dit is misschien wel het moeilijkste wat je van iemand kunt vragen, maar ons verstand zei ons uiteindelijk dat dit wel het beste was.

Om 5.30 uur sterft Mike in onze armen. Hij is vredig ingeslapen, in het bijzijn van onze familie.

We zijn onze Mike heel dankbaar voor die 23 uurtjes die we met hem hebben mogen doormaken. Hij heeft ons in zijn 23 uurtjes geleerd wat voor een sterk en dapper mannetje hij was. Hij heeft gevochten en geknokt. Hij wilde zo graag, maar zijn longetjes waren er niet klaar voor.

Het verdriet is zo groot. Het is zo oneerlijk twee kindjes te moeten verliezen in 10 maanden tijd. Twee kindjes die zo welkom waren. Weer blijven we met vragen achter. Waarom is het ons toch niet gegund om te mogen zorgen? Waarom wij? Het doet pijn en mijn hart huilt.

Zo beginnen weer de dagen van afscheid nemen en van alles regelen. We besluiten geboortekaartjes te sturen. We hebben er immers een zoon bij. Een zoon waar we trots op mogen zijn. Op donderdag 14 oktober halen we Mike op bij het mortuarium en nemen we hem nog even mee naar huis. Ik had een heel andere thuiskomst voor hem in gedachten gehad, maar deze uurtjes thuis zijn ons zoveel waard geweest. Samen met ons op de bank, bij de opa's, oma's, ooms en tantes in de armen, hebben we op onze eigen manier afscheid van hem kunnen nemen.

Vanuit thuis rijden we naar de kerk waar Mike begraven gaat worden, in hetzelfde grafje als waar zijn broertje Nick ligt. In tegenstelling tot de begrafenis van Nick hebben we meer familie en vrienden uitgenodigd. Het is erg druk in de kerk. Tijdens de engelenmis wordt muziek gedraaid van Do met "Heaven", The Kelly Family met "Every baby needs a papa and a mama" en Karla Bonoff met "Goodbye my friend".

Tranen komen en blijven stromen. Ik heb zo'n verdriet, ik voel me zo alleen, ik voel me zo leeg. Het ergste was toch wel om met Mike in zijn kistje langs het open grafje te lopen waar zijn broertje Nick al in lag en om te beseffen dat Mike daar spoedig ook in zou liggen. Twee broertjes straks voor altijd samen.

Bij het grafje hebben we 23 witte en 2 blauwe ballonnen opgelaten. De witte voor de 23 uurtjes die Mike heeft mogen leven, de blauwe voor onze twee jongens Nick en Mike. Alle ballonnen zochten mooi hun weg naar boven. Eén ballon wilde niet gaan en bleef wat in de bomen hangen, maar ging uiteindelijk toch. Het leek net een teken van boven. Marcel heeft Mike bij Nick in het grafje gezet en daarna hebben alle mensen witte rozenblaadjes op het kistje gestrooid als laatste groet.

Het grafje van onze jongens

Het was een mooi afscheid en we kijken er met een goed gevoel op terug. Het beste heeft Mike verdiend en dit hebben we hem ook gegeven. De dagen, weken en maanden na het afscheid zijn zwaar. Het lijkt nog als de dag van gisteren dat we hem hebben moeten begraven. De wereld en het leven draait gewoon door en wij staan nog steeds met lege handen. Dit hebben we niet verdiend.

Uit Mike's obductie blijkt dat hij een rechter longkwab miste, maar hier was goed mee te leven geweest. Ook is er een afwijking gevonden in de aanhechting van de botten, maar hoe of wat precies kunnen de doktoren nog niet zeggen. Een botje van Mike wordt nog verder onderzocht. Ondertussen is wel vast komen staan dat mijn (Yolanda) baarmoederhals te kort is. Dit is de reden geweest waardoor de bevalling op gang is gekomen. Op zich is het goed dat ze iets hebben gevonden hebben, maar hier krijgen we Mike alleen niet mee terug!

Mike, klein vechtertje van ons, wat zijn we trots dat wij jou papa en mama mogen zijn. We nemen je als een schaduw overal mee naar toe, waar wij ook gaan en staan. Voor nu en altijd ben je in ons hart.


Gedichtje geschreven door mama en voorgelezen tijdens de dienst door Danielle, peettante van Nick en Mike.

LIEVE MIKE

Dapper, lief klein ventje

Ik had je zoveel willen geven
waarom ben je niet bij ons gebleven
je hebt gevochten, geknokt en wilde echt leven
maar na een moeilijke strijd heb je toch op moeten geven
je was zo'n mooi mannetje van al 1205 gram
met alles erop en eraan
de voetjes, handjes en schoudertjes zo fors en sterk
die heb je zeker weten van papa geërfd
het mondje, kinnetje ook al was het klein
dit kon alleen maar van je mama zijn.

23 uurtjes hebben we je bij ons gehad
dat je leefde voor deze uurtjes, zijn we je zo dankbaar en waren toch zo fijn
die zullen we nooit vergeten ook ook al doet het veel pijn
deze 23 uurtjes zullen altijd een mooie herinnering zijn
we hebben je horen huilen, zien vechten en je hebt ons vastgepakt
met je vingertjes zo klein, dit zal altijd in gedachten bij ons zijn.

We hebben je gedoopt toen het slechter ging
en dit gaf jou wat kracht dat het jou beter ging
je longetjes konden het echter niet aan
en toen ben je uiteindelijk in mama en papa's armen heengegaan
omringd door familie hebben we je allemaal bijgestaan
hierbij hebben we menig traantje laten gaan
papa heeft je nog gewassen en aangekleed
hij heeft dit als heel goed beleefd.

Mike er komt een tijd dat we straks weer ooit samen zullen zijn
ik weet daarboven ben je straks niet alleen
je hebt daar je oma en broertje Nick voor altijd om je heen
ze zullen op jou passen en er voor jou zijn
dit vinden wij zo fijn
we zullen je missen dat is een feit maar wat vinden we het fijn
om jou trotse mama en papa te mogen zijn

Mike we love you, now and forever.

Van je trotse MAMA

Samen met Mike in de armen

Gedichtje geschreven en voorgelezen door de papa van Mike

IK HAD ZO GRAAG

Ik had zo graag jou op zien groeien,
elke ontwikkeling zou me weer boeien.

Ik had zo graag jou eerste woordjes willen horen,
jouw gebrabbel zou me nooit kunnen storen.

Ik had zo graag jou handje vastgepakt,
je op je eerste stapjes betrapt.

Ik had zo graag je op mijn borst willen leggen,
om dan "ga maar rustig slapen" te zeggen.

Ik had zo graag een goede vader voor je willen zijn,
een vertrouwde hand op jouw schouder leggen, lijkt me zo fijn.

Maar ik had zo graag zal er niet van komen,
het enige wat ik kan, Mike, is van jouw dromen.

Van je trotse PAPA.

Portrettekening van Mike