Joachaz Nathanaël van Bijnen
* 14 januari 2001 - 13 januari 2001 †
Gert Jan en Ans van Bijnen
Het verhaal van Nathanaël
Wij willen ons hierbij eerst aan jullie voorstellen. Wij zijn Ans & Gert Jan, ouders van Joachaz Nathanaël, roepnaam Nathanaël die geboren is op 14 januari 2001 en overleden was op 13 januari 2001. Verder heeft Ans nog twee dochters, Jantina (uit 1986) en Elouisa (uit 1988). Wij zijn op 1 april 2000 getrouwd en Nathanaël is onze eerste gezamenlijke baby.
Ons verhaal:
Op zondag 14 januari voelde Ans 's morgens geen leven meer waarbij ze ook vertelde dat de avond ervoor ze ook al niets had gevoeld. Wij bellen met de verloskundige die een afspraak maakte om een half uur later in het ziekenhuis in de buurt, een CTG te laten maken om aan te tonen of alles normaal zou zijn.
Onderweg naar het ziekenhuis had Ans al vermoedens dat het niet goed zat, vertelde ze later.
Bij aankomst in het ziekenhuis werd er onderzoek gedaan met de doptone. Voor mijn gevoel zaten we te luisteren naar een lege buik. De donderdag ervoor waren we bij de verloskundige langsgeweest waarbij onze baby van 38 weken gelijk zijn hartje liet horen. Maar nu hoorden we dus helemaal niets en toen we eindelijk een hartslag hoorden, werd gelijk duidelijk dat deze van Ans moest zijn. Hierna werd er dus een echoapparaat van stal gehaald om verder onderzoek te doen. Onze baby kwam gelijk in beeld echter zonder beweging what so ever.
De verpleegkundige die het onderzoek deed, wilde nog eerst een stapje hoger gaan door de gynaecoloog te laten kijken met nog weer een beter echoapparaat. Wij waren toen al helemaal verloren, omdat wij wel wisten dat ons kind dood moest zijn. Toen dan ook de gynaecoloog het onderzoek deed en hij zelfs het hart liet zien waar zoals verwacht geen hartactie was te zien, barstte bij ons de zo naar verlangde droom totaal in stukken.
Ik vroeg de gynaecoloog om ons nu dan maar te laten zien wat voor geslacht ons kind had, echter Nathanaël hield dit nog voor ons geheim door zijn geslacht te verstoppen achter zijn eigen ruggenwervel. Dus dat was dan toch nog een verrassing toen hij werd geboren.
Wij zijn na deze onderzoeken in overleg met onze verloskundige die inmiddels ook aanwezig was, weer naar huis gegaan om onze familie's op de hoogte te stellen en de volgende dag de bevalling te laten opwekken.
Echter, tijdens het rondbellen naar de diverse familieleden en vrienden kwamen bij Ans spontaan de weeën op gang en eind van de middag moesten wij als een speer naar het ziekenhuis toe vanwege baringsnood. Voor mijn gevoel zat ik in een film net zoals Hugh Grant in de film Nine Months. Ik scheurde met Ans die de ene na de andere wee aan het wegpuffen was naar het ziekenhuis.
En toen we daar waren en Ans al puffend boven een rolstoel de weeën stond op te vangen, braken ook nog haar vliezen. Ik keek op de grond om de plas vruchtwater te ontdekken, maar die was er niet.
Bepakt en bezakt (want de bedoeling was dat ook ik bij Ans zou overnachten in het ziekenhuis) scheurden we ook nog met de rolstoel door de gangen van het ziekenhuis naar de verloskamers. Zo raar, omdat je weet wat er moet komen. Zo wrang, omdat je denkt dat alle mensen die dit zien denken dat je voor een levende baby gaat.
De lift
Gert Jan bepakt en bezakt
ik puffend en weeënd in de rolstoel
snel naar de lift
naar de verloskamer, ons doel
Gelukkig geen mens
die een opmerking maakt
over het geluk
dat ons vast te wachten staat..
Ans van Bijnen
Toen we eindelijk de verloskamers bereikten, was de vriendin van ons - die ook kraamverpleegkundige is - al aanwezig om ons te helpen bij de bevalling. Die vriendin en ik hebben Ans de kleren van het lijf gesjord en gelijk bleek dat Ans flinke persdrang had en begon ze onze baby ter wereld te persen. In 1 perswee kwam ons kind met het hoofd eruit, waarbij gelijk aan het licht kwam dat er een dubbele omstrengeling om zijn hals aanwezig was. Terwijl die vriendin deze probeerde af te navelen kwam onze jongen met de volgende perswee compleet eruit. Zo in spanning was ik dat de kraamverpleegkundige moest zeggen dat wij een zoon hadden gekregen, omdat ik hier helemaal niet op lette.
Nathanaël vlak na de geboorte
We hadden een pracht van een jongen ontvangen, met prachtig rood haar, net als zijn moeder. Met een volmaakt compleet lichaam waaraan niets mankeerde, echter met geen leven in zich. De verpleegkundigen vertelden ons later dat vooral de stilte die er heerste hun het meeste pijn deed. Voor ons was de nachtmerrie compleet. Eindelijk een kind, en dan nog wel een roodharige zoon, waar ik zo naar verlangd had. Maar hij leefde dus niet.
Zo mooi en zo levenloos
Jantina en Elouisa waren op het moment van de geboorte van Nathanaël bij hun vader. We hadden ze telefonisch al verteld dat hun broertje/zusje niet meer leefde. En uiteraard na de geboorte gezegd dat ze een broertje hadden gekregen met de namen Joachaz Nathanaël. Op maandagmiddag zijn ze door hun opa naar het ziekenhuis gebracht. Ze vonden hun broertje werkelijk prachtig!
Jantina en Elouisa zien Nathanaël voor het eerst
De dagen daarop bestonden uit een geleefd worden door allerlei zaken die natuurlijk geregeld moesten worden. Geboortekaartjes moesten rouwkaartjes worden, er moest een graf uitgezocht worden, een begrafenis met herdenkingsdienst moest verzorgd worden. Het bleek al gauw dat wij alles zelf financieel moesten opbrengen omdat onze verzekering dit soort zaken niet dekte. Terwijl wij al zoveel dingen hadden ingekocht zodat ons kindje het zo goed mogelijk zou hebben. Op mijn aandringen hadden wij zelfs al een afkolfapparaat met bijbehorende flessen gekocht.
Gelukkig heeft de familie ons financieel bijgestaan in alle kosten die de begrafenis met zich meebracht.
Het geboortekaartje van Nathanaël
Op 20 januari 2001 is er van
09.45 - 10.15 uur gelegenheid tot afscheid nemen
10.15 - 11.00 uur een korte dienst
beide in de Kerk van de Nazarener.
Om 11.30 uur zal de begrafenis plaatsvinden
op de Gemeentelijke begraafplaats.
Na de begrafenis is er gelegenheid tot condoleren
in de Kerk van de Nazarener.
Wij willen u vriendelijk vragen of u één blauwe of
witte bloem per persoon wilt meenemen voor
Nathanael. Daarnaast géén bloemstukken,
bossen bloemen of iets anders.
Psalm 139: 13-14
Want Gij hebt mijn nieren gevormd,
mij in de schoot van mijn moeder geweven.
Ik loof U, omdat ik gans wonderbaar ben toebereid.
* * * * * *
Trots maar heel verdrietig willen wij laten
weten dat
Joachaz
(Jahweh houdt vast)
Nathanaël
(God heeft gegeven)
onze zoon en broertje bij ons levenloos is
geboren op 14 januari 2001 om 16.42 uur.
Wij noemen hem Nathanaël.
Hij weegt 3070 gram en is 52 cm lang.
Gert Jan & Ans van Bijnen-van Stroe
Jantina & Elouisa
Wilt u langskomen, dan graag van tevoren even bellen.
De kaarten kwamen op tijd bij de mensen. Het kistje waarin we ons kindje hebben begraven was prima en hebben we ook versierd met onze handen. Ieder van ons heeft een hand met zijn eigen gekozen kleur erop gemaakt. Ans en ik op de grootste zijkanten met mijn rechterhand op de rechterkant en Ans haar linkerhand op de linker, en de dochters evenzo, zodat we onze zoon en broertje symbolisch tussen ons in vasthielden.
Handafdruk van Ans & van Gert Jan
Handafdruk van Jantina & van Elouisa
Op zaterdag 20 januari 2001 hebben we Nathanaël begraven. We hadden eerst een dienst in de kerk. Voordat de dienst begon, konden mensen nog afscheid nemen van Nathanaël (en hem ook nog bewonderen). Het was wel spannend want we wisten nog niet goed hoe lang hij 'mooi' zou blijven. Al die tijd had hij bij ons op een vrieskoude slaapkamer gestaan. (Buiten lag de sneeuw). Het raam van de slaapkamer heeft dan ook continue open gestaan. Mensen die op kraambezoek kwamen, zaten ook meestal met hun jas aan op bed.
Vrienden hadden een hele mooie foto gemaakt, vlak na de geboorte. En we hadden bedacht dat als Nathanaël er echt eng uit zou zien, dat we de kist thuis al dicht zouden maken. Er zou dan een redelijk grote foto van hem op de kist komen te staan. Gek is dat eigenlijk dat je dan toch je eigen zoon omwille van het gevoel van anderen liever niet laat zien...
Nathanaël in zijn kistje
Vrienden bewonderen en nemen afscheid van Nathanaël
De uitvaartdienst is helemaal naar onze wens ingevuld. Bij onze trouwdienst hadden we ook zelf het nodige op het podium gedaan. Maar voor nu was dat wel erg veel gevraagd. Uiteindelijk heeft Gert Jan een schriftgedeelte voorgelezen en even later hebben we samen een zelfgemaakt gedicht voorgedragen.
Het gedicht dat we voor deze dienst gemaakt hebben:
Gedicht voor onze Nathanaël
Lieve Nathanaël
(GJ) Vol verwachting keken we naar je uit
Het kon nu elk moment gebeuren
Toen was daar de stilte .. in mamma's buik
(GJ) Na onderzoek bleek dat je niet meer leefde
Onze wereld stortte in
We hadden je zoveel willen geven
Maar er was niet eens een begin
(Ans) Al heel snel werd je geboren
Je kwam vanzelf zoals het eigenlijk hoorde
Pappa knipte zelfs je navelstreng door
Maar dat was het enige geluid dat ik hoorde
(Ans) Je lag daar op mijn buik
En voelde zo warm aan
Je zag er zo mooi uit
Er klopte helemaal niets van
(GJ) Zo mooi, zo perfect, en toch geen leven
Onze Nathanaël, door God gegeven.
Je geest en ziel past meer bij Joachaz,
Wat dus betekent, Jahweh houdt vast
(GJ) Van je lichaam nemen we nu afscheid
En dat is voor ons een hele strijd
Maar we weten dat we eens samen zijn
In de hemel, maar dan verlost van pijn
(Ans) Jij bent nu op de beste plek waar je kunt zijn
Er is daar geen ziekte en pijn
God geeft jou een beter leven
Dan wij je ooit konden geven
(Ans) Missen zullen we je altijd
Je naam is in ons hart geschreven
Joachaz Nathanaël, niet bij ons tot onze spijt
Maar wij hebben straks samen voor eeuwig leven
Gert Jan en Ans van Bijnen
Als wij terug kijken naar de foto's ( ik heb er geloof ik zo'n 1000 gemaakt en laten maken, dit met de gedachte dat dit de enige dagen waren dat dit nog kon) en de twee video's die we hebben (1 van de kerkdienst en de daarop volgende begrafenis en 1 die we de week ervoor vanaf zijn geboorte tot aan de begrafenis aan toe hebben gemaakt) is het haast niet voor te stellen dat wij het overleefd hebben.
Nu wij in dat diepe gat zitten waarvoor niemand ons kon bewaren is het moeilijk om hierop terug te kijken. Voor de mensen om ons heen zijn het dagen geweest waarin men ons van dichtbij kon meemaken en kon meedelen in ons verdriet. Maar al na 2 maanden en een week, bleek het zeer moeilijk om ons te kunnen bereiken.. En van de meeste mensen horen we dan ook nog niets of niets meer. Dus met de openheid die wij hebben getoond en waarin een ieder ons kind kon vasthouden en van dichtbij kon zien, is dit dus geen garantie dat wij hierdoor beter contact met deze personen hebben.
Kostbare momenten in de week dat Nathanaël bij ons was
Dit vergeleken met de mogelijkheid om alles in besloten kring te laten plaats vinden en waarbij wij de mogelijkheid hadden gehad om Nathanaël voor onszelf te hebben gehouden. Dit was zo moeilijk om te weten en te kiezen; elke keer opnieuw ons kind uit handen te geven aan weer andere mensen die hem wilden vasthouden, en te weten dat dit betekende dat wij hem weer minder konden vasthouden, omdat we ons kindje zo goed mogelijk wilden houden voor zijn begrafenis met de mogelijkheid dat de aanwezigen hem ook nog konden bewonderen in zijn kistje.
Keuzes, terwijl ik je veel liever...
Mijn zoon,je ligt begraven
in een koud en kil graf
terwijl ik je veel liever
een warm bedje gaf
Een babytje hoort warm te zijn
tussen de kruiken in...
Thuis lag je voor het open raam
bij tien graden onder min.
Een blos over je wangetje
niet van de warmte maar de kou
terwijl ik je veel liever
In mijn armen warmen wou
We moesten keuzes maken
tussen warm en koud
want die vreselijke koude
was jouw lichamelijk behoud
We wilden je zo lang mogelijk
aan ieder laten zien
terwijl ik je veel liever
levend had gezien
Onze prachtige roodharige zoon
wat lag je daar toch stil
Terwijl ik je veel liever...
Ach, je weet wel wat ik wil
Ans van Bijnen
We kijken met een goed gevoel terug op de uitvaartdienst en de begrafenis. Alles ging precies zoals we het graag wilden. Nu resten ons slechts de herinneringen, levend gehouden door de foto's en de video. Alles wat we voor Nathanaël konden doen, hebben we gedaan.
Ook het grafje is een eerbetoon aan Nathanaël. Bijna alles wat erop staat is door ons zelf gemaakt, beschilderd of bewerkt. Het is niet veel wat je nog kunt doen maar wat je doet, doe je met liefde.
We weten dat we Nathanaël en ook zijn brusje Racham weer terug zullen zien. Het is vaak voor hier op aarde niet echt een troost want onze lege armen doen nog zo ontzettend pijn. En toch, de wetenschap dat we elkaar niet voor het laatst gezien hebben, helpt wel!
Nathanaël zijn graf
Lees ook het verhaal van Nathanaël's brusje Racham
Alle gedichten op deze site zijn gemaakt door Ans van Bijnen. Zonder toestemming van de auteur mogen de gedichten niet gekopieerd worden, of gebruikt worden voor andere doeleinden, dan uitsluitend het lezen hier op deze site.
Nathanaël heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
