Noah Dominique Grisel

* 13 maart 2003 †

Monica en Nico

Lieve kleine Noah*

Het is moeilijk....., waar moet je beginnen, als je ook een verhaal moet schrijven over je tweede engeltje.
Nadat we vorig jaar ons dochtertje Kyara* hebben verloren, na een voldragen zwangerschap, bleef het toch kriebelen. We wilden zo graag nog een kindje. Een broertje of zusje voor Jenna, die gek is op baby's. We hadden inmiddels wel gepraat met een Klinisch Geneticus en we wisten waar we aan zouden beginnen. Er was niet veel kans dat dit ons nog eens zou overkomen. Een voldragen trisomie 13 komt niet veel voor, wel is de kans op miskramen vergroot. Maar na een aantal maanden was ik dus toch weer zwanger. Wat dubbel was dit zeg. Aan de ene kant een heerlijk idee om over 8 maanden weer een kindje in je armen te kunnen houden, maar aan de andere kant zoveel angst en onzekerheid van "gaat dit wel goed ?". Een verhoogde kans op een miskraam had ik wel dus was het iedere dag weer opnieuw spannend. Maar het ging goed, ik was heel erg moe, dus dat was een goed teken...

De eerst controle in het ziekenhuis was na ongeveer 12 weken en die weken duurden zo lang, maar eindelijk was het dan zover. Er werd een echo gemaakt en daar zagen we ons kindje nog heel klein. Het hartje klopte goed. Een armpje ging omhoog. Het leek wel of het naar ons zwaaide; en op dat moment zei ik tegen Nico "Kijk, het zwaait dat alles in orde is". Opgelucht gingen we naar huis, een goede start. Ook was de periode om een spontane miskraam te krijgen bijna voorbij (12 weken). Toch was ik er niet gerust op en heb ook nog contact gehad met de verloskundige. Zij was heel lief en ik mocht bij haar ook tussendoor nog langs komen als ik twijfelde of daar behoefte aan had.

Toen ik 16 weken zwanger was had ik weer een controle in het ziekenhuis. Dit keer waren mijn moeder en Jenna mee. Ik was nu al zo'n eind op weg dus Nico dacht: "ik ga de volgende afspraak wel weer mee." Ik was heel zenuwachtig en de gynaecoloog bood ook aan om maar snel naar de echo te kijken, dan konden mijn zenuwen een beetje zakken. Daar kroop ik op het bed met Jenna aan mijn hand. Dat moment zal ik ook nooit vergeten, de gynaecoloog kijkt op de monitor en ziet het hartje kloppen maar ze trekt ook de monitor nog eens goed naar zich toe. Op dat moment gaan de alarmbellen gelijk rinkelen: "het is niet goed, dit kindje gaat ook weg". De gynaecoloog blijft rustig en zegt dat ze gaat kijken of het andere apparaat vrij is. Daar kan ze meer op zien. Ik klim van het bed af kijk mijn moeder aan en zeg, "dit is niet goed mam het gaat weer fout". Ze ziet de angst in mijn ogen en wil het nog goed praten maar weet niet wat ze moet zeggen. Dit gelooft niemand ! Ze blijft met Jenna op die kamer en ik ga mee naar de andere kamer. Al snel ziet ze dat er allemaal vocht om het hoofdje zit en hij is erg klein voor 16 weken. Ze is heel eerlijk en zegt te denken dat ook dit kindje toch trisomie 13 heeft....

Ik begin te trillen en dan komen de tranen, ik lig daar alleen op dat bed en besef wat er ons te wachten staat.Huilend kom ik bij mijn moeder en Jenna. De gynaecoloog vertelt mijn moeder wat er haar vermoedens zijn en ik omhels Jenna. Wat een rotmoment en ik ben het meest verdrietig voor haar. "Weer een baby die dood gaat," zegt ze tegen me en mijn hart breekt......... Dit kind heeft al zoveel meegemaakt en is veel te wijs.

We doen gelijk een vruchtwaterpunctie die definitief de juiste diagnose moet stellen, dan bel ik Nico op. Hij is verslagen en helemaal in de war omdat hij er nu niet bij is. Hoe kan dat nu? Als het weer zo ver is, dan had het toch al eerder afgebroken moeten worden? Hij is helemaal de kluts kwijt. Ik maak een afspraak voor de volgende week en ga naar huis.

Een week later hebben we weer een afspraak met de gyneacoloog en ik ben heel benieuwd hoe het met ons kindje is. Ik kan zelfs zien op de echo dat er meer vocht om zijn lijfje is gekomen en de gynaecoloog denkt ook te zien dat zijn hartje niet goed in orde is. Verder is hij nog te klein om andere afwijkingen te ontdekken. Uit de vruchtwaterpunctie is inmiddels gebleken dat het inderdaad om trisomie 13 gaat. We maken weer een afspraak voor de week erop. Ondertussen heb ik het zo ontzettend moeilijk, want wat gaan we doen? We weten dat hij het niet zal overleven. Er wordt ons verteld dat we de bevalling iedere dag zouden kunnen laten inleiden, maar dat kan toch niet? Hij leeft nog! Ik kan de beslissing niet nemen en kan gewoon niet ingrijpen zolang hij nog zo goed in mijn buik, zit en blijft leven. Hoelang kan ik dit aan? Dit zijn de moeilijkste dagen van mijn leven; het is nu aan mij, ik moet beslissen wanneer...

Dat weekend erop voel ik met rotter dan ooit, ook lichamelijk voel ik me een wrak. Bij de afspraak wil de gynaecoloog weten, of we al een beslissing gemaakt hebben en ik barst in tranen uit. Ik weet het niet meer, zo wil ik niet nog weken lopen. Maar ik wil me ook niet zomaar laten inleiden. Het is me allemaal te veel. Ook vertel ik nog dat ik me lichamelijk niet goed voel. Voor de zekerheid test ze mijn bloeddruk en die is behoorlijk hoog. Dan nog maar bloed na laten kijken en urine. Het kan me allemaal niets meer schelen. In mijn bloed vinden ze iets en de volgende dag moet ik terug komen.

Het bleek dat ik tegen een zwangerschapsvergiftiging aanzat. Hij was zo ziek, dat ik de verschijnselen kreeg van zijn ziektebeeld (het mirror-syndrome noemen ze dat.) Mijn lichaam reageerde op zijn ziekte. Nu moesten ze wel ingrijpen, ze konden niet het risico lopen dat het ook met mij snel bergafwaarts zou gaan. Dat was voor mij een opluchting, ik voelde me dus niet voor niets niet goed. En dit was het moment waar ik op had gewacht. Mijn lichaam gaf het aan, je hoeft niet meer, laat hem maar gaan. De natuur heeft voor mij de beslissing genomen. De volgende dag zag alles er nog slechter uit en ik moest die middag terugkomen om de bevalling in te laten leiden.

's Avonds ben ik aan het infuus gegaan en heb ik geprobeerd nog iets te slapen. Dat viel niet mee, ik was alleen maar aan het bedenken hoe het allemaal zou gaan. Ik was nog nooit eerder ingeleid. De volgende morgen kwamen mijn schoonouders nog even langs, maar op een gegeven moment kwamen er wel heftige weeën. Ze gingen weg en ineens brak mijn vruchtwater en voelde ik het kindje al zakken.
Nog iets later voelde ik dat het kindje er echt aan kwam. De arts en de verpleegkundige stonden naast mijn bed. Klaar voor de bevalling..... maar toen viel het weer weg. De weeën zijn nooit echt terug gekomen en ik heb dus op eigen kracht Noah* geboren laten worden. Het was 13.50. Een heel bijzonder moment, de verpleegkundige was er alleen en pakte hem op. Inmiddels kwam de arts er ook bij en we hebben met zijn vieren ademloos zitten kijken naar dit hele kleine mensje. Zo verschrikkelijk klein, maar wel met alles er op en eraan. Zijn kleine handjes en die ieniemie voetjes waren zo mooi......
Ik kon gewoon niet huilen was helemaal van de kaart. Noah* is tijdens de bevalling overleden. Hij is zo teer, zijn lichaampje was te zwak.

We hebben hem nog even vast gehad en wat foto's gemaakt en hem daarna in een doek(je) gewikkeld. De tijd daarna was niet leuk, mijn placenta wilde niet zelf komen en daarvoor moest ik geopereerd worden. Dat opzich was nog niet zo erg, maar ze lieten me uren liggen op de operatie-afdeling, helemaal alleen. (Nico mocht niet mee.) Ik had zoveel pijn en er was niemand voor me, toen, op dat moment had ik het niet erg gevonden om bij mijn engeltjes te komen. Dit was echt een nachtmerrie en gun je niemand. Na 18.00 mocht Nico mij halen van de uitslaapkamer, en wat vond ik het jammer om wakker te worden, die narcose was heerlijk. Gewoon helemaal weg van alles........geen pijn........geen gedachten........geen verdriet.

Toen ik uit de lift kwam stonden mijn ouders er met Jenna. Toen pas kon ik echt huilen maar was nog zo suf en totaal van de kaart. Jenna vond me eng en dat deed zo'n pijn. Dat kleine meisje wist niet wat er allemaal gebeurde, ze wist alleen maar, dat er weer een broertje naar de sterretjes was... De volgende avond mochten we naar huis.

voetjes Noah*

We hebben Noah* in zijn kamertje gezet, zo was hij toch nog even op de plek waar hij hoorde te zijn. Er zijn vrienden en familie geweest en samen hebben we gehuild en naar Noah* gekeken. Het was voor iedereen heel bijzonder om zo'n klein mensje te zien. Het deed mij erg goed dat ze mijn kindje wilden zien. Hij was toch pas 19 weken oud en erg achter in groei en had toch ook nog die chromosomen-afwijking. We konden alles delen met elkaar en dat sleepte ons door de eerste dagen heen.

Maar er kwam natuurlijk ook weer een echt afscheid. Ik wist het nog zo van Kyara*. Het aller- aller- laatste moment dat je met je kind hebt, is zo mooi maar zo moeilijk. Noah* mocht bij zijn zusje begraven worden en dat wilde ik heel erg graag. Ze zijn nu samen dus moeten ze ook bij elkaar liggen. Het idee dat er twee kinderen van ons zouden liggen straks op het kerkhof. Dat was heel erg heftig. We hebben de laatste dagen met Jenna een mooi doosje gemaakt met sterretjes en engeltjes maar ook met een mooie tekening van ons hele gezin. We hebben hem in een mooi doekje gewikkeld met een engeltje erop. Een klein knuffeltje erbij en hebben samen het doosje gesloten.

Doosje van Noah*

De dag van de begravenis was net zo'n dag als bij Kyara*. Het was echt een herhaling, de zon scheen heel mooi. Nu waren we alleen in een kleine kring met alleen onze naaste familie en hele goede vrienden. We hadden drie witte hart-ballonnen en Jenna droeg de ballonnen de kerk in. Nico het kleine doosje en ik de 3 rode rozen. Het was heel moeilijk om er nog geen jaar na Kyara* weer binnen te komen. Met weer een zo gewenst kindje, in een heel klein doosje en nu met 1 ballon meer. We hadden een kort afscheid, de pastoor sprak hele mooie woorden en we hadden zelf wat muziek uitgezocht. Het was het afscheid voor Noah* zoals ik het wilde.

Toen moesten we nog naar de begraafplaats lopen. Weer het knarsen van het grind en verder alleen maar stilte. Jenna holde vooruit met de balonnen en keek steeds achterom of we al op wilden schieten. Ze wist waar ze moest zijn en zette de ballonnen op Kyara* haar grafje. Nog een paar laatste woorden van de pastoor en toen bleven we met zijn drietjes even achter, een laatste afscheid, dit was het echt......... Jenna liet de twee harten los in de lucht en ze zweefden heel hoog in de lucht naar de hemel. De andere ballon was voor haarzelf.

Dan kom je thuis moe, verdrietig en eenzaam. We waren nog even met elkaar, voor een kopje koffie en toen was ook de begrafenisdag voorbij. We wisten hoe alles voelde, maar de pijn was net zo erg, als het niet nog meer was. We zijn blij met famillie en vrienden die er constant voor ons zijn. Zonder hen zouden we het niet redden.

Nu, 5 maanden later, vind ik het moeilijk om het hele verhaal weer op te schrijven. Ik ben echt stukken kwijt lijkt het wel, er is zoveel gebeurd het laatste jaar, dat mijn hoofd er soms niet bij kan. Maar ook nu zijn we weer op de goede weg. We missen onze engeltjes nog vreselijk maar het geeft een warm gevoel dat ze bij elkaar zijn en over ons waken.

lieve Noah*

Een mooi gedicht zou ik voor je willen maken,
maar dichten kan ik jammergenoeg niet.
Weet dat ik je vreselijk mis.
Het mocht voor jou ook niet zo zijn, klein mannetje.
Je was zo vreselijk welkom, net als je zusje.
Een zoon voor ons, een broertje voor Jenna.
We hebben heel veel verdriet en het doet pijn.
Alleen Jenna kunnen we knuffelen en vasthouden.
Dat zouden we bij jullie ook zou graag willen.
Ooit zijn we weer bij elkaar.......

slaap zacht kleine lieve Noah*

Je kunt Kyara*s verhaal lezen op http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/KyaraG

---

Noah heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes