KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Nick Bouwmeester

* 24 mei 2004 († 23 mei 2004)

Hans en Daniëlle

Voor onze kanjer

Ons verhaal begint op 5 oktober 2003. De zwangerschapstest was positief en wat waren we blij. Nu konden we aan de babykamer beginnen en alles mooi maken voor ons kindje. Alles gaat goed en op 26 november 2003 hadden we onze eerste afspraak bij de verloskundige. We hoorden het hartje en wat klonk dat mooi. Op 5 december hadden we onze termijn echo, dan zagen we ons kindje. Onze uitrekendatum is 8 juni 2004. Alles ging goed en we hadden een zorgeloze zwangerschap. Met precies 19 weken voelde ik ons kindje voor het eerst schoppen, wat een heerlijk gevoel was dat. Op 1 april kwamen ze nog vloerbedekking leggen en de gordijnen waren ook klaar. Nu kon het echte genieten beginnen, wij waren er klaar voor. Ik was toen 30 weken zwanger.

Op 17 mei had ik weer een afspraak bij de verloskundige. Ik ben dan 36 weken en 6 dagen zwanger. Ze heeft nog gekeken met de echo of ons kindje goed was ingedaald en ja hoor alles was goed. Ik mocht 10 dagen weg blijven want het ging zo goed. Die afspraak had ik niet meer nodig. De natuur heeft anders beslist.

Op zondagochtend 23 mei 2004 werd ik wakker en jij lief kindje van ons werd nog niet wakker. Terwijl we altijd tegelijk wakker werden. Ach dachten wij, ons kindje wordt zo wel wakker. Maar toch heel de ochtend en middag bleef er iets aan ons knagen. Nadat we de grand prix van Monaco hadden gekeken, hebben we toch de verloskundige gebeld. Ik was toen 37 weken en 5 dagen zwanger. We mochten langskomen, zij zou alvast een ctg regelen. De verloskundigepraktijk lag toch naast het ziekenhuis, misschien werden we al papa en mama. In de verloskundigenpraktijk aangekomen, mocht ik op de bank gaan liggen. De verloskundige ging het hartje zoeken met haar doptone, dat was onvindbaar. We moesten gauw naar het ziekenhuis. Daar heeft ze, samen met een verpleegkundige, met een ctg het hartje gezocht. Ze zijn blijven zoeken maar konden het niet vinden.

We moesten op de dokter wachten, maar die was net begonnen aan een keizersnede. Hij kwam met zijn echoapparaat en hij zei het gelijk, uw kindje is overleden. Wat er dan door je heen gaat is:Hoe kan dit? Dit is een nachtmerrie, dit bestaat niet. Ik dacht, ik word straks wakker en dan is alles goed. Ik had al 2 cm ontsluiting, dus de bevalling was al begonnen. Ik moest blijven en papa mocht ook blijven. We kregen een kamer apart. Papa is nog even naar huis gegaan om wat spulletjes te halen, mijn ouders en mijn jongste zusje kwamen ook naar het ziekenhuis. Dat was ontzettend moeilijk allemaal, iedereen moest huilen omdat ons kindje niet meer leefde. Papa en mama hadden deze nacht bijna niet geslapen. Mama had een paar uurtjes geslapen, omdat mama een slaappilletje had gehad. Papa heeft helemaal niet geslapen. Je moet nog gaan bevallen en ook nog een begrafenis regelen.

Gelukkig kregen we maandag 24 mei 2004 een eigen verpleegkundige die er de hele dag voor ons was. 's Morgens om 8 uur kreeg ik een infuus met weeënopwekkers. Halverwege de ochtend kreeg ik een ruggenprik. Ik kreeg erg veel pijn aan de linkerkant van mijn buik, de ruggenprik bleek alleen aan de rechterkant te werken. Om ongeveer kwart voor drie kwam de dokter, ik bleek 10 cm ontsluiting te hebben. Ik mocht gaan persen en om 15.22 uur was daar onze kanjer. Een jongetje Nick, wat was hij mooi. Nadat je even lekker bij mama heb gelegen, hebben de verpleegkundige en papa je gewogen. Je woog 2940 gram en je was 51 cm. Een paar minuten later hebben ze mama met bed en al opgehaald. Ze hebben toen inktafdrukjes gemaakt van je handjes en voetjes. Ze hebben ook een plukje haar afgeknipt, je had een hele bos. De verpleegkundige heeft je gewassen en mooie kleertjes aangedaan. Wat was je mooi, het is zo oneerlijk. Je was helemaal compleet en toch leef je niet meer. We hebben mooie foto's gemaakt.

Om ongeveer zes uur kwam de begrafenisondernemer. Er moest een hoop geregeld worden waar papa en mama geen verstand van hadden. We hadden een mooi kistje uitgezocht, ook een kaartje waarop stond dat Nick begraven zou worden op donderdag 27 mei 2004. Later op de avond is de begrafenisondernemer weer geweest om een koelplaat te brengen. Zo kon jij, lieve Nick, bij papa en mama op de kamer blijven. Papa en mama hadden die nacht ontzettend goed geslapen. We waren helemaal verdoofd. Mama was nog versuft van de medicijnen.

Dinsdag 25 mei 2004 gingen papa en mama naar huis en jij, lieve Nick, kwam 's middags. Jouw kistje was er nog niet, die moest uit Utrecht komen. We mochten je wel meenemen, maar papa en mama durfden dat niet. Om 14.00 uur kwam je daar en hebben we je op je eigen kamer neergelegd. Zo konden we dag en nacht bij jou zijn.

En dan komt die donderdag 27 mei, veel te snel naar ons gevoel. Om 13.00 uur was alle familie er en hebben papa en mama samen jouw kistje gesloten. Dit was erg moeilijk, want nu zullen we jou nooit meer kunnen zien. Papa heeft je naar beneden gedragen en op de salontafel gezet. We hebben naar het nummer, "Kon ik nog maar even bij je zijn", van Gordon geluisterd. Daarna heb ik nog een gedichtje voorgelezen:

Ons ventje, zo klein
Een wonder, een zoon
Het leek ons zo fijn
Papa's handjes
Mama's neusje....
Kon je altijd maar
Bij ons zijn

Veel liefs van papa en mama

Na dit gedichtje hebben papa en mama jou samen naar de auto gedragen. Daar heb je tussenin bij ons op de achterbank gestaan en zijn we naar de begraafplaats gereden. Papa heeft jouw kistje gedragen en in het grafje gezet. We hebben de bloemstukjes en de rode en witte rozen bij het grafje neergelegd. Hierna hebben we een moment stilte genomen. Toen heeft de begrafenisondernemer een gedichtje voorgelezen van Hans zijn zus.

Kindje

Jullie kindje, heel lief, zo teer en klein
Wat jammer dat het zo kort bij jullie heeft mogen zijn.
Onbegrip, leegte en veel verdriet
Maakt uiteindelijk plaats voor de
herinnering, die blijft

En voelen jullie je alleen, kijk naar
de donkere hemel en zoek een ster
eentje die schittert en straalt,
heel lief en klein

zeg dan tegen elkaar
kijk dat "schitterende sterretje"
dat moet "ons kindje" zijn.

Hierna heeft mama weer wat voorgelezen. Dit was het enige wat mama nog voor jou kon doen. Dit gedichtje heeft mama geschreven, de ochtend na de bevalling:

Leeg

Ja, leeg voelen wij ons
We hebben je niet horen huilen
Je hebt bij mama niet aan de borst gedronken
Of bij papa in zijn sportwagen meegereden
Of met de hondjes Rambo en Terry gespeeld
Of op je platte kontje in de konijnenren gezeten
Om met de konijnen te spelen
En je hebt ook niet kunnen genieten van alle mooie spulletjes
Die papa en mama voor jou hebben gekocht
Nee, lieve Nick dat alles heb jij niet kunnen doen
Maar papa en mama zijn er trots op dat jij
Onze zoon bent en wij zullen jou nooit vergeten
Lieve Nick* wij zullen altijd van je blijven houden,
Je bent en blijft ons eerste kindje.
Lieve Nick*, het gaat je goed.

Knuffels en kusjes van Papa en Mama

De oorzaak van Nick* zijn overlijden is dat de placenta infarcten heeft gehad. Daardoor Kreeg Nick* geen zuurstof meer, met alle gevolgen van dien.

Lieve Nick* voor altijd in ons hart

Er is een lief engeltje
Hoog boven ons hoofd
We zullen hem niet vergeten
Dat hebben we beloofd

Een dikke kus van papa en mama