KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Max van der Werf

* 18 februari 2005 †

Karianne en Ronald

Max, onze 'grote' kleine man

Max

Na 41 weken zwangerschap
is kort voor zijn geboorte overleden

Max Thomas van der Werf

Dit is het verhaal van Ronald en Karianne, ouders van Max*.
Hij is 18 februari 2005 geboren na een probleemloze zwangerschap.

Het begin van de zwangerschap

In januari 2004 besloten we dat we graag een kindje zouden willen. Omdat in mijn (Karianne) familie de erfelijke ziekte Cystic Fibroses (CF), beter bekend als taaislijmziekte, voorkomt, besloten we om eerst een gesprek te voeren met een arts die gespecialiseerd is in erfelijke ziekten. Er werd ons voorgerekend dat de kans dat wij beiden drager zouden zijn en dan ook nog eens een kindje zouden krijgen met CF slechts 1/480 was.

De arts sprak met ons af dat eerst mijn vader zou worden onderzocht op dragerschap. Als hij drager zou zijn, zouden ze mij gaan onderzoeken en als laatste Ronald. Indien ik ondertussen zwanger zou raken, zouden zij de onderzoeken versnellen. Mijn vader bleek drager te zijn en ik bleek ook drager te zijn van CF. De kans dat Ronald echter drager zou zijn was 1 op 30.

Toen ik op 1 juni overtijd was, hebben we een test gedaan. Deze was positief. Ik was zwanger. We waren ontzettend blij. Echter we wisten toen nog niet of Ronald ook drager was van CF. Twee dagen later kregen we te horen dat Ronald helaas ook drager is. Nu is de kans van 1/480 toegenomen naar één op vier dat ons kindje CF heeft. We maakten een afspraak voor een termijnecho en een vlokkentest. Deze vlokkentest werd uitgevoerd in de laatste week van juli. Ik was toen zo'n 12 weken zwanger. Nog één of twee weken wachten en dan wisten we de uitslag.

Op 2 augustus hoorden we dat Max geen CF heeft. We waren dolblij. Ook had hij geen chromosoomafwijkingen. In de 20e week van de zwangerschap hebben we nog een echo laten maken. Daaruit kwam naar voren dat Max' zijn orgaantjes allemaal goed waren en hij ook goed groeide. Alles functioneerde goed.

De zwangerschap verliep verder ontzettend goed. Ik had alleen last van de bekende zwangerschapskwaaltjes, als maagzuur en kramp in mijn kuiten. In de laatste weken van de zwangerschap zijn we twee keer in het ziekenhuis geweest voor een hartfilmpje en een echo. Ik had het idee dat ik Max wat minder voelde bewegen en daar je beter te vaak dan te weinig aan de bel kunt trekken, zijn we dus twee keer in het ziekenhuis geweest. Beide keren was er niets aan de hand en zag alles er erg goed uit.

Het einde van de zwangerschap

Toen ik bijna 41 weken zwanger was, verloor ik een beetje bruin bloed, een dag later ook een klein beetje rood bloed. Toen toch maar weer de verloskundige gebeld en daar ben ik toen op controle geweest. Een inwendig onderzoek gehad, maar het zat nog potdicht. Wel bleek mijn bloeddruk te hoog te zijn (onderdruk 95). Dus weer naar het ziekenhuis. Daar hebben we weer een hartfilmpje gehad en een echo. Ook is er bloed afgenomen en is mijn urine gecontroleerd. Het vruchtwater was wel wat minder, maar dat was heel normaal voor deze termijn. Alles was dus goed en de gynaecoloog vond het niet nodig om mij te laten blijven in het ziekenhuis.

Aan het einde van de middag heb ik de verloskundige gebeld en hebben we een afspraak gemaakt voor een controle twee dagen later. Die woensdag ging ik dus weer op controle. De verloskundige luisterde met zo'n '"houten toeter"' naar het hartje. Mijn bloeddruk was goed en weer kreeg ik een inwendig onderzoek. Maar ook hieruit bleek dat ze niet kunnen "strippen". We maakten de afspraak dat ik vrijdag terug zou komen. Ze zouden dan proberen te "strippen".

Op donderdag voelde ik de hele dag geen beweging. 's Ochtends leidde dit nog niet tot ongerustheid, maar aan het einde van de middag belde ik toch maar de verloskundige. We konden daar een uur later terecht. Ze zocht met een doptone naar het hartje en kon deze niet vinden. Een andere doptone leverde niets op. Dan maar naar het echo-apparaat. Terwijl ze Max liet zien, zag ik de ribbetjes en besefte ik mij opeens dat daar een hartje hoorde te kloppen. Ik raakte in paniek. Het leek er erg sterk op dat Max niet meer leefde. De verloskundige zei nog wel dat ze niet zo handig was met echo-apparatuur.

We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, werd er met de echo weer naar Max gekeken. Nu zien ook wij dat zijn hartje echt stilstond. Wat er dan door je heen gaat, is niet te beschrijven. Ook ons hart stond even stil. Dit kan toch niet, denk je dan. Max had geen CF, de 20-weken-echo was goed, de hartfilmpjes waren stuk voor stuk goed en dan nu dit! Hoe kon dat? Er werden heel veel buisjes bloed afgenomen en ook werd er met de echo nog een keer gekeken of ze konden zien of Max erg groot of klein was voor zijn 'leeftijd'.

We hebben aan de gynaecoloog gevraagd hoe groot de kans was dat de bevalling die avond nog op gang kwam. Want eigenlijk wilden we dit eerst, voor zover dat mogelijk was, toch een beetje proberen te bevatten. We spraken af dat we de volgende dag even contact met het ziekenhuis zouden opnemen om af te spreken wanneer we de bevalling zouden laten inleiden. Ons werd geadviseerd om dit toch uiterlijk maandag te laten doen.

De bevalling

We verlieten het ziekenhuis om ongeveer 21.00 uur en gingen op weg naar mijn ouders en Ronald zijn ouders om dit te vertellen. Toen we bij mijn ouders weg wilden gaan, kreeg ik last van mijn rug en wist niet meer zo goed hoe ik moest staan. Snel nog naar Ronald zijn ouders, daar werden de krampen steeds heftiger. Dit waren waarschijnlijk toch echt weeën. De verloskundige werd gebeld en zij constateerde om ongeveer 12.00 's nachts zo'n 1 cm ontsluiting. De bevalling was begonnen.

De weeën kwamen om de 3 minuten en om ongeveer 5.00 's morgens wilde ik graag weten hoe ver ik op dat moment was. De verloskundige constateerde helaas maar zo'n 2 à 3 cm ontsluiting. Ze stelde voor om de vliezen te breken, want dan zouden de weeën heftiger worden en verliep de ontsluiting sneller. Ik twijfelde erover. Ik zag op tegen de pijn, wist niet hoe erg de pijn ging worden. Ik kon een ruggenprik krijgen, maar dat kon pas om 8.30 in het ziekenhuis. De verloskundige besloot om om 8.30 terug te komen. Toen had ik 5 à 6 cm ontsluiting. Het schoot nu wel op.

Ik ben nog een uurtje in bad gweest en daarna zijn we op weg naar het ziekenhuis gegaan. Echter het aankleden schoot niet echt op. Ik kreeg het niet voor elkaar om me snel aan te kleden. Uiteindelijk is het gelukt. De rit naar het ziekenhuis was ontzettend beroerd, ik kon bijna niet zitten. Achteraf gezien, zijn dit waarschijnlijk persweeën geweest. In het ziekenhuis aangekomen, heb ik namelijk volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Tussen de persweeën door werden de vliezen gebroken. Het waren erg taaie vliezen.

Eén uur en twintig minuten later was Max* er. Hij is om 12.10 geboren. Voordat hij geboren werd, vroeg de arts of ik Max* op mijn buik wilde hebben liggen. Hier hadden we nog niet over na kunnen denken. Beiden vonden we het een beetje eng en vroegen of de arts Max* eerst wilde bekijken en een beetje schoonmaken. Max* had namelijk in het vruchtwater gepoept.

Max* werd op mijn buik gelegd. In het begin was het wat onwennig, maar al gauw aaiden en knuffelden we Max*. Hij voelde heel zacht en warm aan. Na een tijdje hebben we beide ouders gebeld en die kwamen naar het ziekenhuis. Iedereen heeft Max* op schoot genomen en we hebben ontzettend veel foto's gemaakt. Ook heeft Ronald Max* in bad gedaan. Max* is de rest van de dag bij ons op de kamer gebleven. We moesten een nachtje in het ziekenhuis blijven, want ik ben flauwgevallen op de wc. Ik had tijdens de bevalling namelijk een liter bloed verloren.
Max* is met zijn 60 cm en 4.110 gram onze 'grote' kleine man.

handen

De volgende dag(en)

De volgende dag, zaterdag, werd er 's ochtends obductie gedaan bij Max*. Wij wilden namelijk weten waarom Max* is overleden. 's Middags hebben we hem mee naar huis genomen in onze eigen auto. Hij lag nog in het wiegje van het ziekenhuis. Ook namen we een boek van het ziekenhuis mee, met daarin allerlei geboorte/sterftekaartjes.

Thuis aangekomen, hebben we Max* op zijn kamertje neergezet en zijn we naar de begraafplaats toegegaan. Wij wilden immers weten waar Max* kwam te liggen. Op de begraafplaats is een speciale kinderhoek. Het is een mooi hoekje en wilden graag dat Max* hier kwam te liggen. 's Middags hadden we een afspraak met de begrafenisonderneemster bij ons thuis. We spraken het een en ander met haar door en hebben besloten dat Max* op woensdag in besloten kring zou worden begraven. De dagen tussen de geboorte en de begrafenis werden gevuld met het uitzoeken van bloemen, de kaartjes en de muziek. Ook zaten we veel bij Max* en praatten veel tegen hem.

De begrafenis

De avond voor de begrafenis legden we Max* in zijn kistje. Op woensdagochtend heeft iedereen afscheid genomen van Max*. Ronald en ik hebben samen het kistje gesloten. Wat was dat een moeilijk moment zeg. Daarna konden we Max* niet meer aanraken en zien. Ik nam het kistje op schoot en in onze eigen auto reden we naar de begraafplaats.

Daar draaiden we drie nummers: "Everybody Hurts" van R.E.M., "Lightning Crashes" van Live en "Afscheid nemen bestaat niet" van Marco Borsato. Ook zeiden we nog wat tegen Max*. En daarna hebben we Max* naar zijn grafje gebracht. Ronald heeft het kistje in het grafje gelegd en één voor één gooiden we een witte roos op zijn kistje en gingen we weg. Ronald en ik zijn als laatsten weggegaan. Aan het einde van de middag zijn we nog even teruggegaan. Het grafje was dichtgegooid en de bloemen waren erop gelegd. Het voelde goed, voor zover het goed kon voelen natuurlijk.

De dagen daarna

De dagen na de begrafenis waren moeilijk. We waren zeer chaotisch. Het verdriet kwam met golven. Na twee weken hebben we een afspraak met de gynaecoloog. Alles wees erop dat ze niet achter de oorzaak van Max'* overlijden zullen komen. Weer vier weken later hebben we nog een afspraak met de gynaecoloog. Nu krijgen we het definitief te horen: de oorzaak van het overlijden van Max* is onbekend. Hij had geen afwijkingen en ik ben ook gezond. Hij had dus eigenlijk gewoon moeten blijven leven. Het is ontzettend wrang dat zoiets is gebeurd.

En verder...

De periode na de begrafenis van Max* is erg moeilijk geweest. Ik heb mijn gewone zwangerschapsverlof gehad en ben daarna weer aan het werk gegaan. Het werken ging in het begin moeizaam, maar gelukkig werkte ik op arbeidstherapeutische basis. Dat gaf wat ruimte en rust. Na een tijdje ging het wat beter.
Onze kinderwens bleef.

Halverwege juni ontdekten we dat ik weer zwanger ben. We zijn ontzettend gelukkig, maar beseffen tegelijkertijd ook dat het een moeilijke zwangerschap zal worden. Uit de vlokkentest blijkt dat ook ons tweede kindje geen CF heeft. Wat een opluchting is dat! Max* krijgt er een broertje bij. Ons tweede kindje wordt verwacht op 20 februari 2006. Een paar dagen na de eerste verjaardag van Max*. We zullen Max* nooit vergeten. Hij zal altijd ons eerste kindje zijn. We zullen zijn broertje, later als hij groot, is vertellen over Max*.

In de tussentijd is ook Max* zijn grafsteen geplaatst. We zijn ontzettend blij met het eindresultaat.

Hij zal altijd onze eerste zijn,
de schok is groot.
Ruim 41 weken,
ons kindje is dood.

Lief mooi mannetje,
zo klein.
Alles er al aan,
wat doet dat pijn.

handen

meer foto's van Max.