Jordi Lambrechts
* 17 februari 2000 - 16 november 2003 †
Ria Zijlmans
Onze kleine smurf
Op 17 februari 2000 werd Jordi geboren.
Jordi
De eerste 2 jaar groeide hij op zoals ieder ander kind. Tot op 31 maart 2002, toen begon hij te klagen over zijn benen. We belden de huisartsenpost en konden direct komen. De arts die dienst had, vroeg of wij Jordi even neer konden zetten zodat hij kon zien wat hem mankeerde. Hij vertelde zonder Jordi verder te onderzoeken dat hij zich verstapt had en we werden weer naar huis gestuurd. Het ging een paar dagen goed en totdat Jordi weer begon te klagen. Op 5 april ben ik met hem naar onze eigen huisarts geweest en die vertelde dat Jordi een zweepslag had. Hij vertelde dat als Jordi een ontsteking zou hebben in zijn heup en hij een zwembeweging zou maken, dat hij dan zou gillen van de pijn. Aangezien dit niet het geval was konden we weer naar huis.
Op zaterdag 7 april waren we op visite bij goede vrienden. Toen ik Jordi optilde, begon hij te gillen. Nadat we thuisgekomen waren, wilde ik hem verschonen en op dat moment begon hij weer te gillen van de pijn in zijn benen. Ik heb toen weer de huisartsenpost gebeld en we konden meteen komen. De arts die dienst had, dacht dat Jordi een ontsteking had in zijn heup en er moesten foto's gemaakt worden. Als er een onsteking zou zitten moest Jordi worden opgenomen. Na de uitslag bleek dat er een ontsteking zat. Ondertussen had Jordi er hoge koorts bij gekregen. Hij zou antibiotica krijgen en daarmee moest de ontsteking weggaan.
Na 2 weken bleek Jordi's bloed niet goed te zijn. In goed overleg met de kinderarts en orthopeed werd er besloten om te gaan opereren. De operatie duurde een half uur. Toen Jordi terugkwam van de operatiekamer moest zijn been in een spalk zodat het goed kon genezen. De spalk heeft er niet lang aangezeten want na een week zat Jordi alweer vrolijk op zijn knietjes. De spalk hielp niet meer. Op 12 mei mocht Jordi eindelijk weer naar huis. Ik moest iedere week met Jordi naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken, want zijn hb bleef laag.
Uiteindelijk kwamen we, op 25 september 2002, terecht in het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam. Toen niet wetende, dat Jordi ernstig ziek zou blijken te zijn. We moesten daar vertellen wat Jordi allemaal had gehad en daarna is er veel bloed afgenomen, wat erg moeilijk ging. We zouden op 2 oktober terugkomen voor een beenmergpunctie. Op 26 september moesten wij terugkomen bij de kinderarts en die vertelde dat we op 27 september verwacht werden in het Sophia kinderziekenhuis omdat Jordi's hb nog maar 3.5 was. Op 2 oktober kregen we de uitslag en dat was geen goed nieuws. Nu moesten er verschillende onderzoeken komen zoals een buikecho, een MIGB-scan, een CT-scan en 24 uur lang zijn urine opvangen. Uit de onderzoeken bleek dat Jordi een neuroblastoom had. Dit is een zeer zeldzame en agressieve vorm van kanker. Hij bleek ook uitzaaiïngen te hebben in het gehele lichaam, behalve in zijn onderarm en handjes. Omdat Jordi in stadium 4 zat moest er meteen wat gedaan worden. Hij heeft 2 MIGB-therapieën gehad. Daarvoor werd hij een week opgenomen. Toen hij daarvandaan kwam kreeg hij meteen een chemokuur. Bij deze chemokuur kreeg hij 5 dagen hetzelfde medicijn. Vervolgens heeft hij 5 chemokuren gehad, bestaande uit 5 verschillende medicijnen.
Jordi in het ziekenhuis
Jordi is nooit ziek geweest van de kuren. Hij bleef altijd vrolijk, hoe ziek hij ook was. In juni 2003 heeft hij 1 hoge dosis chemo gehad en een stamcellenreïnfusie. Hiervoor werd Jordi 3 weken opgenomen en moest hij op een box liggen omdat hij geen weerstand meer had. Van deze kuur is hij wel erg ziek geweest.
Na onze thuiskomst ging het heel goed met Jordi. Hij wilde weer van alles doen, zoals voetballen en fietsen enzovoort. Op 18 juli zijn wij nog naar Villa Pardoes geweest. Hier hadden we met zijn allen de vakantie van ons leven. Omdat Jordi een grote fan was van Frans Bauer, zijn we op 26 oktober met hem naar Ahoy geweest. Dit was toch wel de mooiste dag van zijn leven. Op 27 oktober zijn wij nog een midweek naar Landall geweest met vrienden. Dat vond Jordi heel leuk maar toen ging het weer slechter met hem. Hij klaagde over zijn buikje en hoofd. Op donderdag wilde hij al helemaal niets meer. Toen zei ik al tegen mijn vriendin dat ik dacht dat het weer terug zou zijn. Ik heb daarna contact gehad met de consulenten van het ziekenhuis en verteld wat ik dacht. Ik moest maar even naar onze huisarts gaan en die moest maar even kijken wat er aan de hand was. Aan de buitenkant voelde de huisarts niets zitten en volgens hem was er niets aan de hand. Omdat wij op 4 november 2003 naar het ziekenhuis moesten werd er geen bloed geprikt, dat zou in Rotterdam gedaan worden.
Op 5 november moest Jordi onder de MIGBscan en ze zagen daar weer iets zitten. Om het zeker te weten, werd er de volgende dag weer een scan gemaakt. Op 10 november kregen wij te horen dat er weer 2 tumoren terug waren, 1 in zijn hoofd (verklaring van zijn hoofdpijn) en 1 in zijn lies. Toen we weer thuis waren hebben we iedereen weer opgebeld en het slechte nieuws verteld. Wij hadden een afspraak op 17 november om te horen wat er verder zou gaan gebeuren.
Op 16 november kwam sinterklaas bij ons aan. Daar wilde Jordi graag naar toe en dat hebben we gedaan. Toen wij thuiskwamen, is hij op de bank gaan liggen. Zijn opa en oma kwamen nog langs en vroegen of hij nog mee ging maar toen zei hij: "nee". Toen ik hem had verschoond en zijn luier wilde weggooien kreeg hij een aanval waar ik erg van schrok. Hij heeft daarna nog 2 aanvallen gehad en ik heb direct de huisartsenpost gebeld. De dokter kwam zo spoedig mogelijk. Hij zei dat Jordi ernstig ziek was en heeft toen contact opgenomen met de kinderarts in verband met het geven van morfine. We moesten even langskomen. Toen we daar waren, reageerde Jordi niet meer op prikkels. De kinderarts heeft toen contact opgenomen met de dienstdoende arts in het Sophia. Die heeft daarna contact opgenomen met de oncoloog van Jordi en hem verteld wat er gebeurd was. De oncoloog vertelde dat er niets meer voor Jordi te doen was.
We zijn met Jordi naar huis gegaan. We hebben iedereen gebeld dat ze afscheid konden komen nemen omdat we niet wisten wanneer Jordi zou overlijden. Om 22.30 uur, zijn de laatste familieleden weggegaan en toen het rustig was, begon Jordi te ratelen. Ik ben nog bij hem gaan zitten en hij kwam nog helemaal omhoog. We zagen hem gaan, hij werd helemaal blauw. Om 23.00 uur is hij, in het bijzijn van zijn oma en ikzelf, zonder pijn en met muziek van Frans Bauer, overleden. Daarna heeft mijn moeder mijn zus gebeld en die heeft de andere familieleden gebeld. Iedereen kwam terug, behalve de neven en nichten. Toen ze van de uitvaartmaatschappij kwamen, heb ik Jordi zelf mogen wassen. Dit vond ik best eng, maar ik heb het toch gedaan. Wij hebben Jordi thuis gehad tot op de dag van de begrafenis. Dat heeft ons goed gedaan. We konden naar hem toe wanneer we wilden.
Jordi lag thuis opgebaard
Het was een mooi afscheid met de muziek van Frans Bauer. We hebben ook een persoonlijke brief gehad van Frans Bauer, die aan Jordi was gericht. Bij zijn begraafplaats hebben we ballonnen opgelaten want Jordi konden we altijd blij maken met ballonnen.
In januari heb ik nog een gesprek gehad met de oncoloog van Jordi en die vertelde dat we blij mochten zijn dat hij een hersenbloeding heeft gehad. Anders had hij dingen moeten vertellen waarvan hij blij was dat dat nu niet hoefde. Wij weten nu wel dat Jordi heel veel pijn bespaard is gebleven.
Jordi's plekje
Jordi heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
