KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Colin

* 25 april 2003 †

Wendy en Dennis
en het zusje en de broertjes van *Colin
Kayleigh (28-05-1999)
Tycho (09-02-2001)
Tyler (29-07-2005)

Voor Colin, onze lieve kleine vent
Het mooiste sterretje dat de hemel kent

Ons sterrenkindje

Zwanger van ons derde kindje. We konden ons geluk niet op! En Kayleigh al helemaal niet, ze zag er echt naar uit. We hadden al allemaal plannetjes gemaakt, samen.....

Op woensdag 23 april had ik een afspraak bij de verloskundige. Niets bijzonders hoor, gewoon controle. Ik had immers een probleemloze zwangerschap. De placenta lag wel aan de voorzijde van mijn buik, maar dat kon geen kwaad. Het enige verschil met de andere twee zwangerschappen was, dat je je kindje wat minder voelt bewegen omdat er een extra "stootkussen" tussen zit. Volgens de verloskundige ging het prima en zo voelde het ook. Het hartje klopte en ons kindje groeide goed. Dat was best belangrijk om te weten omdat onze andere twee kindjes nogal klein waren bij de geboorte. Nu gingen we voor de zes pond of meer! En volgens de verloskundige zou dit ook echt de zwaarste worden van de drie. Verder vertelde ze dat ons kindje wel in een stuit lag, maar dat was nog geen probleem omdat ik nog bijna 11 weken te gaan had. Er was dus nog tijd genoeg om te draaien. Vervolgens heb ik een nieuwe afspraak gemaakt voor over drie weekjes.

Diezelfde dag: ongeveer 20.30 uur

Nog niets aan de hand. Dennis had een afspraak en zijn zus kwam deze avond nog op bezoek. We hebben gezellig gekletst over bevallingen en baby's, want zij had sinds drie maanden ook een mooi dochtertje. En wat is dan leuker dan te praten over baby's!

ongeveer 22.00 uur

De zus van Dennis was nog maar net weg en ik kreeg een hele harde buik. Deze harde buik ging niet over en er kwamen ook krampen onder in de buik bij. Ik wist niet wat het was, liep wat rond door de kamer, keek of Dennis al thuis kwam en ging naar het toilet.... Ik dacht dat het misschien kwam doordat ons kindje aan het draaien was.

ongeveer 23.00 uur

Ik heb toch Dennis gebeld, want ik maakte me zorgen. De pijn onder in mijn buik hield aan en de harde buik ging ook niet over. Gelukkig was hij meteen thuis en vroeg me of het misschien weeën waren. Ik kon eigenlijk niet zeggen of dat zo was en dat is op zich al vreemd want na twee kindjes moet je toch wel weten hoe dat voelt. Ik zei tegen hem dat dit anders voelde, want de krampen zakten ook niet af zoals bij echte weeën. Hij heeft meteen de verloskundige gebeld en de situatie uitgelegd. Na enkele vragen die ze stelde vroeg ze of ik even de temperatuur op wilde nemen en of ik daarna naar de praktijk wilde komen. Eventjes daarna begon ik te vloeien. Dennis belde meteen weer de verloskundige en in mum van tijd was ze bij ons. Ze kon het hartje niet horen omdat ik zo'n harde buik had. Vanaf dat moment begon ik me echt zorgen te maken. Ik wist dat dit niet goed zat. De verloskundige belde meteen het ziekenhuis en in sneltreinvaart zijn we daar naar toe gereden. Mijn vader en moeder waren inmiddels bij ons thuis en bleven bij de kinderen, die nog lekker lagen te slapen en gelukkig niets meegekregen hadden van dit alles. Ik heb de hele weg in de auto gezegd: "Als ze het hartje maar horen!"

ongeveer 00.00 uur

Aangekomen in het ziekenhuis, stond er al een medisch team klaar en de gynaecoloog maakte meteen een echo. Hij vertelde ons, na zelf eerst gekeken te hebben, dat ons lieve kleine kindje was overleden. Er was geen hartje meer te horen. Onze droom werd een nachtmerrie en onze wereld stortte in. We wisten niet wat ons overkwam. In mijn achterhoofd wist ik dat het niet goed zat, maar dit..... Hoe kon dit gebeuren, alles ging zo goed? We huilden alleen maar en ik weet nog dat ik de gynaecoloog vroeg of het een jongetje of een meisje was. Helaas kon hij dit niet zien, omdat ons kindje nog steeds in een stuit lag. En alles eromheen was troebel. Hij vertelde ons meteen dat de placenta had losgelaten.....

Ondanks dat ons kindje was overleden werden de krampen steeds heftiger. Ze gaven me een pijnstiller waarvan ik alleen maar misselijk en duizelig werd. Intussen hadden ze bloed van me afgenomen en een infuus aangelegd om vocht toe te dienen. Toen bleek dat mijn bloed goed was, besloten ze me een ruggeprik voor de pijn te geven. De pomp werd op zes gezet en geleidelijk aan werd de pijn in mijn buik minder, maar de pijn in mijn hart meer.

Ze hebben ons in het ziekenhuis heel goed opgevangen en ook de verloskundige die steeds bij ons bleef, was zo lief. Zij is die nacht nog naar ons huis gegaan en heeft met mijn ouders gepraat, want zelf konden we het niet opbrengen om te bellen. Mijn moeder en mijn schoonouders zijn ook meteen naar ons toegekomen. Mijn vader bleef 's nachts bij de kinderen en kwam die donderdagochtend.....

Ik moest op de verloskamer blijven en voor Dennis werd er ook een bed bij gezet. Ieder uur kwamen ze mijn bloeddruk en mijn pols opnemen en iedere vier uur werd er bloed afgenomen en onderzocht op stolsels. Mijn bloed bleef goed en daar waren ze heel blij mee, want ik had zelf ook kans op bloedingen. Daarom wilden ze nog niet inleiden, maar eerst zeker weten of ik stabiel zou blijven. Als het zo bleef, dan wilden ze me vrijdag inleiden.

En daar lig je dan, met je dikke buik zonder leven. Je piekert alleen maar. Je lieve kindje is overleden en hoe gaat 't straks met jezelf? De artsen waren heel eerlijk en vertelden wat er allemaal nog kon gebeuren. Ik kon bloedingen krijgen of veel bloed verliezen. Ook zou het kunnen dat de placenta niet vanzelf zou komen, maar operatief verwijderd zou moeten worden. Ik kon het er allemaal niet bij hebben.....

donderdagavond

Ik begon toch zelf met bevallen, want de weeën waren begonnen. De pomp ging op de hoogste stand omdat ik in principe geen pijn hoefde te hebben. Maar dat mocht niet baten. Ik voelde ze wel degelijk, maar misschien kwam dat doordat het allemaal nog best snel ging en je de kracht niet kunt vinden om te bevallen. Ik moest de weeën echt wegpuffen.

Vrijdag, om 00.15 uur is dan ons lieve kleine ventje Colin geboren. Het was stil..... Het enige gehuil dat er te horen was, was dat van ons. Hij woog 1335 gram en was 39 centimeter lang. En zo mooi, hij was gewoon perfect, alles zat erop en eraan. We hebben hem met z'n tweeën van top tot teen bekeken en bewonderd. Hij was zwaarder dan ze gedacht hadden voor 29 weken zwangerschap. Het was gewoon niet eerlijk, hij had zo zijn best gedaan!

Onze lieve Colin

Mijn ouders en schoonouders zijn die nacht Colin ook nog komen bewonderen. Iedereen vond hem zo mooi en hij leek op zijn broertje. Ik voelde me op dat moment zo schuldig omdat hij zelf niet ziek was, maar door mijn buik in de steek was gelaten. Als hij ziek was geweest dan was het voor hem beter geweest, maar nu.....

Nadat mijn ouders en schoonouders weg waren, werden we samen met Colin op een tweepersoonskamer gelegd. Daar hebben we met ons drietjes de nacht doorgebracht. Vrijdags tegen 17.00 uur mochten we naar huis. Mijn bloed was gelukkig goed, ik had zelf geen complicaties gekregen. Alleen mijn hb was laag, omdat ik een liter bloed had verloren. Het was niet noodzakelijk dat ik een bloedtransfusie kreeg.

Samen met Colin in zijn mandje zijn we naar huis gereden. We hebben hem op zijn eigen kamertje neergelegd en de kinderen hun broertje laten bewonderen. Kayleigh was zo trots! Wat deed het pijn om haar zo te zien. Ze besefte op dat moment nog niet goed wat er aan de hand was, het leek ook net of Colin sliep. Iedereen moest haar lieve broertje zien.

Thuis op zijn kamertje

Het was zo fijn om Colin thuis te hebben. Op ieder moment van de dag konden we naar hem toe en hem vasthouden. We hebben ook ontzettend veel foto's gemaakt en die koester ik. We wilden alles vastleggen en zoveel mogelijk van hem bewaren. Ik wilde ook heel veel zelf doen. Ik heb dan ook de kaartjes voor Colin helemaal zelf gemaakt waarvan het sterretje is geverfd door Kayleigh.

Voorkant van Colin's kaartje

De avond voor de begrafenis hebben we Colin eventjes bij ons in bed gelegd om zo afscheid van hem te nemen. Op dinsdag 29 april hebben we hem dan naar zijn laatste rustplekje gebracht. Dat hebben we gedaan in besloten kring. Alleen mijn ouders, schoonouders, broer en vriendin, schoonzus en zwager, kraamhulp en de kinderen en wij waren erbij. We hebben een kleine dienst voor hem gehouden in onze woonkamer. Dat vonden we persoonlijker en dat kon. De diaken heeft hem nog gezegend en ik heb nog iets voorgelezen, wat ik een aantal dagen ervoor op papier had gezet. Daarna hebben Dennis en ik Colin tussen ons in naar de begraafplaats gedragen. Die ligt vlakbij ons huis, we kunnen op de begraafplaats kijken. Het zonnetje scheen zo mooi die dag. Bij het grafje hebben onze kinderen nog ieder een witte ballon met een sterretje eraan de lucht ingelaten. Toen iedereen wegliep, hebben Dennis en ik het mandje laten zakken. Uit liefde van ons twee is hij gekomen en daarom wilden wij hem ook tot allerlaatst naar zijn rustplekje brengen. Het was het laatste wat we voor hem konden doen.

We kunnen er goed op terugkijken. We hebben alles gedaan wat wij wilden doen en dat voelt goed. De tijd van afscheid nemen is het zwaarst. Als je je kindje verliest is het zwaar, maar je kunt hem nog lekker vasthouden en dat kan dan niet meer... Ik voelde me leeg. Twee keer per dag ging ik naar het grafje van Colin en deed ik zijn muziekdoosje aan met een slaapliedje. Mijn hart doet nog steeds zeer, het had zo mooi kunnen zijn en hij was zo welkom. De komst van zijn broertje Tyler heeft wel een heleboel veranderd in ons leven. Hij is zeker geen vervanging, maar ons vierde kindje. Hij zorgt ervoor dat ik me beter voel, hij brengt een lach op mijn gezicht. We denken nog veel aan Colin en ook Tyler zal opgroeien in ons gezin in de wetenschap dat hij nog een broertje heeft. In ons hart zal Colin altijd leven en heeft hij ook een heel speciaal plekje. Hij blijft voor altijd ons derde kindje en we zullen hem nooit vergeten.....

Ons gezinnetje toen...

Gedicht voor ons sterrenkindje

Lieve Colin,

Klein mensje, zo mooi, zo uniek
Zoals jij was er geen één
Je was niet eens ziek
En toch liet je ons alleen

Lief mensje, zo zoet, zo klein
We hopen dat je liefde vind
In ons hart zul je bij ons zijn
Dag lief, klein sterrenkind

Heel veel kusjes,
papa, mama, Kayleigh, Tycho en Tyler