Caitlin
* 16 november 2001 - 6 juli 2002 †
Nathalie en Raymond
Voor onze lieve Molly Bolly....
onze lieve Molly Bolly
Wij zijn Nathalie en Raymond, de trotse mama en papa van Caitlin. Trots zijn wij, omdat ons meisje er telkens weer boven op kwam. Om te beginnen is ze met 34 weken geboren. Ze was veel te klein namelijk 1470 gram en maar 42 cm lang. De eerste 3 weken van haar leventje gingen heel erg goed, totdat ze het flesje moest gaan drinken. Ze werd dan blauw en het is zelfs een keer voor gekomen, dat ze haar weer bij moesten laten komen met zuurstof. Vreselijk is dat, als je je kindje zo ziet liggen. Omdat het flesje drinken zo moeilijk ging, moesten we op 10 januari 2002 naar het A.Z. in Groningen voor een paar onderzoekjes. Wij dachten dus: we gaan maar voor een paar daagjes, hooguit een week, nou die week werd dus 3 maanden. Het was een vreselijke tijd. Het werd ons ook nog moeilijker gemaakt, omdat de artsen en verpleging heel vaak niet naar ons wilden luisteren en lekker hun gang wilden gaan. Caitlin was een bijzonder geval voor hun. Door hun eigenwijsheid lag ze na een week al op de intensive care met een longontsteking en een longinfectie. Maar ze knapte op en lag na 9 dagen alweer volop te lachen. Ze lachte altijd, hoe ziek ze ook was.
Na drie maanden ellende konden we terug naar Hengelo, want ze kon het flesje drinken, zomaar in 1 keer. Ze mocht in het begin op therapeutische basis mee naar huis, want ja, wij hadden al maanden een kindje, maar nog nooit thuis gehad. Dus op 6 april kwam ze de eerste keer voor een paar uurtjes thuis en op 15 april mocht ze helemaal mee, dat was echt geweldig. Toch was het maar voor korte duur want ze werd binnen paar dagen weer opgenomen met een longontsteking en zo ging het elke keer weer mis, maar de laatste vier weken was ze lekker bij ons thuis (we hebben echt genoten van elkaar). We hadden ook gedacht dat we alle ellende hadden gehad en dat we het gewonnen hadden.
Caitlin met mama Caitlin met papa
Op 1 juli kreeg ze de vaccinatie's (dktp en hib), daar heeft ze hele hoge koorts van gekregen. De hele week had ze boven de 39 graden en op donderdag zijn we naar de kinderarts gegaan. En het is net of het zo moet wezen: de koorts was weg. Dus zijn we weer met haar naar huis gegaan. We waren nog niet thuis of ze had alweer koorts, dus weer een zetpil, toen is ze weer gaan slapen. Ik heb haar 's avonds nog sonde-voeding gegeven en 's morgens om half vijf nog verneveld, want ze had ook astma gekregen. Ik heb haar na het vernevelen weer op bed gelegd. Ik zag op het cameraatje dat ze niet meteen ging slapen en dacht, als ze niet met vijf minuten slaapt, ga ik er met haar uit. Toch viel ze in slaap en ik ook. Om half acht werd ik wakker van haar want ze ademde een beetje vreemd.
Ik ging naar haar toe en kreeg geen contact met haar. Ik riep meteen Raymond, die meteeen 112 belde. Die wilden helemaal niet komen en ik nam de telefoon van Ray over. Maar wat ik ook zei, ze kwamen niet. Oke dan maar met de auto naar het ziekenhuis toe. Onderweg stopte ze een paar keer met ademen, dat was echt heel erg. Op het ziekenhuis aangekomen, werd er meteen alarm geslagen en binnen een mum van tijd waren het allemaal dokters aan mijn meisje haar bed. Ze werd meteen beademd en in een soort van coma gelegd en 's middags zaten we al weer in Groningen in het A.Z. We leefden op dat moment in een roes of zo, want we hadden echt niet in de gaten dat ze zo erg ziek was.
ons mooie poppie
Zaterdagmorgen zat ik bij haar en ik voelde dat haar fontanel heel dik opgezet was. Het leek wel een ei zo groot. De verpleegster piepte meteen de neuroloog op en die maakt een EEG. 's middags kregen we te horen, dat ze weinig of geen hersen-activiteit meer had. Nou op dat moment word je helemaal gek van binnen, we hebben meteen iedereen gebeld, even later belde de verpleegster van Caitlin ons op en zei dat het slechter ging, dus zijn we meteen naar haar toe gegaan en op dat moment begon ze door de beademing heen te ademen (zo sterk was ze nog). Maar het bleek later dat ze haar laatste adem uitademde ze wachtte tot wij bij haar waren. Ze haalden meteen weer de neuroloog erbij en die bevestigde later dat ze helemaal geen hersen-activiteit meer had. Ons meisje had deze oneerlijke strijd op moeten geven, maar dat mocht ze ook van ons, ze hoefde niet langer te vechten. En dat hebben we haar ook gezegd, hoe moeilijk dat voor ons ook is, het is beter voor haar. Want zij hoeft niet meer te vechten.
We hebben gewacht op nog wat familieleden van Ray, mijn familie was er op dat moment al en toen hebben we allemaal afscheid genomen. Afscheid van een klein meisje, wat ons zoveel heeft geleerd en waar wij zo ontzettend veel van houden. We hebben sectie laten doen, maar daar is frustrerend genoeg niets uit gekomen. De artsen denken dat het is gekomen door de koorts.
Haar begrafenis was op een regenachtige dag, maar toen de dienst begon scheen de zon heel fel en alles liep perfect. Zelf heb ik een verhaaltje voor gelezen over wat we met zijn drieën hebben meegemaakt en dat we toch ook heel veel samen hebben gelachen. er werd muziek gedraaid van Marco Borsato met het liedje "zij" en Dennie Cristian "je hebt mamie's ogen", toen we uit het cappelletje liepen hoorden we op de achtergrond het liedje "slaap kindje slaap". Voordat de ballonnen werden losgelaten, had Ray ook nog een paar mooie woorden en op zijn teken liet iedereen roze ballonnen los. Een mooi gezicht was dat.
Caitlin is op 30 mei 2003 de grote zus geworden van haar broertje Ricardo.
We willen ook graag langs deze weg nog wat mensen bedanken die er altijd voor ons waren/zijn:
- alle verpleegsters van de zuigelingen afdeling in het SMT Hengelo,
jullie waren super voor ons maar vooral voor Caitlin - alle kinderartsen en dan in het bijzonder dokter Bakker
- en een hele speciale dank voor opa en oma Rook jullie waren en zijn er altijd voor ons....
bedankt!
Onze lieverd
voor ons lieve meisje Caitlin
lieverd, we hebben je zomaar moeten laten gaan
ineens ben je zo ver bij ons vandaan
we missen je elke dag
en vooral die mooie lieve lach
waarom meisje moest jij toch gaan
en blijven wij hier maar staan
staan in de verdoving van pijn
nooit zullen we weten hoe het nu zou zijn
wij zullen jou nooit vergeten
dat is iets wat de hele wereld mag weten
we missen je, meisje
Caitlin's tuintje
Caitlin's tuintje op haar 2everjaardag
Caitlin heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
