KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Devon Fellinga

* 11 februari 2005 †

Bas en Manuela

Voor ons wolkje Devon

De zwangerschap

Toen we besloten dat we gingen proberen om een baby te krijgen, ging er 6 maanden overheen tot het raak was. Allebei moesten we eraan wennen, zo ongelofelijk. De zwangerschap ging goed. De kilo's kwamen eraan, ik was misselijk en had last van mijn rug. Maar ja, dat hoorde erbij. Ik hield wel veel vocht vast en mijn bloeddruk ging langzaam omhoog maar dat hoorde er ook allemaal bij, werd mij verteld. Ok, het was mijn eerste zwangerschap, alles was nieuw. Bij de verloskundigenpraktijk waar ik onder behandeling was, werd me elke keer wel verteld dat ik een klein buikje had en dat het geen 10 ponder zou worden. Dat het dus een klein kindje was.

Na dat elke keer gehoord te hebben, stuurden ze me met 38,5 weken toch maar naar het ziekenhuis. Dat was op een vrijdag. Ik kon diezelfde dag nog terecht. Er werd een echo gemaakt die goed was. Ik had alleen weinig vruchtwater en omdat Devon al zo diep was ingedaald, kon ze de omtrek van het hoofdje niet goed meten. Ze vertelde dat er nog een beter echoapparaat was maar daar zijn we toen niet naar toe gebracht. De artsassistent overlegde met de gynaecoloog. De gynaecoloog wilde mij opnemen. De assistent vertelde hem dat ze dat niet nodig vond als het hartfilmpje goed was. Er werd een hartfilmpje gemaakt van de baby en die was goed. We mochten dus naar huis maar moesten wel totaan de bevalling 2x per week terug komen om een echo en hartfilmpje te maken.

De maandag daarop moesten we weer naar het ziekenhuis. Het was 7 februari, een dag waarvan ik al vroeg dacht dat ik op die dag zou gaan bevallen. We moesten weer een hartfilmpje maken. Deze keer kwam een stagiaire me helpen. Wat een gekloot hebben we gehad. We konden het hartje goed horen maar de lijn, de hartslag op de monitor, was te strak. Ik moest op mijn linkerzijde gaan liggen. Nog steeds een te strakke lijn. Op mijn rug, en toen weer op mijn zijde, de lijn bleef te strak. Er is in die tussentijd alleen even een verpleegkundige komen kijken. Zij keek naar de monitor en vertelde dat de lijn nog steeds te strak was. Ik moest nog maar een keer op mijn rug gaan liggen.

Op een gegeven moment leek het wel of de hartslag wegviel maar ze vertelde me dat dat kwam omdat Devon aan het draaien was. De stagiaire moest op het laatst naast me zitten om zelf telkens die electrode van het echoapparaat naar het hartje te schuiven om zo een betere lijn te krijgen. Ik heb daar meer dan 2 uur aan die monitor gehangen en meer dan anderhalf uur waren er slechte lijnen te zien. Op basis van de laatste 20 minuten, die zij goed vonden maar vergeleken met de vrijdag ervoor een stuk strakker waren, hebben ze me naar huis laten gaan. Ze moesten nog wel een echo maken.

Er kwam een arts om de echo te maken. Devon bewoog niet veel maar hij had net behoorlijk lopen schoppen. Dus we dachten, die zal wel slapen. Ze keek naar de placenta en het vruchtwater maar dat was allemaal goed. We moesten maar even een stukje lopen dan zou Devon wel wakker worden. Hij begon iets te bewegen en wij zijn meteen weer teruggegaan. De arts weer met dat apparaat op mijn buik maar Devon lag stil en opeens een klein schopje. "Voel je nog wel genoeg leven", vroeg ze. Ik zei dat ik Devon wel wat minder voelde maar dat ik dacht dat dat normaal was in deze periode, ook omdat hij ingedaald was. De arts beaamde dat en voegde eraan toe dat ze in deze periode ook meer slapen. Ik mocht naar huis.

We hebben 5 honden en die waren deze woensdagavond erg raar aan het doen. De rottweiler duwde elke keer tegen mijn benen aan, kwam half op schoot zitten en duwde met haar hoofd tegen het mijne. En de jack russeltjes lagen helemaal slap over mijn buik heen. Ik dacht eigenlijk dat ik ging bevallen of zo die nacht. Ze hielden me zo goed in de gaten. Ik dacht, kan niet anders. Ben benieuwd.

Donderdag weer terug naar het ziekenhuis. Ik ging alleen deze keer. Ik moest weer een hartfilmpje maken. Ze sloot me aan op de monitor en moest naar mijn gevoel te lang zoeken naar de hartslag van Devon. Op een gegeven moment zei de verpleegkundige dat ze het hartje in de verte hoorde. Ze voelde Devon ook nog een klein schopje geven en maakte dan ook de opmerking: "o kleintje, schop nog maar een keer". En toen niks, ik wist het meteen. Dit zat fout!! De verpleegkundige haalde de gynaecoloog erbij om te bevestigen dat Devon's hartje niet meer klopte. Ik was verdoofd toen ik op de echo niks meer zag kloppen. Alleen het levenloze lichaampje van ons zoontje.

Hoe kon dat nu, 4 dagen voor de uitgerekende datum. Er was op de echo te zien dat ik weinig vruchtwater had terwijl het die maandag nog voldoende was!?! Ik was daar alleen dus ik moest als eerste mijn man bellen. Ik kan me niet eens herinneren wat ik zei. Mijn moeder hoor ik nog steeds gillen aan de telefoon. Vrienden die heel vrolijk de telefoon opnemen met: "en, ben je mama?". En dan moet je iets gaan vertellen dat ik zelf niet eens begreep.

Bas kwam opgefokt binnenstormen op de kamer en het eerste dat hij riep was, waarom ze me niet die maandag opgenomen hadden. De dag met dat gekloot met het hartfilmpje. De gynaecoloog die er was, haalde het filmpje van die vrijdag erbij en vertelde ons dat het een mooie lijn was. Dat hij er goed aan had gedaan om me toen naar huis te laten gaan.

Bas werd pissig en zei dat hij het filmpje van de maandag er maar eens bij moest pakken want die was alles behalve goed. De gynaecoloog vertelde dat dat filmpje niet in het dossier zat. Bas werd nog pissiger en schreeuwde dat hij die dan maar eens heel snel moest zoeken. Dat deed hij. Toen de gynaecoloog terug kwam met het gevonden filmpje vertelde hij ons dat hij mij, na het zien van dat filmpje, inderdaad maandag op zou hebben genomen. Dan zou er elk uur een hartfilmpje zijn gemaakt en dan hadden ze het misschien nog op kunnen vangen. Maar ik had geen dienst, vertelde hij erachter aan.

De bevalling

Ik kon zelf kiezen wanneer ik wilde bevallen, wel binnen een aantal dagen. Ik wilde in eerste instantie gelijk blijven maar dat raadde ze af in verband met de verwerking. Die avond kwamen al onze vrienden en wat familie. Veel gehuild! Voor de volgende dag heb ik een afspraak gemaakt. 's Morgens hebben we afscheid genomen van mijn buik. Ik moest via de normale weg bevallen maar ik mocht "pijnloos" bevallen.

Vrijdag 11 februari 2005 moesten we om 08.00 uur in het ziekenhuis zijn waar ze eerst veel bloed van me hebben afgenomen Er werd besloten dat ik ook een vruchtwaterpunctie moest krijgen. "O jee", dacht ik, "ik en naalden is geen goede combinatie". Maar ja, wat moet dat moet. Dan kon ze nog wel een keer kijken met het echoapparaat. Misschien hadden ze het wel fout en leefde Devon gewoon. Maar dit was niet het geval. Ze hadden zich niet vergist. Ik werd nu trouwens wel naar dat betere echoapparaat gebracht! Hierop konden ze zien dat er wat met de placenta was en dat ik dus heel weinig vruchtwater had. Ze konden niet eens vruchtwater te pakken krijgen dus gingen ze flink tekeer in mijn buik.

Ik had het "geluk" dat ze me meteen konden inleiden. Om 10.00 uur kreeg ik weeënopwekkers waar ik erg snel op reageerde. Ik moest op tijd aangeven wanneer ik de ruggeprik wilde hebben. Maar die wilde ik niet, ik wilde alles voelen. Ze voerden die weeënopwekkers zo snel op dat ik om 14.00 uur zoiets had van, doe mij toch maar die ruggeprik. Ik wilde niet stoer doen maar ben als de dood voor naalden, en dan één in mijn rug!! Ik dacht, dan maar weeën maar daar stapte ik toch snel vanaf.

Ze kwamen die ruggeprik zetten. Ze vertelde me dat de scherpte van de wee hierdoor af zou nemen. Er kwam een wee aan en ik dacht nog, kom maar op. Nou niet dus, de ruggeprik werkte voor geen meter. Ik vroeg geïrriteerd of ze niet aan de verkeerde pomp hadden lopen draaien of zo, maar nee. Ze hebben die ruggeprik/verdoving een paar keer opgehoogd en ze hebben nog een keer iets bijgespoten. Maar het werkte niet. Ik kon nu alleen nog kiezen voor een verdoving in mijn been of een nieuwe ruggeprik zetten. En toen dacht ik laat maar hangen, dan maar weeën.

Tussen de weeën door kwam de gynaecoloog langs die mij die maandag naar huis had laten gaan, terwijl het haar vrije dag was! Ze voelde zich rot. Ze kwam niet uit haar woorden en mompelde iets van, dat ze ons even wilde ontmoeten en even met ons wilde praten. En even met ons kennismaken. Ik schreeuwde dat ze maar op de gang moest gaan staan. Moest dit nu echt nu! Mijn man had ook al zoiets van, ik blijf bij mijn vrouw, we praten wel een andere keer. Maar ik zag dat Bas zich aan het inhouden was.

Op een gegeven moment kreeg ik persweeën. En toen was ook echt het besef van, o jee, nu gaat het gebeuren. Het besef dat je dan een overleden kindje gaat baren. Mijn kind, ons kind, onze Devon, voor wie wij zoveel plannen hadden. Ik voelde dat ik een knop omzette. Ik hoor de gynaecoloog nog roepen, ik zie het hoofdje! Devon werd om 16.18 uur geboren, was 46 centimeter en 5 pond. Poeh, wat was dat klote zeg. Devon werd op mijn borst gelegd en toen wist ik dat alles, wat vrouwen die bevallen zijn, zeggen, waar was. Je bent meteen verliefd, helemaal verkocht. Onze Devon, en wat leek hij op zijn vader. Je bent ook meteen de pijn vergeten. Ik weet zelfs nog dat ik dacht, het viel eigenlijk wel mee de bevalling. Maar wat had ik het graag anders zien gaan.

Mijn moeder en ik hebben Devon zelf gewassen en aangekleed. We hebben hem die avond daar gelaten omdat Devon nog onderzocht moest worden. Wat voelde het leeg thuis. Je bent bevallen van je eerste kindje en alles is leeg. Je hoort geen gehuil, we hoefden geen flesjes klaar te maken. Heb ik het allemaal gedroomd? Ben ik überhaupt wel zwanger geweest? Zo voelde het. Zo raar. Net alsof ik de laatste 9 maanden gedroomd had dat ik zwanger was. Ik was ook zo fit na de bevalling. Ik merkte alleen met gaan staan, zitten en met het plassen dat ik bevallen was, verder niks.

Daarna

Het was zaterdag en de Dela kwam. Dan zit je daar en moet in plaats van geboortekaartjes, rouwkaarten uitzoeken. Dit kan en mag toch niet! Ik heb de adressenlijst, die we zouden gebruiken voor de geboortekaartjes, gebruikt voor de rouwkaarten. Een kistje uitzoeken. Oh, wat voelde dit klote. Net alsof ze je hart eruit trekken en het helemaal in stukken schopen. Dela was weg en toen konden we Devon ophalen. Hem eindelijk mee naar huis nemen. Hem eindelijk in zijn bedje leggen, op zijn kamer. Zijn thuis.

Die dagen kwamen veel vrienden langs om ons te troosten en om Devon te bewonderen. Het deed ons veel goed om te zien dat zoveel mensen met ons meeleefden. We hebben in die dagen erg veel gehuild. We hebben Devon geknuffeld en zelfs even, tussen ons in, in bed gelegd. We hebben tegen Devon gepraat en nog meer geknuffeld. Zelfs onze hondjes waren helemaal gek van Devon! Ze zaten voor de deur van zijn slaapkamer en zelfs nu zit één van onze hondjes nog steeds voor de deur. En als je de deur openmaakt rent ze nog steeds naar zijn bedje en gaat Devon vervolgens zoeken.

We waren met valentijnsdag uitgerekend en we wilden hem niet op die dag begraven. Dus werd het dinsdag 15 februari 2005. Die dag ging zo snel voorbij. Ik weet nog dat ik hem voor de laatste keer in mijn armen had. Ik keek naar buiten en toen kwamen ze zijn witte kistje brengen. Ik vergeet nooit meer hoe ik me toen voelde. Zo onwerkelijk, zoveel pijn, misselijk. Ik wilde hem niet kwijt.

Ik heb hem zelf in zijn kistje gelegd met een paar knuffels. Dat was erg moeilijk, ik kon hem niet loslaten. Ik wilde zo graag, zo veel langer van hem genieten. Devon, helemaal perfect en dan zo kort maar bij ons mogen zijn. Hij had ons moeten begraven en niet andersom. Bas heeft hem naar beneden gebracht. De hondjes hebben toen nog afscheid van Devon genomen. De rottweiler is er een paar dagen ziek van geweest.

Eenmaal bij de begraafplaats was het erg druk, zoveel mensen die afscheid van Devon wilden nemen. Ik zal ook nooit meer vergeten dat we de deksel op zijn kistje moesten doen, we hopen dit ook nooit meer te hoeven doen.

De uitslag

De uitslag was, dat Devon niks mankeerde en ik ook verder niet. De placenta was niet goed. Placenta-insufficiëntie. Het komt er op neer dat de placenta steeds minder zijn werk gaat/kan doen. Dus Devon kreeg steeds minder zuurstof en voeding. Dit hadden ze dus op het betere echoapparaat kunnen zien, dat de placenta niet goed was! De dienstdoende gynaecoloog heeft aangegeven in een gesprek, dat ze die maandag 7 februari naar haar gevoel de goede beslissing heeft genomen maar achteraf een inschattingsfout heeft gemaakt. Dit herhaalde ze wel 3 à 4 keer. We laten het er niet bij zitten en we gaan hier werk van maken. Wij krijgen hier Devon niet mee terug maar we kunnen wel voorkomen dat dit nog een keer gebeurd.

Devon, our little angel

Wolkje

Je ging lief kind
als een wolkje op de wind
mee naar het onbekende
We bleven en keken sprakeloos
we hebben het niet begrepen
Het verdriet, lief kind
zal ooit wel slijten
Maar we zullen altijd
naar jouw wolkje kijken