Wesley Schuit
* 4 juni 2004 †
Edward en Renate
Voor ons lieve kereltje Wesley
Na de zomer van 2003 besloten we dat we graag een kindje wilden. Dit om ons geluk nog meer compleet te maken. Nog maar 6 weken later bleek ik al zwanger te zijn. We waren natuurlijk dolgelukkig. De zwangerschap verliep perfect. Ik had geen klachten en alle controle's verliepen goed.
In de 25e week hebben we een 3D-echo laten maken, daar zagen we dat we een jongetje zouden krijgen. Vanaf de 7e maand begon ik veel vocht vast te houden, de verloskundige vond dit normaal. Edward had de babykamer volledig zelf gemaakt. Alle meubels waren met zoveel liefde gemaakt. Nog even en dan zouden we papa en mama worden!
De laatste controle
Tijdens één van de laatste controle's bleek dat Wesley niet zo heel groot was. Het was niet verontrustend, maar ze wilden het toch even in de gaten houden. Wesley groeide verder goed. Tijdens de laatste controle, ik was 39 weken zwanger, is er een groeiecho gemaakt. Hierop bleek dat er nog weinig vruchtwater was, het gewicht van Wesley was goed. Wesley werd geschat op 2700 gram. De verloskundige vroeg me nog even naar urine. Dit omdat deze keer mijn bloeddruk verhoogd was. In de urine bleken veel eiwitten aanwezig te zijn. Ze besloot me door te sturen naar het ziekenhuis, dit om zeker te zijn dat alles goed was.
's Middags konden we meteen terecht en daar werd ik aan een CTG gelegd. Mijn bloeddruk daalde alweer en met Wesley was ook alles goed. We zagen mijn buik nog flink heen en weer bewegen. Wesley was altijd erg actief. Daarna maakte de gynaecoloog een echo. Daar zagen we Wesley bewegen met zijn beentjes en met zijn handjes. Ook de doorbloeding van de placenta is nog doorgemeten. Dit was allemaal goed, de gynaecoloog vond ook dat er te weinig vruchtwater was. Hij besloot daarom om de volgende dag, vrijdag, in te gaan leiden. Hij wilde geen risico nemen en tot na het weekend wachten. We hebben de opa's en oma's hierna meteen laten weten dat ze de volgende dag waarschijnlijk opa en oma zouden worden. Zelf waren we erg zenuwachtig.
Naar het ziekenhuis
De volgende dag werd ik wakker en vond ik dat Wesley wat vreemd lag. Het leek net alsof hij in een bolletje naar voren "hing". We maakten daar nog grapjes over, "hij ligt startklaar, recht voor de uitgang". Om 8 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. Er werd eerst een CTG gemaakt, maar ze konden geen hartslag vinden. We dachten dat het wel aan het apparaat zou liggen. Toen werd er een assistente bijgehaald en ook zij kon niks vinden. We kregen het toen spaans benauwd. Ergens weet je het al, maar je blokkeert die gedachten ook een beetje. Toen de gynaecoloog na een kwartier arriveerde, wat overigens uren leek, maakte hij meteen een echo. Daar zagen we een stilstaand beeld. Wesley bleek te zijn overleden. Hoe kon dit nou? De dag ervoor was alles nog zo goed. Was hij dan in die tussenliggende uren overleden? We konden het maar moeilijk geloven. De gynaecoloog vermoedde dat de placenta losgelaten had. Het was wel vreemd omdat ik niks vernomen had. Ik had geen buikpijn gehad en ook geen bloedverlies.
Ons kereltje Wesley
In het ziekenhuis raadden ze ons aan om eerst naar huis te gaan. Zo konden we het nieuws laten bezinken. We zouden dan samen erover kunnen praten. Daarna zou er een afspraak gemaakt worden om te worden ingeleid. De bevalling zou gewoon via de natuurlijk weg moeten. Maar dat wilden we niet! Dit was toch al zo'n verschrikkelijke dag, dan maar meteen beginnen met de bevalling. Ik moest er niet aan denken om de volgende dag wakker te worden met een babytje in mijn buik dat overleden was... Inmiddels waren onze ouders ook aangekomen. Iedereen was er kapot van. Wij vonden het wel fijn dat ze er op dat moment voor ons waren. Ook mijn zus en Edwards broer en zijn vrouw kwamen en zijn de hele dag steeds bij ons gebleven.
Om half 11 werd de gel aangebracht en vrij vlug kwamen de weeën. Ik mocht om een ruggenprik vragen zodra ik iets begon te voelen. Ik wilde toch weten hoe weeën aanvoelden, dus dit deed ik niet gelijk. Tegen 2 uur kreeg ik de ruggenprik, maar die werkte maar even. Ik heb nog een injectie gekregen en nog een spuit in mijn schouder. Maar het leek wel alsof niks werkte tegen de pijn. Toen ik persdrang kreeg, is de rest van de familie buiten de deur gaan wachten. Dit wilden we met zijn tweeën doen.
Wesley is om kwart over 9 in de avond geboren. Hij woog 2600 gram. Wat was het een mooi jongetje! Het leek net alsof hij gewoon sliep, dat was zo moeilijk. Hij werd meteen op mijn buik gelegd, dat voelde goed. Maar het voelde ook heel verdrietig. We hielden gelijk zoveel van hem! We zagen meteen dat hij erg op zijn papa leek. Hij had zulke mooie krulletjes. We hebben Wesley allebei vastgehouden, we wilden hem eigenlijk nooit laten gaan. Samen hebben we om hem gehuild. Waarom mocht hij nou niet gewoon leven? De rest van de familie heeft hem ook nog vastgehouden. We hebben meteen veel foto's gemaakt. De verpleging trok hem zijn kleertjes aan. Een crêmekleurig truitje en broekje, met beertjes erop.
In mama's armen
Wesley zag er zo vredig uit, met zijn oogjes dicht. Ongelofelijk dat zo'n mooi en gaaf kereltje niet leefde. Toen iedereen wegging, werden wij naar de kamer gebracht om te overnachten. Dit was een grote kamer, normaal bestemd voor 4 personen. Gek genoeg konden we wel slapen, waarschijnlijk omdat we gewoon uitgeput waren van de dag. Toen we wakker werden, hadden we beide zo'n zwaar gevoel van verdriet. Ergens hoopten we dat we gedroomd hadden. Wesley werd weer bij ons gebracht. We hebben hem mee naar huis genomen. De begrafenisondernemer was er ook, we moesten rouwkaarten uitzoeken. We moesten ook bepalen wat er in de advertentie moest. We besloten een wit kistje te nemen voor Wesley. Hij lag op zijn kamertje in zijn witte kistje, die nu stond op de plek waar het ledikantje had gestaan.
De dagen daarna zijn veel vrienden en familie langsgekomen om Wesley te zien. Om kennis te maken en tegelijkertijd afscheid te nemen. Dat deed ons toch goed. Zelf zaten we vaak bij Wesley. We hielden zijn handjes vast en hebben veel foto's gemaakt. We hebben hem nog een ander stoer pakje aangetrokken. Zo konden we zijn eerste pakje houden als herinnering. De maandag brachten we hem weer naar het ziekenhuis voor de obductie. Daarna mocht hij weer mee naar huis.
Uit de obductie bleek dat hij bloedpuntjes op zijn longetjes had, wat wees op zuurstoftekort. Hiermee bleek de theorie dus te kloppen, dat de placenta had losgelaten. Verder waren alle organen van Wesley perfect. Wel was het moeilijk te accepteren dat, als ze hem een dag eerder had gehaald, dan alles wel goed was geweest. Maar dat hebben we uiteindelijk maar geaccepteerd. Er was gewoon niets aan de hand de dag voordat hij bleek te zijn overleden. W&aaigu;s er maar iets geweest! Het is gewoon geleidelijk gebeurd, in de nacht voordat ik ingeleid zou worden.
(Bijna 9 maanden later kwamen we er bij toeval achter dat ik zwangerschapsvergiftiging heb gehad.
Het is nu nog moeilijker te accepteren.
Nu blijkt dat ze wel degelijk actie hadden kunnen ondernemen.
Ze hadden vaker kunnen checken op eiwit in de urine, omdat ik echt heel veel vocht vasthield.
Dat is nu alleen gebeurd op de laatste dag.)
Net geboren
We kregen enorm veel reacties via kaarten en bloemen. Op woensdag 9 juni 2004 hebben we definitief afscheid genomen. Wesley is begraven en we hebben zelf zijn kistje gedragen. Alleen onze ouders, broers, zussen en onze buren waren erbij. Hij heeft een mooi plekje gekregen op de begraafplaats, op het kinderveldje.
De dag van de begrafenis
hadden we Wesley nog even in ons midden in de huiskamer
We proberen het nu een plek te geven, maar dat is erg moeilijk. We waren het er beide meteen over eens, dat we zo snel mogelijk weer zwanger wilden worden. Hiermee wordt Wesley niet vervangen, zoals veel mensen denken. Wesley is en blijft altijd ons eerste zoontje. Maar wel willen we onze droom waarmaken en dat is een gezinnetje te zijn. We zijn papa en mama geworden, maar kunnen die liefde nu nergens kwijt.
Voor Wesley's plekje hebben we een beeldje laten maken van zijn handje in onze handen.
Het geeft heel mooi de verbondenheid weer die we voelen met ons kereltje
Op 25 april is Wesley's broertje, Dinand Wesley geboren. We genieten erg van hem, hij lijkt sprekend op Wesley en we hebben hem als tweede naam Wesley gegeven. Zo blijft zijn naam toch voortleven. Dinand is een heel lief en vrolijk kereltje en hij heeft een engeltje die over hem waakt....Op 12 februari 2007 is Duncan geboren. Dinand en Duncan zijn heel blij met elkaar en hebben samen altijd veel plezier. Ze gaan vaak mee naar Wesley's plekje om bloemetjes of een beertje neer te zetten en ooit zullen ze precies weten wie hun engeltjes broertje Wesley is!
Voor jou, lieve Wesley
Al voor je geboorte was je dood
nog veilig geborgen in je moeders schoot
Bijna de volle tijd had je volbracht
maar tevergeefs hebben we op je gewacht
We hadden zoveel voor met je prille leven
en je nog zoveel liefde willen geven
Het mocht niet zo zijn, waarom zullen we nooit weten
we kenden je nog niet, maar zullen je nooit vergeten
Eerst bracht je geluk, nu een vreselijke pijn
maar we houden van je en je zult altijd in onze gedachten zijn
Wesley heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
