Yorin

* 27 augustus 2000 †

Marcel, Marja & Amber

Voor ons zeesterretje

Wij zijn Marcel(35) & Marja (33) & Amber (3)

Mijn zwangerschappen zijn ontstaan door I.V.F., dus ook deze. We waren in april weer begonnen met spuiten van hormonen en waren blij dat ook bij deze poging weer gelijk gelukt was net zoals bij onze dochter. In de eerste 13 weken ging alles goed: weinig misselijk maar achteraf is ook dat allemaal geen goed teken geweest. Op exact de dag van de 13^e week verloor ik een paar druppels bloed. Ik vond het zelf niet echt heel verontrustend maar we hebben wel laten controleren in het ziekenhuis. Ze hadden het over innestellingsbloed maar we geloofden daar niet zo in want ik had het bij onze dochter ook niet gehad. Dus waarom nu wel? Maar we dachten van: "Ja zij zullen het dan wel weten." Het bloed verdween weer. Alles ging weer verder maar onbewust vond ik dat mijn lichaam zich niet echt ontplooide zoals het zou moeten.

15^e week: We zijn weer twee weken verder maar voor mijn gevoel gingen de weken zo traag als of er nooit een einde aan zou komen en ik was erg onrustig. Als ik op de fiets zat deed dat pijn. Op 4 augustus, een dag voor mijn verjaardag en ook weer op de kop af 15 weken, weer een bloeding. Ik was niet echt bang want bij onze dochter heb ik ook vijf bloedingen gehad dus had zoiets van: "Dat zal deze zwangerschap ook wel zo zijn". We zijn naar het ziekenhuis gegaan en hebben het laten nakijken. Alles was goed en we gingen in ieder geval opgelucht naar huis maar ik moest wel rustig aan doen en mocht niks doen.
Naarmate de dagen verstreken verdween het bloed weer en we gingen verder maar toch niet echt gerust meer. Intussen gingen we toch met het kamertje verder. Schilderen, gordijnen, alles dus. Op een dag gingen we spullen kopen die we nog nodig hadden en ik kreeg al een ingeving dat ik eigenlijk niet te ver van huis moest net zoals je op het einde van een zwangerschap loopt dat je dat ingegeven krijgt. Ik heb mezelf vermaand van je moet niet zo raar denken want het is nog geen tijd om te bevallen.

17^e week: We gingen boodschappen doen. We kwamen mijn schoonmoeder tegen en die vroeg hoe het ging. Ik zei dat het redelijk ging maar dat er wel een bloeding dwars zat en ze vroeg hoe weet je dat nou. Op een of andere manier geeft mijn lichaam dat toch aan en prompt zaterdags kreeg ik de tweede bloeding. Ik stond op het trapje in de babykamer de laatste hand aan het leggen, ik kreeg het gevoel dat ik in mijn broek had geplast -zo nat was mijn lange broek- en ging naar het toilet. Prompt komt er meer bloed en tegelijkertijd een bloedstolsel van 5 bij 7 cm. We hebben het in een potje gedaan en zijn naar het ziekenhuis gegaan en ze hebben het onderzocht. Durfde ze nog te zeggen: "even kijken of het de vrucht niet is". Sorry hoor maar in deze week is het geen vrucht meer maar een kindje van +/- 17 cm dus ik kon hen zelf wel vertellen dat het het kind niet was en dan zijn wij geen dokter. Ze hebben verder naar het hartje geluisterd en het was nog te horen.

Zondag weer een bloeding er overheen. Weer naar het ziekenhuis. Uit een inwendig onderzoek bleek dat het bloed nu uit de baarmoeder kwam en anders erom heen dus dat was al geen goed teken. Ook had ik het gevoel dat mijn lichaam afscheid aan het nemen was. Het was heel raar.
En ze konden niets vertellen, dus maar weer naar huis. Maandag was het rustig. Dinsdag weer een bloeding, zo erg dat ik bijna van mijn stokje ging. Weer naar het ziekenhuis. We dachten dat het mis was, maar ons kind leefde nog. We zagen ons kindje nog kopjeduikelen dus alles was nog goed. Woensdag weer een bloeding. Ik liep de hele dag al met rugpijn en 's avonds weer bloed en ik had pijn, net een menstruatiepijn. Ik kende geen weeën omdat ik dat bij onze dochter niet had. Zij is via de keizersnede geboren met 32 weken. De pijn kwam en ging en op een gegeven moment weer een bloedstolsel en de pijn ging weer.

Zo zijn we aan het modderen geweest tot zondagmorgen. Ik begon weer met pijn van zaterdag op zondag en het werd steeds erger. Toen is Marcel het ziekenhuis gaan bellen en we konden komen. Weer alles onderzoeken: bloed, urine, echo. Alles was goed, ze wisten niet waar de pijn vandaan kwam. Ik kreeg 2 paracetamols en die hielpen niet meer en toen een injectie. Ons kindje leefde nog steeds. Gelukkig. Eindelijk raakte ik de pijn kwijt. Ik kon niet meer. Ik was zo ver dat mijn lichaam en geest alles wilden afstoten. Marcel heeft me naar de afdeling gebracht en ik lag net 5 min op bed toen mijn vliezen braken. Ik was op dat moment 18 ½ week zwanger. Ze wilden het kraammatje verschonen en dat ging niet meer. Onze zoon werd levenloos geboren op 27-08-2000. Vol onbegrip keken we naar onze zoon. Waarom???

Zeesterretje Yorin, 20 cm. lang en 195 gram zwaar

Niemand kon het ons vertellen. Misschien deels loslating placenta en verder? Waarom?? Oorzaak onbekend. Yorin was kerngezond en het heeft niet zo mogen zijn dat hij bij ons mocht zijn. Een broertje voor Amber, maar niet een waar ze straks mee zou kunnen spelen.

Yorin is via het ziekenhuis gecremeerd en alles wat er mis kan gaan, ging mis. Hierdoor konden we in onze gedachten niet bij zijn crematie op 6 oktober zijn. Ze konden ons niet bereiken, zeiden ze. Maar het antwoordapparaat stond aan. Hadden ze het daar maar op ingesproken. Alles beter dan 4 dagen later horen dat hij al van deze aarde was weggegaan. Yorin is over zee uitgestrooid.

De gemiste crematiedag van ons kind

Yorin had eigenlijk 25 januari 2001 geboren moeten worden. Daarom dit verhaal om onze zoon Yorin een plekje te geven.

Yorin we dragen dit op aan jou.

We houden van je.
Je blijft ons tweede kind.
En we blijven je missen.

Liefs papa, mama & Amber je grote zus.

Lieve Yorin

Je was geboren ik heb je gezien je lag te slapen in het mandje
je was een baby en een broertje eigenlijk voor mij maar ik kan
straks niet met je spelen. Ik vind je lief.

Amber

Voetjes van Yorin

---

Yorin heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes