Tim
* 5 april 2006 - 5 april 2006 †
Igor en Carola Runsink
Voor onze allerliefste kleine mannetje Tim*
Ons verhaal begint in november 2005 als blijkt dat ik zwanger ben van ons eerste kindje. We zijn een beetje beduusd dat het allemaal zo snel is gegaan. Ik ben sinds het stoppen met de pil pas een keer ongesteld geweest.
De eerste 16 weken van mijn zwangerschap ben ik echt heel erg misselijk, ik hou bijna niets binnen. Van de huisarts (die zwanger is van haar vierde kind) krijg ik emesafene voorgeschreven. Dat werkt goed, ben nu alleen nog maar in de ochtend misselijk. Maar dat heb ik er graag voor over. Mijn man is zo lief elke ochtend een beschuitje met jam te smeren.
Oudjaarsdag begon het gedoe. Ik liep terug van de supermarkt naar huis toen ik iets voelde vloeien. Toen ik thuis kwam, bleek het bloed te zijn. We schrokken enorm. Direct de verloskundige gebeld, ze gaf aan dat het waarschijnlijk een innestelingsbloeding is geweest, het bloeden was inmiddels al gestopt. Elke keer naar het toilet was moeilijk, heb ik weer bloed verloren of niet....
Op 5 januari stond de afspraak voor de termijnecho al, hier hebben we uiteindelijk op gewacht. Er was een hematoom te zien, niets verontrustend zei de echografiste. Alles was ok, het hartje klopte flink. Ik was alleen niet 12 weken en 4 dagen zwanger maar 11 weken en 4 dagen. Bah, nog een week langer misselijk..
Op 11 januari, ik was op mijn werk, voelde ik weer bloed vloeien. Op het toilet kwam er een groot bloedstolsel uit. Ik schrok en dacht dat het allemaal over was. Ik heb direct mijn man gebeld en heb het stolsel in wc-papier en een tasje ingepakt en ben naar huis gereden. Thuisgekomen hebben we de verloskundige gebeld. Zij was er binnen 15 minuten. Allereerst was het zoeken naar het hartje, maar na ongeveer een halfuur was het hartje te horen. Ik werd weer iets rustiger..
De verloskundige heeft het bloedstolsel onderzocht. Er was niets bijzonders te vinden. Enkele dagen later mocht ik voor een echo om te kijken of alles nog goed was. Gelukkig was alles ok. Jouw hartje klopte heel stevig, net alsof je nergens last van had gehad. Na het verliezen van het grote stolsel is het bloeden gestopt. Langzaam aan kon ik weer een beetje positief gaan denken. Inmiddels was ik al wel van die mooie roze wolk af gevallen. We gingen ons kindje Tim (trouble in mommy's) noemen..
Alles werd rustig. Met 16 weken voelde ik mijn kindje voor het eerst schoppen. Mijn man lag met zijn hoofd op mijn schoot TV te kijken toen hij een schop voelde. Ik vertelde hem dat het ons kindje was dat liet weten dat hij er ook nog was. We werden helemaal warm van binnen..
Langzamerhand gingen we spulletjes kopen en bestellen. Mijn vader heeft het bedje en de commode geschilderd, alles moest wit worden. De kinderwagen werd besteld en langzaam begon iedereen, en dan met name mijn ouders, zich te verheugen op dit kindje. Voor onze ouders zou dit hun eerste kleinkind worden..
De 20 weken echo gaf geen reden tot bezorgdheid. De kleine Tim* groeide voorspoedig, alles zat in het midden van de normale groeicurven. Het hartje klopte stevig door..
Tot woensdag 5 april 2006. Ik was 24 weken en 3 dagen zwanger. Ik was deze week al erg moe, en had besloten iets later naar kantoor te gaan. Mijn man was ook nog niet weg. Ik werd al wakker met een beetje buikpijn als ik op mijn zij lag. Dan maar op mijn rug. Maar de pijn ging niet weg. Ik ben uiteindelijk mijn bed maar uitgegaan, heb me ziek gemeld op mijn werk en heb de verloskundige gebeld dat ik weer een beetje bloed had verloren. Ze zou in de loop van de ochtend langskomen..
Rond half tien, het tijdstip dat de verloskundige bij ons zou zijn, werden de krampen steeds heftiger en kwamen sneller op elkaar, elke vijf tot tien minuten, niet echt regelmatig. Maar ik dacht nog steeds dat het mijn darmen waren, ik had immers al een paar dagen last van verstopping..
Toen de verloskundige om kwart over tien aankwam en mij toucheerde bleek ik al 6 cm ontsluiting te hebben. Ik had dus weeën. Ze heeft me in haar auto gezet en is naar Zoetermeer naar het ziekenhuis gesjeesd. Daar aangekomen, werd ik direct aan de weeënremmers gelegd, ik had inmiddels al 9 cm ontsluiting. Er werd een ambulance gebeld om mij naar LUMC in Leiden te vervoeren, daar was een afdeling neonatologie, dan had mijn kindje de meeste kans als het geboren zou worden. Ik werd met gillende sirenes naar Leiden vervoerd, inmiddels had ik volledige ontsluiting. De gynaecoloog ging mee in de ambulance voor het geval ik onderweg zou bevallen..
In de ambulance kreeg ik een weeënstorm, ik kon de weeën haast niet meer wegpuffen. Ik had ook even snel uitgelegd gekregen hoe ik moest puffen, wist nog van niks. In Leiden aangekomen werd ik direct naar de verloskamer gebracht, ik mocht niet persen tot mijn man ook gearriveerd was. Hij moest namelijk achter de ambulance aan rijden. Gelukkig was hij er binnen een paar minuten..
Om half een mocht ik eindelijk beginnen met persen, de persweeën waren niet meer tegen te houden. Mijn vliezen waren nog niet gebroken en dit heeft de gynaecoloog gedaan na ongeveer 40 minuten. Een laatste perswee en onze zoon Tim* werd met een enorme kracht geboren om 13.30 uur, je kreunde heel zachtjes, een keer. De gynaecoloog kon hem nog net opvangen, het vruchtwater spoot mee naar buiten. Ik herinner me nog dat ik het grappig vond omdat ze allemaal schone kleren aan zouden moeten. Tim* was ondertussen op mijn buik gelegd en had een klein mutsje opgekregen. Wat een klein kereltje....
Tim* kreeg van zijn mamma een kus en werd toen onder begeleiding van zijn pappa naar de reanimatiekamer gebracht. Daar stond een team van kinderartsen klaar om te kijken of hij zou reageren. Tim* gaf geen oogreflex en ging niet voldoende ademhalen, ons mannetje had niet de kracht op zelfstandig op te starten....
Tim* werd weer naar mij teruggebracht en op mijn borst gelegd. De gynaecoloog heeft gezegd dat ze niets voor je konden doen, maar dat hoorde ik niet eens. Ik wilde het niet horen. Tim* is op mijn borst ingeslapen, je werd steeds kouder, en wij lagen daar maar, ons niet bewust dat ons kindje dood lag te gaan. Uiteindelijk stopte Tim* zijn hartje om 15.50 uur met kloppen. We werden veel alleen gelaten, maar ik kreeg regelmatig controle omdat ik bloed bleef verliezen. Uiteindelijk heb ik ruim eem liter bloed verloren en mocht dus ook niet naar huis..
De maatschappelijk werkster kwam kort nadat Tim* overleden was bij ons op bezoek. We moesten ineens allerlei praktische zaken gaan regelen. Tim* had 24 weken en 3 dagen in mijn buik gezeten en moest dus begraven of gecremeerd worden. Ook moesten we besluiten of hij in het ziekenhuis zou blijven of mee zou gaan naar huis. De maatschappelijk werkster vertelde ons ook dat het voor de verwerking goed zou zijn als opa&rsquos en oma’s de baby zouden zien, we moesten mensen gaan bellen. Ondertussen werd Tim* door het verplegend personeel in een lief klein rieten mandje gelegd en bij ons gebracht. Het leek allemaal zo onwerkelijk, ons kindje was dood?!.
Igor heeft uiteindelijk alleen onze beide ouders op de hoogte gesteld, zijn stem brak toen hij tegen zijn moeder vertelde dat hij een zoon had, maar dat hij niet meer leefde. Ik lag inmiddels, schoon gewassen, in een aparte kamer, waar ook een bed voor Igor stond. Er was geen twijfel, hij zou bij ons blijven die nacht..
Die avond zijn de beide opa’s en oma’s komen kijken. We hebben heel erg veel gehuild. Niemand begreep waarom...
Nadat het bezoek weer was vetrokken, zijn we beide kapot van verdriet in slaap gevallen. Toen ik 's nachts wakker werd, kon ik me eerst niet oriënteren. Pas toen ik naar het tafeltje keek dat aan ons voeteneide stond en ik het mandje weer zag, brak ik. Het was geen droom, mijn kindje was echt dood....
De volgende dag mocht ik naar huis. We hebben uiteindelijk besloten op Tim* mee te nemen en in zijn eigen bedje te leggen zodat iedereen hem kon komen bewonderen. Hoe cru is het als je met een mandje met je kindje op schoot in een rolstoel naar de uitgang wordt gereden. Je ziet in Leiden namelijk het station en ik weet nog dat ik een trein zag aankomen, mensen in en uit zag stappen. Het leven ging door, hoe kon het toch... Voor ons stond de wereld helemaal stil..
Thuis aangekomen heeft jouw pappa je naar binnen gedragen, de deur viel achter ons dicht en we braken, hier had je moeten opgroeien. Uiteindelijk kwam de uitvaartverzorgster en moesten er knopen worden doorgehakt. We volgden ons gevoel..
Die paar dagen thuis zijn we veel bij Tim* geweest. Het kamertje was nog helemaal niet klaar, mijn vader heeft huilend je bedje in elkaar staan schroeven. Je lag daar zo klein, in dat grote bed. Beer was bij je. Speciaal voor jou heeft je mamma een paar regels geschreven, die heeft ze je voorgedragen toen je in haar armen lag. Pappa lag huilend mee te luisteren in de kamer ernaast. Ik heb je toen even bij pappa gebracht, je mocht heel even bij ons op bed liggen..
10 april, de dag van jouw begrafenis..
We hebben vanochtend de koeling in jouw bedje uit gezet. Het begin van het einde, mijn hemel wat een moeilijk iets is dat. We willen je helemaal niet wegbrengen, maar we weten allebei dat het moet. Pappa en mamma hebben je samen in je mandje gelegd, en hebben je nog een kus gegeven. Je hebt het boekje ‘Raad eens hoeveel ik van je hou’ meegekregen en daarna moesten we de mand sluiten. Je moest echt weg. Samen hebben we je in de mand naar beneden gedragen..
Buiten stond iedereen als een haag op ons te wachten. Lopend zijn we met zijn allen naar de begraafplaats gelopen. De zwaarste gang van ons leven. Wij voorop met jouw mandje met de twee witte rozen, een van pappa en een van mamma erop. Op de begraafplaats hebben we het mandje in het grafje gezet. Je pappa heeft iedereen toegesproken. Je opa Runsink heeft nog een speech voorgelezen. Pappa en mamma hebben allebei ook nog een stukje tekst voorgelezen dat we speciaal voor jou hadden geschreven. Daarna mocht iedereen zijn meegebrachte rode roos in het grafje gooien..
Pappa en mamma hebben je gedag gezegd. Voor altijd, maar je zult nooit uit ons hart zijn...
Ons lieve kleine mannetje
Voor Tim*
Veel te vroeg geboren, veel te vroeg gegaan
We wilden je zo graag horen huilen, horen lachen
We wilden je zo graag zien spelen
We wilden je zo graag ...
Dag lief engeltje, dag lief klein mannetje
Mama en Papa houden voor altijd van je!
Tim heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
