KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Vayu Louise Soerjadi

* 27 maart 2002 †

Inge en Kresna Soerjadi

Voor ons engeltje Vayu, god van de wind

In verwachting...

Het was vrijdag 24 augustus 2001 toen ik, tot onze grote blijdschap en verrassing, ontdekte dat ik zwanger was van ons tweede kindje. Onze dochter Ajuna was toen bijna 1 jaar. Een spontane zwangerschap hadden we eigenlijk niet verwacht, nadat mijn eerste zwangerschap is ontstaan met behulp van medicijnen. Op vrijdag 21 september trouwden Kresna en ik. Die dag vonden we een mooie gelegenheid om het grote nieuws ook te vertellen aan onze familie en vrienden. Ze waren erg blij en al even verrast. De zwangerschap verliep goed. Ik stond onder controle bij de verloskundige in het ziekenhuis vanwege een te traag werkende schildklier. Dat was voor de zwangerschap niet zo'n probleem, maar ik kreeg toch regelmatig een echo. Toen ik 25 weken was, ging ik weer op controle.

De onheilstijding...

Dat was op donderdag 17 januari 2002, de zwartste dag in onze geschiedenis tot nu toe. De verloskundige zag dat er nauwelijks vruchtwater was. Ook vond ze de baby nogal klein. Dat was natuurlijk schrikken, maar de ernst van de situatie drong nog niet door. Ik werd naar de afdeling prenatale diagnostiek gestuurd, waar ik direct een geavanceerde echo kreeg. Die echo duurde voor mijn gevoel uren. De echoscopiste bleef maar kijken en zoeken, met een ernstig gezicht. Uiteindelijk zei ze dat er helemaal geen vruchtwater was en ook de blaas van de baby was niet gevuld. Op de plek waar je normaal nieren zou verwachten, was niets te zien wat op normale nieren leek. Het duurde even voor het tot me doordrong: de baby had geen nieren. Ik was natuurlijk enorm geschrokken, maar het was allemaal zo onecht. Ze vroeg me om over een uur weer terug te komen, dan zouden ze nogmaals kijken. Dan kon ik tussendoor naar mijn afspraak met de internist, voor controle van mijn schildklier, en kon ik ook even een hapje eten, zei ze. Alsof mijn hoofd daarnaar stond! Ik kon geen woord uitbrengen. Ik heb Kresna gebeld en die zou direct Ajuna naar de oppas brengen en naar me toe komen. Voorheen ging hij altijd mee naar de controles, maar het kwam vandaag even zo uit dat ik alleen ging. Toen Kresna arriveerde gingen we weer terug naar de p.n.d. voor nog een echo. We kregen hetzelfde beeld te zien. Omdat het vruchtwater al geruime tijd ontbrak (op eerdere echo's was er altijd wel vruchtwater te zien, want toen maakte mijn lichaam het nog), hadden de longetjes zich niet genoeg kunnen ontwikkelen. Daarom zou onze baby zeer waarschijnlijk snel na de geboorte overlijden. We werden naar huis gestuurd met het verzoek om 5 dagen later terug te komen, dan zouden we een gesprek krijgen met de gynaecoloog en konden we eerst alles laten bezinken.

Die 5 dagen waren zwaar; we waren ontredderd en bang voor wat ons te wachten stond. We hebben onze familie en enkele vrienden op de hoogte gebracht en die waren ook verslagen. Ondanks ons verdriet waren we toen blij met Ajuna's aanwezigheid. We moesten door om voor haar te zorgen.

10 Bijzondere weken...

Op dinsdag 22 januari gingen we weer terug naar het ziekenhuis, voor een gesprek met de gynaecoloog. We zeiden dat we het niet zagen zitten om nog langer zwanger te zijn. Liefst wilden we de zwangerschap maar zo snel mogelijk beëindigen. Hij had wel begrip voor onze gedachten, maar zei dat het afbreken van de zwangerschap nogal gecompliceerd zou zijn. Ik was nog maar 26 weken en mijn lichaam was nog lang niet klaar voor een bevalling, dus het zou schade aan mijn lichaam kunnen aanrichten. Een keizersnee was ook geen optie want hij wilde en mocht niet snijden in een gezond lichaam. Als de baby wel overlevingskans had gehad, was het natuurlijk een ander verhaal. Hij stelde voor om in elk geval een vlokkentest te doen, om te kijken of er ook chromosomale afwijkingen waren. Dat zou voor deze situatie weinig uitmaken, maar het was wel belangrijk voor de toekomst. We moesten geen overhaaste beslissing nemen. Daar konden wij ons toen wel in vinden.
Op donderdag 24 januari kwamen we terug voor de vlokkentest. Ik was doodzenuwachtig, maar het viel erg mee. Nu moesten we twee weken wachten op de uitslag, wat voelde als een eeuwigheid. Gaandeweg begonnen Kresna en ik steeds meer in te zien dat we de zwangerschap helemaal niet wilden afbreken. We moesten er niet aan denken, want dat zou een drama zijn, maar het idee van uitdragen stond ons ook nog tegen. We dachten niet dat we het zouden volhouden om nog drie maanden zwanger te zijn.
Op donderdag 7 februari kregen we de uitslag van de vlokkentest. De baby had geen chromosomale afwijkingen. We hoorden nu ook dat we een meisje kregen, wat ik eigenlijk de hele tijd al gedacht had. We waren nu zo ver dat we er niet meer over dachten om de zwangerschap te beëindigen. We wilden het ons en onze baby niet aandoen. Zo lang ze nog in mijn buik zat, had ze het goed. Maar dat was geen rationele beslissing, want zoiets beslis je niet rationeel. Het is meer een proces dat zich in je hoofd afspeelt en waarin je steeds verder ergens naartoe groeit. Mensen vroegen zich af hoe we het volhielden, maar het lijkt wel of je de kracht ervoor krijgt, als je geen keuze hebt. En die hadden we voor ons gevoel niet.

Ajuna en haar vrolijkheid hielpen ons de laatste weken door. Zij zorgde ervoor dat we ondanks alle onzekerheid en teleurstelling, de zonnige kant bleven zien. We zochten ook wat afleiding door gewoon wat leuke dingen te doen. De zwangerschap werd wel steeds zwaarder, ook door de onzekerheid over wanneer onze dochter geboren zou worden. De arts had gezegd dat ze ondanks het ontbreken van vruchtwater zeer waarschijnlijk nergens last van had. Ik voelde haar ook volop bewegen. De kans was iets groter dan anders dat ze te vroeg geboren zou worden, maar die kans was niet heel groot. We gingen regelmatig terug naar het ziekenhuis, waar we dan een echo kregen (op een daarvan bleek dat de baby in een stuit was gaan liggen) en we even met de arts praatten over hoe het ervoor stond. Ik zag mijn verloskundige ook regelmatig. We hadden nu ook tijd om langzaam aan het idee te wennen en om vast wat dingen op een rijtje te zetten.

Vayu wordt geboren...

Toen het echt zwaar begon te worden besloot onze dochter dat het zo wel genoeg was: de weeën begonnen op dinsdagavond 26 maart. Ik was toen 35 weken zwanger. Het drong niet tot me door dat het weeën waren, want ze waren niet zo pijnlijk als wat ik me herinnerde van de vorige bevalling. Op de ochtend van 27 maart zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Ajuna bleef bij de oppas. In het ziekenhuis bleek dat de bevalling inderdaad was begonnen; ik had 3 cm. ontsluiting. We mochten naar de verloskamer, waar ik na een paar zware uurtjes eindelijk de epidurale verdoving kreeg waar ik om gevraagd had. Mijn verloskundige, de gynaecoloog en de kinderarts kwamen nog even langs. Mijn bevalling werd door een andere arts begeleid, maar het was prettig deze vertrouwde gezichten even te zien. Helaas werkte bij mij de ruggeprik maar half. Ik had aan één kant nog alle pijn en aan de andere kant niets. De gynaecoloog verwachtte dat het geen probleem was dat het een stuitbevalling werd. En inderdaad, de bevalling verliep goed. Om 16:45 uur is onze dochter geboren. Een mooie baby, heel klein, maar met alles erop en eraan. We noemden haar Vayu. Ze werd op mijn buik gelegd en Kresna knipte de navelstreng door. Ze slaakte even een kreetje, maar daarna was ze stil. Ze lag alleen maar op mijn buik. In goed overleg met de artsen was besloten dat ze verder niets zouden doen. Het was heel rustig en stil in de verloskamer. De arts, de co-assistent en de verpleegkundige waren alleen op de achtergrond aanwezig. Af en toe kwam de kinderarts even luisteren naar het hartje van Vayu.
Om 17:43 uur overleed Vayu. We zijn dankbaar dat ze toch een uurtje bij ons mocht zijn. Kresna heeft haar gewassen en aangekleed en er zijn foto's gemaakt en afdrukjes van de handjes en voetjes. Vayu is gewogen en gemeten; ze woog bijna 4 pond, zoals je op de foto onderaan kunt zien, en was 43 cm.

Na de bevalling...

Ik moest nog een nacht blijven omdat de verdoving nog niet uitgewerkt was en mocht naar de afdeling gynaecologie. Kresna mocht gelukkig ook blijven en we mochten Vayu zo lang bij ons houden als we wilden. We werden goed begeleid en zijn daar dankbaar voor. Later op de avond heeft een verpleegkundige haar naar het mortuarium van het ziekenhuis gebracht en de volgende dag, 28 maart, mocht ik naar huis. Daar had mijn moeder goed voor Ajuna gezorgd.
We hadden gelukkig een lieve, ervaren kraamhulp. Zij zorgde goed voor mij als kraamvrouw zonder baby. Ze nam Kresna zoveel mogelijk uit handen en ving Ajuna op als wij even alleen wilden zijn. Kresna ging op Goede Vrijdag, 29 maart, nog even alleen naar Vayu. We ontvingen nauwelijks bezoek, omdat we de gebeurtenissen van de afgelopen dagen nog samen moesten verwerken. Het was allemaal zo snel gegaan. Wel kwamen enkele verloskundigen van deze regio, die me nog kenden van mijn eerdere bevalling, en onze huisartsen even langs.

Afscheid van Vayu...

Op zaterdag 30 maart, Paaszaterdag, hebben Kresna en ik met zijn tweeën afscheid genomen van Vayu. We haalden haar op bij het mortuarium en we hebben haar zelf in onze auto meegenomen. Ze hadden een kleine zaal voor ons ingericht in het crematorium met een heleboel kleine kaarsjes aan. Vayu lag in een rieten mandje, met een pakje aan van mijn moeder en een knuffelhaasje. Mijn schoonmoeder had ook voor een boeket gezorgd. We waren blij dat we alleen waren omdat we zo dicht mogelijk bij haar wilden zijn.

De weken na de crematie verliepen min of meer in een roes. We stuurden mooie kaartjes rond en kregen heel veel lieve reacties. We zijn dankbaar voor alle steun die we hebben gekregen en nog krijgen, van familie en vrienden, en zelfs van onbekenden. Kresna en ik zijn tevreden over hoe alles gelopen is en hoe we afscheid van Vayu hebben genomen. We zijn blij dat we de natuur zijn gang hebben laten gaan en gewacht hebben tot Vayu spontaan geboren zou worden.

En nu...

We hebben na de geboorte toestemming gegeven voor obductie en daaruit bleek dat er nog meer afwijkingen waren. Ook Vayu's maag-darmstelsel, baarmoeder en voetjes hadden afwijkingen. In de aanleg van Vayu's organen is het blijkbaar fout gegaan en daardoor heeft ze helaas nooit de kans gehad bij ons te leven. We zullen Vayu nooit vergeten, want ze heeft door die 8 maanden dat ze bij ons was, ons leven voorgoed rijker gemaakt.

Lieve Vayu, je blijft altijd ons tweede kind en het kleine zusje van Ajuna

Hieronder kun je enkele foto's zien van onze kleine meid.

Vayu wordt gewogen

Kresna doet Vayu in bad