KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Thomas van den Broek

* 20 januari 1998 †

Marc & Caroline van den Broek

Thomas

Samen met papa en mama

Handje vasthouden

Ruim 2 jaar na de geboorte van onze dochter Laura wilden we graag nog een kindje en verhuisden naar Friesland zodat we in een rustige omgeving onze kinderen konden zien opgroeien. Ook stopte ik met werken om me toe te leggen op het fulltime moederschap. Ik was gelijk dezelfde maand zwanger. Na 8 weken zwangerschap werd er in het ziekenhuis een tijdecho gemaakt en bleek dat het er twee waren. We waren zeer verrast maar ook heel blij, hierdoor moest er regelmatig een echo worden gemaakt. Met 17 weken bleek dat er bij een kindje vocht in het buikje was en werden we doorgestuurd naar het A.Z.G. in Groningen. Daar kregen we te horen dat ze niet wisten wat er aan de hand was, dat het kindje kon leven of sterven en dat ten alle tijde de zwangerschap volledig door moest gaan vanwege het andere kindje. Daarop hebben wij een vruchtwaterpunctie laten doen waaruit alleen bleek dat het twee-eiig was; een jongen en een meisje en dat de jongen iets mankeerde maar wat wist niemand. Vanaf dat moment hebben wij besloten de kinderen een naam te geven, ook voor de buitenwereld om niet steeds over het zieke en gezonde kindje te hoeven praten. Het was dus Sanne Tamsin en Thomas Sander. Zowel Tamsin als Thomas betekenen tweeling en zo zijn ze ook in naam voor altijd met elkaar verbonden.

De maanden die volgden waren vreselijk: elke week naar het ziekenhuis om te zien hoe het ging. Elke week opnieuw 1½ uur onder een echomachine maar nooit ergens een antwoord op. Alleen dat ze allebei prima groeiden en dat Thomas nog steeds vocht in z'n buikje had en weinig vruchtwater. Naarmate de zwangerschap vorderde, werd alleen wel duidelijk dat Thomas weinig kans had zijn longen te ontwikkelen vanwege z'n opgezette buik. Men bereidde ons er dan ook op voor dat Thomas het waarschijnlijk niet zou halen. Met 37 weken zwangerschap (wat voor een tweeling een voldragen zwangerschap is) besloten ze de bevalling in te leiden om Thomas zo veel mogelijk kans te geven door een heel team van kinderartsen paraat te hebben en een plekje op de I.C. Helaas mocht dat niet baten. Nadat Sanne als eerste werd geboren volgde haar broertje 4 minuten later, terwijl ik Sanne nog in mijn armen had. Hij was stil......zo stil. Ze hebben hem meegenomen en werkelijk alles geprobeerd maar na 20 minuten kwamen ze ons vertellen dat hij het niet zou halen en hebben ze hem bij ons gebracht. Eerst bij mij en later heb ik hem aan z'n vader gegeven alwaar hij met een glimlachje om zijn mond is ingeslapen. Het was een prachtig kereltje van bijna 5 pond en 45 cm lang met alles er op en er aan. Ondanks alles waren en zijn we verschrikkelijk trots op onze tweeling. Al met al heeft hij een uur geleefd. Het was heel intens.

Zijn zusje Sanne was 6,5 pond en 47 cm. We zijn fantastisch opgevangen in het ziekenhuis en kregen alle tijd die we nodig hadden om afscheid te nemen van ons kereltje. Ook de Opa's en Oma's en Laura hebben daar uitgebreid de kinderen kunnen bewonderen. Het is ongelofelijk dat leven en dood zo dicht naast elkaar kunnen liggen en het is tot op de dag van vandaag dan ook een vreselijk dubbel gevoel. Op de dag van de begrafenis hebben we Thomas naar huis gebracht en hem op het kamertje gelegd wat de zijne had moeten worden. Daar hebben we nog een paar uur van hem kunnen genieten, uitgebreid afscheid genomen en hem vooral veel geknuffeld. Ook hebben we Thomas wat spulletjes meegegeven voor in zijn kistje. Zelf heb ik weken op een spuugdoekje geslapen en die onder zijn hoofdje gelegd. In zijn handje hebben we een Lourdes-medaille meegegeven. Laura heeft uit haar speelgoed met zorg een klein pino'tje uitgekozen en ook de Opa's en Oma's hebben Thomas iets meegegeven. We hebben hem met naaste familie begraven en z'n tweelingzusje en Laura waren erbij. Alles voor Thomas was wit. De auto die hem reed, zijn kistje en de rozen die wij op zijn grafje hebben gelegd. Nog steeds hebben we een witte roos bij zijn foto staan en brengen we hem regelmatig een witte roos op zijn grafje. Uit de obductie bleek dat Thomas overleden was aan Syndroom van Potter. Wat ondermeer inhield dat hij maar een niertje had dat tevens niet goed werkte; ook was er een afsluiting van de blaas waardoor hij niet kon plassen en daarom dus zoveel vocht in zijn buikje had. Op het kaartje heeft Marc een gedichtje laten zetten dat hij zelf geschreven had.

Papa en mama trekken de levenstrein
een trein met drie wagons

In de eerste wagon zit Laura vol leven en lol
in de tweede wagon zit Sanne een klein meisje vreugdevol
En de derde wagon die is leeg
daar zat Thomas die even bij ons is geweest
Met ons vieren zullen we blijven maar van binnen met z'n vijven.

Zo is het echt en dat zal nooit overgaan. Alleen is het nu met z'n zessen, want tot onze verbijstering bleek ik na drie maanden dwars door de pil wederom in verwachting te zijn en 25-01-'99, een jaar en een dag nadat we Thomas naar z'n laatste rustplaats hebben gebracht, hebben wij onze 2e zoon gekregen. Op zijn geboortekaartje hebben we een aanvullend gedichtje gemaakt, dat gaat zo:

Met ons vieren zullen we blijven
maar van binnen met ons vijven
Dit stond een jaar geleden op het kaartje
we wisten het niet dat het ging met zo'n vaartje

Als we dit hadden geweten
was er vierde wagonnetje aangemeten
Voor onze tweede zoon
heel bijzonder, spannend en zeker niet gewoon

Bart is en blijft onze 2e zoon, we genieten van al onze kinderen en er gaat geen dag voorbij dat we niet aan Thomas denken met liefde.