Rowena Kloosterhuis

* 7 september 2001 († 4 september 2001)

Ingeborg en Marc Kloosterhuis

Rowena

Ons verhaal begint op 23 januari 2001. Op die dag deden we de zwangerschapstest. Het was raak. Ik kon het haast niet geloven.
Marc was meteen superblij en ik moest er even aan wennen. Ik kon het nog moeilijk geloven. Ik heb de test nog een keer gedaan voor de zekerheid. In de 13^e week gingen we naar de verloskundige. Daar hoorde ik het hartje voor het eerst. Ik kreeg meteen tranen in mijn ogen. Dit was echt heel mooi, echt een wonder. De dag erna kregen we een echo. Dat was helemaal fantastisch. Wat een wonder. Alles zat er al op en aan. De zwangerschap ging heel goed. Ik ben nooit misselijk geweest en verder had ik ook nergens last van alleen sneller moe. Rowena bewoog heel veel en vanaf de 20^e week voelde ik haar ook al. Rond de 7^e maand hadden we alle spullen al in huis die we moesten hebben. Geweldig om al die spulletjes te kopen.

6 weken voor de uitgerekende datum (21 sept) ging ik met verlof. En in de 35^e week had ik alles al helemaal klaar staan. De baby mocht komen.
Toen, na 37 weken en 4 dagen ging het mis. Op maandag 3 september voelde ik haar nog heel veel bewegen vooral die avond toen ik wilde gaan slapen. De volgende dag voelde ik niet zo veel beweging meer. Ik kreeg wel harde buiken en bulten. Dus ik dacht dat dat ook bewegingen waren. Maar toch voelde het niet helemaal goed. Ik ben nog even bij mijn schoonzusje geweest en heb het er nog over gehad. We kwamen allebei tot de conclusie dat de baby op het laatst ook minder ruimte kreeg. Toch bleef het door mijn hoofd spoken. Ik vertelde het ook aan Marc en hij wist het ook niet. We probeerden nog wat te porren zodat ze misschien reageerde. Toen dacht ik dat ze 's avonds wel weer meer zou bewegen als ik op bed lag. Maar dat was niet zo.
Het was mijn eerste zwangerschap dus ik wist ook niet wat ik allemaal moest voelen. De volgende dag belde ik toch maar de verloskundige en zij vertelde dat ik dan even naar het ziekenhuis moest voor een hartfilmpje. Toen raakte ik een beetje in paniek. Toen belde ze terug over hoe laat we moesten komen en toen nam Marc de telefoon maar op en ze vertelde hem dat het standaard was zo'n hartfilmpje en dat we ons niet ongerust moesten maken. Ik was ietsje gekalmeerd maar nog niet genoeg. In het ziekenhuis konden ze geen hartslag vinden en na een echo werd geconstateerd dat ons kindje was overleden. Dan stort je wereld dus in!! We waren allebei verslagen. We zagen ons meteen al lopen met een kistje in onze armen. Dit had ik namelijk een keer gezien toen we voor iemand anders op de begraafplaats waren. Dat beeld schiet dan meteen door je hoofd. En ik dacht ook meteen van ‘Nu moet ik zeker ook nog gewoon bevallen’. Dat idee vond ik heel eng. Toen de gynaecoloog alles uitgelegd had mochten we naar huis en we moesten de volgende dag terugkomen voor de inleiding. Mijn ouders en schoonmoeder waren ondertussen ook naar het ziekenhuis gekomen en zij waren ook geschokt. Zij gingen nog mee naar ons huis en mijn schoonvader kwam daar ook heen. We kregen meteen veel steun van familie.
Die nacht hebben we ook niet geslapen, er spookt dan van alles door je hoofd heen.

Donderdagavond kwamen we in het ziekenhuis en werden heel goed opgevangen. De gynaecoloog ging toen een gel inbrengen om de baarmoedermond wat weker te maken. Dat werkte meteen al goed. Om 22.30 kreeg ik een prik voor de pijn en om te slapen. Marc bleef ook bij me slapen. We hadden een kamertje voor ons tweetjes. We sliepen die nacht allebei goed. De volgende ochtend kwam de gynaecoloog weer en ze ging weer de gel inbrengen. Het werkte meteen weer goed en de weeën kwamen goed op gang. Om een uur of twaalf 's middags heb ik om een ruggeprik gevraagd en dat kreeg ik toen meteen. Dit was heel rustgevend want ik voelde geen pijn meer daarna. Rond een uur of vier 's middags kreeg ik persweeën en om 16.24 uur is Rowena geboren. Het ging dus allemaal vrij vlot gelukkig. Op dat moment waren we allebei erg rustig en we hebben haar goed bekeken. Ik zei meteen  Wat is ze mooi . En Marc dacht dat ook meteen. We zagen ook dat de navelstreng om haar voetjes en beentje verwikkeld zat. En bij haar buikje was de navelstreng heel donker. Dus dat is hoogstwaarschijnlijk de oorzaak geweest. De gynaecoloog zei dat trouwens ook. Het leek net of we in een roes waren. We waren verdrietig en verslagen. Er komen heel veel gevoelens tegelijk naar boven. Ik heb haar even later vastgehouden en Marc heeft veel foto's gemaakt.
Mijn ouders, zijn ouders, mijn broer en schoonzus, zijn zus en zwager kwamen even later ook naar het ziekenhuis en hebben haar bewonderd. Heel raar allemaal. Aan de ene kant ben je allemaal heel verdrietig en aan de andere kant ben je ook nog een beetje trots. 's Avonds zijn we naar huis gegaan zonder haar. IK wilde haar niet thuis hebben, dat konden we niet aan.

De dagen erna zijn we nog een paar keer naar haar gaan kijken en hebben we haar vastgehouden. Na het onderzoek is ze overgebracht naar het rouwcentrum en daar heb ik haar mooie pakje aangedaan en haar in het mandje gelegd. Op 12 september is ze begraven. Er waren veel mensen bij. Dat was heel fijn. Na een aantal weken kregen we de uitslag van het onderzoek. Daar is verder niets uitgekomen. Het was dus echt het navelstrengetje. Domme pech zeggen ze dan. Wij snappen het nog steeds niet!
Na een paar weken gingen we het pas echt beseffen wat er allemaal gebeurd was. Dan komt de klap pas echt. We missen haar nu nog steeds heel erg en dat zal nog heel lang duren. We hopen dat Rowena in de toekomst nog wel een bengeltje naar ons stuurt. Rowena zal voor altijd in ons hart blijven. Ze blijft altijd ons eerste kindje.

Rowena

Rowena

Het plekje van Rowena

Rowena heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes