KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Ryan Lomeijer

* 18 november 2000 - 26 november 2000 †

Gabriëlle, Johan en Kimberley Lomeijer

Voor ons Teigetje

Ik zal ons eerst even voorstellen mijn naam is Gabriëlle Lomeijer, Jell voor iedereen. Ik ben getrouwd met Johan en we hebben al een prachtige dochter Kimberley. Kimberley kwam op 17 juni 1994 in ons leven en daar zijn we heel trots op. Op 18 november 2000 na een zwangerschap van 9 maanden en een week dienden 's morgens rond de klok van zevenen zich de eerste weeën aan. Na eerst wat twijfel of het echt wel zo was. Om 1 uur heb ik de verloskundige gebeld en zei tegen haar dat ik weeën had en dat ik haar nog wel zou bellen wanneer het ernst werd. 's Avonds werden de weeën wat heviger maar ik kon het nog steeds heel goed hebben. Rond 8 uur ging de deurbel en ik zei nog tegen Johan dat ik nu geen visite wilde hebben. Het was Jolande mijn verloskundige. Ze kwam eens kijken omdat ze niks meer van ons hoorde. Na eerst wat gekletst te hebben gingen we naar boven om te kijken hoever ik was. 2 tot 3 centimeter ontsluiting. Het zou een lange nacht gaan worden. Jolande raadde me aan om anders even in bad te gaan liggen om de weeën wat beter op te vangen en voor wat ontspanning. Ik zat heel snel te rekenen toen ze weer weg was en zei tegen Johan dat ik dit geen 8 uur nog vol zou houden en zo ging ik rond half 9 in bad liggen. Ik had Johan hierbij hard nodig want hij moest mijn armen naar beneden drukken want ik kon de kracht anders niet kwijt. We vormden weer een perfect team. Maar het was bijna niet meer te houden. Jolande maar bellen dan en zet de voordeur maar vast open dan kan ze zo doorlopen. Ze was er direct en dat was maar goed ook want ik hield het niet meer. Toen ze tegen me zei dat ik mocht persen snapte ik het niet want een uur geleden had ik pas 3 cm en nu mocht het. Nou dat liet ik me dus geen 2 keer zeggen en met 1 perswee was daar zo'n ontzettend prachtig kindje. Een zoon. We hebben een zoon RYAN.

1 uur oud

Wat een geluk, een rijkeluisgezinnetje. We zijn compleet. En wat voelde ik me goed, ik kon de hele wereld aan. Nadat de placenta geboren was heb ik me gedoucht, en aangekleed. Ryan werd door Papa en Jolande verzorgd en de kraamhulp was gebeld die zou de andere dag komen. Naar beneden. Ik had zo'n zin in koffie en ik was topfit. Echt het gevoel dat ik afgewerkt was. Naar Kimberley gebeld om te zeggen dat ze een broertje heeft maar die sliep al en wij hadden zoiets van laat haar maar lekker slapen. Opa en de oma's gebeld: &Quot;We hebben een zoon, kom maar." De buren hebben Ryan geboren horen worden, dus die moesten ook komen. Samen met Opa en Oma hebben ze bij ons een flesje wijn soldaat gemaakt. Rond twaalven zijn we gaan slapen. Ryan. Wat een zoon, de eerste nacht sliep hij al door. Vroeg waren we weer wakker en om 8 uur kwam Dianne de kraamhulp. Het klikte meteen. Kimberley kwam thuis en riep gelijk: "Ik zei het toch dat ik een broertje wilde en nou heb ik er een". Jee, wat is dat meisje trots.

Kimberley en Ryan

Het eerste bezoek kwam: familie en hele goede vrienden. Echt kraamtijd dus, heerlijk. Maandagmorgen. Kimberley gaat naar school en Papa gaat de kaartjes regelen en op het gemeentehuis vertellen dat we een zoon hebben.

Geboorte kaartje front

Geboorte kaartje inlay

Een vriendin kwam langs maar die wist nog niet dat we een zoon hadden dus ik nam haar mee naar boven om ons wondertje te laten zien. Toen ik aan zijn bedje stond viel het me op dat hij er niet zo lekker uit zag, een beetje grauwig en zei dat tegen de kraamhulp. De verloskundige gebeld en die kwam meteen. We hadden alledrie zoiets van dat Ryan nog wat bij moest komen van de bevalling en ik was heel gerust. Toch ook maar even naar de huisarts gebeld en die kwam 's avonds rond zessen. Alles even bekeken en naar zijn hartje geluisterd. Nee, het ging goed. We hadden inmiddels besloten om Ryan om de 2 uur te gaan voeden om hem wat op gang te helpen. Maandagnacht was hij wakker en huilde veel. De hele nacht heeft hij bij me gelegen. Johan zou weer gaan werken en als de kraamzorg weer voorbij was had hij vakantie. Kimberley werd door een hele lieve vriendin opgehaald en ze wilde ook nog graag even naar ons kereltje kijken. Mooi hè, een echt mannetje, een Teigetje. Dat is de bijnaam die Johan en ik hem maandagnacht hadden gegeven. Zijn zusje noemen we altijd poessiekat en Ryan Teigetje. We hadden zelfs een bord van Teigetje voor in de tuin die zou vandaag geplaatst worden.

bord Teigetje

Dianne was er weer en we hebben de hele ochtend zitten kletsen. De huisarts kwam ook nog even kijken rond twaalven en het ging goed. Ryan zag weer mooi roze en hij kreunde ook niet. Daar hadden we het over gehad maar ik begreep niet goed wat ze daar mee bedoelden. Johan belde vanuit zijn werk met de vraag hoe het ging. En het ging eigenlijk best goed. De voeding ging steeds een beetje beter. Nee het ging goed. Tot half 2 dinsdagmiddag 21 november. Ik had Ryan net een schone luier aan gedaan en hij zou een flesje krijgen.

Ryan krijgt de fles

Ryan was boos en huilde. Ik liep met hem de kamer rond en mijn kereltje werd weer rustig. Ik nam hem op schoot en Dianne kwam met de fles naar boven. Toen ze bij ons was, zei ze tegen me "Goh, nu kreunt Ryan toch wel.", waarop ik vraag "bedoelen jullie dit dan?" "Ja" zegt zij. Nou dat begreep ik dus niet, dit klonk voor mij heel normaal. Johan en Kimberley hebben ook geluiden als ze adem halen. Ik dacht juist dat ik weer een echte Lomeijer had. "Dit geluid maakte hij de afgelopen nacht ook", vertelde ik haar. Dianne hoort dit aan en rent meteen naar beneden en pakt de telefoon. Belt naar de verloskundige en vertelt het hele verhaal. Ze komt weer naar boven en geeft mij de telefoon. "Jolande vertrouwt het niet" zegt ze mij. Ik kan twee dingen doen. Nog even wachten tot zij uit haar praktijk zou komen (dat zou rond vieren zijn) of meteen het ziekenhuis bellen. Razendsnel denken, dat was het enige wat ik op dat moment kon. Ik nam het besluit om naar het ziekenhuis te gaan.

Dan gaat alles zo snel. Johan gebeld dat hij meteen naar huis moest komen omdat het niet goed met onze Ryan ging, die arme jongen snapte er ook niets meer van. Twee uur geleden was alles goed en nu moest hij naar huis komen. Moeder gebeld om Kimberley uit school te halen en thuis alles te regelen en mensen af te bellen die op bezoek zouden komen. Maar geen moment paniek. In het ziekenhuis aangekomen worden we door een heel batterij artsen opgewacht en we worden gelijk meegenomen naar de kinderafdeling. Daar word Ryan gelijk uitgekleed, gewogen en in een couveuse gelegd. Allerlei onderzoeken gaan ze meteen doen en al die tijd heb ik mijn kleine kereltje vast. Ik wil contact met hem houden. Jongetje, wat doen ze je aan. Vrij snel werden we apart genomen en vertelden ze ons dat er iets met Ryan zijn aorta niet goed was. Nou dan heb ik hem rond de carnaval wel thuis dacht ik. Geen moment paniek. Kort daarop vertelden ze ons dat de linkerkant van zijn hartje niet volgroeid was. Maar dan wordt het na de carnaval dan. Hij moest overgeplaatst worden naar een academisch ziekenhuis. Voor Kimberley opvang geregeld en binnen korte tijd hoorden we dat Ryan naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis zou gaan. Meteen waren we weer bij hem. En daar lag hij met allemaal slangetjes en apparatuur en inmiddels ook aan de beademing, klaar om naar Utrecht te gaan. Daar aangekomen worden we ook al snel apart genomen en werd ons verteld wat er met ons kleine kereltje aan de hand was. Ryan heeft een hypoplastisch linkerhartsyndroom. Geen linkerhartkamer.

Je kunt veel dingen missen maar dit absoluut niet; dit gedeelte zorgt voor zuurstofrijk bloed. En nu kunnen de artsen heel erg veel tegenwoordig maar een linkerkamer maken? Dat niet. De bodem slaat onder je voeten vandaan. Onbeschrijflijk dit gevoel. En dan moet jij als ouder gaan beslissen. Er zijn wat operaties mogelijk maar die bevatten enorme risico's. En wat kan ons mannetje daarna? Hij had bijna geen kans en het risico dat we hem tijdens 1 van de 3 operaties zouden kunnen verliezen was zo groot. Maar de belangrijkste vraag was: "Wat doen we ons kereltje aan?" Uiteindelijk hebben we besloten dat we hem dit niet willen aan doen. Een leven zo mooi maar geen enkele kans hebben. En wat zouden we Ryan aandoen? Wat wordt zijn kwaliteit van leven? We hebben de meest verschrikkelijke keuze van ons leven moeten maken en dat was geen pijn voor ons mannetje. Op donderdag is Ryan terug naar Veldhoven gebracht waar wij nog een paar dagen ontzettend van hem genoten hebben.

Met zijn viertjes in het ziekenhuis

Zondagmorgen 26 november kwart over zes de telefoon. Het gaat niet goed met Ryan. Binnen een kwartier zijn we bij hem. Hij krijgt morfine en hoort ons. Ons mannetje komt tot rust en ik krijg hem in mijn armen. Ik neem afscheid van mijn o zo dierbare ventje. Johan en ik hadden afgesproken dat Ryan bij hem zou komen op het moment dat hij zou gaan. Instinctief voel je als moeder aan wanneer dat is. Ryan werd bij mij neergelegd toen hij geboren werd en hoort bij zijn Papa en zijn kracht te nemen als hij gaat. Om kwart voor zeven heeft Ryan ons een glimlach gegeven ten teken dat het goed was en is met zijn Opa meegegaan.

Ryan met glimlach

Lieve Ryan.
Bedankt voor 9 maanden genieten.
Lieve Ryan.
Bedankt voor die 8 mooie dagen.
Lieve Ryan.
Nooit word je vergeten.
Altijd ons Teigetje.

Papa Mama en grote zus Kimberley