KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Sam

* 24 december 2001 - 23 december 2001 †

Harold Lukassen en Miranda Bons

ons meisje Sam

Haar leven eindigde
23-12-2001

waar het bijna begon
24-12-2001

Even voorstellen, wij zijn Harold en Miranda, 32 en 33 jaar. We zijn nu 7 jaar bij elkaar, waarvan 5 samenwonend. We wilden graag een kindje om samen voor te zorgen en vonden dat de tijd daar was. Al vrij snel raakten we zwanger, maar helaas na 8 weken ging het mis. Een miskraam op 3 januari 2001. Een grote teleurstelling waar we ons overheen moesten zetten, maar aan de andere kant waren we wel blij dat we wel vruchtbaar waren.
In de nacht van 10 op 11 april hebben we opnieuw een zwangerschapstest gedaan, YES we waren opnieuw zwanger! Wat waren we blij maar ook ongerust, zou het weer misgaan? We zijn toen nog even lekker op vakantie geweest en bij thuiskomst hebben we iedereen het nieuws verteld, wat was iedereen blij en verrast. 20 mei (11wkn,2dgn) mochten we voor de eerste keer naar de verloskundige. Een echo gemaakt en het hartje gehoord, gelukkig alles goed.
Uitgerekende datum: 16 december 2001.
De zwangerschap liep heel voorspoedig, geen misselijkheid of kwaaltjes, alleen mijn bloeddruk werd beetje bij beetje hoger, maar niet verontrustend. Na 20 weken hebben we een pretecho laten maken, heel leuk en een opluchting te horen dat alles goed is met ons kindje. Haar hartje klopte, maag en blaas waren gevuld en de rugwervels aaneengesloten. We werden steeds zekerder van de zaak en naarmate de weken vorderden gingen we ons steeds meer beseffen dat we over een aantal weken met z'n drietjes zouden zijn. We hadden alles in huis, badje en badspullen, wiegje voor de eerste weken, het babykamertje was tip-top in orde en in de 37e week hebben we een extra bed in huis geplaatst. Het was immers de bedoeling om thuis te bevallen.

Alles liep nog steeds voorspoedig, 38 weken, 39 weken, wanneer zal het nou beginnen? 40 weken, spannend het kan elk moment beginnen. Op 20 december (40wkn,4dgn) was het nog steeds niet begonnen, dus moesten we gewoon weer op controle bij de verloskundige. Alles was goed alleen de bloeddruk was toch weer wat aan de hoge kant en omdat we al over tijd waren vond de verloskundige het verstandiger om in het ziekenhuis even alles te laten checken. Gebeld en we konden nog diezelfde middag terecht in het CWZ te Nijmegen. De bloeddruk was weer wat gezakt, op de echo bleek dat ons kindje wat aan de kleine kant was en dat er niet echt veel vruchtwater was, in de urine zaten geen eiwitten en uit het bloed konden ze opmaken dat mijn functies wat achteruitgegaan waren, wat heel normaal is op het eind van een zwangerschap. Niet echt verontrustend dus, maar met al die kleine dingetjes bij elkaar, vonden ze het in het ziekenhuis verstandiger om voor de volgende controles en uiteraard ook voor de bevalling naar het ziekenhuis te komen. Dus meteen maar een afspraak gemaakt voor 's maandags. Een teleurstelling omdat we zo graag thuis hadden willen bevallen, maar ja we hadden geen keus.

De komende dagen gaat alles zijn gangetje. Van zaterdag op zondag om 1.30 uur hebben we nog volop leven gevoeld en daarna zijn we in slaap gevallen. Zondagmorgen vrij vroeg opgestaan. Hé, een beetje bloedverlies! Zal het nu eindelijk gaan beginnen? Ik voelde nog geen pijn of weeën, dus gingen we even naar de 2e verjaardag van ons neefje Tim en daarna moest Harold gaan werken. Toen we van de verjaardag naar huis reden voelde ik nog steeds geen leven, wat op zich heel normaal was, want ik voelde 's avonds altijd veel leven en 's morgens haast nooit. Toch een klein beetje ongerust en even het ziekenhuis gebeld. Ik mocht meteen even komen om alles te checken om mij gerust te stellen. Harold ging gewoon werken en dan zou ik hem bellen als ik weer thuis was om te zeggen dat alles goed was. Zo gezegd, zo gedaan.

Ik met mijn ouders naar het ziekenhuis, een echo, geen hartaktie! Dit is niet goed zei ik. Ander echoapparaat, want deze was niet helemaal in orde volgens de doktor, maar ook nu geen hartaktie! Weer zei ik dit is niet goed, waarop de dokter dit bevestigde, ze konden het hartje niet vinden. Ons kindje was in de nacht van zaterdag op zondag in mijn buik overleden.
Toen ging alles heel snel, Harold moest gebeld worden, dokters kwamen, dokters gingen. En er was kwaadheid, heel veel kwaadheid en verdriet. Je houdt overal rekening mee, maar niet met DIT! Een perfecte zwangerschap van 41 weken en dan DIT!
Mijn eerste reactie was van ga ons kindje nu maar halen met een keizersnede, maar toen ik een beetje tot bezinnen kwam besefte ik dat dat niet de weg is en dat ons kindje middels een "normale" bevalling op de wereld moest komen. We gingen 's middags weer naar huis om alles te laten bezinken en tot ons door te laten dringen. We zouden dan de volgende dag, maandagmorgen, terugkomen om de bevalling in te leiden. Thuis hebben we de naaste familie en vrienden gebeld om het slechte nieuws te vertellen. Iedereen is toen gekomen om ons te steunen en te troosten, dit was heel emotioneel. Het was omstreeks 23.00 uur, iedereen was net de deur uit, toen braken de vliezen. Weer terug naar het ziekenhuis!

Daar aangekomen had ik al 7 cm ontsluiting en leek alles heel snel te gaan. Een uur later al 9 cm, toen stopten de weeën en duurde het allemaal heel lang. Tijden weet ik niet meer, maar op een gegeven moment had ik volledige ontsluiting en mocht ik mee gaan persen, ook al waren er geen persweeën. Uiteindelijk op maandag 24 december om 6.46 uur werd ons kindje geboren. Het was een meisje en we noemden haar SAM, een pracht van een dochter, ruim 6 pond en 54 cm lang. Alles zat erop en eraan, kerngezond alleen leefde ze niet meer.
Naast ons verdriet was er nu ook plaats voor blijdschap, we waren trots, we waren pap en mam geworden. Heel dubbel allemaal. De bevalling was niet makkelijk, maar we zijn blij dat alles natuurlijk verlopen is. Alleen kwam de nageboorte niet spontaan, die is operatief verwijderd.
We hebben onze SAM mee naar huis genomen, waar iedereen die het maar wilde, ons meisje kon bewonderen, vastpakken en knuffelen. Het heeft ons goed gedaan haar mee naar huis te nemen, zodat we haar toch een beetje hebben leren kennen en tevens afscheid van haar hebben kunnen nemen. Ze is hierdoor voor ons en al onze familie en vrienden SAM, in plaats van het babytje van Harold en Miranda.

Ons meisje SAM, zo mooi en zo gaaf

Op vrijdag is SAM nog een keertje naar het ziekenhuis geweest voor obductie. Zaterdag 29-12 hebben we een afscheidsdienst gehouden voor ons meisje. We hadden zelf een brief opgesteld met onze gevoelens en gedachten en die heeft de pastor in de kerk voorgedragen. Het is raar om te zeggen, maar het was een hele mooie dienst en het heeft ons goed gedaan zoveel mensen in de kerk te zien die met ons mee leven. Ook de vele kaartjes met mooie woorden, die we gekregen hebben hebben ons goed gedaan. Daarna zijn we met iedereen die bij ons is geweest om SAM te bewonderen naar de begraafplaats gegaan. Daar heeft iedereen een witte ballon met haar naam losgelaten. Heel symbolisch, het loslaten waarna de ballon wegvliegt met een onbekende bestemming. Een prachtig gezicht al die ballonnen (150) in de lucht.

150 witte ballonnen in de lucht

Nadat iedereen afscheid had genomen, hebben we met zijn tweetjes de laatste ballon, die aan haar mandje was bevestigd, losgelaten en nagekeken tot hij niet meer te zien was.
Inmiddels is ook haar steentje al geplaatst. Daarop staat een ballon die Harold zelf heeft getekend. Zo loopt die ballon als een rode draad door ons verhaal, want ook aan haar geboortekaartje zat een ballon. Al met al hebben we een goed gevoel over hoe alles is verlopen, een gevoel waar we mee verder kunnen. Hoe moeilijk het ook is!
We zijn nu haast 8 weken verder en hebben al verschillende onderzoeksresultaten binnen, maar men heeft tot op heden geen oorzaak kunnen vinden. We wachten nu nog op de uitslagen van de obductie en het chromosomenonderzoek, maar men acht het zeer onwaarschijnlijk dat daar iets uit zal komen. Dus de conclusie zal hoogstwaarschijnlijk luiden: overleden door onverklaarbare reden.

Hieronder volgen nog:

  • haar geboortekaartje
  • foto van ons en SAM
  • foto van haar steentje
  • de brief die in de kerk is voorgedragen

dag lief klein boefje
Harold en Miranda

haar geboortekaartje

wij samen met SAM

haar steentje

de brief die in de kerk door de pastor is voorgelezen

Bij deze willen wij onze ouders, de peettantes Janette en Daniëlle, familie, vrienden, kraamhulp Marion, Pastor van Gestel, collega's en buren bedanken voor hun steun en medeleven en we hopen in de toekomst nog steeds op jullie te mogen rekenen. We zullen het nodig hebben!