Sander
* 14 juni 2003 †
Marco en Nicole
Voor ons allerliefste Bindje
4 februari 2003
Vandaag hebben je papa en mama een zwangerschapstest gedaan. En terwijl je mama nog de gebruiksaanwijzing zat te lezen, was je papa al naar de uitslag gaan kijken. Luid juichend kwam hij de kamer binnen: "We zijn zwanger, we zijn zwanger!" Samen hebben we van vreugde de kamer rondgedanst. We zijn erg blij met jouw komst en hebben samen van vreugde een traantje gelaten! We raakten niet over je uitgepraat. Overmorgen gaat je mama gelijk naar de huisarts toe!
6 februari 2003
De huisarts heeft de zwangerschap bevestigd! Fantastisch! Je mama wordt doorverwezen naar een gynaecoloog in het ziekenhuis. Vanwege haar rug en de recente aanrijding heeft ze een medische indicatie. De dokter heeft uitgerekend dat we je rond eind september, begin oktober mogen verwachten! Snel heeft je mama toen het ziekenhuis gebeld. 13 maart aanstaande gaan we naar het ziekenhuis. Zouden we je dan al mogen zien? We hopen het.
13 februari 2003
Je mama is vanaf begin deze week elke dag misselijk geweest. Zou dat zo blijven? Wil je zo graag laten weten dat je er ook bent? Je papa vindt dat maar wat zielig. Omdat je er zo voor zorgt dat je mama de hele dag misselijk is, heeft je vader jou zijn Eigenheimer genoemd = Bintje; maar omdat je natuurlijk geen aardappel bent, noemen we je vanaf nu Bindje (Eigenheimer, baby en kindje ineen!).
14 februari 2003
Vandaag heeft je papa je mama een 9 maanden dagboek gegeven! Hardstikke leuk. Zo kunnen we precies bijhouden hoe je groeit. Vandaag hebben we het ook aan je opa en oma Baars verteld! We hebben een gedichtje ingelijst en aan hen gegeven. Naast elkaar zaten ze op de bank. Opa las wat sneller en schoot al vol blijdschap overeind om je papa en mama te feliciteren, toen oma het nog niet eens doorhad! Maar natuurlijk was ook zij heel erg blij met jouw komst! Het gedichtje ging als volgt:
Wij willen jullie iets heel liefs en kleins schenken,
Wat zal dat zijn, zien we jullie denken....
Wel, het is met heel veel liefde gemaakt,
Wijzelf denken dat er niets mooiers bestaat!
Worden jullie al een beetje nieuwsgierig dan?
Het is iets wat nog een beetje veranderen kan.
Jullie zullen dus nog even moeten wachten,
Want pas over 7 maanden kunnen jullie kleinkind nummer 3 verwachten!
Je begijpt dat oma Baars gelijk niet meer de gehele maand september op vakantie wilde! Daarna hebben we lekker geboortegebakjes gegeten op jou! Morgen gaan we het aan opa en oma Vaartjes vertellen, we zijn reuze benieuwd hoe zij zullen reageren!
15 februari 2003
Ook opa en oma Vaartjes hebben we het verteld met het ingelijste gedichtje! Nu was oma sneller met lezen dan opa, maar ook zij waren beiden heel erg blij met jouw komst! En ook nu weer lieten we ons de geboortegebakjes goed smaken!
23 februari 2003
Vandaag hebben we ook je tantes en ooms en natuurlijk je neefjes en nichtje verteld van jouw komst! Ze vonden het allemaal ook erg leuk! Je oudste neefjes hopen erop dat je een meisje bent, dan hoeven ze hun speelgoed niet te delen! Haha! Ons maakt het niets uit, zolang je maar gezond bent!
13 maart 2003
Vandaag hebben we je gezien!!!! Je was nog heel klein, maar we zijn zo gelukkig dat we je konden zien! De echo was heel mooi en we waren heel gelukkig te zien dat je werkelijk in mama's buik zat!
Onze eerste pasfoto van Sander, ons Bindje. 11 weken en 4 dagen oud.
27 maart 2003
Vandaag hebben we je weer mogen zien! 14 weken oud ben je nu! De echo was weer heel mooi! Helaas was de printer van het echo-apparaat kapot dus konden we je niet mee naar huis nemen, maar je staat in ons geheugen gegrift! Gelukkig was je alweer gegroeid!
10 april 2003
Helaas kon papa niet mee vandaag. Maar ook alleen vond je mama het heel erg leuk je weer te mogen zien! Alles gaat goed, 16 weken ben je nu! Mama's buik groeit alras en ze begint wat belletjes te voelen. Alsof je aan het snorkelen bent. Helaas voor je mama is ze nog steeds de hele dag misselijk. Elke ochtend moet ze overgeven en ook tijdens autorijden houdt ze het niet droog. Maar ze ondergaat alles met liefde, ze weet immers waar ze het voor doet! Je papa vertroetelt haar met ontbijtjes op bed en voetmassages.
15 mei 2003
Vandaag heben we een uitgebreide screenings-echo gehad! Wat was dat mooi om te zien. Je was heel erg eigenwijs (heb je van je vader!) en de gynecoloog had wat moeite om je orgaantjes te meten! Maar je bent zo mooi! Elke keer als de gynaecoloog een orgaantje, handje of beentje wil meten, verander je weer van positie. Je papa en mama moeten erg om je lachen en gelukkig de gynaecoloog ook. Wanneer ze je blaas niet kan vinden, gaan we beneden in het ziekenhuisrestaurant even wat drinken. Misschien heb jij dan ook wat gedronken en is je blaas dan wel zichtbaar. En inderdaad, nu kan je blaas ook opgemeten worden. Omdat je aan de kleine kant bent en de gynaecoloog maar 2 bloedbanen kan vinden in de navelstreng, waar we ons geen zorgen over hoeven te maken, komen we op 5 juni terug voor een nieuwe screenings-echo. Hopelijk ben je dan minder eigenwijs en laat je de dokter je goed opmeten en bekijken!
Sander, 20 weken oud
30 mei 2003
Je mama heeft erg veel last van enorme hoofdpijnaanvallen en overgeefbuien. Zou ze een griepje onder de leden hebben?
3 juni 2003
Nog steeds zware hoofdpijnaanvallen, misselijk en wat koorts, was die nare griep maar over, het is zulk mooi weer buiten!
5 juni 2003
Vandaag kregen we als donderslag bij heldere hemel te horen dat jij, ons Bindje, niet meer leeft! We zijn er kapot van, kunnen het haast niet bevatten. Het ging toch goed? We waren toch allang voorbij de drie kritische maanden? Toen we voor de gynaecoloog uit naar de behandelkamer liepen, huppelde mama nog vrolijk, ze voelde immers je luchtbelletjes nog! Maar zodra de gynaecoloog het echo-apparaat op je mama's buik zet, is het ons alledrie meteen duidelijk. De kleur van de echo is donkerder dan laatst, haast zwart en we kunnen je heel moeilijk zien. Na twee minuten zegt ze: "Ik ben bang dat ik slecht nieuws voor jullie heb...." Nee! Dat willen we niet horen, kunnen we niet geloven. Je papa vraagt tot drie keer toe of ze het echt wel zeker weet. En allebei moeten we huilen. Nog 5 minuten lang blijven we naar je kijken op de echo. Je ligt dubbelgevouwen, je hoofdje tussen je knietjes en je hartje bonst echt niet meer.
Als verdoofd rijden we naar huis. Je mama's handen op haar buik. Thuisgekomen staan we minutenlang huilend in elkaars armen. Dan bellen we onze ouders om hen het verdrietige nieuws te vertellen. Ze zijn allemaal op vakantie in het buitenland en kunnen het ook haast niet bevatten. De zussen gebeld waar ook verslagen wordt gereageerd. En een mailtje gestuurd naar onze overige vrienden en familie. Verder praten we over hoe we afscheid van je gaan nemen, praten over hoe graag we je als gezonde levende baby in ons midden hadden gehad. Je was zo enorm welkom!.
We praten en huilen en praten en huilen....
6 juni 2003
In het ziekenhuis worden we ontzettend goed opgevangen door onze gynaecoloog en twee verpleegkundigen. Ze vertellen ons wat er allemaal gaat gebeuren, waar we aan moeten denken, wat we allemaal moeten regelen. Ook wordt er een vruchtwaterpunctie gedaan. Wanneer het echo-apparaat op je mama's buik wordt gezet hopen papa en mama tegen beter weten in dat je stiekem toch leeft, maar beiden weten we dat dat niet zo is...
We besluiten, na het advies van de gynaecoloog, om een obductie te laten doen op jou, we willen tenslotte heel graag weten waarom jij niet langer mocht leven. Ook willen we alle andere mogelijke tests laten uitvoeren, dus worden er ettelijke buisjes bloed bij mama afgenomen en zal later nog een stolselonderzoek plaatsvinden. Wel wordt ons verteld dat de oorzaak van jouw dood waarschijnlijk nooit zal worden achterhaald. Maar dan hebben we in ieder geval al het mogelijke gedaan om de oorzaak van jouw dood te vinden. Ook voor een eventuele volgende zwangerschap is het goed te weten wat ons kan gebeuren, waar we dan rekening mee moeten houden. Woensdag 11 juni wordt mama in het ziekenhuis opgenomen, gelukkig wordt er ook een bed voor papa bijgezet. Dan wordt de bevalling opgewekt. We gaan pas op woensdag, omdat we zo nog de kans hebben om, nu jij nog veilig in mama's buik zit, afscheid van je te nemen.
9 juni 2003
Vandaag zijn opa en oma Vaartjes eerder teruggekomen van vakantie. Huilend vallen we elkaar in de armen. Het is fijn ons verdriet om jou met hen te kunnen delen. Opa en oma Baars bellen elke dag, helaas hebben ze pas een eerdere vlucht kunnen regelen voor 12 juni, maar als we ze door de telefoon spreken, lijkt het alsof ze naast ons in de kamer zitten. Van onze vrienden en familie krijgen we hartverwarmende reacties, iedereen is er kapot van, het nieuws van jouw dood is ingeslagen als een bom.
11 juni 2003
Om 9.00 uur wordt het infuus waar het weeënopwekkend middel inzit bij mama ingebracht. Ze hebben ons verteld dat het ruim 72 uur kan duren, voordat de bevalling kan beginnen. We hopen natuurlijk dat het sneller zal gaan. Ze hebben er voor gezorgd dat papa en mama een kamer achteraf hebben gekregen en we vallen onder de zorg van een vast team verpleegkundigen, zodat we niet telkens andere gezichten zien. Iedereen leeft erg met ons mee en we worden erg goed verzorgd. Helaas gebeurt er vandaag nog niets.
12 juni 2003
Ook vandaag blijf jij nog lekker in mama's buik zitten en brengen we de tergend langzaam voorbijgaande dag pratend, huilend en lezend door. Dat het zo lang duurt, is omdat de wee-opwekkers erg agressief zijn; deze kunnen in grotere doses schadelijke gevolgen hebben. Nu het gelijkmatig wordt toegediend, duurt het wel langer, maar heeft het verder geen nadelige gevolgen voor je mama.
13 juni 2003
Vandaag zijn opa en oma Baars van vakantie teruggekomen. Ze zijn meteen langsgeweest in het ziekenhuis. En alsof mama heeft gewacht totdat haar ouders weer in Nederland waren, beginnen 's middags de weeën! De verpleegsters en artsen hadden mama op het hart gedrukt, dat wanneer de pijn teveel werd mama het aan moest geven, dan zou ze een ruggenprik krijgen. Om 21.30 uur begonnen de krampen opeens ontstellend veel pijn te doen. Dus de ruggenprik een klein uurtje later is een enorme opluchting!
>14 juni 2003
Pas om 3.34 uur op zaterdag 14 juni begon mama te vloeien en om 3.39 werd jij geboren. In je vlies lag je op bed. De gynaecoloog brak je vlies en toen konden we je bekijken! Je was zo klein! En je had een verrassing voor ons in petto, we hadden het sterke gevoel een dochter te krijgen en toen hadden we ineens een zoon! Wat een verrassing! Nadat je was schoongemaakt door een hele lieve verpleegster werd je bij papa en mama teruggebracht en hebben we uitgebreid naar je kunnen kijken, je aangeraakt, vastgehouden, bewonderd en foto's van je genomen. Natuurlijk hebben we ook je vingertjes en teentjes geteld en alles zat erop en eraan. Je was volmaakt. Tot onze grote vreugde herkenden we je papa's rare jubeltenen ook aan jouw mooie voetjes! We lachen door onze tranen heen. Daarna heeft de verpleegster een hand- en voetafdrukje van je genomen, die waren ons gelijk al zo ontstellend dierbaar. Zo mooi, zoiets tastbaars voor ons.
Het hand en voetafdrukje van onze Sander, 24 weken oud. Zijn handje is even groot als papa's vingerkootje!
Om 5.45 kwam de zon zo ontzettend mooi op, we wisten dat jij dat gedaan had. De hemel zag rood, oranje en goud! Prachtig mooi net als jij. Opa Baars en je tante Monique hebben je ook nog bewonderd en toen heeft de verpleegster je meegenomen. De begrafenisondernemer kwam en we hebben met hem besproken hoe we jouw uitvaart wilden. Na een laatste controle van mama zijn we naar huis gegaan. Het voelde raar aan om zo zonder jou het ziekenhuis te verlaten. We vragen ons af of het ooit zal wennen.
18 juni 2003
Vandaag hebben we afscheid van je genomen, in bijzijn van jou opa's en oma's, tantes en ooms, 3 neefjes en je nichtje hebben we je gecremeerd. Je papa en mama hadden samen een gedichtje gemaakt dat je mama heeft voorgelezen. Iedereen van de familie had een klein knuffeltje voor je gekocht die met je meegegaan zijn. Je tante Wendy heeft zelfs je naam op een Nijntje geborduurd, als aandenken. Ook hadden we muziek uitgekozen die we wilden horen. Eerst luisterden we naar Nigel Kennedy die van Vivaldi's 4 jaargetijden 'herfst' speelde. Daarna Eric Clapton's Tears in Heaven en toen Bette Middler's the Rose. Als laatste nog een stuk van Vivaldi's 4 jaargetijden, 'winter'. Het was prachtig. Heel sereen, maar ook zo hartverscheurend triest. We wilden je zo graag en we mochten maar veel te kort van jou genieten. Het deed ons heel goed dat onze familie er was, en dat ze net zo verdrietig als wij waren. Het is een enorme troost voor ons om ons verdriet om jou met hen te kunnen delen.
Het mandje van onze Sander.
20 juni 2003
We zijn zo enorm verdrietig dat jij er niet meer bent. Lieve, lieve Sander, we kunnen zo moeilijk verder zonder jou! Elke dag branden papa en mama een kaarsje bij jouw mooi ingelijste hand- en voetafdrukje. Samen kunnen we gelukkig goed praten over jou, we fantaseren op wie je zou lijken. Zou je mama's blonde haren hebben? Papa's glimlach? We vinden het heel fijn om zo over jou te praten. Dat helpt ons bij het verwerken van het immense verdriet om jouw verlies.
3 juli 2003
Vandaag van de gynaecoloog alvast de uitslag van het voorlopige obductierapport gehoord. Je was inderdaad volmaakt, maar dat hadden we zelf al gezien. Inwendig waren ook alle orgaantjes aanwezig. Je bleek echter veel te klein te zijn. Volgens de grootte van je voetje zou je 17 weken oud zijn. Maar we hebben je nog levend gezien toen je al 21 weken was. De oorzaak zou mogelijk kunnen zijn dat de navelstreng teveel windingen had, waardoor je niet genoeg gevoed kon worden. Je kon dus niet groter en sterker worden. Je bent langzaam van ons weggegeleden. En daar zullen we mee verder moeten. Ook al horen we op 5 augustus aanstaande de uitslag van het definitieve obductierapport, evenals de uitslag van de vruchtwaterpunctie en andere testen, al die uitslagen geven ons jou niet terug. Dat moeten we een plekje geven. We gaan verder zonder jou in ons midden, maar je zult altijd in ons hart zijn. Nooit zullen we jou vergeten, lieve, lieve Sander, onze eerste zoon...
Gedicht voor onze Sander
Vlieg, vlieg lieve kleine man,
Vlieg maar zodat je eeuwig leven kan.
Ga maar, het is niet ver,
Vlieg maar naar de allermooiste ster.
Straal, straal lieve kleine man,
Straal maar naar ons wanneer je kan.
Altijd zul je bij ons zijn,
Wanneer je aan de hemel staat, sprankelend en klein.
Graag zouden we hierbij het verplegend personeel, de gynaecologen en klinisch verloskundige van de afdeling Verloskunde van het MCA willen bedanken voor hun zorg, vakkundige en liefdevolle begeleiding en steun voor, tijdens en na de bevalling van Sander. We hebben daar heel erg veel steun aan gehad. We hopen jullie inderdaad nog eens tegen te komen onder gelukkiger omstandigheden.
December 2003
Na alle onderzoeken bleek dat Sander*, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is overleden aan navelstrengtrombose, een aandoening die zelden voorkomt. Dit heeft ook gevolgen voor een eventuele volgende zwangerschap. Mocht het zo zijn dat we opnieuw zwanger raken, dan zullen we onder strenge controle bij de gynaecologe blijven lopen en moet Nicole zichzelf de gehele zwangerschap elke dag injecteren met een bloedverdunnend middel, om eventuele navelstrengtrombose tegen te gaan.
11 maart 2005
Na twee miskramen en een veelal spannende, angstige, maar zeker soms ook mooie en leuke zwangerschap heeft Sander* op 11 maart een zusje gekregen. Emma Sara (als Sander* een meisje was geweest, was het Sara geworden...) genaamd. Een prachtig mooi, gezond meiske. Of de fraxiparine (bloedverdunnend middel) die Nicole elke dag van haar zwangerschap geïnjecteerd heeft mede de oorzaak is geweest van haar geboorte zullen we nooit weten, maar we zijn zielsgelukkig met ons mooie kleine wondertje. En zodra Emma oud genoeg is om het te begrijpen zullen we haar zeker vertellen over haar grote broer Sander*!
8 januari 2007
Na wederom een spannende zwangerschap is onze tweede zoon geboren. Ook nu zijn we weer heel erg goed onder controle geweest bij de gynaecologe en heeft Nicole fraxiparine tegen eventuele navelstrengtrombose gespoten. Niels Alexander's geboorte (de tweede naam spreekt voor zich) is na een paar spannende weken (Nicole was opgenomen in het ziekenhuis wegens zwangerschapsvergiftiging) en een turbulente bevallingsdag (Niels is 2 weken voor de uitgerekende datum gehaald), heeft ons zielsgelukkig en intens blij gemaakt. Niels is met een spoedkeizersnede geboren en heeft, net als Sander* had, papa's jubeltenen! Ook aan hem zullen wij, wanneer Niels oud genoeg is, vertellen van zijn grote broer Sander*.
Marco en Nicole
Sander heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
