Sietze

* 6 mei 2004 - 6 mei 2004 †

Berry Rops en Bianca den Toom

Onze Sietze

Sietze, getekend door Ans Hulsman

Nadat onze Nienke een jaar geworden was, begon het bij ons opnieuw te kriebelen. Een maand later was ik al zwanger, meteen raak. Tijdens de zwangerschap van Nienke heb ik het HELLP syndroom gehad. Dit is gelukkig goed afgelopen, maar het zit bij een volgende zwangerschap wel steeds in je achterhoofd. Ik ben wel eens tussen de contrôles door bij de gynaecoloog geweest om even mijn bloeddruk op te meten. Dit was gelukkig geen enkel probleem en alles zag er goed uit.

Na 10 weken was het vanwege extreme moeheid, die ook na 12 weken niet overging, noodzakelijk om minder te gaan werken en het heel rustig aan te gaan doen. Nu had ik dat bij de zwangerschap van Nienke ook gehad, dus dat hoort er (helaas) nou eenmaal bij.

Toen ik 21 weken zwanger was had ik cursus in Roermond. Dit is een uur rijden van mijn woonplaats. Daar kreeg ik ernstig bloedverlies en ben ik met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd... in Roermond. Op dat moment dacht ik dat het was afgelopen met Sietze.

Het bloedverlies was aanzienlijk en bleef aanhouden. In het ziekenhuis is een echo gemaakt en daar bleek dat alles goed was met Sietze. Ook bij inwendig onderzoek was er geen oorzaak te vinden. Ik moest plat blijven liggen en proberen in ieder geval de 26 weken te halen. Na een week (ik had nog steeds bloedverlies) ben ik naar mijn eigen ziekenhuis vervoerd (met de eigen auto...). Dit ging goed.

Na enkele dagen begon het te rommelen in mijn buik. In eerste instantie denk je dat het je darmen zijn, je ligt tenslotte de hele dag, dus dat wordt er niet beter op. Uiteindelijk, op zaterdagavond, vertrouwde ik het niet meer en is de gynaecoloog erbij gehaald. Hij heeft direct een echo gemaak. Daarop bleek dat er een hematoom (bloeduitstorting) zichtbaar was tussen de baarmoederwand en de vliezen. Hier kwam ook het bloedverlies vandaan. Inmiddels was ook de baarmoedermond iets open gaan staan. Het zag er dus niet goed uit. De gynaecoloog gaf aan dat de kans klein was dat het goed zou gaan, maar we gingen het toch proberen. Ik kreeg een infuus met weeënremmers. In het begin sloeg het redelijk aan.

Op maandag kreeg ik een echo. Daar had ik het hele weekend al tegenop gezien. Je weet dat het mis kan gaan, dan heb je geen zin om leuk naar de baby in je buik te gaan kijken... Hoe goed hij het doet... Op dinsdag kwam de uitslag van het bloed, dit was routinematig gecheckt op de streptokokken-bacterie. De uitslag was positief, ik ben drager, dus geen goed nieuws. Deze bacterie kan, op het moment dat het al rommelt, net het zetje geven om de bevalling door te zetten. Die avond bleek dat de weeënremmers het niet meer tegen konden houden, ik had inmiddels al 4 cm ontsluiting.

Toen is het infuus eraf gehaald en gaf de gynaecoloog aan dat het afgelopen was. Sietze leefde nog steeds, maar bij een zwangerschap van 24 weken heb je geen kans. Nu was het wachten op de bevalling. Die nacht kwamen de weeën goed opzetten. Op een gegeven moment zei de verpleegkundige dat het wel niet meer lang zou duren, enkele minuten later waren de weeën verdwenen... Dit tot 3 x toe. Uiteindelijk heeft dit 30 uur geduurd. Tussendoor is er nog een echo gemaakt om te kijken of Sietze nog leefde, was dit niet het geval, dan zou een infuus een handje kunnen helpen. Hij leefde nog.

Na 30 uur had ik volledige ontsluiting, maar de weeën waren weer verdwenen. Toen heb ik het op eigen kracht gedaan. Dit was geen pretje. Het deed ontzettend pijn, lichamelijk, maar ook mentaal. Hij heeft nog ongeveer een kwartier geleefd. Hij gaf geen teken van leven, maar hij was mooi van kleur en helemaal af, alleen nog veel te klein. Hij woog 645 gram.

Berry heeft hem nog gewassen met een gaasje en aangekleed.

Met ons viertjes                  Sietze

Hij is in stilte gecremeerd en is op 20 augustus uitgestrooid in het kabouterbos bij het crematorium Berkendonk in Helmond.

Sietze heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes