Zoë & Max

* 17 december 1999 †

Frank Bartels en Monique Kox

Boven aan de hemel stralen twee sterretjes,

twee sterretjes met een naam...

Op 17 december 1999 ben ik bevallen van een prachtige tweeling. 16 Weken te vroeg... Ze waren zo mooi, onze Zoë en Max. Op maandagavond had ik een soort raar gevoel onder in mijn buik, zo licht dat het eigenlijk niet eens buikpijn te noemen was. Het voelde een beetje alsof mijn huid te strak zat. Ik dacht er eigenlijk niet eens over na. 's Nachts werd het een heel klein beetje erger. 's Morgens zei ik het tegen Frank, maar we vonden het allebei niet verontrustend. Ik heb hem zelfs nog naar zijn werk gebracht. Daarna weer terug naar bed gegaan. Toen ik om een uur of 9 uit bed kwam, heb ik me nog gewoon aangekleed en opgemaakt, maar toen ik rond kwart over 9 beneden was, kon ik ineens niet meer van de bank naar de keuken lopen, zo'n pijn als het ineens deed. Ik heb toen het ziekenhuis gebeld om te vragen wat dit kon zijn. Ik was zelfs nog bang dat ik me aanstelde. De assistente die ik aan de telefoon had zei, dat als ik niet meer rechtop kon staan, dat ik dan maar even moest komen. Daar schrok ik wel even van. Toen meteen Frank gebeld, die schrok ook wel een beetje. Ik wilde eigenlijk dat hij met me mee ging, maar hij zat een uur van huis, en dat duurde te lang. Ik heb mijn zus gebeld, en die stond in 5 minuten voor de deur. Bij het ziekenhuis aangekomen besloot ze om via de EHBO te gaan, omdat ik niet meer kon lopen van de pijn.

Op de verloskamer aangekomen, kreeg ik een band om mijn buik, en werd ik onderzocht. Ik had weeën...met amper 24 weken. Dat geloof je niet, dat kan gewoon niet. Er werd een infuus met weeënremmers aangelegd. Dat werkte vrij goed, de buikpijn werd minder. Toen werd er inwendig gekeken of alles goed was. Niet dus, ik had ontsluiting. Er kon niet precies gezegd worden hoeveel, omdat de gynaecoloog dan te hard zou moeten voelen, maar hij schatte tussen de 5 en 7 centimeter. Ik wist niet wat ik hoorde, wat er dan allemaal door je heen gaat, dat is onbeschrijflijk. Frank werd gebeld dat hij gelijk moest komen. Toen drong eigenlijk pas echt tot me door dat het nu echt ernst was. Ik was naar het ziekenhuis gegaan met het idee dat ik een pilletje zou krijgen en het advies rustig aan te doen, en dat ik dan weer lekker naar huis zou mogen. Rond kwart voor 1 was Frank in het ziekenhuis. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij nu ook pas besefte dat het serieus mis aan het gaan was. Voordat hij er was, is er nog een echo gemaakt, en met de kindjes was alles goed, dus dat stelde me weer heel erg gerust, zolang het met hun goed ging, was er nog hoop voor me. Er werd ons verteld dat de kindjes niet tot de 37 weken zouden blijven zitten, en dat ik de rest van de zwangerschap in het ziekenhuis zou moeten blijven. Dat had ik er graag voor over dus ik had me daar gewoon op ingesteld, dan maar niet meer trots met mijn dikke buik rond kunnen lopen, als het met mijn kindjes maar goed gaat. Ik had er op dat moment weer heel goede hoop op dat het toch uiteindelijk wel goed zou komen. Toen de mededeling dat als ze nu geboren zouden worden, dat het dan echt niet goed zou gaan, dat ze het dan echt niet zouden redden... Maar op dat moment besefte ik dat niet, ik wist zeker dat als ik gewoon netjes daar in dat ziekenhuis zou blijven liggen, dan zou het zeker goed komen. Na een paar uur werden we naar een andere kamer verhuisd. Frank mocht 's nachts ook blijven, of beter gezegd, hij moest. De weeën waren ondertussen bijna weg. De babies trappelden gewoon nog vrolijk rond in mijn buik, dus dat was een goed teken. Rond 4 uur 's middags heeft Frank wat mensen gebeld om te vertellen wat er aan de hand was. 's Avonds zijn mijn ouders gekomen, maar daar weet ik eigenlijk niet zoveel meer van, ging totaal langs me heen wat er om me heen gebeurde, ik was alleen maar bezig mijn kindjes bij me te houden...

De tweede dag, ik had 's nachts bijna niet geslapen, ik was doodsbang, de weeën werden weer erger, om de 15 minuten ongeveer. De dosis weeënremmers werd opgeschroefd tot maximaal. Die dag veranderde er verder weinig. 's Nachts begon ik te vloeien. Ik merkte daar eigenlijk niets van, totdat ik moest plassen. De zuster kwam met de po, en toen zag ik het zelf. Dat was weer een teleurstelling, weer een stap dichter bij de bevalling. De weeën werden ook weer erger, dus kreeg ik zetpillen om dat tegen te gaan, dat infuus was niet meer voldoende. De weeën kwamen om de 4 à 5 minuten. De derde dag, de weeën bleven nu om de 5 minuten komen, en ze werden ook steeds pijnlijker, Frank moest ze nu echt weg masseren. Er zijn die dag een paar mensen op bezoek geweest, maar ik wilde dat helemaal niet, want als ik moest praten werden de weeën nog erger. Het vloeien werd ook steeds erger, het bloed liep er echt in stralen uit, maar de vliezen waren nog niet gebroken, en ik voelde de kindjes nog steeds constant bewegen. Rond een uur of 6 's avonds kwamen er tussen de gewone weeën door zo'n heftige persweeën, dat rond een uur of 7 de vliezen braken. En met zoveel kracht dat het vruchtwater echt tot aan het voeteneind van mijn bed zat. Zoë is toch nog tot de volgende ochtend blijven zitten. Ik lag nog steeds aan de remmers, met de hoop dat Max dan toch nog zou blijven zitten. Dat we Zoë kwijt zouden raken was nu zeker. En dan wil je alles wel bij elkaar gillen, maar niemand kan iets voor je doen... Lig je daar in dat bed, het enige wat door je kop gaat is mijn kindje gaat dood, waarom dan!!!

Op vrijdag 17 december, om kwart voor 5 's morgens, is onze Zoë geboren, huilend en wel... Lekker koppie met hele donkere haartjes, echt een verschrikkelijk mooie meid. Toen Zoë geboren was, braken de vliezen van Max ook vlug. Dat beetje hoop die we toen nog hadden werd toen ook aan diggelen geslagen... Binnen 10 minuten was hij ook geboren. Nog zo'n lief klein wurmpje, net zo knap als z'n zus. Twee mooie minimensjes, ik was op slag verliefd... En dan gaan er duizend gedachten door je hoofd, je bent moeder, en je houdt meteen zo verschrikkelijk veel van die twee kleine droppies, je bent zo trots, en je weet dat je ze maar zo kort bij je mag hebben... Onbeschrijflijk wat er dan door je heen gaat. We hebben ze allebei lekker vastgehouden, en dan zie je ze zo vechten, en het enige wat je kunt doen is machteloos toekijken. Max heeft een klein half uurtje geleefd, Zoë 2 uur. Met hun is een heel groot deel van mij doodgegaan... lege buik, lege handen, leeg huis, leeg hart...

Een reden waarom de bevalling zo vroeg op gang is gekomen, is niet echt gevonden, misschien een zwakke baarmoedermond of een infectie; auto-immuun ziekte daar is ook aan gedacht, maar niets is zeker. Op de vraag waarom krijg je nooit een antwoord, maar nu, bijna een jaar later, zit die vraag nog in mijn hoofd.

Max ligt links, Zoë rechts

...voor mijn engeltjes...

Het maakt niet uit waar of ik ben
Ik niemand om me heen herken
Jij bent altijd zo dichtbij
De engel van mijn hart ben jij

Zoë en Max heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes