KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Robert Cornelis Gerardus

* 30 maart 2001 - 28 maart 2001 †

Silvana & Michel

Voor altijd in ons hart!

Dinsdagavond 27 maart 2001, ik was toen 35 weken + 5 dagen zwanger van ons eerste kindje, een zoon!! Deze avond waren wij bij mijn schoonfamilie en begon als een avond zoals we die elke week beleven. Gezellig kletsen, even wat tv kijken en natuurlijk de nodige grapjes. Toch zat mij iets niet lekker; de baby had vanaf maandag al niet meer bewogen. Zou het komen omdat hij misschien aan het indalen was? Dat zou in ieder geval ook de harde buiken verklaren, die ik steeds vaker en heftiger kreeg. Ik begon mij zorgen te maken en belde vervolgens om 23.30 uur de verloskundige. Zij adviseerde mij haar morgen nogmaals te bellen als de baby nog niet bewogen had. We gingen terug in bed om wat te slapen. Slapen daar kwam het niet van want zelfs na het telefoontje bleven mijn man en ik er nog uren over praten. Wat nou als......?

Uiteindelijk ben ik in slaap gedommeld en werd ik op woensdagochtend om 07.00 uur wakker. Ik slikte even diep en kwam mijn bed uit. De baby had nog niet bewogen. Om 08.30 haalde ik even diep adem en belde nogmaals de verloskundige met de mededeling dat de baby nog steeds niet had bewogen. De verloskundige zou diezelfde ochtend even langskomen voor controle. Om ca. 09.45 uur ging de deurbel en de verloskundige stapte binnen. Ze pakte de doptone uit haar tas en begon naar het hartje te zoeken. Een stroming van gerustheid gierde er vervolgens door mijn lichaam, het hartje was te horen en klonk goed. Een hartslag van 110 slagen per minuut (welke geleidelijk aan omhoog ging). De verloskundige deelde mee dat alles in orde was, maar dat ze me wel voor controle even naar het ziekenhuis wou sturen, zodat ze me daar een half uur aan de CTG leggen en ze de activiteiten van de baby in de gaten kunnen houden. In dit half uur ben ik alleen wijzer geworden dat de baby niet optimaal reageerde/bewoog. Ik werd naar de verlosafdeling verwezen voor een uitgebreide CTG. Hier werd besloten die dag een keizersnee te verrichten omdat de baby zich niet lekker voelde. Mijn man arriveerde snel, evenals mijn schoonfamilie. Mijn moeder hadden we gebeld en was onderweg. Het was 13.00 toen ik werd gereed gemaakt voor de O.K. Hierna werd ik nog even aan de CTG gelegd ter controle. Terwijl ze bezig was de hartslag te zoeken, voelde en zag ik de baby plots zo'n 4/5 keer trappen. Maar ze kon de hartslag niet vinden. Er kwamen nog 2 verpleegkundigen bij, en ook hun poging mislukte. De gynaecoloog werd met spoed opgeroepen en er werd een echoapparaat de kamer ingebracht. Nog geen 5 minuten later kwam de gynaecoloog de kamer binnen en probeerde ook de hartslag te vinden. Ook hem lukte het niet en hij sloot daarom vervolgens het echoapparaat aan. Ik zag en hoorde de gynaecoloog mompelen dat het niet in orde was. De angst was van mijn man's ogen af te lezen, en ook bij mij sloeg de schrik erin. Zou het...? Nee dat kan niet, ik voelde de baby net nog bewegen. Vele vragen raasden er door mijn hoofd. De gynaecoloog maakte zijn excuus en zei dat de baby was overleden, de tranen biggelden over mijn wangen. We werden heel goed opgevangen en ook alleen gelaten om even die klap (deels) te verwerken. De dokter stelde voor dat ik hem de volgende ochtend zou bellen om te zeggen wat onze wensen waren voor wat betreft de bevalling. Met de afspraak hem te bellen om 08.00 uur kleedde ik me aan en liep bedroefd de kamer uit. Ik kreeg een briefje in mijn handen, met daarop het telefoonnummer en de naam van de verpleegkundige die ik de volgende ochtend moest bellen en we gingen naar huis.

Donderdag werd ik om 12.00 uur aangesloten aan het infuus. Om 23.00 uur ging het laatste bezoek naar huis en ik vroeg aan de verpleegster of ik al ontsluiting had. Er werd nog geen ontsluiting geconstateerd en ik kreeg een slaapprik om toch wat slaap te krijgen. Die nacht ging alles ontzettend snel, de vliezen braken rond 05.00 uur en om 7.30 had ik volledige ontsluiting. Ik werd naar een verloskamer gereden en om 08.00 mocht ik beginnen met persen. Na 25 minuten was onze zoon geboren. Een prachtkerel met blond krullend haar, rode lipjes en een mooi gaaf babyroze huidje. Er was maar 1 ding mis, hij huilde niet na de geboorte. Hij heeft de hele dag bij ons op de kamer gelegen. Rond 18.00 uur zijn wij naar huis gegaan en hebben we afscheid van hem genomen.

De dagen erna zijn heel moeilijk geweest. Gelukkig hadden we veel vrienden en familie die bijna elke dag bij ons waren. Die steun is heel belangrijk voor mij en mijn man geweest. Wij hebben Robbie op 3 april '01 gecremeerd in besloten kring. Die dag was het definitieve afscheid van onze zoon, maar we zullen hem nooit vergeten. Hij is de reden waarom wij ons nu mama en papa mogen noemen. Ik had zo graag voor dit mannetje willen zorgen, maar hij was zo mooi dat de engelen niet zonder hem konden en hem terug namen. De pijn is niet te omschrijven en we denken nog elke dag aan hem. We mochten hem niet voor altijd in onze armen houden, maar een plaats in ons hart zal hij voor altijd hebben. Ooit komen we elkaar weer tegen.

Robbie, jij zal altijd onze nummer 1 zijn.
Wij houden van je, voor altijd in ons hart.

Helemaal alleen!