Robin Beekhuijzen
* 10 december 2002 - 14 december 2002 †
Theo Beekhuijzen en Natascha Klij
Ons kleine mannetje
Wij zijn Theo Beekhuijzen en Natascha Klij en wij zijn de trotse ouders van Robin* en Michelle (10-12-2002) en Marlon (12-05-2005).
De zwangerschap
In maart 2002 kregen we te horen dat ik zwanger was en we waren echt dolgelukkig. Eindelijk zouden we een kindje krijgen. Met 9 weken had ik mijn eerste echo en kregen we te horen dat we een tweeling zouden krijgen. Nou zeg, twee kindjes in één keer, echt geweldig vonden we dat. De zwangerschap verliep vervolgens naar behoren dus niks om ons zorgen over te maken.
Toen ik 23 weken zwanger was, hebben we een pretecho laten maken op video en er werd ons gevraagd of we wilden weten wat het zou worden. Nou dat wilden we wel weten ja. We zouden een jongen en een meisje krijgen. Mooier kan toch niet, van allebei eentje zei ik nog. Ik was echt dolgelukkig met dit nieuws.
Al snel begon ik allerlei kwaaltjes te krijgen, ik begon vocht vast te houden en kreeg last van mijn rug. Ook had ik een veel te hoge bloeddruk en teveel eiwitten in mijn urine zitten. Dus dat was allemaal weer wat minder maar ach, dacht ik, het zal er wel bij horen.
In september moest ik voor halve dagen gaan werken in verband met mijn zwangerschapsvergiftiging en het vocht dat ik vasthield. Maar het werd er niet beter op en in oktober moest ik helemaal stoppen met werken. In november werd ik opgenomen in het ziekenhuis omdat het te riskant was gewoon thuis te blijven met mijn zwangerschapsvergiftiging. Ik zou daar blijven tot na de bevalling. Pff, dat was nog wel even, ik was pas 33 weken en zag er dus erg tegenop om niet thuis te kunnen zijn.
Even later kwam de gyn ons vertellen dat ik met 36 weken moest bevallen. Het was echt te riskant voor mij en de tweeling om nog langer te wachten. Aan de ene kant wel een opluchting, hoefde ik tenminste niet tot de 40 weken in het ziekenhuis te liggen, maar aan de andere kant ook wel angst voor wat er zou komen. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis kreeg ik iedere dag een CTG en werd mijn bloeddruk gemeten om alles zo goed mogelijk te laten verlopen.
De bevalling
Het was maandag 9 december en ik werd om 7.30 uur opgehaald voor de inleiding met gel. Maar eerst nog even een uurtje CTG en bloeddruk meten. Na dat uurtje wilden ze gel aan gaan brengen maar dat was niet nodig omdat ik al 2 centimeter ontsluiting had. Nou, mooi toch. Ik werd meteen aan een infuus gelegd om de weeën op te wekken en de vliezen werden gebroken.
Vanaf die tijd ging het, dacht ik, wel snel. De weeën waren al snel heftig maar de ontsluiting bleef verder weg en het schoot dus voor geen meter op. 's Middags kwam de gynaecoloog kijken hoe het er voor stond en ik had een krappe 5 centimeter ontsluiting. Ook werd ons verteld dat ik, als het later die dag niet gevorderd was, een keizersnede zou krijgen. Maar toen ze later weer kwamen kijken had ik ineens 7 centimeter, het vorderde en ik moest dus blijven liggen. Ik heb toen om een pijnstiller gevraagd vanwege de pijn en ze adviseerden mij de ruggeprik. Daar was ik juist erg bang voor en ik wilde dat dus niet. Iedereen bleef op mij inpraten om het wel te doen. Uiteindelijk heb ik het toch maar laten doen en ik moet zeggen dat het me is meegevallen. Ik heb door die ruggeprik even lekker kunnen slapen en ik had gelukkig geen pijn meer, dat was het voornaamste.
Om 23.00 uur had ik dan eindelijk volledige ontsluiting en kon het gelukkig beginnen. Maar ik was zo moe van de hele dag liggen dat het niet echt wilde opschieten met persen. Onze dochter Michelle werd uiteindelijk om 0.20 uur geboren met het gewicht van 2100 gram en 44 centimeter lang. Verder was het gelukkig goed met haar. Ik heb haar eventjes vast mogen houden maar ze werd al snel weer bij me weggehaald.
Toen moest ik nog een keer bevallen en ik was helemaal op. Het ging ook niet zoals het moest gaan. De kleine wilde niet indalen en eerst dachten ze dat hij de navelstreng om zijn nekje had zitten. Dit bleek later niet het geval te zijn. Ze hebben nog met twee man sterk op mijn buik gedrukt om te proberen hem te laten indalen maar het mocht niet baten. Toen werd er besloten om een keizersnede te doen.
Iedereen was in rep en roer om alles klaar te zetten voor de keizersnede. Opeens merkte Theo dat er paniek was en we wisten niet waarom . Er werd ons niks verteld. Het bleek dus dat de anesthesist van buitenaf moest komen en het kon wel even duren eer die er was. Het heeft dus al met al een goed uur geduurd. In dat uur ging er bij mij een alarm af waar ik van schrok maar ik wist niet waar het voor was. Later bleek dat Robin zuurstofgebrek had gehad en dus mogelijk een hersenbeschadiging zou hebben. Dat was wel even schrikken, voor Theo dan, want ik kreeg het niet allemaal meer mee. Ik was echt helemaal op, op dat moment.
Ik lag maar te wachten op dat bed tot ik naar de OK kon. Ik bleek ook veel bloed te hebben verloren omdat ik was ingeknipt met de geboorte van Michelle. Ik zou een keizersnede krijgen onder algehele narcose en Theo mocht er niet bij zijn omdat de mogelijkheid bestond dat Robin* dood geboren zou worden. Robin* is uiteindelijk pas om 1.40 uur geboren met het gewicht van 2700 gram.
Robin samen met zijn zusje Michelle
Toen ik bijkwam uit de narcose was alles heel wazig en op dat moment kon ik me eigenlijk niks herinneren. Na een tijdje mocht Theo bij mij komen en werd alles weer heel helder. Ik vroeg hoe het met Robin* en Michelle ging. Er werd gezegd dat het wel goed ging en dat ze nog met de kinderen bezig waren. Ik werd teruggebracht naar mijn kamer en heb even kunnen slapen.
De keiharde waarheid
Het was 10 december 's morgens en het eerste wat ik wilde, was mijn kinderen zien. Ik mocht gelukkig mijn kinderen zien en werd met bed en al naar de mediumcare gebracht waar Michelle in een couveuse lag omdat ze iets te klein was. Maar verder was alles prima met haar gelukkig. Ook wilde ik naar Robin* toe, die op de intensivecare lag. Toen ik daar was, schrok ik wel even hoor. Hij lag aan heel veel apparaten en slangetjes en met al die piepende geluiden werd ik toch wel bang. Ik vroeg hoe het met hem ging. Ze zeiden dat hij dus wel een hersenbeschadiging had maar ze konden me niet zeggen hoe erg het was. Maar we moesten ons niet te veel zorgen maken want het zou wel goedkomen, werd er gezegd. Jaja...
Robin, 1 dag oud, in het ziekenhuis van Venlo
Diezelfde middag zijn mijn ouders en schoonouders nog langs geweest en ook mijn oma is nog geweest. Die dag verliep verder eigelijk wel rustig moet ik zeggen. Wel hadden Theo en ik al besproken wat te doen in het ergste geval (klinkt cru maar dan zou het alleen maar meevallen)
Het was woensdag 11 december en ik ben 's morgens weer bij de kinderen gaan kijken en heb Michelle voor het eerst gevoed. Theo heeft haar in het badje mogen doen omdat ze uit de couveuse was. Het was niet nodig om haar er langer in te laten liggen.
In een oogwenk zag ik dat het veel te druk was op de IC waar Robin* lag. Ik keek om en zag allemaal witte jassen om Robin* heen staan en ik raakte in paniek. Ik werd snel, met bed, naar de IC gebracht en daar kregen we te horen dat Robin* naar het AZM moest in Maastricht, voor een EEG die ze hier niet konden maken. Ik vroeg meteen of Michelle en ik ook mee mochten en dat mocht gelukkig. Ik moest snel alles pakken op mijn kamer dat mee moest en de rest heeft de vriend van mijn zusje samen met mijn vader naar huis gebracht.
Er moesten 2 ambulances komen vanuit Maastricht voor Robin* en Michelle en ik kreeg er één van het ziekenhuis hier. Mijn moeder is met mij meegegaan in de ambulance en Theo is met zijn moeder in onze auto naar Maastricht gereden. Toen wij daar aankwamen vroeg ik meteen hoe het met Robin* was. Ze zeiden dat hij nog aan de EEG lag maar dat het er niet goed uitzag.
Toen kreeg ik een klap in mijn gezicht. Ik werd naar een kamer gebracht waar nog een vrouw lag maar die sprak geen woord Nederlands dus veel had ik er niet aan. Later die dag kregen we de uitslag van de EEG en het bleek de keiharde waarheid te zijn. De hersenfunctie van Robin* was nog maar 2 tot 3 procent, helemaal niks dus. Wat er toen door me heen ging, is niet te beschrijven. Nu zou het moment er zijn waar we het over hadden gehad, "in het ergste geval". Robin* lag aan zoveel apparaten en slangetjes dat je er gewoon akelig van werd.
De donderdag en vrijdag zijn verder rustig verlopen. We zijn op en neer gegaan van Michelle naar Robin* en weer terug. Ook hebben we best wel veel bezoek gehad die 2 dagen moet ik zeggen. Wat ik het mooiste vond was dat mijn zusje er was die net zelf was bevallen van een zoon en dus nog in haar kraamtijd zat. Ze mocht van de kraamhulp even komen omdat de kans groot was dat ze Robin anders nooit meer levend zou zien.
Het was zaterdag 14 ldecember en er werd een second opinion gedaan maar ook daar kwam hetzelfde uit. Nu was het zeker. We zouden onze kleine kerel verliezen. De arts die Robin* behandelde heeft ons erg goed geholpen die dagen. Hij vroeg ons of we al wisten wat we wilden. Ja, dat wisten we en dat hebben we ook met hem besproken en alles zou dus worden stopgezet. Hij vroeg wanneer we dat wilden. Nou vandaag dan maar, zeiden we allebei (hier hadden wij het al uitgebreid samen over gehad). Nou dat kon, zei hij. Hij vroeg of we Robin nog wilden laten dopen want dat kon ook nog. Dat was iets wat ik heel graag wilde.
Robin* is die middag gedoopt in het bijzijn van Theo, ikzelf en Michelle. Na het dopen, hebben ze Michelle nog een aantal uurtjes bij Robin* in de couveuse gelegd (Robin* lag in een open couveuse). Ik moet zeggen dat het een heel fijn gevoel gaf om die twee samen te zien liggen.
's Avonds rond 20.00 uur zou het zover zijn maar door een spoedgeval is het een uurtje later geworden. Het was 21.00 uur en we waren op de IC bij Robin*. Er werd een groot scherm geplaatst, zodat andere ouders niets konden zien, al zullen ze best geweten hebben, wat er ging gebeuren. Alles werd langzaam afgekoppeld en al snel was Robin* bevrijd van al die nare slangetjes en werd hij in mijn armen gelegd. Dit was dan het moment waar ik zo tegenop zag. Dat wij dit mee moesten maken dacht ik nog. Waarom wij, waarom hij.
Al snel zag ik de kleur in zijn gezichtje wegtrekken en liep hij blauw aan. Zo, zei de arts, het is gebeurd jullie kleine man is er niet meer. Theo's ouders en mijn ouders waren op mijn kamer aan het wachten. Wij wilden dit alleen doen. Na het overlijden van Robin* wilden we de oma's en opa's erbij hebben maar mijn ouders wilden hem niet zien zo. Theo's ouders zijn wel wezen kijken en zijn er bij geweest toen ze hand- en voetafdrukjes maakten van hem. Eenmaal gewassen en aangekleed werd hij in een bedje gelegd en hij lag er echt heel mooi bij.
Robin, inmiddels gestorven, in mama's armen
Nou, dat was het dan, zei ik tegen Theo. En nu, wat moet ik nu, vroeg ik toen, mag ik nog hier blijven of moet ik naar huis? Ik wist het niet. Ik mocht naar huis, werd me verteld, maar ik wilde alleen naar huis als Michelle de dag erna terug naar Venlo zou komen. Dat kon gelukkig en ik heb toen besloten om diezelfde avond nog met Theo mee naar huis te gaan. Er werd ons nog gevraagd of we Robin* mee naar huis wilden nemen maar dat kon ik niet.
Weer thuis
Wij zijn toen helemaal alleen terug naar huis gereden en kwamen thuis aan rond twaalf uur 's avonds. Het was wel vreemd om in je eigen huis terug te komen na bijna 4 weken. De dagen erna waren best wel zwaar. We moesten nu alles gaan regelen voor de crematie. Dat was iets waar ik heel erg tegenop zag. De eerste dag thuis werd het druk bij ons. De huisarts is langsgeweest en ook de verloskundige is even langsgeweest.
Even later kwam ook de pastoor van de kerk hier op de hoek langs om alles door te nemen voor de crematie. Dat viel me erg zwaar. We moesten een tekst hebben voor de rouwbrief. Dat was al niet makkelijk maar de pastoor heeft gelukkig een mooie brief op kunnen stellen, die werd gedrukt in een kinderlijk handschrift. Ook moesten wij muziek uitzoeken voor Robin* en dat was iets wat ik zelf het moeilijkst vond, want wat draai je bij een kindje van 4 dagen? Wij hebben toen gekozen voor "Thank you for loving me" van Bon Jovi omdat ik dit geweldige muziek vind en het tweede nummer was "Ik kan je niet laten gaan" van Marco Borsato en Trijntje Oosterhuis. Het laatste nummer was "Children of the sun" van Twarres. Ik weet niet of dit gepaste muziek was voor een kind maar wat moet je anders. Een vrolijk kinderliedje paste ook niet, vond ik.
Ook moest nog een kistje uitgezocht worden en al die dingen die erbij komen zoals koffietafel e.d. Wij hebben een mooi wit kistje uitgezocht. Er werd geen koffietafel gehouden maar gewoon in het crematorium een bakje koffie met beschuit met muisjes omdat we dat in die tijd nog niet hadden gehad. Wel hebben we de blauwe en rose muisjes laten mengen, dat gaf mij weer een gevoel dat ze toch bij elkaar hoorden.
Alles was geregeld en de dagen tot de opbaring en crematie bleven rustig thuis. Het leek wel of niemand durfde te komen buiten de ouders. Maar iedereen liet ons even alleen en de stormloop begon eigenlijk pas in januari.
De crematie
Het was 18 december, de dag voor de crematie, en Robin* werd opgebaard voor diegenen die Robin* nog even wilden zien. Tot onze verbazing lag Robin* in een rieten mandje opgebaard terwijl ik dacht dat hij in zijn kistje zou liggen. Ik vond het wel heel erg mooi moet ik zeggen.
Robin opgebaard, de dag voor de crematie
Het was 19 december en de dag was aangebroken om definitief afscheid te nemen van Robin*. wij zijn vanaf het rouwcentrum in een taxi met het kistje op schoot naar het crematorium gereden. Toen het kistje in het crematorium stond, begon het allemaal tot mij door te dringen dat dit echt het einde was. Het is een hele mooie dienst geworden. Wel vond ik het jammer dat Michelle nog in het ziekenhuis lag en er dus niet bij was.
Robin, de dag van de crematie
Toen de dienst was afgelopen, zag ik eigenlijk pas hoeveel mensen er waren die allemaal, één voor één, afscheid kwamen nemen van onze lieve kleine kerel. Wij zijn samen nog even bij hem gebleven om alleen afscheid te kunnen nemen. Nou, dat was me echt een hele zware dag zeg, maar wel fijn dat er zoveel mensen met ons meeleefden. Wij zijn meteen erna naar het ziekenhuis gegaan, naar Michelle, en daarna gewoon naar huis om het allemaal tot ons door te laten dringen.
2 dagen later mocht Michelle gelukkig naar huis en kon ik van haar gaan genieten. Al was dat wel erg moeilijk, zonder Robin* erbij. De urn van Robin* staat nu thuis en Robin* heeft zijn eigen plekje in huis.
Gedicht voor ons klein mannetje
Lieve Robin,
Weet je wel, kleine kerel,
wat je met me hebt gedaan
In die veel te korte tijd
van jouw aardse bestaan
Jij hebt mij meer mens gemaakt,
ik sta nu dieper in het leven
Je hebt me in mijn hart geraakt,
je hebt me zoveel moois gegeven
Sinds het afscheid besef ik pas
dat ondanks de grote pijn
Ik dankbaar ben dat jij er was
en dat ik even jouw mama mocht zijn
Vergeten doen we je nooit
Je zult altijd bij ons zijn
Dag lieve Robin
Kusjes van mama en papa,
Michelle en Marlon
Robin heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
