Pascal Gieljan Marchel Kruijer
* 13 januari 2006 - 11 februari 2006 †
Richard en Tally Kruijer
Het leventje van Pascal
Pascal
In juni 2005 bleek ik weer zwanger te zijn. Wel met wat haken en ogen want de groei liep achter bij de uitgerekende datum en aangezien ik via IUI ben zwanger geraakt, kon de uitgerekende datum goed berekend worden. Maar wij waren al lang blij dat er na bijna 4 jaar weer gezinsuitbreiding bij kwam.
Rond 17 weken zwangerschap kreeg ik voor de zekerheid een uitgebreide echo. De echoscopiste bleef maar hard duwen op m'n buik en ging zorgelijk kijken. Daarna werd het een nachtmerrie want er bleek van alles aan de hand te zijn. Vanuit het streekziekenhuis ben ik gelijk voor de volgende dag doorgestuurd naar het VU. Daar moest ik o.a. bij een geneticus komen en vervolgens tig keer terug voor echo's. Een alles behalve onbezorgde zwangerschap werd het vanaf toen. We hebben zelfs moeten nadenken of we de zwangerschap voor 24 weken wilden afbreken... Zo'n keus is niet te maken want het gaat hoe dan ook toch om het leven van je kind wat je inmiddels al in je voelt leven en groeien.
Door alle echo's en noodzakelijk kwaad waren we er inmiddels achter dat we weer een zoon verwachtten. Wat was ik hier blij mee; ongeveer het enige lichtpuntje toentertijd in de zwangerschap. We hebben besloten om de zwangerschap uit te dragen want met wat voor aandoening ook, deze zoon was welkom bij ons en zou een goed leven tegemoet gaan met alle liefde die we voor hem hadden.
Met een 34 weken controle voelde ik niet meer zoveel leven en ik had enorm veel vruchtwater aangemaakt (dat kwam ook wel overeen met het syndroom waar hij van verdacht werd). De gynaecoloog vond het verstandiger dat de baby ter wereld zou komen. Het was vrijdag de 13e (13 januari 2006); ik vergeet het nooit meer. Het VU lag overvol dus ik moest overgebracht worden naar het AMC. Daar kreeg ik een spoedkeizersnede en om 20.20 uur waren wij de trotse ouders van onze 2e zoon Pascal Gieljan Marchel. Hij woog 1740 gram en was 42 cm lang.
Pascal pasgeboren
Vol bewondering bekijk ik onze 2e prachtzoon Pascal. De verdenking was dat hij VACTERL had en hij lag op de intensive care; neonatologie in een open couveuse. Het was een prachtjongen en hij leek enorm op z'n grote broer Dylan. Tijdens z'n 1e dagen heeft Pascal al diverse onderzoeken en operaties moeten ondergaan. Op de neo waren ze erg tevreden over Pascal; vanwege een defect aan z'n slokdarm moest hij constant uitgezogen worden en zat de kans op mee naar huis er niet in tot hij aan z'n slokdarm was geopereerd. Daarvoor moest hij eerst meer aansterken.
Pascal
Op 30 januari mocht Pascal verhuizen naar de kinderafdeling waar hij zou blijven tot aan de slokdarmoperatie.
Op de kinderafdeling.
Dinsdags 31 januari zat Pascal niet zo lekker in z'n velletje maar niemand kon er echt een vinger op leggen wat er nou aan de hand was. Uit bloedonderzoek bleek dat er ergens een ontsteking zat maar waar was nog onduidelijk. Het kon een longontsteking zijn, toch veroorzaakt door de verhuizing, of door iets anders. Midden in de nacht werden we gebeld dat Pascal terug was naar de neonatologie en daar wachtte op een operatie van z'n darmen. Ik ben gelijk naar het AMC vertrokken; Richard en Dylan slapend achter laten.
Eenmaal in het AMC waren ze verbaasd dat ik alleen was gekomen; wist ik wel wat er aan de hand was? Nou nee, mijn moedergevoel had alleen gezegd dat ik naar het AMC wilde om bij Pascal te zijn. Bleek dat de operatie die Pascal nu moest ondergaan toch aardig kritiek was dus ik heb snel een taxi voor Richard en oppas voor Dylan geregeld. Na de operatie die Pascal goddank heeft overleefd, konden de artsen ons zeggen dat Pascal aan NEC leed... Er zat een ontsteking in zijn darmen die ze nu aan het bestrijden waren met alle mogelijke antibiotica. Pascal had alle infusen van de afdeling in gebruik.
Al die infusen en allemaal een andere functie.
Richard en ik zijn gelijk een aantal nachten in het ziekenhuis blijven 'waken'. Onze kleine dappere man was enorm aan het vechten. Hij was enorm opgezwollen door veel vocht; leek bijna in niets meer op ons fijne kleine mannetje.
Zo ziek en zo anders
Gelukkig leek de medicatie aan te slaan en Pascal werd weer Pascal. De reacties op de neo waren ook hartverwarmend; velen reageerden toen ze hoorden dat Pascal er weer was "oh wat toevallig, alweer een Pascal". Toen ze er achter kwamen dat het Páscal was die terug was gekomen, schrokken ze enorm van hoe hij er uit zag... Ons dappere mannetje leek er weer bovenop te komen. Hij had alleen een nare buikwond die maar niet dicht wilde en die enorm lekte.
10 februari Tijdens een ronde vond een arts het toch verstandiger om Pascal weer te opereren. Wij bleven. Gelukkig was oma in huis om op Dylan te passen. Om 18.30 uur ging Pascal onder het mes. 21.00 uur; we kregen een signaal dat Pascal weer onderweg naar boven was en dat de artsen ons gingen vertellen hoe en wat. De arts had helaas geen goed nieuws om ons te melden... de darmen van Pascal waren dusdanig afgestorven dat er nog maar een paar millimeter van over was en z'n maagwand was helemaal geperforeerd.
Er was geen leven meer mogelijk voor Pascal... Aan ons de harde taak om een einde te maken aan dit o zo gewenste en dappere leventje. 12 februari is de verjaardag van Richard en dus we besloten om op 11 februari de familie de kans te geven afscheid te nemen van Pascal. Het was een enorm emotionele ochtend.
Met de medaille van broer Dylan:nummer 1.
Na 12.00 uur was Pascal voor ons. We hadden een familiekamer tot onze beschikking en Richard nam Pascal in z'n armen. Een verpleegkundige bleef er bij want het leek hard te gaan met Pascal. Ze heeft hem nog een keer uitgezogen en daarna viel Pascal in slaap... Hij werd weer wakker en heeft zowel pappa als mamma nog een keer doordringend aangekeken. Het werd wisseling van diensten, de dagdienst nam afscheid van ons en de avonddienst nam het over. Pascal was nog steeds in ons midden en ondertussen had ik hem overgenomen van Richard.
Tegen 18.00 uur moesten we toch even wat gaan eten van de verpleegkundige. Rond 19.30 uur kwam de arts weer kijken hoe het er voor stond met Pascal. Kort na haar vertrek is Pascal uiteindelijk overleden om 19.57 uur. Hij heeft maar 29 dagen oud mogen worden. Ik heb Pascal zelf gebadderd en aangekleed na z'n overlijden. Het moment daarna was heel mooi want eindelijk konden we Pascal in onze armen nemen en met hem lopen en zitten waar we wilden. Tot nu toe hadden allerlei slangetjes aan z'n lijfje dit onmogelijk voor ons gemaakt.
Afscheidskus van mamma.
Pascal is mee naar huis gegaan en daar heeft hij 6 dagen opgebaard gelegen, fijn in z'n eigen kinderwagenbak.
Pas op het moment van vertrek richting crematorium op 17 februari hebben we hem in zijn kistje moeten leggen. De dienst was mooi en zeer emotioneel. Tot die dag toe waren het natte, sombere, koude dagen geweest. Op 18 februari echter scheen opeens de zon... 22 februari was overigens mijn uitgerekende datum... We hebben wat as van Pascal in sieraden laten verwerken; Richard en ik dragen beiden een ring en voor Dylan is er een medaillon in de vorm van een hartje voor later als hij groot is.
De gedenksieraden
Pascal's as is uiteindelijk begraven en we zijn erg blij met het mooie plekje dat hij heeft gekregen.
We denken nog veel aan ons dappere ventje dat zo gevochten heeft om bij ons te mogen blijven. En we hadden hem nog zo graag in ons midden gehad maar wie zegt dat niet over zijn helaas overleden kindje! Symbool voor Pascal staan sterren. Pascal is het kleinste helderste sterretje aan de sterrenhemel tussen alle andere sterrenpracht.
Tally Kruijer
Pascal heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
