KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Paulien Bongers

* 14 maart 2000 †

Antoine en Anja Bongers

Ons engeltje

Op dinsdag 14 maart 2000 gingen Anja en ik samen met ons dochtertje Nicole op controle bij de gynacoloog. De keren hiervoor was alles prima en wij waren benieuwd of ons kindje al "klaar voor de geboorte" was. Anja was al 39 weken zwanger dus lang zou het waarschijnlijk niet meer duren. Toen de gynacoloog tijdens de echo het hartje moeilijk kon vinden begon mijn hart al sneller te kloppen. Het zal toch niet mis zijn? Nee, dat kan gewoon niet. Het hartje was echter moeilijk te vinden en toen het eindelijk in beeld was, bleek dat het niet meer functioneerde. "Dit is niet goed" zei de gynacoloog. "Jullie kindje leeft niet meer". Hij haalde er een tweede gynacoloog bij. Deze moest zijn verhaal helaas bevestigen. Totaal verbijsterd keken wij elkaar aan. Hoe kan dat nu? Nog diezelfde avond kreeg Anja weeën en werd na een zware en emotionele bevalling onze tweede dochter Paulien geboren. Zo mooi en zo gaaf. Onbegrijpelijk.

In het ziekenhuis werden wij fantastisch opgevangen. Men had veel begrip voor ons verdriet en men was lief en geduldig voor ons. Onze ouders mochten 's nacht om 2.00 uur nog komen. Wij vonden het fijn en belangrijk dat Nicole haar zusje nu ook kon zien.

De dagen er na waren hectisch. Veel regelen, bezoek en veel verdriet. Onze kraamhulp en begrafenisonderneemster hebben die dagen alles fantastisch geregeld.

En dan "gaat het leven door" zoals men dat zegt. Voor ons stond het echter een hele tijd stil. Een tijd met veel vragen en twijfels. Waarom toch en hadden wij dit of dat niet moeten doen of juist moeten laten. Vragen zonder antwoorden.

Pas na een hele tijd begon het weer een beetje te gaan. Uit obductie bleek dat de lever van Paulien niet functioneerde. Zij is waarschijnlijk heel rustig en zonder pijn ingeslapen.

Het volgende gedicht heb ik voor haar gedenkkaartje geschreven:

Lieve Paulien,

Ons verlangen zo vol.
Een kindje erbij.
Een zusje voor Nicole.
Wat waren wij blij.
Wij hebben jou echter af moeten geven
met de vraag: "Waarom mocht jij niet langer leven?"
Toch zijn wij dankbaar dat je even bij ons mocht zijn
in al jouw onschuldigheid, zo teer en klein.
Rust zacht lieve Paulien.
Wij weten dat wij elkaar eens zullen zien.

Papa en Mama, Nicole

Ons engeltje Paulien

Paulien in haar wiegje