Raven
* 27 juni 2006 († 21 juni 2006)
Jacqueline
*Raven Franky de Koning
Onze Raven
Raven's kleine handje
Hoi,
Ik ben Jacqueline, 38 jaar en getrouwd met Frank. We hebben twee lieve bengeltjes, dochter Femke van bijna 7 jaar oud en zoon Loek van 4 jaar oud en een lief klein zoontje die maar 25 weken oud mocht worden, ons zoontje *Raven.
In januari bleek dat ik na een positieve zwangerschapstest, zwanger was! We waren dolblij en verrast, niet echt gepland maar wel zeer gewenst! In de eerste maanden was ik doodmoe en kreeg wat bloedingen, maar dit was mij niet vreemd omdat al mijn zwangerschappen zo verliepen. De placenta lag erg laag en dat was de oorzaak van de bloedingen maar leuk is anders, bloedingen wennen nooit. Ik had daarbij een baan en ook twee kinderen, maar het werd een fijne zwangerschap naarmate de bloedingen stopten en de vermoeidheid over was. Dit was rond de 4 maanden.
Ik werd heel energiek en voelde me gelukkig, kreeg regelmatig schopjes en stompjes. *Raven reageerde altijd op mijn handen, ik speelde spelletjes met hem, verplaatste mijn handen, hij volgde of schopte dan net iets harder. Ik was enorm dankbaar dat wij nog een zoontje kregen, een groot wonder. Ik kwam niet veel aan, had alleen trek in gezonde dingen en was veel in beweging, ik had er alles voor over hem gezond ter wereld te laten komen.
Door mijn "kleine buik" reageerden buitenstaanders vaak laat met "goh ben je zwanger". Mijn buik was "laat zichtbaar". Ik was (ben) heel trots op hem, sprak over mijn zoon en pronkte met mijn buik. (bij een 20 weken echo was het geslacht kenbaar gemaakt) Maar eigenlijk wist ik al zonder echo dat er een zoon in mijn buik groeide. Bij de verloskundige bleek dat het goed met hem ging, hij groeide goed, zat zelfs boven het gemiddelde, hij zou minimaal 7 pond gaan wegen bij de geboorte.
Toch bekroop me soms een naar voorgevoel, en had ik rond de 6 maanden ineens heel veel haast. Ik wilde dat de komende 3 maanden heel snel zouden gaan, en wenste dat hij snel geboren zou worden, een naar onbestemd voorgevoel. Vaak spraken mijn dochter en zoon over de toekomst met hun baby broertje, en broer Loek deed dan mee. Ik beaamde dit gevoel maar soms kwam het ook in mij op van"ik hoop het maar dat het goed gaat". Maar ik drukte dit gevoel weg en vond het erg naar dat deze gedachte in mij op kwam.
Op een maandag in juni ging ik naar mijn werk, ik voelde me niet zo lekker, de volgende dag werd ik wat misselijk en ging vroeg naar bed. Dinsdagnacht werd ik intens misselijk en kreeg ik buikloop. Ik bleef maar spugen, mijn lichaam werd loodzwaar, mijn armen en benen gingen tintelen. Ik lag op bed en het werd zo licht in mijn hoofd dat ik bijna flauwviel. Het was beangstigd, dit was heftig, dit kan nooit goed zijn voor de baby schoot er door mijn hoofd.
Ik bleef 2 dagen intens ziek, maar *Raven bleef vrolijk doortrappelen en reageerde goed, gelukkig de baby had er blijkbaar geen last van. Na 5 dagen was ik nog zo gammel als wat, maar de controle bij de verloskundige wees uit dat *Raven gezond was, hij groeide goed en zijn hartje klopte krachtig, hij was toen 24 weken en 1 dag oud. Ik hoefde me niet ongerust te maken want zoveel zwangeren hadden buikgriep gehad zei de verloskundige, en een griep komt altijd heftiger aan als je zwanger bent. Toch kon ik me het niet voorstellen, ik heb een hoge pijngrens en kon me niet heugen dat ik me zo beroerd had gevoeld. Maar ja, ik werd gerust gesteld en hoorde wat voor mij wenselijk was.
Op dinsdag 19 juni ging ik samen met mijn man richting Barendrecht voor een pretecho, ik had me er zo enorm op verheugd, zou hij er uitzien als ik in gedachten had? Mijn man liep nog te mopperen toen hij tegen een paaltje reed, de auto had wat schade, amper zichtbaar, ik zei "hou op man" ga nou alvast genieten van het feit dat we onze zoon gaan zien! Toen ik hem zag was ik op slag verliefd, ik zag een fijn hoofdje met mijn dopneusje, volle lippen, en heel beweeglijk volmaakte handjes en voetjes. Hij was toen 24 weken en 3 dagen oud. Heel trots nam ik de dvd en prachtige kleuren foto's mee, verliefd heb ik ze nog lang bekeken, niet beseffend dat dit het laatste moment was dat ik hem levend zou zien. Er schoot toen voor het eerst door mijn hoofd "hij is bijna te mooi om waar te zijn"
Woensdag 20 juni ging ik voor het eerst aan het werk, ik kreeg mijn eetlust weer voor het eerst terug en vertelde aan mijn collega's wat ik gisteren op de echo had gezien. In de avond at ik een een forse maaltijd, ik had wat in te halen, was twee kilo afgevallen. Rond 21.00 uur lag ik moe in bed en werd plotseling heel beroerd, ik ging intens spugen en had weer buikloop, ik dacht" verdomme nee he", gaat die ellende weer beginnen, hoe kan dit nou, wat raar is dit.
De volgende ochtend donderdag 21 juni stond ik brak op, de misselijkheid was over, maar ik voelde me niet goed in mijn vel, had een onbestemd gevoel en buikpijn. *Raven dacht ik nog wel soms te voelen, maar ik voelde dat hij veel minder bewegelijk was. 11.00 uur zat ik bij de dokter, maar die gaf aan dat het ergste voorbij was, de baby was rustig het was maar een buikgriep. Toen was hij al overleden in mijn buik, maar dat gevoel kon ik toen niet aan. In de middag was ik erg chagrijnig en probeerde wat te slapen.
*Raven reageerde niet op mijn handen, ik zei nog tegen hem, je moeder niet plagen schat, kom op nou joh, stel je moeder nou gerust. Tegen beter weten in, het is zo bizar hoe je aan het ontkennen bent dat je eigen kindje overleden is. Het bleef stil in mijn buik. Toen ik in bed lag wist ergens wel dat hij overleden was maar kon deze gedachte nog niet aan. Ik dacht het ergens verkeerd te hebben, ik hoopte het zo intens maar had de tijd nodig om van het verschrikkelijk feit doordrongen te zijn.
Vrijdag 22 juni vertelde ik nog niets aan Frank, ik wilde *Raven nog voor mijzelf houden en langzaam van het feit te laten doordringen dat mijn zoontje niet meer leefde. Vrijdagavond vroeg naar bed gegaan doodmoe, en vaak mijn buik vastgehouden en weten dat vanaf morgen niets meer hetzelfde zou zijn, het wel weten maar niet willen voelen, het wel voelen maar niet willen weten, ik trok me helemaal terug in mijn wereldje. Ik wist ergens heel diep van binnen dat vanaf nu mijn wereld zo anders zou worden, zo ongrijpbaar moeilijk.
Zaterdagochtend vertelde ik Frank dat ik *Raven al drie dagen niet meer had gevoeld, ach reageerde hij nog, de kleine is druk met groeien, daarom is hij minder bewegelijk. Zaterdagavond belde ik de verloskundige met het verhaal dat ik de kleine al drie dagen niet meer had gevoeld, ze zou wel langskomen om me gerust te stellen zei ze. De doptone gaf geen hartslag, en ik zag paniek in haar handelen en gezicht. We reden direct naar haar praktijk en op de echo zag ik een plaatje wat voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan, mijn zoontje zonder hartslag. Ik kan het plaatje nog zo uit tekenen, mijn kindje, mijn zoontje, zonder hartslag. Vanaf dat moment trad er een soort zware verdoving in mijn gevoelsleving, want het beeld wat ik zag was ondragelijk pijnlijk.
Mijn man zei in het ziekenhuis, "misschien heeft ze het wel verkeerd gezien, misschien heeft ze een Fout gemaakt". En heel even dacht ik dit ook, ze maken me straks wakker en vertellen mij dat ik een hele vervelende nachtmerrie hebt gehad. Ik zat er als verdoofd bij.
In het ziekenhuis werden 20 buisjes bloed bij mij afgetapt en kreeg ik nogmaals een echo. Ik lag op een behandeltafel en weet dat ik zonder iets te voelen meekeek naar de echo, en dat ik heel rustig reageerde op haar verhaal. Dit ging niet echt over mij, ik zat in een hele hele foute film, of nachtmerrie. De arts constateerde dat er vocht zat in *Raven z'n hersentjes en slokdarm, het leek erop dat hij aan een virus was overleden, doch kon ze daar nog niets met zekerheid over zeggen. Mijn man reageerde met "hoe kan dit nou"een virus, maar ze gaf aan dat er hele agressieve soorten zijn die kleintjes kunnen doden.
Maandagochtend ben ik ingeleid, mijn lichaam was er niet klaar voor, al spugend door de opwekkers en ruggenprik, kreeg ik dinsdagochtend rond 5.00 persweeën, toen ging het snel, de vliezen braken. En na 1 perswee kwam *Raven met beide beentjes op de wereld. Toch duurde het nog tot half 6 tot hij helemaal geboren was. *Raven was groter dan gedacht.
Dinsdagochtend is onze zoon *Raven geboren, een prachtig zoontje met alles erop en eraan, ik voelde direct wat ik ook bij mijn andere kinderen voelde intense moederliefde. Ik heb hem heel de dag gekust, aangeraakt, bewonderd. Mijn dochter en zoontje zijn ook afscheid komen nemen, met kusjes en bewonderden vooral zijn voeten en handjes, perfectie in miniformaat.
*Raven met Femke en Loek
Femke, Loek en *Raven
Raven heeft woensdag, donderdag en vrijdag thuis bij ons opgebaard gestaan. In een soort roes heb ik samen met mijn man en de kinderen de begrafenis voorbereid. Femke en Loek werden voorbereid door middel van boeken en kindertaal uit te leggen wat dood zijn nu eigenlijk inhoudt. Maar ook door te vertellen dat we intens veel van hun houden maar ook van hun broertje, en dat we verdrietig zijn dat we hem niet zien opgroeien. Femke en Loek vonden het vooral belangrijk naar ons idee om mee te helpen het mandje te begraven en te helpen met ballonnen op te laten voor hun broertje. De tekening moest mee zijn grafje in en de bloemen hielpen ze netjes mee neer te zetten. Vrijdag 30 juni is hij begraven in de begraaf/rusttuin.
Met zijn allen bij het rustplekje van *Raven
Het gemis wordt met de dag groter, we missen hem verschrikkelijk en we moeten als gezin een weg zien te vinden om met het gemis om *Raven om te gaan, een weg van hard terug vallen en stapje bij stapje opstaan. *Raven is ons derde kindje en is een zeer belangrijk gezinslid, hij hoort erbij en wordt elke dag gemist. Sinds de dag dat hij geboren is bestaat ons gezin uit 5 gezinsleden. *Raven bracht ons heel veel liefde, we zijn enorm trots op hem.
Femke en Loek bij het rustplekje van *Raven
Het rustplekje van *Raven
Tekst geboortekaartje
Lief klein mooi manneke,
6 maanden was jij in mijn buik, jij en ik samen konden
voor mijn gevoel de hele wereld aan.
Naarmate je groter werd, werden je schopjes en
stompjes krachtiger, je reageerde altijd op mijn
handen, wat had ik het al fijn met jou.
Wij saampjes en toch ook weer niet...want
Papa hield vader/zoon gesprekken met je.
Van zus Femke kreeg je vaak een kroel en een kus,
"mijn lieve kleine broertje zei ze dan trots"!
Van je "grote" broer Loek kreeg je vaak een dikke smakkerd.
Ineens is het schreeuwend stil in mij, mijn buik is leeg.
Waarom nou...
Nooit uit ons hart en ziel, we houden verschrikkelijk veel van jou.
Dag zoon
Dag broertje
Wij zullen jou met liefde koesteren
Raven heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
