Remco Dakhlaoui-Bauwens
* 29 december 2005 - 20 december 2005 †
Safia en Ellen
Ons Remco'tje
Het begin
Het begon allemaal zo'n drie jaar geleden. Ik had al lang een moederwens, maar onze relatie was nogal pril. We waren op dat moment iets langer dan één jaar samen. We maakten een afspraak bij onze gynaecoloog om het verloop van de kunstmatige inseminatie te bespreken. Toen wist ik nog niet dat alles zo moeilijk zou verlopen.
Het bleek dat ik helemaal geen cyclus had, het PCO-syndroom. Mijn eicellen rijpten niet, waardoor ik uiteraard ook geen menstruatie kreeg. Ik heb toen menopur moeten gebruiken, een zwangerschapshormoon dat dagelijks via inspuitingen ingebracht wordt, en het heeft talrijke maanden geduurd voor ze de juiste dosering vonden. Toen mijn hormonen eindelijk op peil gebracht waren, en ik rijpe eicellen aanmaakte, begon de inseminatie. Misschien was het voorbarig van ons om te hopen dat het bij de eerste keer al zou lukken. Maand na maand kregen we te horen dat de uitslag negatief was.
Telkens moest mijn menstruatie ook kunstmatig opgewekt worden want ook nu ging het niet automatisch. Na de zevende inseminatie, die ook weer op niks uitdraaide, hebben ze operatief mijn eileiders nagekeken om te kijken of alles in orde was. Toen ik de uitslag kreeg, was alles in orde. Het kwam waarschijnlijk doordat ik mij te druk maakte om zo vlug mogelijk zwanger te zijn.
We gingen een week naar zee, en in die week volgde de achtste inseminatie. Ik had weinig hoop en dacht er niet te veel aan, doordat ik toch zeker was dat het niet zou lukken. Twee weken later mocht ik bellen voor de uitslag, en ik bereidde mij al voor op een negatief resultaat. Maar neen hoor, ik was zwanger. Eindelijk!
Eindelijk zwanger
Ik moest bij de fertiliteitgynaecoloog op controle na één week om te kijken of ons kindje zich goed innestelde. Dit was zo duidelijk te zien op de echo. Het vruchtzakje was al goed zichtbaar en zelfs ons piepklein kindje. Omdat ik goed zwanger was, mocht ik in het vervolg naar een verloskundig gynaecologe. We gingen terug na acht weken zwangerschap, ook toen was alles perfect. We zagen voor het eerst zijn hartje kloppen. We konden beiden onze tranen van geluk niet inhouden. De zwangerschap verliep uitstekend. Zelfs zo perfect, dat ik last van misselijkheid had. Maar dat nam ik er uiteraard graag bij. Want dat is normaal gezien een teken dat de innesteling goed verloopt. Wat me wel zorgen baarde, is dat ik nogal veel gewicht verloor. Maar de gynaecologe vond het niet verontrustend. Ik kon bijna niks binnenhouden. Maar zo wist ik tenminste dat ik zwanger was, wat een heerlijk gevoel.
Bij de derde echo, toen was ik ongeveer 12 weken zwanger, was ons manneke (dat wisten we toen nog wel niet) heel lustig aan het rondzwemmen in mijn buik. De gynaecologe wou namelijk het nekplooitje meten voor de trisomie, maar hij liet het niet toe. Prachtige beelden, zo'n activiteit. Doordat hij niet stil wou liggen, raadde mijn gynaecologe aan om naar een gynaecoloog te gaan die gespecialiseerd was in prenatale diagnostiek.
De week erop hadden we al een afspraak. Het nekplooitje bleek inderdaad dikker dan normaal. Het was 3,5 mm en het is normaal 2,5 mm of minder. En na berekening bleek dat ik een verhoogd risico had op trisomie 18. Dit is een aandoening niet met het leven verenigbaar. Dus raadde hij ons een vruchtwaterpunctie aan voor de zekerheid. Maar hij wou wachten tot de zestiende week, om het risico op miskraam door de punctie te verkleinen. Hij zei nog dat we ons zeker geen zorgen hoefden te maken, één kans op 106 voor trisomie 18 was eigenlijk nog gunstig. Hij was er bijna zeker van dat de uitslag gunstig zou zijn. Maar niemand wist toen dat het lot een nachtmerrie voor ons in petto had. Er werd dus een afspraak gemaakt op 20 december 2005 voor de punctie. Maar we moesten ons in die drie weken tussentijd toch geen zorgen maken... Of wel?
Slecht nieuws
20 december 2005 stonden we stipt op tijd op de stoep van het gynaecologisch centrum. We mochten direct doorlopen naar de gynaecoloog. Hij vroeg me te gaan liggen om via de echo te kijken waar hij moest prikken. Ik keek naar het scherm, en zag onmiddelijk dat er iets niet correct was. Ik keek hulpeloos naar mijn vriendin en vroeg of zij zijn hartje zag. Dit moest zij ontkennen.
Ondertussen bleef de gynaecoloog zwijgen in alle talen. Maar ik wist al wat er aan de hand was. Na enkele seconden bevestigde hij onze grootste vrees, het hartje van ons ventje klopte niet meer. Ik had het gevoel te dromen, dat hij elk moment zou zeggen dat hij toch het hartje zag kloppen. Hij heeft toen de monitor op bloeddoorstroming gezet, en zo gezien dat er helemaal geen doorstroming meer was in ons engeltje. Hij zag er zo vredig uit en het leek precies of hij lag te slapen. Uit de meting bleek dat hij correct op datum was qua grootte. Wat wilde zeggen dat hij nog maar net overleden was. En we hadden zo naar 5 juni 2006 uitgekeken.
De volgende dag kregen we direct een afspraak met mijn verloskundig gynaecologe. Doordat ons kindje al zo groot was, moest ik natuurlijk bevallen. Ook dat nog, ik mocht van hem bevallen, maar ik mocht hem niet houden?! Kan het nog erger?! Ze zei dat het mentaal heel zwaar zou zijn. Ze had zoveel medelijden met mij. Iedereen van dat centrum wist welke weg ik had afgelegd, en had gereageerd "Toch niet met Safia..."
Ik besloot dat ik de kerst onze Remco* dicht bij mij wou hebben. De ziekenhuisopname werd gepland op 28 december om 21.00 uur. Het werden de langste dagen van ons leven. Op 28 december werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Als ik had gekund was ik weggelopen, maar daarmee kreeg ik ons wondertje niet terug. Ik kreeg direct een ruggeprik. Ze wilden het mij zo comfortabel mogelijk maken. Ze vonden het voor ons al zwaar genoeg. De vroedvrouwen en mijn gynaecologe hebben mij prima begeleid.
Toen de epidurale verdoving werkte, kreeg ik om de twee uur een prik om de weeën op te wekken. Gelukkig voelde ik hier niks van. Op 29 december om 9.05 uur werd ons zoontje geboren. Hij zag er zo mooi uit, zo volledig, zo perfect. Maar hij was te klein... Ik kon niet geloven dat ik hem niet kon houden. Mijn hart werd uit mijn lijf gerukt. Waarom dit onrecht? Ik kreeg hem op mijn buik en genoot er van hem te zien. Mijn vriendin heeft hem toen nog even vastgepakt. De vroedvrouw wou ons alleen laten, maar we zeiden tegen haar dat het niet hoefde. We huilden bij ons ventje en zochten steun, steun die zij ons gaf. Toen stelde ik de algemene vraag: "Waarom met ons? Wat heeft dit kleintje misdaan? Waarom is het misgegaan?" Niemand kon daar antwoord op geven. De vroedvrouw troostte ons, en we zochten troost bij elkaar. Maar ons manneke waren we kwijt. We moesten hem laten wegvliegen naar de engeltjes.
Na een tijdje hebben ze hem meegenomen en werd hij gemeten, gewogen en naar de patholoog gebracht. Hij was 19 centimeter groot en woog 119 gram. Onze flinke zoon... Wij zijn zo trots dat wij zijn ouders mogen zijn. Wij kregen twee foto's van hem en een kaartje met zijn rechterhandafdruk. Ik bleef met een leeg gevoel achter... Mijn placenta was nog niet meegekomen, dus besliste mijn gynaecologe om een curettage uit te voeren. Nog geen uur later lag ik op de operatietafel. Nu werd er mij weer epidurale verdoving gegeven, maar wel van het kaliber om een keizersnede te kunnen uitvoeren. Ik was van mijn middel volledig verdoofd. Toen ze mijn benen in positie legden, kwam de placenta eruit. Ook die ging direct naar de patholoog. Mijn gynaecologe besloot om mij toch even te curetteren om het zekere voor het onzekere te nemen. Zij was ongelofelijk lief tegen mij en legde alles goed uit, zodat ik wist wat mij te wachten stond.
Na de ingreep bleef ik even op de materniteit (verlosafdeling), waar ik nog eens bezoek kreeg van mijn gynaecologe en van de vroedvrouw. Beiden namen uitgebreid de tijd om naar mij te luisteren en te praten. Ik besliste dat ik naar huis wou, niet meer met drie, maar slechts met twee. Ons mannetje bleef daar, want wij wilden weten waarom het slecht afgelopen was.
Toen we de uitslag kregen, was er goed en minder goed nieuws. Omdat ik gewacht heb om van Remco* te bevallen, is het chromosoomonderzoek mislukt, want de cellen die ze genomen hebben van ons manneke kweekten niet meer. Maar in mijn bloed, placenta en in de navelstreng hadden ze niets afwijkends gevonden, dus het lag niet aan mij. Ofwel was het dus de trisomie 18 ofwel was het gewoon pech dat ons manneke de das omgedaan heeft.
De begrafenis
Op 3 januari om 14.00 uur werd onze Remco* begraven op het foetuspleintje in Gent. We hadden ervoor gekozen om dit alleen mee te maken. Daarbij, we konden hem niet erkennen, want hij was voor de wet "nog maar 17 weken". Dus onze familie kon toch geen vrij krijgen voor de begrafenis. We kregen wel steunbetuigingen via kaartjes en telefonisch. We hadden voor hem een wit kistje uitgezocht waar ik hem heb ingelegd met al zijn knuffels, zijn spongebobkousjes en een brief en foto van ons beiden. Hij lag daar zo vredig op zijn kussentje. Ik heb hem nog even over zijn beentje en wangetje gestreeld en heb toen het kistje dichtgedaan. Hij werd toen naar zijn rustplaats gebracht, tussen alle andere engeltjes van alle leeftijden. Blijkbaar hadden ze niet gekozen om hem op het foetusplein te laten rusten. Dankzij die regel, kunnen we hem nu ook een gedenksteen geven.
Tot later, Remco
Het is nog maar zo recent dat we je moesten afgeven, Remco*, maar mamma en moeke voelen het al zo goed. Jouw toekomst was al gepland en jij was zo gewenst, maar het werd anders beslist. Weet dat we je nooit zullen vergeten en dat we elke dag aan je denken. Je was maar een klein momentje in ons leven, maar je blijft voor eeuwig een deel van ons. We houden ontzettend veel van jou en zijn zo trots op je, onze lieve engelenzoon... Tot later, ik verlang naar de dag dat ik je kan knuffelen.
Dikke knuffel en vlinderkus van je mamma.
Symbool voor Remco* staan een lieveheersbeestje, een ezeltje en de kleuren rood en zwart. Het liedje "You're not from here" van Lara Fabian doet mij steeds aan Remco'tje* denken.
Handje Remco
Remco in zijn kistje
Ode aan Remco*
Alles waar je echt van houdt
Zal je warmte blijven geven
Ook al is het niet gebleven
Of geworden wat je wou
Het blijft een deel van jou
En een stukje van je leven
Remco heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
