KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Marlon Justin

* 12 januari 1999 †

Janine en Patrick van Dammen

Voor mijn lieve mannetje

Na een half jaar met de pil gestopt te zijn, was ik in april 1998 zwanger. Op 13 mei 1998 heb ik een zwangerschapstest gedaan op Cyprus. We waren daar twee weken op vakantie. De test was positief, wat waren we blij. Eenmaal terug van vakantie heb ik de verloskundige gebeld om een afspraak te maken voor een termijnecho en eerste controle. Alles was goed. 6 januari 1999 was ik uitgerekend.

Eind mei kregen we de sleutel van ons nieuwe huis en daar zijn we ook direct maar begonnen om de babykamer te behangen. De zwangerschap verliep voorspoedig en naast de gebruikelijke kwaaltjes had ik nergens last van. Vanaf een week of 20 begon ik de baby te voelen.

Tijdens de controle bij de verloskundige, met 36 weken zwangerschap, gaf ze aan mijn buik iets aan de kleine kant te vinden. Verder niets om me ongerust over te maken maar ze wilde wel dat ik een echo liet maken. Tijdens deze echo was de baby ongeveer 4½ pond. Verder zag alles er heel goed uit. Omdat ik graag thuis wilde bevallen mocht de baby niet te klein zijn. Maar we hadden nog 4 weken te gaan tot de uitgerekende datum.

Met 38 weken zwangerschap wilde de verloskundige dat ik nogmaals een echo zou laten maken door een gynaecoloog om te zien of de baby de afgelopen twee weken goed gegroeid was. Maandag 21 december ging ik naar de gynaecoloog. De gynaecoloog heeft een uitgebreide echo gemaakt. De baby was tijdens deze echo ongeveer 5 pond. Alles zag er wederom goed uit. De doorbloeding van de navelstreng was goed, alle ingewanden waren aanwezig en deden goed hun werk. Niets om me zorgen over te maken. Hij wilde dat ik 4 januari nogmaals terug zou komen voor een echo om te kijken hoeveel de baby dan gegroeid zou zijn.

Tijdens de echo op 4 januari bleek de baby ongeveer 6 pond te zijn, goed gegroeid dus. En wederom zag alles er goed uit. Nu wachten tot de bevalling zich zou aandienen.

De uitgerekende datum was inmiddels geweest, maar nog geen teken dat de bevalling er aan zou komen. Op maandag 11 januari ging ik 's middags nog even wat boodschappen doen. Deze dag voelde ik de baby wel iets minder schoppen dan de andere dagen. Maar geen paniek ik moest immers de volgende ochtend voor controle naar de verloskundige. 's Avonds na het eten zat ik op de bank tv te kijken en tegen kwart voor 7 voelde ik toch wat rommelen in mijn buik. Zou dit dan het begin van de bevalling zijn?

Zo rommelde het wat door en tegen 10 uur ben ik naar boven gegaan om proberen wat te slapen. De weeën bleven om de tien minuten komen. Tegen een uur of 12 kwamen de weeën om de vijf minuten. Tegen 1 uur 's nachts hebben we de verloskundige gebeld. Ik had nu een uur lang om de 4 à 5 minuten weeën. Ze zei het nog even aan te zien en als er iets veranderde moest ik direct weer bellen.

Nadat ik opgehangen had kreeg ik een soort weeënstorm. Toen ik ging staan, braken de vliezen en direct voelde ik al persdrang. Ik had weinig vruchtwater maar in het vruchtwater zaten een paar groenige vlekjes. Direct maar weer de verloskundige gebeld en ze zou direct naar ons toe komen. Die nacht had het gesneeuwd en de verloskundige moest eerst haar auto sneeuwvrij maken.

Het duurde een klein kwartiertje voordat de verloskundige bij ons was. Ik had echt enorme persdrang maar moest natuurlijk wachten tot de verloskundige er was. Toen zij er was, keek ze en zag dat ik volledige ontsluiting had. Ze is vlug naar haar auto gelopen om haar tas op te halen. Ik had immers groen vruchtwater dus normaal gesproken had ik naar het ziekenhuis gemoeten. Maar daar was geen tijd meer voor. De baby was klaar om geboren te worden.

Tijdens de weeën probeerde ze de hartslag van de baby te vinden. Ze kon niets vinden. Ze zei dat het hartje achter mijn schaambot zat en dat ze het daarom niet kon horen. Tijdens de derde perswee heeft ze me ingeknipt want de baby moest nu geboren worden. Om 03.13 uur zijn wij trotse ouders geworden van onze mooie zoon Marlon. Hij woog 3220 gram.

Patrick kwam over mij heen staan en zei het komt wel goed. Ik dacht hoezo het komt wel goed, wat is er dan. Ik hoorde geen baby huilen maar dat drong niet eens tot me door. Maar toen hij zei het komt wel goed raakte ik in paniek. Hij zei Marlon ademt niet en de verloskundige was hem aan het reanimeren en zijn longetjes aan het uitzuigen. Marlon had veel meconium in zijn longetjes. Ik riep maar steeds weer, dit kan niet, dit mag niet........ De verloskundige kon niets meer doen. Ze legde Marlon op mijn buik. En wat was hij mooi. Dit was niet te begrijpen.

Patrick heeft de ouders gebeld en die waren ook helemaal ontdaan en zijn 's nachts direct naar ons toe gekomen. Iedereen heeft Marlon even vastgehouden. De verloskundige had Marlon aangekleed. De verloskundige heeft het ziekenhuis gebeld dat we er aan kwamen voor wat onderzoeken. Tevens was ik ingeknipt en moest nog gehecht worden.

In het ziekenhuis wilde ik me groot houden en zou zelf wel lopen. Maar dat ging niet. Bij de voordeur van het ziekenhuis ging ik al onderuit. Dit was heel vreemd. Omdat ik even van de wereld was, dacht ik dat ik droomde toen ik bij kwam. Totdat de harde werkelijkheid tot me doordrong. Bij mij zijn buisjes bloed afgenomen en bij Marlon hebben ze ook verschillende kweekjes genomen. De verpleegkundige heeft hand- en voetafdrukjes van Marlon gemaakt.

De gynaecoloog die de twee echo's had gemaakt kwam aan het begin van de ochtend nog even langs. Hij stond verbijsterd naast mijn bed. Dit was ongelofelijk.... Hij vroeg of we obductie wilden laten doen. Dit hebben we niet gedaan en hij zei ook dat daar waarschijnlijk toch niets uit zou komen omdat hij op de echo al goed had gekeken naar eventuele afwijkingen. We hebben een afspraak met hem gemaakt om 3 februari voor de uitslag van de onderzoeken langs te komen.

Tegen half 10 zijn we weer naar ons eigen huis gegaan. Samen met Marlon. Hij heeft de rest van de dag lekker bij mij op bed gelegen en 's avonds hebben we hem in zijn eigen wiegje gelegd.

En toen begon het regelen. In plaats van een kraamweek met visite en cadeautjes moet je de crematie van je eigen kind regelen. Ik heb die dagen echt in een roes geleefd. Op 15 januari is Marlon gecremeerd. We hebben dit in besloten kring gedaan. Ouders, broers, zussen, opa, oma, een vriendin en de kraamverzorgster waren er bij. We hebben Marlon gecremeerd in een rieten mandje. Zijn asurn hebben we nu thuis staan. We hebben de urn in een Paddington beer laten maken.

Tijdens het gesprek met de gynaecoloog op 3 februari kregen we de uitslag van de onderzoeken. In mijn vliezen was een streptococbacterie gevonden. Maar het leek hem onwaarschijnlijk dat dit de oorzaak was geweest. Het was zoals hij zei "domme pech". Doordat Marlon in het vruchtwater gepoept had en dit veelvuldig in zijn longetjes heeft gekregen, is hij waarschijnlijk gestikt. Ze denken dat dit tussen de geboorte en een half uur daarvoor is gebeurd.

Na, voor mij, tien lange maanden was ik weer zwanger. Ik was erg bang om over de uitgerekende datum te gaan. En omdat er streptococ was gevonden bij de zwangerschap van Marlon, wilde de gynaecoloog dat ik een infuus met antibiotica kreeg. Ik ben met 38½ week ingeleid. Op 15 augustus 2000 ben ik bevallen van een gezonde dochter Demi.

Na een jaar was ik weer zwanger. Tijdens een echo met 22 weken wilde ik graag weten wat de baby zou worden. Een jongetje.... Dit was toch wel heel moeilijk. Ik was erg bang dat mijn zwangerschappen misschien mis zouden gaan bij jongetjes. Maar gelukkig met een inleiding met 38½ week zwangerschap, ben ik 23 april 2002 bevallen van een gezonde zoon, Max.

Demi en Max weten dat ze nog een broer hebben. Marlons foto staat in de kamer.

Marlon net na de geboorte

Gedicht van het geboortekaartje

Zwijgend hou 'k je in mijn armen
Drie, vier, vijf minuten lang
Jij kunt zo mijn hart verwarmen
Met jou ben ik voor niets meer bang