KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Melissa Sophie

* 16 mei 2000 - 18 mei 2000 †

Nina & Peter

Voor ons Meisje

In het vorige jaar besloten wij om het maar eens te gaan 'proberen'. Ik was al na een maand zwanger, wat een vreugde. De zwangerschap liep voorbeeldig, niet misselijk geen pijntjes, allemaal prima. In de twaalfde week kreeg ik een echo, dit om te kijken of het er geen twee waren, tweelingen zitten namelijk in de familie. Wat een wonder als je dan je kindje ziet. En nee hoor, het was er maar een, gelukkig denk je op zo'n moment dan, twee is toch wel zwaar, dat is nu ook behoorlijk achterhaald. Nog steeds geen centje pijn, een beetje last van maagzuur, wat geeft dat. Mensen bleven maar zeggen dat ik niet zo dik ben voor zoveel maanden, ook weer ‘wat geeft dat’ moet er toch weer allemaal vanaf. Wij hadden gehoord van zo'n pretecho met 3-D beelden, leek ons wel heel erg leuk om te doen. Afspraak gemaakt voor als ik op 27 weken zit. Weer, wat een wonder. Een half uur lang naar je kindje kijken, alles werd opgenomen en een hoop foto's gemaakt. Wel zei deze man dat ons kindje een beetje klein is voor het aantal weken, maar daar hoefden we ons geen zorgen om te maken. Blij en heel gelukkig weer naar huis. Iedereen die de band en de foto's wil zien krijgt dit ook. Waarom niet.

Ik zit nu op 30 weken. Het wordt nu wel wat zwaar, erge pijn aan mijn banden en ik hou vocht vast. In week 35 ben ik weer voor controle bij mijn verloskundige, ze maakt zich een beetje zorgen om de groei van onze kleine, er wordt een afspraak gemaakt in het O.L.V.G. in Amsterdam. Ik moet hier zijn op maandag 17 april.

Maandag 17 april. Na lang wachten, drie uur later dan gepland, zijn we aan de beurt. Weer ons kindje bekijken, niks ergs zeggen ze, ons kindje loopt hooguit een tot twee weken in de groei wat achter. Opgelucht weer naar huis. Wel met een nieuwe afspraak voor vrijdag 21 april.

Vrijdag 21 april. Wij leiden een erg druk bestaan, en Peter moest nog even naar de garage met de auto. Hij had de kleine al zo vaak gezien, en het parkeren is daar ook een hel, dus ik ging even alleen. Er was tenslotte niks ergs aan de hand. Mocht ze wat klein zijn, dan moest ik wat meer rust nemen en in het ergste geval zou ik de laatste weken in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Als de dokter het hoofdje bekijkt voor de groei is het opeens ‘Oh & Hm’. Wat bedoelt u met ‘Oh & Hm’?. Nou, uw kindje heeft een beetje vocht in het hoofdje. Dit begreep en verstond ik niet helemaal goed geloof ik, u bedoelt? Uw kindje heeft een waterhoofd. En dan stort je wereld in. Alles gaat dan heel snel. De zuster belt Peter en opeens staan er meerdere dokters in de kamer. Als een waas hoor ik haar dingen vertellen, bij een waterhoofdje zitten vaak meerdere symptomen. Dan hoor ik vaag dat ze ook een open ruggetje heeft. Dan stort ik volledig in. Hysterisch begin ik te huilen en te gillen. Op dat moment komt Peter binnen, ik ben niet in staat om te vertellen wat er is. De dokters nemen ons mee naar een andere kamer en vertellen wat er precies ontdekt is. Ons kindje heeft Spina Bifida. Er wordt ons verteld dat er een speciaal team is in het AMC. Een afspraak wordt gemaakt voor 25 april. En dan sta je weer buiten, met wat telefoonnummers en een afspraak. We bellen de familie om elkaar te ontmoeten. Met veel verdriet en ongeloof wordt er naar ons verhaal geluisterd.

Dinsdag 25 april, we zitten in het AMC. Wij komen nu bij de echo-specialiste terecht. Zij constateert ook nog eens twee klompvoetjes. De opening zit niet op een gunstige plek. Ook blijken het 6 wervels te zijn. Dit betekent dat ze bijna zeker invalide zal zijn. Omdat we alleen maar slecht nieuws te horen krijgen vragen we nu wat het wordt, een dochter wat een blijdschap om onze dochter en wat een verdriet om de rest. Ik ben inmiddels 36 weken, nog 4 weken te gaan. Weer met een nieuwe afspraak en meer verdriet naar huis.

Donderdag 27 april. Eerst naar echo-specialiste, daar horen we dat het ook allemaal al op de 3e echo te zien was, hebben we nu iets aan. En dan naar de verloskundige. Daar wordt ons verteld wat we allemaal kunnen verwachten. Ze zal waarschijnlijk niet kunnen lopen, niet zelf plassen en geestelijk gehandicapt zijn. Ook vertelt hij ons dat ze kan overlijden bij de geboorte. Dit scenario hadden we nog niet bedacht. Ons dochtertje, ons meisje overlijden... Weer naar huis, nieuwe afspraak, meer vragen en nog meer verdriet.

Donderdag 4 mei. Het gaat allemaal nog steeds 'goed' met ons meisje. Indien het hoofdje te groot wordt, zal ze gehaald worden. Je wilt maar niet zwaarder worden. Om te kunnen opereren moet je minstens 5 pond zijn, je haalt amper de 4 pond. Er wordt ons verteld dat ze je waarschijnlijk dinsdag al willen halen. Na een onderzoek, blijkt dit niet te kunnen. De kans is ook groot dat ze je niet zullen/kunnen opereren na de geboorte. Een nieuwe afspraak en je zal waarschijnlijk op 16 mei gehaald worden.

Donderdag 11 mei. Je wordt eerst goed bekeken door de echo-specialiste, er is nu duidelijk te zien dat je blaas niet goed functioneert. We zien een grote zwarte vlek dat is de volle blaas, wordt ons verteld. Je bent nu wel meer dan 5 pond, maakt het nog uit, vragen we ons af. Het is ook bijna zeker dat je nooit zal kunnen lopen. In hoeverre je geestelijk gehandicapt zal zijn is moeilijk te zeggen.

Dinsdag 16 mei. We arriveren om 9 uur in het AMC op afdeling H3. We hebben een koffertje vol bij ons, spulletjes voor jou en spulletjes voor mij. 09:30 uur word ik aan het infuus gedaan, en het opwekken begint. Om het uur controleren ze je hartje. Rond 12:00 uur begin ik weeën te krijgen. Na een tijdje worden de weeën heviger en word ik paniekerig. Het gaat door me heen dat het veel beter is als je in mijn buik blijft, daar ben je veilig. Ik ben veel te paniekerig en hou de weeën tegen, dus om 14:00 uur krijg ik een ruggenprik, Het is nu 18:35 uur, de ontsluiting is nu 10 centimeter. De bevalling mag beginnen. Het is 19:23 als we je eindelijk kunnen zien. O wat ben je mooi. Alles wordt in een klap vergeten, als ze je om mijn buik leggen. Je kan pas de volgende dag onderzocht worden, als het hele team samen is. Nu is er alleen maar blijdschap.

Woensdag 17 mei. We gaan om 9 uur naar je toe. Ik mag je een flesje geven, alles in een teug op. Om half 11 komen de dokters voor het onderzoek. Het ziet er erg slecht uit. Het vocht in haar hoofdje is enorm, Melissa is verlamd vanaf haar middel, geen gewricht in haar rechter knie en in haar linker heup. Ze komen er ook dan pas achter dat ze pijn heeft, waarschijnlijk al vanaf gisteren. Opereren doen ze niet, het heeft geen zin. Uiteindelijk overlijdt onze zo gewenste dochter Melissa op donderdag 18 mei om kwart voor vier in de middag.

Melissa werd begraven op dinsdag 23 mei. Haar opa zei in de toespraak dat ze al langer overleden is dan dat ze bij ons is geweest. O wat is dit waar.

 

Met Liefde Gemaakt

Met Liefde Gedragen

Met liefde Gekoesterd