Melvin Vogels

* 6 september 1993 - 10 september 1993 †

Ben en Sylvia

Voor ons zonnestraaltje

Na twee jaar met begeleiding van de gynaecoloog en vele zwangerschapstesten verder was ik dan eindelijk zwanger. In de zevende week van de zwangerschap ben ik gaan vloeien, ik kreeg een echo en daar was alles goed op. Ik moest alleen een weekje rustig aan doen. Daarna verliep de zwangerschap tot de zesendertigste week vlekkeloos. Toen ik in die week bij de gynaecoloog op controle kwam was mijn bloeddruk veel te hoog, en werd direct opgenomen in verband met een eventuele zwangerschapsvergiftiging. Toen werd ik in de achtendertigste week ingeleid. Op maandag zes september 's morgens vroeg om acht uur kreeg ik een gel waar ik meteen op ging reageren. Ben was hier toen nog niet bij aanwezig want ze hadden gezegd dat dit wel de hele dag kon duren. Maar al snel op de morgen kreeg ik door middel van de CTG-scan te horen dat het hartje van Melvin telkens weg viel. Toen ze dit vertelde aan mij, belde Ben toevallig op of er al iets aan de gang was en of hij moest komen, de gynaecoloog zei dat het heel verstandig was om toch maar te komen. Hij vertelde mij ook dat als het nog een keer gebeurde dat ik dan een infuus kreeg zodat ik klaar was voor een keizersnede. Ben was toen vlug naar het ziekenhuis gereden maar het duurde toch nog tot vier uur voor dat ik een keizersnede kreeg. Ik kreeg een keizersnede omdat Melvin met elke wee een terugval kreeg omdat zijn hartje zo hard moest werken. 's Middags om vier uur werd hij geboren. Alles was goed, het was een gezonde roze jongen. Wel ging hij naar de couveuse toe omdat die gebruikelijk was met een keizersnede. Na even samen genieten van zo'n mooi manneke werd de familie gebeld.

De volgende dag had Ben het zoals elke vader druk met het aangeven en de geboortekaartjes.'s Avonds kregen we te horen dat het heel goed met onze Melvin ging en dat hij al in een bedje voor het raam stond. We kregen ontzettend veel bezoek zoals dit gaat met de geboorte. De volgende dag wilden we hem gaan wassen en toen vertelden ze ons dat hij weer terug in de couveuse lag omdat hij wat geel was. Ze hadden ook al wat foto's gemaakt, en bloed afgenomen want misschien had hij wel een bacterie opgelopen. Maar toen de foto's door de kinderarts werden bekeken, zagen ze een vergrote lever, en ze wilden dat we naar Nijmegen gingen met onze Melvin om het hartje te laten onderzoeken. In de tijd dat ze dat aan ons vertelde was een ambulance al onderweg. We waren toen nog vrij nuchter. Het drong niet tot ons door wat er allemaal ging gebeuren. Ben mocht niet met de ambulance mee en moest zelf rijden. Ik wilde niet dat hij alleen reed, dus gingen mijn ouders mee. Toen Ben en mijn ouders in Nijmegen aan kwamen werden ze opgevangen door de kindercardioloog. Deze vertelde dat ze al gezien hadden wat er mis was met Melvin en dat ze hem niet konden helpen want hij had maar 10% van zijn linkerhartkamer en aorta. Ze konden hem niet helpen omdat er geen donor-kinderhartjes zijn. Niet in Nederland maar nergens op de wereld kon men hem helpen. Dit hadden we natuurlijk altijd gedaan maar er was niets aan te doen. De kindercardioloog legde de hele afwijking op papier uit aan Ben. De kindercardioloog had al naar Veghel gebeld waar ik in het ziekenhuis lag te wachten op de uitslag. 's Avonds rond tien uur kwam de kinderarts op mijn kamer en je zult niet geloven want ze zei, ze zei ze hebben net gebeld vanuit Nijmegen en Melvin heeft een hele grote hartafwijking en kan niet geholpen worden. Hij is nu onderweg naar hier en je mag hem dan bij je houden tot hij dood is. Hoe lang dat dit gaat duren daar kan ik geen antwoord op geven. Toen verliet ze de kamer en liet mij alleen liggen. Ik word nog boos als ik hier aan terug denk. Ik heb toen eerst een paar minuten naar het plafond zitten staren en toen heb ik mijn zwager gebeld. Het enige wat ik toen kon zeggen was. "Onze Melvin gaat dood." Meer heb ik niet gezegd.

Toen Ben met Melvin en mijn ouders om half twaalf 's avonds terug waren wilde ik perse dat hij gedoopt zou worden. Toen werd de familie gebeld of ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis wilde komen omdat we Melvin nog wilden dopen en het zou wel eens heel vlug kunnen gaan, hadden ze in Nijmegen verteld. Om vier uur 's nachts werd Melvin nog gedoopt. Vanaf toen is het wachten begonnen. We wilden hem zo lang mogelijk bij ons houden. We wilden niet dat hij zou sterven zonder ons. Ben heeft toen naar het werk gebeld om het slechte nieuws te vertellen en ik had mijn vriendin gebeld. Ik wilde ook dat onze beste vrienden nog langs kwamen zo dat ze nog afscheid konden nemen, nu hij nog leefde. Het waren zware dagen want vanaf woensdagmiddag tot vrijdagmorgen werd je geleefd. Ben bleef bij mij slapen zover we konden slapen. Melvin ging ziender ogen achteruit. En omdat de hele familie dag en nacht bij ons waren werd er veel zuurstof van hem afgenomen terwijl hij deze zo hard nodig had. Donderdagnacht werd hij dan ook mee genomen naar de couveuse zodat hij weer wat zuurstof bij kreeg. Die nacht hebben ze een paar keer op het punt gestaan om onze Melvin weer bij ons te brengen want het einde naderde. Op vrijdagmorgen al heel vroeg kwamen ze hem brengen. Hij had een mutsje op een was al erg blauw. We hebben hem vast zitten houden en zitten luisteren naar zijn ademhaling. Hij kreeg steeds langere pauze's en de spanning was te snijden. Als hij weer ademde dan was het weer een zucht van verlichting. Maar op vrijdag 10 september om half twaalf stopte hij met ademhalen. We hielden zelf onze adem ook in. Maar we zagen dat het afgelopen was. Hij begon niet meer te ademen. We keken elkaar aan en belden de zuster. De zuster vertelde ons dat hij was overleden.

We hebben hem nog even vastgehouden en toen ging hij met de zuster mee. Ze gingen Melvin wassen en kleren aan trekken die hij gekregen had. Ook werd de familie gebeld. Toen hij aangekleed was kwam hij terug op de kamer en één voor één kwam de familie binnen. Toen ging het allemaal heel snel. We moesten afscheid van hem nemen en we moesten naar een zaaltje waar een pastor zou komen. Ik werd daar in de rolstoel naar toe gebracht, want ik was nog aan het herstellen van de keizersnede. We kregen toen koffie en er werd verteld dat we naar huis konden en dat onze Melvin overgebracht zou worden naar het mortuarium te Uden. Ze hebben ons toen niet gevraagd of we hem mee naar huis wilde nemen om hem daar op te laten baren. Maar hier heb ik achteraf ook geen spijt van gehad. Mijn spullen werden ingepakt en een uur na zijn overlijden gingen we met lege handen naar huis. Dit was zo moeilijk om weg te rijden van het ziekenhuis terwijl we Melvin achter moesten laten. Thuis wachtte ons een hele lieve kraamverzorgende die ons opving. De Dela kwam en er moest van alles geregeld worden. Dit was heel moeilijk want je wilde hier nog niet bij stil staan maar het moest gebeuren. De uitvaart moest geregeld worden. Ik had zelf een hele sterke wens en dat was dat mijn vriendin de uitvaartmis zou gaan zingen. Ik heb haar dit toen gevraagd en ze wilde dit heel graag doen. Achteraf denk ik wel eens wat heb ik haar toen gevraagd want dit is toch een hele opgave. Mijn broers hebben onze Melvin de kerk binnen gedragen op de muziek van Eric Clapton met het nummer ‘Tears in heaven’. Als ik dat liedje nu nog hoor dan zet ik nog vaak de radio uit. Mijn vriendin zong de liedjes van de Roos en het Lied van Whitney Houston ‘I will always love you’, ook brachten alle neefjes en nichtjes een rode roos die ik heb laten drogen en nog steeds in de kamer heb hangen. Toen brak er een zware tijd aan want ik had geen werk en zat de hele dagen thuis op zijn kamer met de foto's die we hadden. De kinderwens was alleen maar groter geworden en er was ons verteld dat we gewoon pech hadden gehad. Het verkeerde lotje uit de loterij.

Hierna kreeg ik nog een miskraam met de tien weken. Maar nu hebben we drie gezonde kinderen. Ze heten Wesley, Kelsey en Justin Melvin. Melvin is nog elke dag in ons midden. Maar ook bij onze andere kinderen want die gaan vaak mee naar het kerkhof om voor hun broertje een bloemetje te brengen en het grafje schoon te maken.

Melvin je was zo speciaal voor ons.
Veel liefs je papa en mama.

Ons zonnestraaltje Melvin

Ons zonnestraaltje Melvin

Grafzerk Melvin

Ogen als diamantjes,
Een huidje zo zacht,
Piepkleine handjes,
Een mondje dat lacht,
Een neusje bijzonder,
En haartjes van dons,
Het was echt een wonder,
Die Melvin van ons.

Melvin heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes