KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Michelle Jeanson

* 22 januari 2004 †

Daniëlle Jeanson

Voor mijn prinses..........

Mijn zwangerschap verliep uitstekend. Ik had slechts in het begin behoorlijk wat last van buikpijn, maar het was vooral genieten. Ik voelde me geweldig! Op de eerste echo's leek ook alles meteen al prima te gaan. Helemaal geweldig was de ontdekking van het 3D-echobureau. In totaal ben ik hier vier keer geweest. Ik heb de meest prachtige 3D-foto's van Michelle, veilig in mijn buik en een videoband van ruim 2 uur. Iedere keer was het weer een feest, ik zag hoe mijn kleine meisje (want dat wist ik al heel snel) lag te drinken, te duimen, te slapen, hoe ze de hik had, hoe ze zich daaraan ergerde en vooral dat alles uitstekend met haar ging. Ze groeide goed, de doorbloeding van de navelstreng was goed en haar hartje klopte krachtig.

Op dinsdag 20 januari 2004 kreeg ik later in de avond ineens last van buikpijn. Ik wist niet of het de weeën waren en daarom pakte ik de aangeschafte boeken er maar bij. De volgende dag zou ik precies 36 weken zwanger zijn. De angst voor de bevalling was ik al kwijt, ik was er aan toe om mijn kleine meisje in mijn armen te houden. Michelle Emerentia* zou haar naam gaan worden. Ze zou vernoemd worden naar haar oma, die helaas een half jaar daarvoor was overleden. De weeën bleven maar komen en om 05.00 uur heb ik toch maar de verloskundige ingeschakeld. Zij vertelde me dat het nog wel even kon gaan duren, het was tenslotte mijn eerste zwangerschap en mijn vliezen waren nog niet eens gebroken. Ik moest het maar even aanzien en de volgende dag om 12.00 uur terugbellen. Het zou, volgens de verloskundige, zomaar kunnen zijn dat de weeën slechts "oefenweeën" waren en dat het weer zou ophouden. De hele verdere ochtend bleven mijn weeën maar doorgaan. Ik wist het zeker, dit ging niet meer stoppen. Ik zou mama worden, dezelfde dag nog of uiterlijk de volgende.

Om 12.00 uur precies belde ik de verloskundige weer, ze was een beetje verbaasd omdat ze dacht dat ik al 37 weken zwanger was. Omdat het er "pas" 36 waren, zou ze direct komen. Samen met de verloskundige en een stagiaire gingen we naar de slaapkamer. De stagiaire stelde wat vragen, voelde aan mijn buik en ging toen op zoek naar de hartslag. Na ongeveer 10 minuten had ze deze nog steeds niet gevonden. Ik keek de verloskundige met een smekende blik aan om het over te nemen omdat deze stilte en vooral de angst niet om uit te houden was. Ook zij kon het niet vinden en stuurde me direct naar het AMC. Ze vertelde me nog "dat het niet persé het ergste hoefde te betekenen" maar instinctief wist ik dat het fout zat. Ik begon te gillen en was helemaal overstuur. Dit was toch onmogelijk, alles ging toch steeds goed, het kamertje was klaar, de geboortekaartjes waren besteld, de uitnodigingen voor het kraamfeest waren gemaakt en........ ik was er klaar voor om een "trotse mama" te worden.

Aangekomen bij het AMC, rende ik door de hal en de gangen naar boven met mijn dikke buik. Voor mijn gevoel telde iedere minuut, maar dat was helaas niet meer zo. De artsen in het AMC maakten een echo en toen één van de artsen "nee" knikte, vroeg ik haar wat ze daarmee bedoelde. "Je dochtertje is overleden" zei ze. Ik geloofde er helemaal niets van en wilde alleen nog maar weg, weg van deze mensen. Ik mocht gelukkig na wat onderzoeken ook naar huis, omdat de bevalling nog wel "even" op zich zou laten wachten. Het zou goed kunnen zijn dat de weeën zouden stoppen, vertelde ze mij. Ik mocht dus naar huis........ Alsof dat ooit nog thuis zou worden.

Ik had veel mensen om me heen die hun best deden om er voor mij te zijn. De vader van Michelle* zat nog in het buitenland en kon pas de volgende dag komen. Ik geloofde er gewoon helemaal niets van! Alles was klaar, mijn uitgerekende datum lag zo dichtbij. Toch was ik ook al druk bezig om bepaalde dingen te regelen, het was ook gewoon te bizar. Binnen een uur stond mijn leven compleet op zijn kop........ om vervolgens nooit meer hetzelfde te worden. Ik mocht thuisblijven zolang als ik wilde. Ik mocht aangeven wanneer de pijn niet meer om uit te houden was en dan zouden ze ingrijpen. Maar ik wilde de pijn zo graag voelen. Want het was ook het laatste teken wat ik van Michelle* zou voelen. Tussendoor zocht ik de mooiste kleertjes voor haar uit, een pakje dat ik de dag ervoor nog had gekocht. Ik had het gekocht voor het kraamfeest dat ik wilde geven, de uitnodigingen en kraamattenties waren al klaar. Ook haar prachtige winterjasje en knuffels gingen mee. Ik had al een tas klaarstaan, maar nu moesten natuurlijk haar allermooiste kleertjes mee. Dit was het eerste en laatste pakje wat ze ooit aan zou krijgen..........

Om 02.00 uur, het was inmiddels donderdagochtend vroeg, kon ik niet meer. Ik had al ruim 24 uur hevige weeën en ik besloot om op te geven. Ik voelde me een slappeling, maar ik kon niet meer. Het AMC was verlaten en daar liep ik door de donkere gangen op weg naar de afdeling waar ze mijn kleine meisje bij me weg zouden halen. Toen ik op de afdeling aankwam, verliep niet alles zoals was afgesproken. Ik werd helemaal niet ingeleid, kreeg helemaal geen ruggenprik alleen een beetje morfine. Door de morfine moest ik gedwongen in bed blijven, terwijl ik de weeën juist zo goed "staand of lopend" opving. Ik vond het vreselijk, want dan had ik ook wel thuis kunnen blijven. Gelukkig kwamen de verloskundige en de arts om 08.00 uur de kamer binnen. Ze gingen me eindelijk helpen. Ik kreeg een ruggenprik en ze besloten om me te gaan inleiden. Uiteindelijk was er om 15.30 uur geen houden meer aan, ik wilde niet dat Michelle* geboren zou worden........ maar moeder natuur besliste anders. Ik wilde haar zo graag het leven schenken, maar ik mocht niet met haar ruilen. Om 16.01 uur is ze, na ruim 39 uur weeën en een zwangerschap van 36 weken en één dag, geboren. Het was zo akelig stil in de kamer, zo verdrietig en pijnlijk. Ze was heel erg mooi, alles erop en eraan. De verpleging maakte mooie afdrukjes van haar handjes en voetjes en een aantal foto's. Mijn kleine meisje, mijn prinses! 42 centimeter lang en slechts 1550 gram. Waarschijnlijk was ze 3 dagen daarvoor al overleden.

De reden voor het overlijden van Michelle* ligt aan mijn placenta, die het geen 9 maanden vol had kunnen houden, en aan het "niet op tijd ingrijpen" van de verloskundige. Zij heeft bij haar vermoedens niet "op tijd" ingegrepen. Er was dus voor Michelle* wel een kans geweest om bij ons te kunnen zijn. Vrijdagmiddag mocht ik naar huis, mijn buik was nog dik.......... maar helemaal leeg. Ik voelde me ook leeg, verlaten en door moeder natuur in de steek gelaten. Waarom had ik geen duidelijke signalen gekregen, dat er iets niet goed ging met mijn popje? Zaterdagochtend ben ik naar "mijn" Prenatal gegaan. Ik wilde persé: zélf het laatste pakje voor Michelle* kopen. Omdat ze zo "mager" was, waren alle mooie kleertjes, die ik voor haar had gekocht veel te groot. Ik moest op zoek naar een prematuurpakje. Ik vond het vreselijk, een overvolle winkel met allemaal gelukkige papa's en mama's in wording. In deze winkel was ik zelf zo vaak, supertrots, geweest. Nu kon mijn meisje niet eens iets aan wat ik graag wilde. De dagen vlogen om, ik had slechts 1 week met mijn kleine meisje. Iedere dag was ik bij haar, ik heb haar in mijn armen gehouden en duizenden kusjes gegeven. Ik vertelde haar van alles en nog wat, noemde haar steeds "mijn kleine meisje" en ik kon het nog steeds niet geloven. Ik wilde gewoon dat iemand mij vertelde dat "zij" niet bij mij hoorde. Mijn meisje kon toch niet overleden zijn..........

Op de dag van de begrafenis is Michelle* in de ochtend naar huis gekomen. Ze heeft in haar mooie kamertje gelegen, we hadden zachte muziek aan en zaten steeds naast haar bedje. Ik heb alle knuffels om haar heen gezet. Zelfs de knuffels "keken" verdrietig. Ik wilde haar heel graag nog in de schommelstoel, die op haar kamertje staat vasthouden en dat heb ik ook gedaan. Even een minuutje met z'n tweetjes.......... De begrafenis heeft in besloten kring plaatsgevonden, de verloskundige uit het AMC en "mijn" twee lieve verpleegsters waren er ook bij. Omdat het kamertje van Michelle* "lila met Nijntjes" was, hebben we ook bij de begrafenis veel "Nijntje" gebruikt. Ze had een prachtig roze kistje met houten "nijntjes", bekleed met Nijntje stof. Ze heeft heel veel knuffels, briefjes en andere dingen meegekregen. Michelle* is begraven naast haar lieve oma. Zo sta ik iedere dag als moeder, aan het graf van mijn moeder én mijn kind. Om er zeker van te zijn dat ik ooit weer naast mijn meisje kom, heb ik het grafje aan de andere kant van Michelle* gereserveerd. Zo zal zij op een dag naast haar oma en mama liggen. Ik heb nog een verhaal voorgelezen op de begraafplaats. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, ik weet het niet. Ik was verdoofd, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. We hebben ook een fotograaf laten komen. Hij heeft mooie foto's van Michelle* thuis en van de hele begrafenis gemaakt. Binnenkort zal haar "hartvormige" steen geplaatst worden. Ook hier komt natuurlijk een "Nijntje" op.

Voor altijd is ze in mijn gedachten, voor altijd blijft ze het mooiste wat mij is overkomen en voor altijd zal ik verdrietig zijn dat ze niet bij mij mocht blijven.

Ik mis je "popje"............... iedere dag meer.

"Some people dream of angels. We held one in our arms"