KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Nicky Hollander

* 12 mei 1997 - 4 september 1997 †

Marco en Marion Hollander

Op 11 mei 1997 breken mijn vliezen en na controle van de verloskundige mag ik gaan wachten totdat er ook enige weeënactiviteit komt. Deze komt er gelukkig en dan heb ik nog een paar uur de tijd om Nicky ter wereld te brengen anders moet ik naar het ziekenhuis (te lang met gebroken vliezen rond lopen; infectiegevaar). Ik haal het net en om kwart over 7 schenk ik het leven aan een pracht van een dochter: we noemen haar Nicky.
Nicky is een lief klein meisje met een gewicht van bijna 6 pond. Een heel groot pluspunt is dat ze de nachten lekker doorslaapt. Een minpuntje is echter dat ze heel veel spuugt. Hierdoor sukkelen we wat af met haar gewicht. Ze wil niet echt goed groeien, en op een gegeven moment zit er ook een neerwaartse knik in haar groeicurve. Ik heb ondertussen met de borstvoeding meegerekend al 7 soorten voeding uitgeprobeerd!.
Maar al met al is ze een heel monter meisje dat heel veel lacht en de zon binnen laat schijnen voor iedereen.
De ochtend van 4 september 1997 kom ik op haar kamertje en wat zie ik tot mijn stomme verbazing? Nicky is voor de eerste keer omgedraaid: van rugligging naar haar buikje toe gedraaid. Mama kei trots en heel de familie gebeld. Daarna heeft ze haar kunsten ook nog een keer voor de andere kids vertoond en nadat die weer zijn vertrokken naar school, leg ik haar in bed. Om 15.00 uur heb ik Marco aan de telefoon en zo loop ik ook naar boven om Nicky gaan halen voor de volgende voeding. Ik zeg nog tegen Marco goh wat heeft ze koude handjes. En daarna zie ik wat er aan de hand is. Ben gillend met Nicky in mijn armen naar beneden gerend, de telefoon ergens neergesmeten en bij de buurvrouw aan de bel gaan hangen. Zij is namelijk verpleegkundige en ik dacht zij weet wel wat ze moet doen. In eerste instantie stond ze met Nicky aan de grond genageld, daarna ondernam ze actie; eerst 112 bellen en daarna is ze begonnen met reanimatie. Wij hoorden meteen gerochel en ik dacht yes ze is er nog, maar dat bleek achteraf lucht geweest te zijn dat na reanimatie naar boven komt. Ik heb vanaf dat moment totdat de ambulance er was niets anders gedaan dan op en neer gelopen. Ik heb Jill bij de overbuurvrouw neergezet, weer terug naar Nicky, weer naar buiten en weer terug naar Nicky. Mijn sleutels gezocht, Marco terug gebeld en weer terug naar Nicky. Wat duurt dat lang zeg eer die ambulance er was.
Die sluiten haar aan aan een e.c.g.-apparaat om te kijken of er nog een hartslagje te vinden is. Ik zag heel duidelijk een krommende lijn lopen maar op het moment dat Karin uitscheidt met reanimeren, was de lijn ook weg. Op dat moment besef je eigenlijk al dat je kind dood is, maar je klampt je nog steeds vast aan de artsen in het ziekenhuis. Met gillende sirenes zijn we vertrokken naar het Elkerliek. Toen wij daar aankwamen werd de brancard met Nicky weggereden en wij moesten een andere kant op. Ik riep nog dat ik meewilde; dat ik bij Nicky wou blijven. Maar helaas ik mocht niet mee. Ik mocht gaan wachten: wachten op wat?
Marco is gelukkig ook al gearriveerd in het ziekenhuis en gedrieën wachten we op wat de dokter ons komt vertellen. Wat mij nu nog steeds zo goed bij staat is dat ik de hele tijd een baby heb horen huilen en ik maar roepen dat is Nicky ze leeft nog, ze leeft nog. Maar dat was dus gewoon iemand anders zijn kind en niet de onze. En dan zie je de artsen komen he, en aan hun gezichten kun je het al aflezen: Nicky is overleden. Niks meer aan te doen, afgelopen uit.
We kregen alle tijd om naar Nicky toe te gaan en te kijken, aanraken, vragen, praten en huilen. Heeeeeeeel veel huilen. Ik moest op een gegeven moment een pleistertje gaan vragen omdat ze Nicky hebben geprikt en dat wondje wou niet meer dicht. En daar wou ik perse een pleister op. En dan komt het he; de familie is gewaarschuwd en komt ook binnen. Wat een ellende bij elkaar. Wij zijn na een paar uur naar huis gegaan omdat ik ook naar de andere kids toe wou. Mensen kinderen wat is dat moeilijk zeg om tegen je kinderen te vertellen dat hun zusje dood is. Dat ze nooit meer wakker worden van haar stemmetje.
Daags erna zijn wij terug gegaan naar het ziekenhuis waar ze in het mortuarium lag. Ik heb haar daar gewassen en aangekleed en wederom heel veeeel gehuild vooral toen bleek dat ik een luier vergeten was. Stom hè, dat je helemaal kunt doorslaan om een luier? Na dat moeilijke maar tevens heerlijke uurtje naar huis gegaan want de Dela zou komen en dan moet je wel aanwezig zijn. Een kwestie van verstand op nul zetten en dan een begrafenis regelen. Wij hebben gekozen voor een wit kistje, zag er heel lief uit op de foto. Dan de bloemen, kerk, pastoor, koffie en weet ik wat nog meer. Dan krijg je een dag de tijd om je tekst te verzinnen voor op het bidprentje en och wat was dat moeilijk. Ppppppppfffff de dag erna schoot mij in een keer iets te binnen en die tekst hebben we dan ook op het kaartje laten zetten.
De begrafenis zelf was heel mooi, Marco heeft ook nog een stukje zelf geschreven en voorgelezen. Dat was echt heel mooi maar wel moeilijk hoor zei hij achteraf. Op het moment dat wij de kerk ingingen, was het een beetje druilerig weer, en net voordat Nicky de kerk uit gereden wordt gaat de zon schijnen: niet te omschrijven hoe mooi dat was. Sinds Nicky's begrafenis gebeurt dit dus wel vaker he, dat op moeilijke momenten voor ons de zon in een keer gaat schijnen. Wij zeggen niet voor niets dat Nicky ons zonnestraaltje is. De kerk zat hier helemaal vol en een bloemen, knuffels en tekeningen dat er op/bij het kistje lag. Schiet er nou nog vol van als ik dat terug kijk.
Na 6 weken mag je de uitslag gaan halen bij de kinderarts. Ze hebben bij Nicky alleen maar routineonderzoekjes gedaan omdat ze 99% zeker was overleden aan wiegedood. Haar bloed en urine hebben ze onderzocht maar dat bleek allemaal in orde. Alleen uit haar bloed zat een virale infectie in die kan duiden op een verkoudheid of griepje, en die in het ergste geval op haar hersenstam kan neerslaan. Dit is niet te bewijzen maar voor ons wel iets om ons aan vast te klampen. Hierbij opgeteld dat ze een groeiachterstand had en dat ze op haar buikje in bed lag, dan heb je al 3 factoren bij elkaar voor wiegedood.
Deze uitslag heeft er wel voor gezorgd dat wij ons niet schuldig hebben gevoeld over haar dood. Dat is ook wat de kinderarts ons heeft ingeprent: jullie hebben hier geen schuld aan hoor. Na deze uitslag heel vlug zwanger geraakt van het zusje van Nicky: Megan. De zwangerschap die je hebt is niks. Je maakt je druk om alles. En je hoopt maar dat je vlug mag gaan bevallen. En Megan is geen vervanging van Nicky maar een zusje. En wat voor een! Een scheet van een meid die uiterlijk gelukkig niet op Nicky lijkt. Ze lacht gelukkig wel veel en laat voor ons weer de zon schijnen.
Dit wil echter niet zeggen dat wij nu Nicky vergeten zijn zoals er veel zeggen. Met iedere speciale gebeurtenis (of het nu een feestdag is of tandjes doorkom dag) dan heb je het moeilijk. Je realiseert je dan dat Nicky er eigenlijk bij had moeten zijn! Ik hoop dat ze hierboven haar rust heeft gevonden. Nicky wij denken nog iedere dag aan je.

Liefs Papa en Mama

dag 2 net uit bed en dan al kijken hoe het zusje in bad gedaan wordt.

Wat een grote gaap voor zo'n klein meisje

Waar is mijn duim