Nicky Wilshaus
* 27 september 2002 †
Paul en Sylvia
Het verhaal van het mooiste engeltje.
Ons allermooiste engeltje
Op 17 mei kwam ik erachter dat ik zwanger was, na een half jaar oefenen. Valt best mee voor iemand die een buitenlandchauffeur als man heeft (alleen weekenden thuis). We waren zo gelukkig. Alles verliep vlekkeloos, alleen moe de eerste drie maanden. Maar ja, als dat alles is. Bij de verloskundige ging het ook allemaal naar wens. Hartje goed, bloeddruk goed, je kent het wel.
Lekker bij mama in haar buik
Bij 17 weken vroeg ik aan me verloskundige of ik nog een echo kreeg (had bij 9 wk een termijnecho gehad, niks aan de hand), maar ze vond het niet nodig. Iedere zwangere vrouw krijgt maar 1 echo, zei ze. Maar ze had die dag een goeie bui en gaf mij toch een verwijzing voor een routine-echo. 16 september was het dan zover. De eerste dag van onze vakantie. We zouden ook nog naar Kos gaan, voor het laatst met z'n tweeën (en een half) op vakantie. Maar wat bleek, hij had vocht langs zijn nekkie, ook wel hygroma collie genoemd.
Echo van Nicky
Ze konden nog niks zeggen en we werden doorgestuurd naar een ziekenhuis waar we de volgende dag al terecht konden. Daar kon de arts alleen de hygroma collie bevestigen en we werden weer doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis in Rotterdam. Daar kwamen meer afwijkingen aan het licht. Hij had een hartafwijking, zijn buikje was open en daar kwamen darmpjes uit en hij zou een iets wat plat gezichtje hebben. Ze hebben daar gelijk een vruchtwaterpunctie afgenomen. Ik was op dat moment 22 weken zwanger. Ze zouden een versnelde versie doen omdat je tot 24 weken de zwangerschap eventueel af mocht breken. Ze zouden naar de belangrijkste vijf chromosomen kijken.
Een week later op woensdag 25 september kregen we de uitslag. Uit de uitslag van de punctie kwam helaas niks, maar wel hadden ze nog gezien dat zijn organen ook niet goed waren aangelegd. Reden genoeg voor ons en de doktoren om de inleiding door te laten gaan. Dus op 26 september om 9.00 uur moesten we in Delft zijn. Daar werd eerst met ons gesproken over hoe het ongeveer zou gaan verlopen allemaal. Paul mocht overal bij blijven en ook werd er voor hem een bed naast het mijne gezet. Dat was allemaal geweldig. Aan de verpleging en zo heeft het niet gelegen.
Mama houdt je goed vast
Om 9.45 uur kreeg ik een infuus ingebracht die de weeën zouden opwekken. Het zou 24 tot 48 uur kunnen duren voordat er überhaupt iets zou kunnen gebeuren, maar na heel de dag bezoek te hebben gehad, kreeg ik om 17.00 uur een beetje last van mijn buik en rug. Maar na een half uurtje was dat al bijna niet dragelijk meer. Ik kreeg een prik in mijn been. Daar werd ik helemaal duf van maar het werkte wel. Helaas maar een half uur. Ze zouden contact opnemen met de anesthesist om te horen wat ze nog meer voor me konden doen, voordat ze me een ruggenprik zouden geven. Ik kreeg nog een prik in mijn been met dubbele hoeveelheid. Ook die deed het maar even, alle weeën kwamen er gewoon door heen. Eindelijk om een uurtje of negen kreeg ik dan toch die overheerlijke ruggenprik. Ik was in een keer in de hemel. Dat is echt lekker joh. Zo de hele nacht een beetje hazenslaapjes gehad. Dan moest ik weer plassen en dan was me infuus weer op en dan was me ruggenprik weer op (daar kreeg ik constant morfine van toegediend).
's Morgens kwamen de weeën zelfs door de ruggenprik heen. Het was allemaal echt niet leuk, zoveel pijn had ik. En niemand kon eigenlijk iets voor me doen. Wederom kreeg ik weer wat in mijn been gespoten en de ruggenprik gaf extra morfine. Om een uurtje of 9.30 uur braken in 1 keer de vliezen, ik voelde een plop en toen patch. Ik lag van m'n voeten tot m'n nek in een laag van 5 cm vruchtwater. Beetje veel, maar het luchtte wel op. Niet veel later moest Paul een dokter gaan halen op de gang want ik hield het niet meer. Ze hadden in eerste instantie gezegd dat ik niet hoefde te persen en geen volledige ontsluiting hoefde te hebben, maar beide was niet waar. Ik ben nog een klein kwartiertje bezig geweest om Nicky eruit te persen. Ook zeer pijnlijk, maar ja je moet hé.
Even met drieën
Hij was al overleden en ze vroegen of ik hem op m'n buik wilde hebben nadat Paul toch de navelstreng had doorgeknipt. De eerst 2 seconden was het een beetje eng, maar daarna heb ik raar maar waar enorm van Nicky genoten. De eerste 4 uur heb ik niet eens gehuild. Verdoofd waarschijnlijk. De hele naaste familie is erbij geweest om afscheid te nemen van onze kanjer. Het was zo'n plaatje joh. (Ik kijk nog elke dag naar al zijn foto's.) Om een uurtje of 16.00 uur hebben we gevraagd of de verpleegster Nicky op kwam halen, want je kan wel blijven tutten maar aan alles komt een eind. Toen een uur later naar huis met zijn voetafdrukje in het gips en voet/hand-afdrukjes op papier met verf. Dat was eigenlijk het enige.
Nicky in zijn mandje
Op maandag konden we hem om 14.00 uur ophalen bij het ziekenhuis. Hij had obductie gehad. De begrafenisondernemer en mijn ouders hebben hem opgehaald. Als hij nog te zien was wilde ik hem graag even thuis hebben, dus werd hij om 14.45 uur bij ons thuis gebracht. Heel eng en raar was het om hem weer te zien en niet wetend wat je aan moest treffen. Het viel reuze mee. Het was nog steeds onze mooie lieve schat alleen was hij heeeeeeeel donker. We hebben hem samen met de begrafenisondernemer bij ons in de kerk gezet. Daar heeft hij geslapen en de voldoende dag om 11.00 uur zou hij worden begraven. Ik mocht hem toen niet meer zien dus maandagavond heb ik zijn mandje met blauwe lintjes dicht gemaakt. Dinsdag 1 oktober, de zon scheen hoog aan de lucht. Het was een schitterende dag. We waren met 13 man. Eerst een bakkie bij ons en toen naar de kerk. Daar hebben een aantal mensen nog mooie dingen voorgelezen en ze hadden ook allemaal een mooi stukje bij zich. Echt geweldig allemaal. Buiten op het graf heb ik ook nog wat gezegd en hebben we drie mooie witte duiven losgelaten. Bij het weglopen gooide iedereen allemaal gekleurde bloemblaadjes over Nicky zijn mandje. Het was allemaal zo mooi en vredig. Toen weer naar huis voor een bakkie en een broodje.
Dag Nicky
De uitslag van de opductie wees uit dat hij geen syndroom van down had, wat ze wel hadden gedacht. Zijn nieren en longen waren niet goed en een ader in zijn hart en hoofd ontbraken en zijn hart was helemaal niet goed. Dat was eigenlijk het hele verhaal.
Nicky met mama
Lieve Nicky
17 mei was de dag
dat we wisten dat jij in mama lag.
Papa en mama waren dolblij met jou op komst
Maar het gaat weleens anders, soms.
16 september hebben we jou via een echo mogen bekijken
om te zien op wie je ging lijken.
Helaas kwamen er afwijkingen aan het licht,
Wat nu leidt tot onze plicht.
Wij willen jou dit leed niet aan doen
En hebben een beslissing genomen, toen.
Na heel veel verdriet en pijn
Zal het voor jou echt beter zijn.
We hebben nog een paar dagen van je mogen genieten,
Want we voelden je door heel mama's buik heen schieten.
Op 27 september ben je geboren,
Maar we mochten je niet meer horen.
Wel hebben we heel lang naar je gekeken
En wat is gebleken:
Engeltjes bestaan echt.
Heel snel na de geboorte en het overlijden van Nicky ben ik opnieuw zwanger geraakt en op 13 augustus 2003 is Nicky zijn zusje Liselotte geboren. Zij is kerngezond en woog 3050 gram bij de geboorte.
Nicky heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
