Noah van der Pluijm
* 15 juli 2005 - 5 oktober 2005 †
Annika en Thomas van der Pluijm
Zo Stil...
Vooraf
Na een vreselijke zwangerschap en een grote fout van een arts, kwam ons zoontje Sammy met 26 weken op de wereld. Na maanden Neonatologie en ziekenhuis en de hele medische mallemolen hadden wij er genoeg van en besloten te emigreren. Daar gingen we dan, met zijn drieën naar de zon. Sammy was toen 6 maanden en wij belanden in Frankrijk waar mijn ouders wonen. Daar kon ik niet wennen en ook mijn man had zijn voorliefde voor Spanje niet verloren. Dus alles geregeld en daar gingen wij.
We vonden een leuk huis en ook fijn werk. Maar iets ontbrak in ons leven, de drang naar een tweede kindje. Wij besloten toen, ondanks alles wat we met Sammy hebben meegemaakt, het toch nog eens te wagen.
Mijn zwangerschap
Op een dag in november stond ik op en we hadden een heerlijke warme dag en ik voelde mij zo gelukkig dat ik gewoon wist, er groeit iets moois in mij. Ik zei tegen Thomas we zijn in verwachting ik heb geen test meer nodig. Hij begon te lachen en is toch een test gaan halen omdat hij het graag zeker wou weten, mannen....
En ja hoor we waren zwanger.
We gingen naar het ziekenhuis in Valencia en daar hebben ze mij uitgebreid onderzocht en zij hadden mij uitgerekend op 3 augustus 2005. We waren helemaal gelukkig. De zwangerschap verliep prima, alles ging goed. Ik voelde mij heerlijk.
Een ongeluk
Op 24 juni 2005 werd ons zoontje Sammy aangevallen door een hond en bijna doodgebeten. Ik kreeg een shock, wat natuurlijk ook op mijn zwangerschap sloeg. De arts vertelde mij in het ziekenhuis van Benidorm (daar woonden wij inmiddels) dat Noah door deze shock opgehouden was met groeien. Ze wilden het nog even aankijken of hij toch weer begon.
Op 15 juli 2005 kwam ik in het ziekenhuis op controle en de arts zei dat de baby direkt met een keizersnee gehaald moest worden. Anders zou hij in de buik overlijden. Ik was toen 38 weken zwanger. Wij zijn naar huis gereden, hebben de tas met kleren gehaald en hebben Sammy naar onze vrienden gebracht.
Ik werd klaar gemaakt voor de operatie, kreeg een ruggenprik en daar lag ik dan. Mijn man was zich verkleden en kwam toen bij mij in de OK. De dokter vertelde mij dat de ruggenprik niet dat deed wat hij moest doen en dat ik onder algehele narcose moest. Maar daar ik had ontbeten, moesten we hiermee wachten tot 19.30 en het was pas 13.00 uur 's middags.
Dus daar zaten we dan, we hebben er wel vreselijk om moeten lachen. Iedereen staat klaar, Noah deed het prima in de buik en Mien had gegeten. Noah werd uiteindelijk om 20.15 's avonds geboren. Hij was 47 cm en 2650 gram. Ze waren harstikke tevreden over Noah en hij was kerngezond. Ik ben 2 dagen later naar huis gegaan, ik voelde mij prima en ik miste Sammy ook erg. Noah werd nog onderzocht door de kinderarts en hij was meer als tevreden, ze waren verliefd op hem, een blonde jongen met blauwe ogen. De Spanjaarden waren gek op Noah.
Thuis
We waren heel de dag bezig met onze uk. Het was ook vreselijk warm rond, de 40 graden in de schaduw en Noah ging al vrij snel mee het zwembad in. Dat vond hij zo mooi. Hij werd vreselijk boos als hij uit het zwembad moest. Maar Noah had altijd alleen maar honger en ik vroeg de kinderarts hoe dat kwam. Hij zei dat het heel normaal was, Noah was heel de dag buiten aan de frisse lucht in het water en dat bracht honger met zich mee. Hij vond het een lekkere stevige baby.
Het rare was dat ik het steeds koud kreeg als ik naar Noah keek en ook vaak overbezorgd panisch op hem reageerde. Mijn man snapte er niks van en vroeg meermaals of ik niet blij met hem was en waarom ik zo afstandelijk tegen over Noah was. Ik begreep hem niet want ik voelde niet zo, ik knuffelde veel met hem en ik liet hem geen moment uit het oog. Maar het rare koude gevoel bleef.
Ik sprak er met de kinderarts over en hij zei dat het mijn onderbewustzijn was en wilde hem toch voor de zekerheid helemaal doorchecken, want een moedergevoel zegt meer dan boeken vond hij. Er kwan niks uit, hij was helemaal gezond, en toch bleef het gevoel.
Noah was inmiddels 2 maand oud en mijn gevoel bleef, het werd steeds erger. Ik werd er gek van. Ik sprak met vrienden en familie en zij zeiden allemaal, dat ze dachten dat ik niet kon geloven na wat we met Sammy hadden meegemaakt, dat Noah gewoon niets had en gezond was.
Noah
Op 5 oktober kwam Sammy 's morgens onze slaapkamer in om 6 uur. Hij zei "Sammy is wakker en Noah slaapt." De manier waarop hij keek, zei mij genoeg en mijn koude gevoel was weg, heel raar. Ik raakte volledig in paniek en maakte mijn man wakker. Hij zei dat ik normaal moest doen want Noah sliep zijn 3e dag door. Ik zei dat hij moest gaan kijken. Toen riep hij mij en zei: "Schat, hij slaapt zo lekker kom kijken."
Ik liep Noah's kamer in en mijn wereld zakte ineen. Ik gilde "hij is dood" en mijn man probeerde mij te kalmeren en riep "kijk hij slaapt". Opeens werd ik kalm, echt doodkalm, ik liep naar zijn bedje en tilde hem op. Hij zakte helemaal in elkaar en mijn man schrok zich rot. Ik heb hem aan mijn man gegeven en die is gelijk gaan reanimeren. Ik ben naar de telefoon gelopen en heb 112 gebeld maar ik kon geen woord Spaans meer, ondanks dat ik het vloeiend sprak.
Ik ben uit huis gelopen naar de buren en heb alleen gezegd "Noah" en de telefoon aan Leandro gegeven. Hij belde gelijk 112 terug en zei dat ze direkt moesten komen dat er een baby van 2 mnd en 20 dagen oud niet meer ademde. Na 45 minuten was er nog geen ambulance, hij kon ons huis niet vinden omdat wij in een wijk woonden die helemaal nieuw was. Dus best moeilijk te vinden, als je er niet bekend was.
Leandro reanimeerde Noah en Thomas, ik en Sammy zaten in de auto. Leandro reanimeerde in de auto verder en wij vlogen richting het ziekenhuis. We woonden op een berg en onder aan de berg was alles afgezet met politie die op de ambulance aan het wachten was. Op het moment dat wij die rotonde invlogen, kwam de ambulance en mijn man trapte boven op zijn rem. We botsten in een politieauto, maar we hadden niks en de artsen trokken gelijk Noah uit de auto en begonnen te vechten om Noahs leven. Het was toen inmiddels 7 uur en ik had geen hoop meer.
Ze zijn tot 9.45 uur bezig geweeest en een politieman haalde de noodarts uit de ambulance en zei jongen het heeft geen zin meer. Ik stond als een hysterische te gillen: "ga door". Ik werd zo kwaad dat ze ophielden, had nergens meer besef van. Het enige wat ik nog weet is dat ze mij een pil in mijn mond drukten met een beker water er achter aan. Mijn man stond er hopeloos verloren bij en werd gelukkig opgevangen door de politie. In de tussentijd waren onze auto en de politiewagen weggebracht door de takelwagen.
De mensen van het crematorium kwamen en legden uit dat ze een autopsie moesten doen volgens de Spaanse wet omdat Noah jonger was dan 18 mnd. Ik zat daar met Noah in mijn armen, had hem net omgekleed en gewassen en ben met mijn uk op de loop gegaan. Ik wou het gewoon niet geloven dat ze Noah meenamen. We zijn naar huis gebracht en de politie is gaan bellen naar mijn ouders. Ze hebben echt heel goed voor ons gezorgd. Mijn ouders zijn in de auto gestapt en naar Spanje gekomen.
De buren en de politie hebben voor Sammy gezorgd en hebben ons geholpen om naar het crematorium te gaan. 's Middags ging de telefoon en de politie vertelde dat de autopsie klaar was. Ons zoontje was overleden aan wiegendood. Wij konden dit niet geloven en hebben om een tweede autopsie gevraagd waar je dan 2 maanden op moet wachten. Bloed- en botonderzoek en al dat soort onderzoeken. Maar ook daar is niets uitgekomen.
Noah is op 7 oktober 2005 gecremeerd. We hebben via de rechtbank aangevraagd om de urn mee naar huis te nemen en een certificaat om Noah mee te nemen over de grens. Mijn man vroeg, hoe bedoel je over de grens en ik zei alleen maar ik ga terug naar Nederland. Op 3 dec 2005 zijn wij terug gekomen naar Nederland en wonen nu in Hengelo.
Op 20 januari kwamen wij erachter dat ik ondanks sterilisatie tussen de 5 en 7 oktober 2006 uitgerekend zou zijn van ons 3e kindje. Inmiddels ben ik bevallen van Nevio op 22 september 2006 i.v.m. met de datum van Noah. Nevio heeft al te verhoogd risiko op wiegendood en ligt na verschillende ziekenhuisopnamens aan de monitor thuis.
Noah heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
