KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Mandi

* 21 december 2000 †

Ferry & Francesca Michels

Voor onze vechter

En weer was ik zwanger, totaal onverwachts. Ik zat met een positieve test in mijn hand en wist even niet wat ik moest doen. Oh, ja Ferry bellen natuurlijk! Die reageerde net zoals ik een beetje van "we zien het wel" en we zouden het inderdaad zien.

Ik was doorgestuurd naar het Dijkzicht ziekenhuis in Rotterdam vanwege een mogelijke zwakke baarmoeder. De eerste weken van deze zwangerschap werd mijn baarmoedermond goed opgemeten en in de gaten gehouden. Dat ging al gauw over naar het beter bekijken van de 'baby'. Ik zal ook nooit meer vergeten hoe de gynaecoloog zei: "Oh wacht even ik zie iets". Mijn reactie was gelijk "Oh, nee he, niet weer". Ik mocht even naar de wc vanwege een volle blaas. De weg naar het toilet heb ik bibberend afgelegd. Wat leek die gang lang zeg.

Bij deze echo kwam ook een andere gynaecoloog die het vermoeden van haar collega deelde (zij was geneticus). Ze keek nog eens goed en vertelde dat het er niet goed uitzag. JA, zoiets begrepen wij ook al. Ze wilde zeker weten om welk syndroom het ging en moedigde me aan om een vlokkentest te laten uitvoeren. Ondanks dat ik er niet happig op was (omdat het ook risico's met zich mee brengt) heb ik toch ingestemd. Ik kon gelijk naar een andere kamer waar de vlokkentest uitgevoerd zou worden. De ingreep werd uitgelegd door een andere gynaecoloog en onder begeleiding van een echo werd de vlokkentest gedaan. De ingreep ging goed maar was erg pijnlijk. Ik moest daarna een half uur tot een uur op bed blijven liggen maar al gauw had ik daar genoeg van. Er was nog verteld dat ik de volgende dagen rustig aan moest doen en vooral niet mocht tillen. Nou dat kwam goed uit want de dag ervoor was ik mijn baan kwijt geraakt.

Op 6 december kreeg ik de vlokkentest en op 18 december de uitslag. Ik werd eerder die week nog gebeld of ik eerder kon komen maar dat lukte niet, ik dacht nog dat dat telefoontje nooit iets goeds kon betekenen. Op de afspraak werd uitgelegd wat de uitslag van de vlokkentest was, wat ook al een klein beetje was uitgelegd in de brief van het ziekenhuis.

Het ging om het Turner syndroom. Nou daar had ik nog nooit van gehoord. Voor de zekerheid werd er nog een echo gemaakt om te kijken hoe het met Mandi was. Omdat we nu wisten dat in mijn buik een klein mensenmeisje zat wilde ik haar gelijk een naam geven. Ferry vond Mandi ook een mooie naam. De echo wees uit dat onze Mandi* was overleden. Ik was niet echt verdrietig maar meer trots dat mijn meisje zo hard heeft moeten vechten tegen alles wat haar kleine lijfje had moeten doorstaan. Er werd meteen een afspraak gemaakt voor de bevalling die ingeleid zou worden. Ik zou de volgende dag terugkomen.

In het ziekenhuis kreeg ik een medicijn om de baarmoeder week te maken, ik zag er erg tegen de bevalling op, maar dit viel gelukkig mee. Ik mocht lekker in bed gaan liggen en zo gingen de uren voorbij. Gelukkig was er altijd iemand aan mijn bed om zo te zorgen dat ik niet alleen zou zijn. Ferry mocht gelukkig op mijn kamer blijven slapen.

Uiteindelijk is Mandi 's nachts geboren toen ik op de bedpo zat. Ik mocht niet meer naar de gewone toilet omdat de vliezen al waren gebroken. Zonder pijn, medicijnen en gelijk kwam ze op de wereld, wat was ze nog maar klein. De verpleegster die ik had in die nacht was erg lief voor ons, ze haalde ook de kinderarts erbij die nog zo verbaasd was dat ze zo snel was geboren. Ondertussen is Mandi* op een doek gelegd waarop we haar heel mooi konden bekijken. Lang kon ik niet naar haar kijken, wat me nog altijd veel verdriet doet. De kinderarts heeft haar meegenomen we zouden obductie laten verrichten op Mandi*.

We hebben nog geprobeerd om de placenta geboren te laten worden omdat Mandi* ook zonder veel moeite is geboren helaas lukt dat niet en moest ik toch nog gecurreteerd worden. Ik was de eerste patiënt voor de O.K. en ook dat ging goed. Toen ik het ziekenhuis uit kwam ging ik voor de 3e keer met een lege buik en zonder kindje naar huis.......

Uit de obductie is gebleken dat alle lichamelijke problemen die Mandi* had, echt bij dit syndroom hoorden. Ze had veel oedeem (vochtophopingen) door haar hele lijfje inclusief haar hoofdje, en dat was nog maar het uiterlijk. Wat ze precies in haar lijfje mankeerde, weet ik niet en dat is denk ik maar goed ook.

Mandi heeft twee engelen-broertjes, Leroy* en Brandon*. Zij hebben elk een eigen engeltjespagina.
Lees hier meer over Leroy* en Brandon*.