KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Mandy

* 24 mei 1991 († 22 mei 1991)

Trudie en Gerrie

Onze oudste

Mandy

Na vlot herstel van de eerste zwangerschap, die helaas eindigde in een miskraam, was daar toch weer het verlangen naar een nieuwe zwangerschap en kindje. Ook deze keer duurde het weer even voordat ik zwanger was, maar op 24 oktober 1990 deden we een test en ja hoor hij was positief.
Blijdschap, maar ook de angst om jou te verliezen, wisselden elkaar af. Ik mocht gelukkig in de 6e week al in het ziekenhuis langskomen. Ik kreeg een echo waarop een vruchtje van 0,5 cm was te zien. Het zag er goed uit voor dat moment zei de gynaecoloog. We mochten iedere 4 weken op controle komen, buiten de normale kwaaltjes had ik nergens last van.

Bij de volgende controle was ik al 6 kilo aangekomen! Een beetje veel volgens de gynaecoloog, als ik de volgende controle weer zoveel was aangekomen, zouden ze een suikerproef gaan doen. Voor de rest was alles goed en gingen we een echo maken. Wat waren we blij dat we op het scherm jou hartje zagen kloppen. Bij de vorige zwangerschap was het vruchtje al in de 6e week afgestorven, maar kreeg ik in de 16e week pas bloedingen. Vol goede moed gingen we huiswaarts.
Die suikerproef werd gedaan, want ik was bij de volgende controle al 11 kilo aangekomen. Maar voor de rest was weer alles goed.

De 16e week was in aantocht en ik werd toch wel een beetje bang. Dat bleek allemaal onterecht, want het ging eigenlijk steeds beter. Ik had al een behoorlijke buik en de zwangerschapskwalen waren verdwenen. Dus werd het tijd om eens met jouw kamertje aan de gang te gaan. Onze rommelkamer werd leeg gehaald en langzaam omgetoverd tot een babyparadijsje. Jouw wiegje werd bekleed met mama's trouwjurk, de muren behangen door opa en papa nam het schilderwerk voor zijn rekening. Het was een droomkamertje, klaar om jou te ontvangen.

De rest van de zwangerschap heb ik nergens last van gehad. Ik was, wat ze in de volksmond noemen, HOLLANDS GLORIE. Tot de 20e mei 1991. Ik had last van harde buiken en belde de gynaecoloog. Ik kon gelijk langskomen en werd aan het CTG-apparaat gelegd. Het was niets om me zorgen om te maken, het rommelde een beetje. Ik had ook geen ontsluiting, dus mochten we weer naar huis. Ik moest op de 22e mei op de gewone controle komen en als er dan wat veranderd was, zouden we wel verder kijken.
Op 21 mei had ik 's avonds bij mij thuis een Tupperware party. Toen de mensen weg waren, begon jij zo hard te trappen, dat het gewoon pijn deed. Zo plotseling als het begonnen was, zo plotseling hield het ook weer op. Gelukkig dacht ik nog, kan ik toch nog lekker slapen....

Woensdag 22 mei

De dag van de gewone controle. Om 10:10 uur moesten we in het ziekenhuis zijn. Oma Binky en een vriendin gingen mee. Papa lag nog lekker te slapen, omdat hij nachtdienst had gehad. We gingen eerst nog even wat drinken in de coffeeshop en toen vol goede moed op weg naar de afdeling gyn. Oma was er helemaal vol van, want ik zou een echo krijgen en dat had ze nog nooit gezien. Maar eerst werd er een CTG gemaakt, omdat ik nog last had van harde buiken. Karin, de verpleegster die op 20 mei ook de CTG had gedaan, was er nu ook weer. Ze legde me aan het apparaat, maar het bleef stil, akelig stil. Die maandag ervoor hadden ze gelijk de hartslag te pakken, maar nu hoorden we alleen mijn hartslag. Ze zette wat knopjes om en ik moest in verschillende standen gaan liggen en zitten. Ik vroeg of het apparaat wel in orde was, maar ze had het 10 minuten eerder nog gebruikt. "Ik ben zo terug" zei ze op een gegeven moment. Ze kwam terug met mijn gynaecoloog. "We gaan even een echo maken". Daarvoor moesten we naar een ander kamertje. Tijdens de echo zag ik allemaal zweetdruppels bij Peter op het hoofd komen en er werd geen woord gesproken. Ik had er echt geen benul van, dat er wel eens iets mis zou kunnen zijn. Peter heeft er toen dr. De Goey (hoofd van de afdeling) bij gehaald. Ook hij ging nogmaals kijken met het echo-apparaat. Na een tijdje hield hij ermee op en werd ons verteld dat er geen hartregistratie meer was, met ander woorden jij was overleden...

Ik mocht me weer aankleden en we werden naar een kamertje gebracht. De woorden drongen nog niet eens tot me door. In het kamertje moesten we wachten op Peter. Toen hij kwam, pakte hij mijn hand en zei "Waarom nou Truutje?" Toen kwamen bij mij pas de tranen en kon ik ook niet meer ophouden met huilen.
Hetty (mijn vriendin) is papa gaan halen. Ze heeft tegen papa gezegd, dat hij even mee moest komen omdat er iets niet goed was met jou. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen, om te zeggen dat je was overleden. Dus toen kwam papa niets vermoedend het kamertje binnen. Ik stond op vloog hem om de nek "Ons kindje is dood Ger, ons kindje is dood" was het enige wat ik uit kon brengen.

Hetty en oma zijn naar huis gegaan, zodat wij met Peter konden bespreken hoe nu verder. Ik wilde de zwangerschap gewoon uitdragen, maar papa vond het een verschrikkelijke gedachte, dat ik met de dood in mijn lichaam liep. Daar kon ik me wel iets bij voorstellen, maar ik had zelf zo iets van, hoe langer je bij me was, hoe langer het duurde voordat het afscheid nemen zou gaan beginnen.
We hebben alle mogelijkheden met Peter doorgesproken en besloten om de bevalling in te leiden. Een keizersnede zou niet goed zijn voor de verwerking en uitdragen was ook geen optie, dus bleef alleen deze mogelijkheid over. De volgende dag werden we al in het ziekenhuis verwacht.

We hebben Hetty gebeld en die heeft ons opgehaald en naar opa en oma Binky gebracht. Vandaar heb ik iedereen zelf gebeld, om te vertellen dat jij was overleden. Diegenen die ik graag om me heen wilde hebben, heb ik gevraagd of ze konden komen. Dit waren opa en oma Auto, ome John en tante Vero en je peetouders Robbie en Nicole. Na een tijdje zijn we naar ons eigen huis gegaan. Iets wat ik eigenlijk niet wilde. Robbie en Nicole zijn met ons meegegaan en ik heb gevraagd of ze konden blijven slapen.
Thuis aangekomen ging ik douchen. Maar om op de badkamer te komen, moest ik langs jouw kamertje. Ik maakte de deur open en er kwam zoveel woede in me op. Ik begon te smijten met alles wat ik tegen kwam en maar huilen. Nicole is naar boven gekomen en heeft me getroost en onder de douche gezet. Eenmaal gedoucht werd ik wat rustiger. Ik heb me in de armen van Ger genesteld op de bank en heb samen met Nicole een hele fles martini leeg gedronken.

Donderdag 23 mei

We zijn om 06.30 uur opgestaan, want we werden om 07.30 uur in het ziekenhuis verwacht. Rob bracht ons naar het ziekenhuis en is toen gaan werken. Zo had hij wat afleiding. Nicole had ik gevraagd om bij de bevalling te zijn, om ons te ondersteunen. Ze is echt een kei van een vriendin en ik wou haar dan ook erbij hebben.
Op de afdeling werden we opgewacht door een verpleegkundige, die ons ging vertellen wat er allemaal zou gaan gebeuren. Daarna konden we naar de verloskamer. Ik mocht me uitkleden en iets aantrekken wat lekker zat. Het infuus werd aangebracht, het wachten kon beginnen.

Ieder uur kwam er wel een verpleegkundige kijken, hoe het ervoor stond. De gynaecoloog die er die dag was, kende ik niet en ik vond dat dan ook niet echt prettig. Hij was wel aardig, maar toch een vreemde. 's Middags was de pijn zo hevig, dat ik morfine heb gekregen. Ik werd er wel suf van, maar heb toch alles meegekregen. Vroeg in de avond had ik pas 3 cm ontsluiting en werd er besloten om het infuus stop te zetten. De volgende dag zou het weer geprobeerd worden.
Robbie is vanuit zijn werk nog even langsgekomen en we hebben, ondanks alle pijn en verdriet, ook nog gelachen. Papa en Nicole mochten in het ziekenhuis blijven slapen, waar ik erg blij mee was.

Vrijdag 24 mei

Wonder boven wonder hebben we allemaal goed geslapen, van mij wel te verwachten gezien de morfine. Om 08.00 uur kwam er een verpleegkundige om het infuus weer in te stellen. Toen is het eigenlijk heel snel gegaan. Rond 09.30 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Maar omdat jij dood was verliep dat niet zo vlot als normaal. Gynaecoloog dr. van Hoven kwam erbij, een heel lief en aardig vrouwke. Ik had zo'n pijn, dat ik het achterwandje van het bed er bijna uitgetrapt heb. Na anderhalf uur persen, werd jou hoofdje geboren. Ik moest gaan puffen, want er was iets, wat ik dus niet kon zien, waardoor ik niet verder mocht persen. Ik zag wel dat de gynaecologe wat aan het friemelen was, maar hoe of wat wist ik niet. Na een paar minuten mocht ik weer verder persen. En ja hoor, na 1 keer hard persen was jij er, onze mooie meid van 52 cm en ruim 4 pond.

Blijdschap dat het erop zat, maar ook verdriet, heel veel verdriet, dat het moment was aangebroken om afscheid te gaan nemen van jou.
Nicole en papa zijn even weggegaan en ook jij werd meegenomen. Ik vroeg of ze het fototoestel mee wilde nemen om foto's te maken. Na een tijdje brachten ze jou weer bij me terug, gewikkeld in een babydoek. Ik heb je in mijn armen genomen en verhaaltjes verteld. Kusjes gegeven en gevraagd of je over ons wilde waken.....
Even later kwam Nicole weer terug en hebben we jou samen bewonderd. Je was zo mooi, fel rode lipjes, een bol koppie en mooie blonde haartjes, met wat slag erin. Papa kon het niet aan, om jou te bekijken.

Wat later kwam de gynaecologe om te vertellen dat je navelstreng 4 keer om je nekje heeft gezeten, wat dan ook de vermoedelijke doodsoorzaak is geweest. Ook vroeg ze of er sectie op je gedaan mocht worden, om uit te sluiten of er iets anders aan de hand was, we hebben daar mee ingestemd. Ze vroeg ook of we al wisten wat we gingen doen, cremeren, begraven of afstaan aan het ziekenhuis en dan alles aan hun overlaten. Wij hadden besloten om jou in stilte te laten cremeren, iets waar we nu heel veel spijt van hebben.
Ome John is nog langs geweest om de injectie te brengen, die zou voorkomen dat de borstvoeding op gang zou komen. Ik was zo ongelofelijk trots op hem, toen ik vroeg of hij je vast wilde houden en ja zei. Op de foto met je wilde hij niet, maar hij is zo trots op zijn oudste nichtje.
Ik heb op een gegeven moment gevraagd of ze je mee wilde nemen, want ik was zo moe. Ik ben wonder boven wonder in slaap gevallen en toen ik wakker werd, waren papa en Nicole er ook weer. We hebben de hele gebeurtenis nog eens doorgesproken en waren het er over eens dat het ondanks alles een mooie bevalling is geweest.
's Avonds zijn je ooms, tantes, opa's en oma's nog langs geweest. Veel kan ik me daar niet meer van herinneren, alleen dat ome Theo heel erg verdrietig was en ik hem niet mocht troosten.

Zaterdag 25 mei

Ik mag naar huis.... met lege handen, lege buik en een leeg hoofd. Om 12.00 uur zou de begrafenisondernemer komen. Dat hadden ze vanuit het ziekenhuis geregeld, het enige wat ze gedaan hebben. Ze hadden ons niks verteld over de mogelijkheden, zoals hand- en voetafdrukjes maken of jou mee naar huis nemen of een haarlokje afknippen.
Edward, onze buurman, heeft ons opgehaald en thuis gebracht. Het hele huis stond vol met bloemen van familie, vrienden en mensen uit de buurt.
Toen kwam de bode....wat is dat moelijk geweest. Het hele verhaal weer verteld met de nodige tranen. Het was een hele jonge man, maar ëën en al begrip. We hebben hem het pakje meegegeven, wat je eigenlijk aan zou krijgen als je uit het ziekenhuis zou komen, als alles goed was gegaan. Verder heeft hij er voor gezorgd, dat je werd bijgeschreven in ons trouwboekje. Je bent in stilte gecremeerd, iets waar we nu veel spijt van hebben.

En dan ben je met zijn tweetjes. In het begin is er nog wel wat aanloop, maar dan volgt er de stilte.....

Er zijn vaak van die dagen
Dat ik veel aan je denk
De gedachten niet kan verdragen
Dat jij er niet meer bent
Dat ik je niet kan zeggen
Hoeveel ik om je geef
Het ook niet uit kan leggen
Waarom jij niet meer leeft
Het leven heb jij nooit gezien
Want jij bent doodgeboren
Maar elke dag en ook 's nachts misschien
Heb jij me kunnen horen
Je blijft bij ons in gedachten
Zolang we zullen leven
Wat we ook nog mogen verwachten
Je bent in ons leven verweven