Lonne Jolanda van Uden
* 3 november 2002 †
Wilbert, Jolanda en Gijs van Uden
Ballonnen voor ons Lonne
Voordat u ons verhaal begint te lezen, willen wij u zeggen dat het een heel lang verhaal is, want wat ons in 3 dagen tijd is overkomen, is niet zomaar in een paar alinea's op te schrijven. Toch denken wij dat we het niet korter kunnen maken om duidelijk over te laten komen wat er gebeurd is.
Onverwachts naar het ziekenhuis
Op woensdag 30 oktober 2002 wordt ons zoontje Gijs 2 jaar. Het wordt een hele gezellige verjaardag met veel bezoek en veel kadootjes. Ik ben op dat moment 28 weken zwanger van ons 2e kindje. In de nacht van donderdag op vrijdag is onze Gijs erg ziek en moet diverse keren overgeven. Op vrijdagmorgen 1 november worden we na een gebroken nacht wakker. Ik voel me dan ook niet lekker maar wat wil je na zo'n nacht? Wilbert vindt in de loop van de ochtend dat ik de verloskundige maar even moet bellen voor de zekerheid. Ik denk zelf dat ik ook ziek word net als onze Gijs dus zie geen reden om te bellen. Ik verzeker hem dat ik lekker met onze Gijs een middagdutje ga doen en als het daarna niet over is dat ik dan wel zal bellen. Na ons dutje voel ik me inderdaad nog niet veel beter en besluit de verloskundige te bellen. Ik krijg om de 2 minuten harde buiken die daarna weer weggaan. Ik leg de verloskundige uit wat ik voel en ze zegt dat ze in de loop van de middag wel even zal komen. Ze is er echter al na een kwartiertje. Ze voelt aan mijn buik en zegt dat ik inderdaad om de 2 minuten weeën heb. Ik heb dit dus echt niet als weeën gevoeld anders had ik wel eerder gebeld natuurlijk. We gaan naar het ziekenhuis totaal gerustgesteld door onze verloskundige en met de zekerheid dat alles goed komt.
Vrijdagnacht en zaterdagmorgen
In het ziekenhuis worden er diverse dingen onderzocht. De weeën hebben niet tot ontsluiting geleid en dat is een goed teken. Als alles gecontroleerd is, word ik aan de weeënremmers gelegd. Inmiddels is het al tegen 22.00 uur en we vragen of het nog noodzakelijk is dat Wilbert blijft. We willen graag dat hij naar huis kan want onze Gijs is immers ook nog ziek. Er wordt nog op een uitslag gewacht, maar dan lijkt alles in orde te zijn. Ik kan naar de kraamafdeling en Wilbert gaat met een gerust hart naar huis. Ik ga naar het toilet maar word daar ongelofelijk misselijk. Dit kan een bijwerking zijn van de weeënremmers, dus maar weer vlug in bed. Door de weeënremmers gaat mijn hart als een gek tekeer en er wordt al tegen me gezegd dat ik die nacht waarschijnlijk niet veel zal kunnen slapen. Dit is inderdaad het geval. Onze baby is de hele zwangerschap ongelofelijk beweeglijk geweest en nu is hij of zij opvallend rustig. Dit zit me niet zo lekker en ik zeg dit tegen de verpleegkundige. Die zorgt meteen dat er een verloskundige van het ziekenhuis komt die een CTG maakt. Doordat mijn hart zo tekeer gaat overstemt deze de hartslag van de baby en wordt er een echo gemaakt. Op die echo is te zien dat het hartje klopt. Enigszins gerustgesteld gaat de nacht heel langzaam verder. Van slapen komt inderdaad niets. 's Morgens bel ik de zuster die me naar het toilet zal begeleiden vanwege de misselijkheid. Alles lijkt goed te gaan maar dan moet ik ineens ongelofelijk overgeven. Maar weer vlug mijn bed in. Om 10.00 uur wordt er een routine-CTG gemaakt. Weer overstemt mijn hartslag die van de baby. De verpleegkundige vraagt aan de toevallig voorbijkomende gynaecologe of ze een echo wil maken. Ik heb de baby na de vorige echo 's nachts niet meer gevoeld. Dan opeens voel ik hem/haar schoppen en de verpleegkundige voelt het ook, heerlijk opgelucht. De gynaecologe komt met het echo-apparaat en maakt een echo. Deze duurt heel lang. Normaal gesproken ben ik heel oplettend, maar ik ben nu zo opgelucht dat ik de baby zojuist gevoeld heb dat ik niet zo goed meekijk met de echo. Op een gegeven moment zegt de gynaecologe dat ze niet zulk goed nieuws heeft. Ik denk nog dat er maar iets heel onbenulligs mis is, maar het is ongelofelijk mis, het hartje klopt niet meer......
Wat er dan door je heengaat, dat gevoel gun je echt niemand. Toch gaat er dan opeens ook een knop om en ga je praktisch denken, misschien wel uit zelfbescherming. Wilbert moet gebeld worden, hier zorgt de verpleegkundige voor. Hij was al onderweg dus die komt niet veel later binnen en wordt totaal overvallen door dit slechte nieuws. De gynaecologe zegt dat we 10 minuten samen kunnen zijn maar dat ik dan direct naar de verloskamer moet. De bevalling moet zo spoedig mogelijk worden opgewekt want door een loslatende placenta (solutio) is ons kindje gestorven en is mijn bloedbeeld verstoord geraakt en dit is heel slecht voor mijzelf. Ze verzekert ons nog wel dat met mij alles goed zal komen. Onze eerste reactie daarop is dat ze dan maar een keizersnede uit moeten voeren. Dit kan niet omdat het bloedbeeld zo verstoord is dat er geen narcose gegeven kan worden. We bellen ondertussen naar onze families om dit ongelofelijke nieuws te vertellen. Bij iedereen heerst verslagenheid. Ik bel mijn zus die kraamverzorgster is en die bij de bevalling aanwezig zou zijn. We zeggen haar dat we niet van haar verlangen dat ze bij deze bevalling is want ze is zelf net bevallen van haar 2e zoontje en dit zal toch geen plezierige belevenis worden. Ze verzekert ons dat ze graag bij ons wil blijven als wij dit ook echt willen.
Uiteindelijk bevallen
De weeënremmers zijn inmiddels verwijderd en ik krijg weeënopwekkers. Er zijn verschillende middelen die niet gegeven kunnen worden omdat mijn bloedbeeld dusdanig verstoord is dat dit gevaar voor mij op zou kunnen leveren. Het is inmiddels zaterdagmorgen 2 november. Ik word weer ongelofelijk misselijk en verlies even het bewustzijn, als ik weer bijkom heb ik weer enorm gebraakt. Ik voel me daarna wel wat beter. We worden ongelofelijk goed opgevangen door de verpleegkundigen om ons heen en af en toe hebben we het erover hoe we alles zullen regelen als de baby dadelijk geboren wordt. Helaas hebben vrienden van ons onlangs hetzelfde meegemaakt dus zijn we onbewust een beetje voorbereid en hebben Wilbert en ik al samen over dit onderwerp gesproken. We denken er gelukkig allebei hetzelfde over en maken dus dezelfde keuzes.
De ontsluiting wil maar niet vorderen en om 14.00 uur 's middags krijg ik ontzettend pijnlijke weeën die constant zijn. Geen begin en geen einde, een aaneengesloten weeënstorm. Ik houd het nu echt niet meer uit en vraag of er geen pijnstilling gegeven kan worden. Dit is een enorm probleem omdat mijn bloedbeeld steeds slechter wordt. Toch krijg ik dan pijnstilling. Deze mag ik 2x hebben en ze werken ongeveer 4 tot 6 uur. Nadat ik deze 2x gehad heb is er nog steeds geen ontsluiting en moet er een andere manier gevonden worden. Er wordt besloten dat ik aan een morfinepomp word gelegd. Ik krijg ook een ander middel om de weeën op te wekken. Het is inmiddels zaterdagavond. Wilbert en mijn zus zijn constant bij me en ook enkele verpleegkundigen. Iedereen is enorm bezorgd en hartelijk voor ons allemaal. Als ik de morfinepomp krijg, weet ik voor mezelf dat ik nu zoveel mogelijk moet rusten om krachten te sparen voor de bevalling. Ik krijg inmiddels ook bloed toegediend omdat mijn baarmoeder vol aan het stromen is met bloed. Op een gegeven moment in de nacht gaat Wilbert ten einde raad vragen aan de gynaecologe wat hij kan verwachtten, want hij ziet dat de ontsluiting niet opschiet en dat mijn conditie er niet beter op wordt. Er wordt door de gynaecologe duidelijk uitgelegd wat er staat te gebeuren en dat ze alles onder controle hebben maar dat ik wel op eigen kracht zal moeten gaan bevallen. De bevalling op zich zal ook geen prettig gezicht zijn want er zal een enorme hoeveelheid bloed uit de baarmoeder komen. Hier heb ik dus inmiddels al nieuw bloed voor toegediend gekregen. Ik heb wel 6 infusen en mijn armen zitten. Er wordt door hen besloten dat het beter is dat Wilbert en mijn zus dus niet bij de bevalling aanwezig zullen zijn. Wilbert komt terug en mijn zus heeft inmiddels ook gehoord dat ze niet bij de bevalling mogen/zullen zijn. Dit vindt ze verschrikkelijk. Ze weten nu wel van elkaar dat de situatie ook voor mij heel kritiek is en dat hadden ze eerder niet aan elkaar durven vragen, bang om de ander in paniek te laten raken. Wilbert polst tussendoor voorzichtig of ik na mijn overlijden begraven of gecremeerd wil worden. Mijn zus vraagt op een gegeven moment ook of ik nog iemand wil zien of spreken. De reden waarom ze dit vragen gaat volledig langs me heen. Ik heb zelf echt niet in de gaten hoe ik er zelf voor sta en als ze dit rechtstreeks hadden gezegd dan had ik het nog niet geloofd. 's Nachts komt mijn broer ook nog even kijken en mijn schoonzus ook. Het dringt nog niet tot me door waarom ze komen. Inmiddels is het zondagmorgen 3 november geworden. Mijn zus is naar huis om haar baby te voeden. Wilbert is even zijn benen strekken en mijn andere broer is nu bij mij, het zal rond 10.00 uur zijn. Ik voel opeens dat ik goede weeën krijg, met een begin, een hoogtepunt en een einde. Mijn zus komt binnen en ik zeg dit tegen haar. Ze gaat de gynaecologe halen en die zegt dat ik 8 centimeter ontsluiting heb. Ongelofelijk!!!! Alles wordt in gereedheid gebracht voor de bevalling. Ik vraag Wilbert om bij me te komen staan en dan gaat alles enorm snel. Ik krijg persweeën en voel de baby goed in een stuit zitten. Meteen daarna wordt de baby in de vliezen en de placenta geboren. Op een tafeltje worden de vliezen met een mesje gebroken en wordt onze prachtige dochter Lonne * geboren. Na enkele minuten geeft de gynaecologe al aan dat het gevaar voor mij is geweken. We krijgen ons Lonne bij ons en ze steelt direct ons hart, wat is het een mooi meisje en wat zijn we ongelofelijk trots op haar...... Wilbert en mijn zus zijn dus toch nog bij de bevalling geweest. Ik krijg daarna voor de zekerheid nog enkele zakken bloed toegediend waardoor het totaal op 14 zakken komt. Daardoor voel ik me direct na de bevalling ook al enorm goed.
Gijs met zijn zusje Lonne
Liefdevol verpleegd
Wij hebben altijd gedacht dat het baren van een dood kindje een van de ergste dingen moet zijn die je kan overkomen. Wij hebben dit totaal niet zo gevoeld en zijn op dat moment alleen maar dolgelukkig dat ik er nog ben en enorm trots op onze prachtige mooie meid. We glimmen dan ook als onze ouders en familie op bezoek komen. Dit moet voor veel mensen misschien een raar gezicht zijn geweest, maar op dat moment voelden wij dat zo. Mijn oudste zus heeft mij ook gefeliciteerd en dat deed me zo ongelofelijk goed. Er worden van ons Lonne mooie voet- en handafdrukjes gemaakt en ze wordt in een mooi mozesmandje gelegd door de liefste verpleegkundigen die je je maar kunt wensen. Van een van de verpleegkundigen kregen we een heel mooi gedichtje dat we ook op de grafsteen van ons Lonne hebben laten graveren. We zijn enorm veel dankbaarheid verschuldigd aan al die mensen die voor- of achter de schermen bij deze bevalling betrokken waren. Want achteraf hebben wij pas gehoord hoeveel mensen er allemaal voor ons klaarstonden voor het geval dat er iets mis mocht gaan. Wij hebben Lonne die middag laten zalven door de pastoraal werker van het ziekenhuis. Met hem hadden we direct een goed contact, we kregen van hem het gedichtje dat we op haar kaartje hebben gezet.
Lonne's geboorte- en tevens overlijdenskaartje
Beschuit met muisjes
Na een enorme liefdevolle verpleging ben ik op donderdag 7 november naar huis gegaan en is ons Lonne op vrijdag 8 november in besloten kring begraven. Tijdens de begrafenis hebben we witte ballonnen voor haar opgelaten. Na de begrafenis zijn we allemaal naar ons huis gegaan waar we aan iedereen koffie en ook beschuit met muisjes hebben gegeven, want wij hebben toch een dochter gekregen. We kregen, en krijgen nog steeds ongelofelijk veel steun van een heleboel mensen, met name onze families en vrienden, maar ook van de verloskundige, de gynaecologe, mensen die je al lang niet meer gezien hebt en ook van wildvreemde mensen. Door de dood van ons Lonne is ons dus niet alleen maar iets ongelofelijk dierbaars afgenomen we hebben er ook veel voor teruggekregen.
Wij willen u bedanken voor het lezen van ons verhaal waardoor we aan iedereen kunnen laten weten dat wij de ongelofelijke trotse ouders en broertje zijn van een prachtig meisje dat we voor altijd in ons hart hebben gesloten.
Lonne heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
