KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Brandon

* 20 mei 2000 †

Ferry & Francesca Michels

voor mijn grote kleine knul (20-5-2000)

Na 3 maanden alweer zwanger? Dat kan helemaal niet, ik had immers geen natuurlijke eisprong? De test wees uit dat ik echt zwanger was. Bij de nacontrole na Leroy*s geboorte (lees hier meer over Brandon*s engelen-broertje Leroy*) zei de gynaecologe, dat veilige sex in ons geval niet nodig zou zijn vanwege het uitblijven van een natuurlijke eisprong. Nou, die eisprong had ik dus wel! Geweldig, weer zwanger. Blij maar ook angstig waren we. Ik dacht nog laconiek: nou we zien wel hoe ver we komen.

De 2e echo in het ziekenhuis liet een piepklein mensje zien met een mooi kloppend hartje. Bij de 1e echo zei de gynaecoloog nog dat het er niet goed uitzag, maar ja ik was dan ook pas 5,5 week. Dus bij de 2e echo waren we vreselijk blij. Ik mocht de verloskundige bellen en we maakten gelijk een afspraak bij haar. We hadden dezelfde verloskundige als bij Leroy*, dus wij kenden elkaar al. Ik kon al bij 8 weken langskomen maar veel kon ze natuurlijk nog niet controleren. Toen ik 12 weken zwanger was kwamen we terug bij haar. Voor het eerst hoorden we ons kindje's hartje kloppen. We mochten een keer extra terug komen voor de harttonen toen ik 14 weken zwanger was. Tenslotte was Leroy* rond die tijd overleden. De zwangerschap verliep goed ondanks de bekkenpijn die ik had. Ik kon nauwelijks lopen en werken ging ook al niet meer. Toen ik mijn ukkie voelde schoppen was het feest compleet. Ook Ferry kon het voelen na een paar weken en je kon het ook goed zien.

In de 24e zwangerschapsweek kreeg ik het gevoel dat het niet goed zat. Ik had op maandag nog controle gehad, dus ik dacht dat het wel goed zat. Toen ik op donderdagochtend wakker werd, was mijn buik knetterhard. Ik had al langer last van harde buiken dus ik dacht: 'laat ik het maar rustig aan doen, dan zakt het wel'. De harde buiken hielden aan en leken wel om de zoveel minuten te komen. Ik belde de verloskundige en zij zei dat ik maar een pijnstiller moest nemen, een warme douche en naar bed moest gaan met een warme kruik. Dat deed ik en later werd ik wakker. Toen ik opstond om mijn kruik nogmaals te verwarmen voelde ik een stroom vocht uit mijn lijf komen. In de douche zag ik dat het bloed was. Ik schrok me kapot. Weer belde ik de verloskundige en haar collega kwam langs. Ze voelde aan mijn buik en nam de tijd op. Ze raadde me aan om naar het ziekenhuis te gaan en ik heb gelijk Ferry gebeld. We gingen gelijk, toen Ferry thuis kwam, naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen moest ik meteen plat, kreeg een echo en weeënremmers. Met loeiende sirene werd ik naar het Sophia Kinderziekenhuis gebracht in Rotterdam. Daar kreeg ik weer een echo en er werd bloed afgenomen. We kregen de uitslag van het bloed en dat was niet positief, ik had een infectie bij me. Ik kreeg antibiotica en kreeg nog steeds weeënremmers. Vele malen kwamen de gynaecologen en artsen om te praten. Er was weinig hoop voor ons kleintje. Ondertussen wisten we dat we een zoontje zouden krijgen. Mijn mannetje was lekker herrie aan het schoppen in mijn buik, dus het ging goed met hem. Toen ze vonden dat ik 'stabiel' was werd ik naar de zwangeren-afdeling gereden. Onderweg daar naar toe voelde ik een stroom van weeën op zetten. Op de zwangeren-afdeling kreeg ik het erg zwaar en kreeg zelfs persweeën. Ik ging weer terug naar de verloskamers, waar na 3 persweeën Brandon* werd geboren in een stuitligging.

Brandon* bij papa

Het was akelig stil na de bevalling, mijn kindje huilde en bewoog niet. Omdat hij wel erg groot was werd hij gauw gewogen. 860 gram en 35 centimeter. De apgarscore was 2 keer 0. Hij leefde nog wel. De kinderarts en verpleegkundige lieten ons alleen en kwamen na een half uur terug. Brandon*s hartslagje werd gemeten en hij bleek overleden te zijn. De verpleegster maakte van vingerverf voeten- en handenafdrukjes. Wat was zij lief voor Brandon*. Later kregen we een fototoestel te leen en konden we foto's maken. De verpleegster had al 3 polaroidfoto's gemaakt. De verpleegster zette me rechtop en ging mij wassen. Nadat ik mijn tanden had gepoetst voelde ik me weer een beetje mens. Ferry kwam binnen nadat hij familie had gebeld en was verbaasd om mij rechtop te zien zitten. Tenslotte had ik van donderdag tot zaterdag plat gelegen. Toen we hadden gegeten, probeerden we wat te slapen.

De volgende dag kwam er bezoek, ook de begrafenisondernemer kwam langs. Deze meneer had ook mijn vader weggebracht. De begrafenis werd besproken en toen kwamen de tranen los. We kozen voor een wit kistje en een kaartje met een huilend beertje. Ook zochten we een mooi bijpassend gedichtje uit. Omdat ik nog een infectie had in mijn lijf mocht ik pas maandag naar huis. Met antibiotica en kalium mocht ik weg. Ik heb veel naweeën gehad. De verloskundige kwam langs en de huisarts ook. Op de begraafplaats zochten we een mooi plekje uit. Op de plek waar alleen maar kindjes liggen. De begrafenis was mooi maar erg eenvoudig, wat we ook wilden.

We missen ons mannetje nog heel erg en gaan nog elke week bloemen brengen en dan branden we ook een kaarsje voor hem. Toen Brandon* 2 jaar bij ons weg was hebben we zijn grafje opnieuw mooi gemaakt. Dat was zijn kadootje voor zijn 'verjaardag'. Het liefste had ik nieuwe kleertjes of een mooie beer gekocht voor hem......

Brandon*s grafje

Op 21 december heeft Brandon* een engelen-zusje gekregen.
Lees hier meer over Brandon's engelen-zusje Mandi*.