Kay Heerink

* 2 augustus 2002 †

Judith

Lieve Kay, ik mis je!

Ik ben Judith en ik ben 19 jaar. Ik heb mijn zoontje Kay vorig jaar verloren. Ik vind het heel moeilijk om uit te leggen wat ik voel en hoe het gaat.

Het is allemaal begonnen begin 2002. In maart kreeg ik te horen dat ik zwanger was. Wat was de schok groot, maar de beslissing was snel gemaakt. Ik zou mijn kindje zelf opvoeden en mijn best doen om er het beste van te maken. Mijn vriend twijfelde eerst, maar ook hij had besloten om er samen voor te gaan. De eerste tijd leefden we eigenlijk alleen maar in een roes, maar na de eerste echo werd het allemaal heel echt en we waren er echt blij mee. De eerste twee echo's waren helemaal perfect. Maar de derde echo kreeg ik toen ik 6 maanden zwanger was. Kay lag toen 4 weken achter in groei, maar ik werd afgescheept door de zuster, die zei: "Kom over vier weken maar weer, na de bouwvakvakantie, dan kijken we wel verder." In de tijd tot aan die vierde echo was er eigenlijk niks aan de hand. Ik voelde me heel goed en genoot steeds meer van de zwangerschap.

Op de dag van de echo ging ik, samen met mijn moeder, een beetje zenuwachtig naar de gynaecoloog, maar ik was ervan overtuigd dat het goed kwam. Toen ineens kwamen de woorden, die ik nooit zal vergeten: "Heb je de baby nog gevoeld? Sorry dat ik het moet zeggen, maar het hartje staat stil." Op dat moment stortte mijn wereld in.

We moesten die dag nog zoveel regelen. We moesten een afspraak maken om te bevallen. Ik was 7 maanden zwanger en daarom moest ik op de natuurlijke manier bevallen. Toen we thuis kwamen was er veel visite om me bij te staan. De volgende vier dagen zijn als een roes voorbij gegaan, tot aan de begrafenis. Ik vond het allemaal echt verschrikkelijk, ik heb nooit geweten dat een mens zoveel pijn kan hebben.

Nu, bijna een jaar later, heb ik het er nog steeds heel erg moeilijk mee en erover praten gaat ook zo moeilijk. Ik hoop op deze manier, door mensen mijn verhaal te laten lezen, een beetje rust te vinden. Ik hoop dat ik iets hoor van de mensen die dit lezen. Bedankt voor jullie tijd.

Judith Oosterveld

Mijn lieve ventje Kay

Verdrietig

Kay was heel erg klein
En kon niet bij ons zijn

Trots zijn wij op jou
Onze kleine vent

En ook heel verdrietig
Dat je nu niet bij ons bent

Naar de wolken...

Kay heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes