Kevin
* 23 augustus 1995 - 28 april 1997 †
Rian Orgers
Voor mijn zoon en maatje: Slaap zacht apie
Kevin werd geboren op 23 augustus 1995 als een gewoon gezonde baby. Het ging goed met hem groeide goed eten deed hij goed.. kortom alles verliep volgens boekje. Maar kort nadat mijn 2e zoon geboren werd, begon me eigelijk op te vallen dat Kevin veel viel en hangerig was en soms doelloos voor zich uit kon staren zonder ook maar ergens op te reageren. Naar de dokter.
Die vermoedde in eerste instantie bloedarmoede omdat hij ook zo veel sliep. Bloed geprikt en ja hoor... bloedarmoede. Medicijnen gehad.. maar ik kreeg niet de indruk dat het nou verbeterde, weer terug naar de huisarts en nog maar eens aangegeven dat hij zo doelloos voor zich uit kon staren zonder ergens op te reageren. Toen ging er bij haar een lichtje branden. Ze had het idee dat hij apcances had, kleine aanvallen van epilepsie. We moesten een afspraak maken bij de kinderarts. Dat gedaan. Dat ging nog wel even duren, een week of drie. Nou werkt mijn moeder in het ziekenhuis. Die had met de neurolooog er over gepraat en die zei: "laat ze maar eens komen voor een EEG... Ik heb morgen nog wel even een gaatje". Wij dat gedaan.. naar het ziekenhuis en jahoor daar waren duidelijk afwijkingen op te zien wat op epilepsie leek. "Maar het was het niet," zei de neuroloog. "Wat het wel is, moet ik even opzoeken". Ik kreeg al gelijk helemaal de zenuwen.
We konden een paar dagen erna al te recht bij de kinderarts. Medicijnen gehad tegen epilepsie. Die hielpen niet. Weer andere gehad. Ook van deze werd het niet beter. Spoedopname werd er gezegd. Ik mijn ex gebeld dat Kevin dat weekend niet naar hem kon omdat hij in het ziekenhuis lag. Daar is hij aan het infuus gelegd met weer andere medicijnen. Die hielpen beter. We mochten naar huis. Na 6 dagen een afspraak mee gekregen voor een ct-scan.
De week daarop weer naar het ziekenhuis voor de ct-scan. Die was mislukt; Kevin wou niet slapen. Weer een nieuwe afspraak mee gekregen. Die ging niet door. Weer een nieuwe afspraak gemaakt.
Maar die mocht er nooit meer komen. 's&bnsp;Maandags 28-04-1997 vond ik hem in zijn bedje. Ik dacht dat ik gek werd. Mijn moeder gebeld, 112. Mijn moeder zou er altijd eerder zijn dan een ambulance. M'n moeder zag het al gelijk: er was niks meer aan te doen, hij was al een poosje van ons heen gegaan.
De ambulance was er in middels ook, 2 stuks. Mijn moeder deed de deur open. Ik hoorde nog roepen "nee Toos, nee." en een hoop gevloek... ik weer naar boven... weer naar beneden... ik heb geloof ik wel 20 kilometer de trap op en af gerend en gegild, alleen maar gegild. Huisarts was er ook bij om een doodsoorzaak vast te stellen. Dat kon hij niet, dus naar het ziekenhuis, ook daar konden ze geen doodsoorzaak vast stellen. Dan wordt je kind in beslag genomen door justitie. Ze gaan sectie op hem verrichten. Ik heb hem dinsdagavond terug gehad met de medeling dat hij door verstikking om het leven was gekomen maar niet door geweld van buiten af. Maar door wat wel weet haast niemand.
Er waren ook geen sporen van epilepsie gevonden, dus wat hij nou had zullen we nooit weten. Als alles achter de rug is van begrafenis enzo, denk je het te kunnen gaan verwerken. Niks dus. De nachtmerrie ging verder. De recherce ging zijn eigen er verder mee bemoeien, de ene ondervraging na de ander. Ik werd er depressief van. Ze dachten dat ik mijn kleine apie wat aangedaan had. Ik heb nog 3 dagen vast gezeten en ben eigenlijk continu verhoord. Ben later wel vrijgelaten, omdat ze er toen toch wel achter waren dat ik niks gedaan had. Maar zo ondertussen ben je wel even verder naar de knoppen geholpen.
Dit was mijn verhaal. Ik mis Kevin nog iedere dag en ik hou nog zoveel van hem.
Mijn apie Kevin
Kevin heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
