SneeuwklokjeSneeuwklokjeSneeuwklokje

Kevin Tamerus

* 15 november 2003 †

Hester en Marco

Onze kleine vlinder

Eindelijk, na ruim vier jaar in de malle medische molen te hebben gezeten, was ik zwanger. Bij de eerste IVF-poging was het al raak, we konden het niet geloven. Na zeven weken hadden we onze eerste echo en wat bleek, het was een tweeling. Marco was helemaal in de zevende hemel, ik had wat meer tijd nodig. Bij elf weken moesten we terugkomen voor nog een echo. En wat mijn gevoel had gezegd, kwam uit, het was er nog maar één. Het gevoel dat we toen hadden was heel dubbel, verdrietig om je ene kindje en blij om het andere, want daar ging alles goed mee. Dus de schouders eronder en goed voor mezelf zorgen, dat was ik mijn andere kindje schuldig. Het was niet meer nodig om onder controle te blijven van het ziekenhuis, dus we konden gewoon naar de verloskundige gaan. Dit gaf me helemaal geen goed gevoel, maar ach wie ben ik, dit was tenslotte mijn eerste zwangerschap, dus het zal wel goed zijn.

Toen we de eerste keer bij de verloskundige waren, heb ik het wel aangegeven. Het zat me toch niet lekker, op een niet normale manier zwanger geraakt, 1 kindje verloren en verder geen extra controle's. De verloskundige begreep mijn angst, dus ik kreeg een extra echo om ons gerust te stellen. Deze echo hebben ze gemaakt toen ik 19 weken was. Helemaal niets aan de hand zeiden ze, het hartje klopt goed en hij beweegt goed. Dus was ik gerustgesteld. Eindelijk durfde ik een beetje op de "roze" wolk te gaan zitten. Ik ging ook de eerste kleertjes kopen en met 20 weken hebben we de meubeltjes uitgezocht en besteld. Toch was ik niet helemaal in de wolken en achteraf gezien is dat misschien wel mijn moederinstinct geweest, het bleef aan me knagen dat er iets niet goed was. Ik zag mezelf ook helemaal niet achter een kinderwagen lopen.

De controle's bij de verloskundige gingen gewoon door en dat was allemaal goed. Bloeddruk perfect, het hartje klopte goed, niets aan de hand, gewoon lekker zwanger zijn, zeiden ze. Marco en ik wilden graag het geslacht weten van ons kindje, dus we hadden een afspraak gemaakt bij de Babyview in Amersfoort. Ik vergeet de datum nooit meer, 27 oktober 2003 om kwart voor negen 's avonds. Ik had best wel kleine kriebels in mijn buik, want we zouden nu te horen krijgen of het een jongetje of een meisje zou worden. En ik kon ons kindje 20 minuten lang zien; dus trui omhoog en begin maar. Maar na ongeveer drie minuten zei de echografiste dat er iets niet in orde was volgens haar. Ze kon geen neusje vinden. Geen neusje dacht ik nog, nou kijk dan goed. Ze vroeg of zij haar collega er bij mocht halen zodat deze ook even kon kijken. Haar collega heeft ook gekeken en die kwam met dezelfde conclusie. Ze hebben toen aan ons gevraagd of ze de volgende morgen onze verloskundige mochten bellen en vertellen wat ze gezien hadden. Oké, zei ik ga je gang. Nog steeds drong het volgens mij niet tot mij door. Geen neusje, ja tuurlijk, ze zullen wel verkeerd kijken. Aangezien wij alles op videoband zouden opnemen, vroeg de echografiste of ze door moest gaan. Tuurlijk zei ik, ik wil weten of het een jongen of meisje wordt, want daar kwamen we tenslotte voor. Marco had toen zoiets van, nee laten we maar stoppen. Ik ben er helemaal klaar mee. Achteraf is hij toch blij dat we het hebben afgemaakt, want we hebben nu een mooie band met ons kereltje erop. Ja, het was een jongen.

Toen we buiten stonden, drong het volgens mij pas goed tot mij door, er was iets niet in orde met ons kindje. De terugweg heb ik alleen maar gehuild. Ik heb die nacht ook geen oog dicht gedaan, de tranen bleven maar komen. De volgende dag heeft de telefoon roodgloeiend gestaan. Iedereen kon het gewoon niet geloven, geen neusje hoe kan dat nou? De verloskundige heeft 's middags contact opgenomen met ons, en ze heeft een afspraak gemaakt voor de week erop in het Wilhelmina Kinderziekenhuis voor een uitgebreide echo. Dat werd dus een week in spanning zitten en je afvragen, hoe dat nou moet als hij geen neusje heeft. De raarste dingen gaan er dan door je hoofd. We hadden zoiets van, nou dan zetten ze er toch gewoon een neusje op. Ze kunnen tegenwoordig zoveel op plastisch chirurgisch gebied. Als dat nou het enige is...............

Eindelijk was het zover, dinsdag 4 november 2003. Wij hadden een afspraak in het WKZ voor een echo. Wat waren wij op van de zenuwen zeg. De week ervoor hebben er allemaal verschillende scenario's de reveu gepasseerd. In die week heeft er toevallig ook in de krant gestaan dat er zoveel fouten worden gemaakt met pret-echo's, dat veel mensen onnodig bang worden gemaakt. Dus wij hadden ook zoiets van, wie weet! Misschien zaten ze er wel helemaal naast. Nou daar lag ik dan weer, met mijn trui omhoog naar het scherm te kijken. En toen zagen we het zelf al. Er was iets niet goed. Na vijf minuten werd ons verteld dat ze helaas bij de Babyview gelijk hadden. Er was iets goed mis met ons mannetje. Er was eigenlijk van alles mis. Ons kindje had ernstige hersenafwijkingen, zijn nieren waren niet goed, hij had ook een micro-penis en ernstige aangezichtsafwijkingen. Ze konden ons toen al vertellen dat hij geen levenskans had. Wat ik toen voelde, kan ik met geen woord beschrijven. Ik was helemaal lamgeslagen. Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk daar vandaan, ik wilde naar huis want daar was het veilig. Ze hadden ons wel geadviseerd om een vruchtwaterpunctie te doen en dat kon ook gelijk. Maar daar moest ik niets van weten, niet nu. Dus we hebben een afspraak gemaakt voor die week erop om dan de vruchtwaterpunctie te doen. Eenmaal buiten kwamen de tranen, wat waren wij lamgeslagen. Zo ongelooflijk boos en verdrietig. Waarom nou toch???? Maar die vraag stelt iedereen die dit moet meemaken. Waarom.......

De week die toen volgde, heb ik in een roes meegemaakt. Ik hoorde mezelf praten maar het leek net of iemand anders sprak. Alles deed ik op automatische piloot. We wisten al dat ons mannetje geen kans op leven had, maar we kregen nog niet officieel toestemming om de zwangerschap af te breken. Dat moest eerst besproken worden in het WKZ met het medische team. Er is in die week een paar keer door mijn hoofd geschoten dat we misschien de zwangerschap niet vroegtijdig mochten afbreken. Maar hoe graag ik ons mannetje ook bij mij wou hebben, en hoe trots ik ook op mijn buik was, ik kon het niet opbrengen om de zwangerschap te moeten uitdragen. Dat was voor mijn gevoel onmenselijk.

Dinsdag 11 november, de zenuwen gierden door mijn keel, want ik zou die dag de vruchtwaterpunctie krijgen. Ik was zo zenuwachtig, er dwaalde alleen door mijn hoofd dat dat heel erg pijn moest doen. En dat was iets waar ik nu nou niet echt op zat te wachten, maar ja dat doet niemand. Door een paar dingen die in het verleden waren gebeurd, geloofde ik de artsen niet meer dat het geen pijn zo doen. Mij maakten ze dat niet meer wijs. Maar het is me erg meegevallen. En ze hadden mij erg op mijn gemak gesteld. Ze zouden een sneltest doen en dan zouden we vrijdag gebeld worden of daar wat uitgekomen was. Na de punctie hadden we nog een gesprek met de gynaecoloog, en daar kregen we te horen dat we de zwangerschap mochten afbreken, we hoefden niet op de uitslag van de punctie te wachten. Ons gevoel was toen heel dubbel, blij dat we het mochten afbreken en heel erg boos en verdrietig dat we zo'n beslissing moesten maken. Voor ons voelde het toch als een beslissing tussen leven en dood. Ondanks dat ons mannetje geen enkele kans op leven had. Woensdag werden wij al gebeld met de uitslag van de sneltest, Kevin had de chromosoomafwijking Trisomie 13, deze afwijking is niet verenigbaar met het leven.

Toen is het in een stroomversnelling gekomen. Dinsdag de punctie en te horen gekregen dat we mochten stoppen met de zwangerschap. Woensdag hadden we een afspraak met de begrafenisonderneming want we wilden alles van tevoren geregeld hebben, dat gaf ons rust. Donderdag zijn we naar de begraafplaats gegaan, ik wou zien waar ons kindje kwam te liggen. Ik moest het als het ware goedkeuren. En vrijdag zou ik ingeleid worden. Hoe ik deze dagen ben doorgekomen, weet ik niet meer. Het was een hele slechte film waarin verdriet, angst en machteloosheid centraal stonden.

Het was zover, de vrijdag dat ik ingeleid werd. We zijn 's ochtends naar het ziekenhuis gegaan met zijn drieën, mijn tante was ook mee, we wilden graag dat zij bij de bevalling was. Dat was ook al afgesproken. Nou daar lag ik dan op bed en ze gingen het infuus aanleggen. Wat me opviel, was dat Marco en ik heel erg rustig waren. Ik had verwacht dat ik over zou lopen van de zenuwen en angst. Maar dat was helemaal niet zo. Misschien een soort berusting?! Om 10.00 uur (14 november 2003) is het infuus erin gegaan. Toen ik even alleen was (Marco en mijn tante waren koffie en thee halen) heb ik afscheid genomen van ons mannetje. Ik heb mijn hand op mijn buik gelegd en heb gezegd dat het me speet dat we het zo moesten doen. Ik heb ook gezegd tegen hem dat hij er zelf mee mocht stoppen (want z'n hartje bleef maar kloppen). Eigenlijk hoopte ik dat ook, dan was het ook een soort zijn eigen beslissing. Vanaf dat moment heb ik hem niet meer voelen trappen, ik denk dat hij het makkelijker wou maken voor mij.
Het eerste uur merkte ik nog niets van het infuus, maar daarna begon het een beetje te rommelen. Rond twee uur kon ik wel zeggen dat ik weeën had, maar nog niet erg. Daarna begon het echt. Om half zes heb ik een spuit in mijn been gehad tegen de pijn, ik zou er ook wat slaperig van worden. Tien minuten na die spuit was de pijn weg en heb ik nog wat gegeten. Maar na zo'n twee uur was die uitgewerkt. En de weeën begonnen weer in alle hevigheid. Om acht uur ging het infuus eraf. Toen zat ik aan het maximum van weeënopwekkers voor die dag, mijn lichaam zou het zelf oppakken of het zakte af en dan moest ik de volgende dag weer aan het infuus. In eerste instantie had ik het idee dat het afzakte, maar gelukkig heeft mijn lichaam de weeën opgepakt en is zelf doorgegaan. Om 11 uur ben ik nog getoucheerd en had maar 2 cm ontsluiting. In overleg met de arts heb ik toen nog een prik gekregen voor de pijn en dan kon ik misschien ook nog wat slapen. Ik heb ook inderdaad even geslapen, maar 's nachts werd ik wakker want de weeën waren nu wel erg hevig. Tegen vier uur hoorden Marco en ik iets knappen in mijn buik. We keken elkaar aan en hadden zoiets van; wat is dit nu weer. Vijf minuten later hoorden we dat weer en toen zei ik gelijk dat zijn mijn vliezen. En ja hoor, mijn vliezen waren gebroken. Marco ging de gang op om een verpleegkundige zoeken en ik dacht dat ik leeg liep. Wat had ik veel vruchtwater, het stopte gewoon niet meer. Bijna gelijk daarna kreeg ik mijn persweeën en toen raakte ik wel in paniek. Ik wilde ons kereltje niet zien, ze moesten een handdoek op mijn hoofd leggen. Waar dat ineens vandaan kwam, weet ik niet, maar zo voelde het toen. Na een paar keer persen is ons mannetje om 4.50 uur geboren, 34 cm lang en 835 gram. Marco heeft de navelstreng doorgeknipt. Daar was ons mannetje Kevin en ik was helemaal leeg had op dat moment, geen gevoel. Tot onze verbazing klopte zijn hartje nog, de arts stond hier ook van te kijken, hij had verwacht dat Kevin de weeën niet zou overleven. Marco heeft Kevin toen in zijn armen genomen en daar is hij een paar minuten later overleden. Ik ben zo blij dat hij in Marco's armen lag en toen is heengegaan. Dat was voor mij een teken dat Kevin nog even van zijn papa wou genieten en op zijn manier afscheid van hem wou nemen. Hij heeft gewoon gewacht totdat hij bij zijn vader was.

Veilig bij zijn papa

Ik lag daar nog steeds en had Kevin nog niet gezien. Marco heeft samen met de verpleegkundige Kevin in bad gedaan en aangekleed. En we hebben beschuit met muisjes gegeten, want tenslotte was er gewoon een kindje geboren. Daarna was ik er pas klaar voor, ik wou Kevin knuffelen en bewonderen. Wat was hij mooi en zo uniek. Het gevoel dat er toen door mijn heen stroomde, was pure trots en liefde. Ik wist niet dat liefde zover kon gaan. Ondanks zijn afwijkingen was hij voor ons het mooiste mannetje ter wereld. Hij had aan ieder voetje een extra teentje, en zijn neusje was een soort slurfje. Echt zo schattig, dat hoorde voor ons gewoon bij Kevin. We hebben heel veel foto's van hem gemaakt en ook nog een afdruk van zijn voetje en handje. Gelukkig hebben wij nog de tijd gehad om met hem te knuffelen en om afscheid te nemen.

Lekker nog even bij mama liggen               Trotse ouders

Toen de begrafenisonderneming arriveerde in het ziekenhuis, was het moment gekomen om Kevin in zijn kistje te leggen. Ik kon het niet opbrengen, de tranen bleven maar stromen. Marco heeft toen zijn zoon in het kistje gelegd en toegedekt. Later vertelde hij mij dat dat het moeilijkste was dat hij ooit in zijn leven heeft moeten doen. Marco heeft het kistje naar beneden gedragen en toen aan de begrafenisondernemer gegeven, deze zou met Kevin naar de uitgang van het mortuarium lopen en daar zouden wij dan met de auto staan. Wij hebben zelf Kevin naar het rouwcentrum bij de begraafplaats gebracht. Daar hebben we nog één keer het kistje open gedaan en afscheid genomen van ons mannetje. Wat er toen door mij heen ging, was puur verdriet en liefde, dit was het allerlaatste moment dat ik ons mannetje kon zien en knuffelen. Kevin heeft een knuffel van ons meegekregen in zijn kistje en zijn badcape. Marco heeft toen het kistje afgesloten en we zijn naar huis gegaan.

Thuis aangekomen, hebben mijn tante en Marco een borrel gedronken op Kevin en hebben we nog even zitten nakletsen, dat gaf me zo'n fijn gevoel, praten over Kevin. De verloskundige is die middag ook nog even langsgeweest. En 's avonds zijn we met mijn schoonouders naar Kevin geweest. Ik had het er erg moeilijk mee dat Kevin daar stond, ik droomde alleen maar dat ze Kevin zouden stelen. Het gaf me absoluut geen goed gevoel dat ik hem daar zo alleen achterliet, wie laat zijn kind nou alleen? Dat is het enige waar ik achteraf spijt van heb gehad. We hebben het er wel heel even over gehad om Kevin mee naar huis te nemen, maar Marco wilde dit niet (en ik in eerste instantie ook niet). Hij was bang dat het alleen maar moeilijker werd om dan afscheid te moeten nemen van Kevin.

Woensdag 19 november, de dag was aangebroken dat we Kevin moesten begraven. We hadden besloten dat we Kevin in besloten kring zouden begraven, alleen de mensen erbij die ons dierbaar waren. Marco en ik zijn anderhalf uur eerder naar het rouwcentrum gegaan, we wilden nog even kaarsjes aansteken en kijken of de bloemetjes nog goed waren. We hebben toen nog even met zijn tweeën bij Kevin gezeten en gezegd wat we allebei nog wilden zeggen tegen hem. We hadden afgesproken dat we deze dag met opgeheven hoofd zouden doorstaan, dat had onze Kevin verdiend. We zouden stralen van trots. Het moment was daar, iedereen stond buiten en ze hadden allemaal bloemen vast. Marco en ik zijn toen voor de laatste keer naar Kevin geweest. Toen ons gevoel zei dat het goed was, heeft Marco het kistje opgetild en zijn we naar buiten gelopen. Ik zag daar iedereen staan, ze stonden in twee rijen opgesteld waar Marco en ik doorheen zouden lopen met Kevin. Dat moment zal altijd in mijn geheugen gegrift staan, het voelde als een soort eerbetoon aan onze Kevin. Hij had dit zo verdient................
De weg naar het grafje leek wel uren te duren, we hebben onderweg nog zachtjes tegen Kevin gepraat. Bij het grafje aangekomen, hebben ze eerst alle bloemetjes om het grafje neergelegd en daarna heeft Marco zelf zijn zoon in het grafje gezet. Iets moeilijkers kan ik me niet voorstellen, maar ik ben zo ontzettend trots op hem dat hij het gedaan heeft. Marco wilde niet dat een vreemd iemand dit zou doen, wij waren dit schuldig aan Kevin. We hebben hem met liefde gedragen en gekoesterd en we zouden hem met liefde naar zijn laatste rustplaats brengen. Mijn tante heeft toen nog een gedichtje voorgelezen, de tranen bleven maar stromen bij ons. Na een moment van stilte, heeft iedereen strooibloemetjes op zijn kistje gegooid en is daarna weggegaan. Marco en ik wilden als laatste bij Kevin weg, nog heel even met zijn drieën zijn. We hebben de laatste strooibloemetjes op zijn kistje gegooid en hebben samen naar de hemel gekeken en gelachen. Een lach van trotse blijdschap om ons zoontje en een traan van intens verdriet...............

Engel van ons Hart

We dromen ervan om een leven lang
liefde aan onze liefde te bewijzen.
Naar de top of door 't dal,
het maakt niet uit waar je bent.
Je niemand om je heen herkent.
We zijn bij je, ieder moment,
je hoort bij ons en wij bij jou.

We hopen je ooit te vinden.
Met je vleugeltjes gespreid,
vloog jij deze wereld uit.
Hoog in de lucht kijk je op ons neer
en waakt over ons keer op keer.
Dag engel van ons hart,
Dag kleine vlinder,
De herinnering aan jou is fijn,
en de gedachte dat we ooit weer samen zullen zijn.

Veel liefs en voor altijd,

Papa en Mama

Kevin in het ziekenhuisbedje

Het grafje van Kevin

Beeldje dat op het steentje staat

Op 12 juli 2005 is Mitchell geboren... het broertje van Kevin*. Onze twee hartendiefjes....